Menhexh

Seria e dobive me titull: “Nuk është prej Menhexhit të Selefëve.”

Nga Shejkhu i nderuar: Muhamed bin ‘Umer bin Salim Bazmul

Burimi: http://www.sahab.net/forums/index.php?showtopic=139785

Përktheu: Alban Malaj, Jeton Shasivari

01 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve arroganca ndaj njerëzve, ngase ata (që ndjekin Menhexhin Selefij) janë thirrësat e mirësisë dhe butësisë.

02 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve argumentimi me çdo ajet apo hadith, derisa ajeti të jetë i qartë (muhkem) dhe hadithi të jetë një sunet i cili pasohet.

03 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve refuzimi i hadithit nëse atë nuk e percepton dot mendja dhe bie në kundërshtim me të, përkundrazi, Menhexhi i tyre është pasimi dhe dorëzimi, ne i besojmë atij, çdo gjë është prej Zotit tonë.

04 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve animi kah dynjaja dhe lënia e veprave për ahiretin.

05 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve heshtja në dhënien e këshillës për Allahun, për të Dërguarin e Tij, për Librin e Tij, për prijësat e Muslimanëve dhe për njerëzit e thjeshtë të tyre.

06 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve të kushtuarit rëndësi plotësisht shkencave logjike, porse dija e tyre ishte: “Ka thënë Allahu, ka thënë i Dërguari i Tij dhe kanë thënë Sahabët.”

07 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve kërkimi i famës dhe ngritja mbi njerëzit, ngase dashuria për t’u shfaqur ta thyen kurrizin, e nëse del në krye i riu, atëherë, atij i ka humbur një mirësi e madhe.

08 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve që të njihet haku me burra, kështu që, çdo gjë që vjen nga filani i bie që të jetë hak, porse motoja e tyre ishte: “Njihe të vërtetën, do t’i njohësh pasuesit e saj.”, “Njihe të vërtetën, që të jesh me pasuesit e saj.”.

09 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve risia dhe shpikja (në Fe), porse motoja e tyre ishte: “Pasoni, e mos shpikni (në Fe) se kjo u mjafton, dhe kapuni pas çështjes së vjetër.”

10 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve rënia në përçarje, mosmarrëveshje dhe urrejtje ndaj njëri-tjetrit, kurse motoja e Selefëve ishte: “Mos e urreni njëri-tjetrin, mos ia ktheni shpinën njëri-tjetrit, dhe bëhuni - o robër të Allahut - vëllezër.”

11 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve ndjekja e fitneve dhe zhytja në to, përkundrazi, ata i mënjanonin ato dhe paralajmëronin kundër tyre.

12 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve sharja e Sahabëve apo sharja e ndonjërit prej tyre.

13 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve pasimi i verbër (taklid) dhe fanatizmi (te’assub) pa patur argument.

14 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve që ta kufizosh fenë në një çështje, kush pajtohem me mua (në atë çështje) është Selefij, e kush më kundërshton në atë çështje, atëherë, ai nuk është Selefij. Pra, Selefizmi është Menhexh e nuk është një çështje.

15 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve armiqësia vetem për shkak të një mospajtimi që ka ndodhur. Ata (Selefët) bënin dallim në të (mospajtim) sipas gjendjes së njeriut dhe realitetit të çështjes. Kështu që, mospajtimi me nijet të pastër nuk e prish dashurinë për shkak të një çështjeje.

16 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve fanatizmi pas një mendimi (të caktuar) dhe mburrja me të, kështu që njëri prej tyre thoshte: “Ajo që mendoj unë është e saktë mirëpo ka gjasa që të jetë e gabuar, kurse ajo që mendon kundërshtari im është gabim por që ka gjasa të jetë e saktë.”

17 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve sulmimi i dijetarëve, të folurit kundër tyre, flakja e dijes dhe librave të tyre, thirrja për djegien dhe shkatërrimin e tyre, si dhe mos-referimi tek ata për shkak të një gabimi në të cilin kanë rënë ata.

18 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve braktisja e kërkimit të dijes që është obligim, dhe neglizhimi i kërkimit të dijes që është e pëlqyeshme (mustehab).

19 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve nxitja e njerëzve kundër prijësave dhe provokimi i tyre që të rebelohen dhe të dalin në demonstrata dhe revolucione, apo kritikimi haptazi i prijësave, apo ministrave të tyre apo punonjësve të tyre.

20 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve organizimi në parti, aleanca dhe grumbullime fshehurazi, pa dijeninë e njerëzve, sepse është transmetuar [nga Selefët] se: “Nëse e sheh dikë që mblidhet në një xhami pa e ditur njerëzit, atëherë, dije se ai është në devijim.”

21 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve trajtimi i gabimeve të pasuesve të Sunetit ashtu siç i trajtojnë pasuesit e bidatit, ngase të gjithë bijtë e Ademit gabojnë. Kështu që, shikohet Menhexhi i njeriut dhe trajtohet gabimi në të cilin ai ka rënë në bazë të menhexhit.

22 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve marrja (e dijes) prej çdonjërit, përveç se pas hulumtimit të gjendjes reale të tij duke e peshuar me Sunetin, sepse është thënë: “Vëretet, kjo dituri është fe, prandaj shikoni se prej kujt e merrni fenë tuaj.”

23 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve gjykimi me bidat mbi një person specifik përveç se pasi që të jetë ngritur argumenti, të plotësohen kushtet dhe të hiqen pengesat.

3.4 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve gjykime me kufër mbi një person specifik përveç se pasi që të jetë ngritur argumenti, të plotësohen kushtet dhe të hiqen pengesat.

24 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve ekstremizmi në hakun e të Dërguarit – sal-lAllahu alejhi ue sel-lem – dhe barazimi i tij me Allahun e Lartësuar.

25 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve dhënia e pagabueshmërisë çdokujt tjetër në vend të të Dërguarit të Allahut – sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem -.

26 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve tekfiri mbi njerëzit, me përjashtim për kufrin që është përmendur në Sheriat.

27 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve neglizhimi i të folurit për Teuhidin e Allahut të Lartësuar dhe ngulitjen e tij tek njerëzit, sepse ai është themeli mbi të cilin ngrihet Islami tek gjithkush.

28 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve që tema kryesore e davetit përhapja e revolucioneve, edhe nëse bëhet në emër të përmirësimit ekonomik, dhe as veprimtaria politike, edhe nëse bëhet në emër të përmirësimit politik.

29 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve shpikja e besëlidhjes për dikë tjetër në vend të prijësit që ka marrë mbi krye çështjen e Muslimanëve dhe Xhematin e tyre.

30 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve braktisja e imitimit dhe pasimit të të Dërguarit – ‘alejhis-salatu ues-selam -.

31 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve nderimi i njeriut të bidatit.

32 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve justifikimi absolut me injorancë, porse ata justifikojnë me injorancë atë që u mundua të mësojë dhe e kërkoi diturinë e nuk neglizhoi, dhe ajo që doli prej tij ishte në varësi të sasisë së dijes së tij.

33 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve vepra përpara dijes, porse ata fillonin me dijen përpara veprës. Ka thënë i Lartësuari: “Dije pra se s’ka të adhuruar tjetër me të drejtë përpos Allahut dhe kërko falje për gjynahun tënd dhe për Besimtarët dhe Besimtaret.” [Muhammed, 19]

34 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve të folurit dhe muhabetet e shumta, porse ata thonin: “Kujt i shtohen fjalët do t’i shtohen gafat.” Ata heshtin aq shumë saqë njerëzit mendonin se ata ishin të paaftë, porse ajo ishte veçse nga frika që kishin nga Allahu.

35 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve braktisja e veprës me diturinë, sepse është transmetuar nga ata: “Thirre diturinë me veprën, nëse ajo i përgjigjet (është në rregull), përndryshe ajo (dituria) do të largohet.”

36 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve hyrja në polemika me njerëzit e Batilit (të pavërtetës), sepse Muslimani nuk ia ekspozon fenë e tij epsheve.

37 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve braktisja e kthimit tek Dijetarët, porse ata i thërrisnin njerëzit që të uleshin tek Dijetarët dhe të mbaheshin fort mbas tyre.

38 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve marrja e Ta’dilit kur ka Xherh Mufesser (kritikë të sqaruar me argumente), përveç nëse ai që ka bërë Ta’dil e përmend Xherhin dhe e refuzon atë me dije.

39 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve marrja e Xherhit Muxhmel (kritika e pa sqaruar e me fjalë të përgjithshme) që është bërë kundër dikujt që njihet drejtësia e tij (në fe e në karakter), përveç nëse ai sqarohet apo nëse vjen nga ndonjë imam i madh, sepse atëherë nefsi anon kah ai.

40 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve animi kah njerëzit e bidatit dhe patja e marrëdhënieve të mira me ta.

41 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve dalja nga domethëniet e teksteve (të Sheriatit) nga bazat e Gjuhës Arabe dhe kuptimi i Selefëve të Devotshëm.

42 - Nuk është prej Menhexhit të Selefëve të folurit me fjalë të përgjithshme dhe lënia e detajeve dhe sqarimeve.

A është shfuqizuar në kohën e sotme shkenca e Xherhit dhe Ta’dilit?

 

 

El-Hafidh Jahja Ibn Sheref en-Neueui RahimehUllah

El-Hafidh Ibn Rexheb el-Hanbeli RahimehUllah

El-Hafidh el-Hakemi RahimehUllah

Esh-Shejkh Muhamed Ibn Salih el-‘Uthejmin RahimehUllah

Esh-Shejkh Mukbil Ibn Hadi el-Uadi’i RahimehUllah

Esh-Shejkh Zejd Ibn Muhamed Ibn Hadi el-Medkhalij hafidhahUllah

Esh-Shejkh Rabij’ Ibn Hadi el-Medkhalij hafidhahUllah

 

Shpata e zhveshur në përgënjeshtrimin e mashtrimeve të Hizbive të cilët thonë se Xherhi dhe Ta’dili ka vdekur dhe sot nuk ka më kritikë ndaj bidatçive apo grupeve të devijuara.

“Çdo e mirë është në pasimin e Selefëve, kurse çdo e keqe është në pasimin e khalefëve.”

Sqarim:

Xherh quhet kritika drejtuar transmetuesve të Hadithit me të cilën bëhet e qartë gjendja e tyre duke përmendur mangësitë dhe cilësitë e këqia në karakterin e tyre, në kujtesën e tyre dhe në Fenë e tyre. Poashtu, Xherh quhet edhe kritika që u drejtohet njerëzve të bidatit, kritikë e cila nxjerr në shesh devijimi i tyre nga Kur'ani dhe Suneti, kurthet e tyre, bidatet e tyre, mashtrimet e tyre dhe evidenton rrezikun që ata u kanosin Xhematit të Muslimanëve.

Ndërsa Ta’dil quhet lavdërimi për një person në bazë të dijes së tij të pastër, vlerave të tij dhe kontributit që ai ka dhënë për Fenë e Allahut, me qëllim që njerëzit të afrohen tek ai dhe të përfitojnë prej tij.

El-Hafidh Jahja Ibn Sheref en-Neueui:

El-Hafidh Jahja Ibn Sheref en-Neueui ka thënë:

“Dije se Xherhi mbi transmetuesit është i lejuar. Madje ai është i obliguar sipas Ixhmasë në rastin kur ai nevojitet për të mbrojtur Sheriatin dhe se ai nuk hyn tek gibeti i ndaluar.1 Por ai është nasiha (këshillë e sinqertë) për Allahun e Lartësuar, për të Dërguarin e Tij dhe për Muslimanët. Imamët e ndritur, njerëzit e shquar dhe të devotshmit nuk kanë pushuar së vepruari kështu.” 2

El-Hafidh Ibn Rexheb ka thënë në hyrje të librit të tij “el-Fark bejnen- Nasiha uet-Te’ajiir” [Dallimi midis Këshillimit dhe Poshtërimit] 3:

“Dije se të përmendësh diçka për një person të cilën ai urren që të përmendet është e ndaluar, nëse qëllimi i kësaj nuk është për gjë tjetër përveç se për ta sharë atë dhe për të nxjerrë në shesh gabimet dhe të metat e tij.

Sidoqoftë, nëse në përmendjen e asaj gjëje ka dobi për masat e Muslimanëve në përgjithësi - veçanërisht për disa prej tyre - dhe qëllimi është që të arrihet kjo dobi, atëherë ajo nuk është e ndaluar, por është e rekomanduar.

Dijetarët e hadithit janë pajtuar me këtë (rregull) në librat e tyre rreth temës së Xherhit dhe Ta’dilit dhe ata kanë përmendur se ka dallim midis kritikës ndaj transmetuesve të hadithit dhe përgojimit të tyre. Më tej, ata i refuzuan ata që i vendosën këto të dyja në të njëjtën gradë, siç janë ata që merren vazhdimisht me ibadet si dhe të tjerët që nuk kanë dituri të mjaftueshme. 4

Përveç kësaj, ka dallim midis 1) kritikës që u bëhet njërit prej dijetarëve të hadithit dhe të bërit dallim se kujt duhet t’i pranohen transmetimet e kujt jo; dhe midis 2) sqarimit të gabimit të atij që ka gabuar në kuptimin e Kur'anit dhe Sunetit, që ka komentuar diçka prej tyre në mënyrë të pasaktë ose ka ndjekur diçka që nuk është e vërtetë, me qëllim që të paralajmërohen njerëzit nga ndjekja e gabimit të tij.

Dijetarët kanë Ixhma’ për lejueshmërinë e këtij sqarimi.

Kjo është arsyeja përse shohim se librat që ata kanë shkruajtur rreth shkencave të ndryshme të fesë - siç është tefsiri, shpjegimi i hadithit, fik’hu, mospajtimi në mendime mes dijetarëve e kështu me rradhë - janë të mbushur plot me diskutime dhe refuzime të mendimeve të dobëta të Imamëve të mëhershëm apo ata të mëvonshëm, siç janë Sahabët, Tabi’inët dhe ata që erdhën mbas tyre. Dhe asnjë nga njerëzit e dijes nuk e braktisi këtë (sqarim). Askush nuk pretendoi se kjo është sharje, kritikë apo poshtërim ndaj atij që iu refuzuan fjalët, përveç nëse autori (që po kritikonte) ishte nga ata që kishin fjalë dhe sjellje të pahijshme. Në këtë rast, fjalët dhe sjellja e tij të pahijshme liheshin kurse refuzimi i tij nuk hidhej poshtë, pasi ky refuzim ishte i bazuar në argumente të shëndosha dhe dëshmi të forta.

Kjo ishte për arsye se të gjithë Dijetarët e Fesë kishin Ixhma’ që qëllimi duhet të ishte qartësimi i të vërtetës me të cilën Allahu dërgoi të Dërguarin e Tij (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe që e gjithë Feja të bëhet e pastër për Allahun (të vetëm) dhe që Fjala e Tij të jetë më e larta.

Dhe të gjithë ata e pranojnë se përvetësimi i të gjithë diturisë pa lënë mbrapa ndonjë pjesë të saj është një gradë që nuk e ka arritur asnjëri prej tyre, as ndonjë nga dijetarët e mëherëshëm dhe as nga ata të mëvonëshmit nuk ka pretenduar se e ka arritur atë gradë. Prandaj Imamët e Selefëve - dituria dhe meritat e të cilëve është pranuar plotësisht dhe unanimisht - e pranonin të vërtetën nga kushdo që ua tregonte atyre, edhe nëse ai njeri ishte i ri në moshë. Dhe ata i këshillonin shokët dhe ndjekësit e tyre që ta pranonin të vërtetën kur ajo bëhej e qartë nga fjalët e dikujt tjetër.

Një shembull për këtë gjendet tek thënia e ‘Umerit (radij-Allahu ‘anhu) kur ai shprehu mendimin e tij për mehrin e grave. Një grua ia ktheu atij duke i recituar thënien e Allahut:

“Në qoftë se dëshironi të ndërroni grua, duke e lëshuar njërën për të marrë një tjetër, asaj që i keni dhënë pasuri mos i merrni nga ajo (pasuri) asgjë.” 5

Atëherë ‘Umeri u tërhoq nga mendimi i tij dhe tha: “Një grua ka folur saktë kurse një burrë ka gabuar.” 6 Dhe është transmetuar poashtu se ai tha: “Çdonjeri ka më shumë Fik’h sesa ‘Umeri.” 7

Kur disa nga dijetarët e famshëm kishin nxjerrë një mendim për ndonjë çështje, ata thonin: “Ky është mendimi që kemi nxjerrë ne, kështu që kush na sjell një mendim më të mirë se ai, ne do ta pranojmë atë (prej tij).”

Imam esh-Shafi’i ka folur shumë për këtë kuptim, sepse ai i këshillonte shokët e tij që të ndiqnin të vërtetën dhe të pranonin Sunetin edhe nëse ai dukej sikur binte në kundërshtim me mendimet e tyre. Madje ai i këshillonte ata që t’i plasnin në mur mendimet e tyre (d.m.th. t’i hidhnin poshtë mendimet e tyre nëse binin në kundërshtim me të vërtetën). Ai thotë në librin e tij 8: “Nuk ka dyshim se ju do të shihni në to (në mendimet e mia) atë që kundërshton Kur'anin dhe Sunetin, sepse Allahu i Lartësuar thotë:

“Sikur ai të mos ishte prej Allahut, ata do të gjenin në të shumë kundërthënie.” 9

Dhe ajo që është më e thellë se kjo është thënia e tij: “Nuk ka patur njeri që të debatonte me mua e që unë të mos vëreja se: e vërteta ose dukej në gjuhën e tij ose në gjuhën time.”

Kjo tregon se ai nuk ka patur qëllim tjetër përveç se që të thuhej e vërteta, edhe nëse ajo gjendej në gjuhën e dikujt tjetër përveç tij, siç ishin ata që debatonin apo e kundërshtonin atë.

Kushdo që është në këtë gjendje nuk urren që mendimet e tij të refuzohen apo që të sqarohet kundërshtimi i tij ndaj Sunetit, qoftë gjatë jetës së tij apo edhe mbas vdekjes.”

El-Hafidh Ibn Rexheb el-Hanbeli:

Pastaj el-Hafidh Ibn Rexheb tha:

“Kështu që, refuzimin e mendimeve të dobëta (të gabuara) dhe sqarimi i të vërtetës që kundërshtojnë ato mendime, duke u bazuar në argumente të shëndosha, nuk e kanë urryer këta dijetarë. Por, kjo ka qenë ajo që ata kanë dashur dhe madje ata e kanë lavdëruar atë që vepron kështu.

Pra, kjo nuk hyn fare tek përgojimi (gibeti). Por, e zëmë se është dikush që urren që t’i dalë në shesh gabimi i tij që kundërshton Sunetin. Në këtë rast, nuk merret fare në konsideratë urrejtja që ka ai, sepse të urresh që të dalë në shesh e vërteta - nëse ajo bie në kundërshtim me mendimin e një njeriu - nuk është nga cilësitë e lavdëruara.

Por, është obligim për Muslimanin që të dojë që të dalë në shesh e vërteta dhe që Muslimanët të jenë në dijeni për të, pa marrë parasysh nëse ajo përputhet apo jo me mendimin e tij.

Kjo është një ndër aspektet e këshillës së sinqertë (nasiha) për: “Allahun, Librin e Tij, të Dërguarin e Tij, Fenë e Tij, udhëheqësit e Muslimanëve dhe njerëzit në përgjithësi.” Dhe kjo në fakt është vetë Feja, siç edhe na ka njoftuar Pejgamberi (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem).

Kurse sa i përket sqarimit të gabimit të një dijetari që ka gabuar në të shkuarën, nëse robi mban një edukatë të mirë në fjalët e tij dhe përdor një mënyrë të mirë në refuzimin dhe përgjigjen e tij, atëherë atij nuk i shkaktohet asnjë dëm dhe ai nuk mund të akuzohet për asnjë faj. Dhe nëse del më pas që ai ishte mashtruar nga mendimi i këtij dijetari, atëherë edhe për të nuk ka asnjë gjynah.

Kur Selefëve u mbërrinte ndonjë deklaratë të cilën ata e refuzonin, ata thonin: “Ky person ka gënjyer.”

Ky shembull është marrë nga thënia e Pejgamberit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel- lem), “Ebus-Senabil ka gënjyer” 10, kur atij i erdhi lajmi se ai (Ebus-Senabil) kishte dhënë fetva për gruan të cilës i kishte vdekur burri kur ishte shtatzënë se asaj nuk i lejohej që të martohej sërish derisa të lindte fëmijën e saj, por duhet të priste deri sa të kalonin katër muaj e dhjetë ditë.” 11

Imamët e drejtë shkuan akoma më tej duke hedhur poshtë thëniet e dobëta të disa dijetarëve dhe i refuzonin ata me shkallën më të lartë të refuzimit, siç bëri Imam Ahmedi (RahimehUllah) që kritikoi Ebu Theurin dhe disa të tjerë për mendimet e tyre, në të cilat ata ishin të vetëm (dhe askush tjetër nuk i kishte ato mendime). Dhe ai shkoi akoma më tej duke i refuzuar ata në mendimet e tyre. I gjithë ky gjykim bazohej në pamjen e jashtme të çështjeve.

Kurse për sa i përket çështjeve të brendshme (d.m.th. të fshehta), nëse qëllimi i atij që bën kritikën është vetëm që të sqarojë të vërtetën në mënyrë që njerëzit të mos mashtrohen nga thëniet e dikujt që ka gabuar në mendimet e tij, atëherë nuk ka dyshim se ky njeri do të shpërblehet për nijetin e tij. Dhe duke e bërë këtë gjë me këtë nijet (për t’u sqaruar njerëzve të vërtetën), atëherë ai hyn në atë kategori të njerëzve që japin këshillë të sinqertë për Allahun, për të Dërguarin e Tij, për udhëheqësit e Muslimanëve dhe për mbarë popullin në përgjithësi.

E njëjta gjë është edhe në rastin kur ai që sqaron gabimin është i ri apo i vjetër në moshë. Ai (i cili sqaron gabimin) ka një shembull mjaft të mirë tek ata dijetarë që refuzuan mendimet (e dobëta) të Ibn ‘Abbasit (radij- Allahu ‘anhuma) të cilat janë shpallur të parregullta dhe janë refuzuar nga dijetarët, siç janë mendimet e tij për martesën e përkohëshme (mut’ah), shkëmbimin e mallrave (sarf), dy ‘umret dhe çështje të tjera përveç këtyre.

Dhe ai ka një shembull mjaft të mirë tek ata që refuzuan mendimin e Se’id Ibn el-Musejjib (RahimehUllah) për lejimin e gruas që ishte divorcuar tri herë (për t’u martuar sërish me burrin e saj të parë) vetëm me kontratën (e martesës) 12 dhe mendimet e tjera të tij që kundërshtonin Sunetin e vërtetuar. Ka edhe dijetarë që refuzuan el-Hasen el-Basrin për mendimin e tij që gruaja nuk duhet të mbajë zi për burrin e saj të vdekur, edhe ata që refuzuan ‘Attanë për mendimet e tij të dobëta, edhe ata që refuzuan Tausin në shumë çështje me të cilat ai kundërshtoi dijetarët, si dhe të gjithë ata (dijetarë të tjerë) për të cilët Muslimanët janë pajtuar njëzëri për udhëzimin, diturinë, respektimin dhe nderimin e tyre.

Dhe asnjë nga dijetarët që nuk u pajtua me ta në këto çështje nuk e konsideroi këtë si poshtërim apo sharje të Imamëve.

Librat e dijetarëve Muslimanëve që nga e shkuara e deri në të tashmen, siç janë librat e Shafiut, Is`hakut, Ebu ‘Ubejdit, Ebu Theurit dhe librat e dijetarëve të Hadithit dhe Fik’hut që erdhën më pas janë të mbushur me sqarime të këtyre mendimeve. Dhe nëse do t’i përmendnim ato fjalë për fjalë, ky diskutim do të zgjatej tej mase.

Por nëse qëllimi i atij që po refuzon është që nxjerrë në shesh gabimet e atij që po refuzohet, që ta poshtërojë atë dhe të nxjerrë injorancën dhe shkurtpamësinë e tij në dije, atëherë kjo është e ndaluar, qoftë kur ky refuzim është bërë në prani të atij që por refuzohet ose në mungesë të tij, apo qoftë kur kjo bëhet gjatë jetës së tij apo mbas vdekjes së tij. Ky lloj veprimi hyn tek ato vepra të cilat Allahu i ka dënuar në Librin e Tij dhe Ai e kërcënon atë që shpif dhe përgojon. Ky veprim hyn gjithashtu në thënien e Pejgamberit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem):

“O ju grup i njerëzve që besoni me gjuhët tuaja por jo me zemrat tuaja! Mos i përgojoni Muslimanët dhe as mos i gjurmoni të metat e tyre, sepse vërtet ai që gjurmon të metat e tyre, Allahu do t’i gjurmojë të metat e tij. Dhe nëse Allahu gjurmon të metat e dikujt, Ai ka për ta turpëruar atë mu në shtëpinë e tij.” 13

Dhe i gjithë ky diskutim është për dijetarët e respektuar që merren si shembull për t’u ndjekur në Fe. Kurse për sa u përket njerëzve të bidatit dhe dalaletit (devijimit) dhe atyre që imitojnë dijetarët por nuk janë prej tyre, atëherë është e lejuar që të nxirret në shesh injoranca e tyre dhe të bëhen të ditura mangësitë e tyre me qëllim që të paralajmërohen ata që ndjekin njerëz të tillë.”

El-Hafidh el-Hakemi:

El-Hafidh el-Hakemi është pyetur:

“Çfarë gjykimi ka Xherhi dhe Ta’dili dhe prej kujt pranohet ai?”

Ai u përgjigj: “Xherhi lejohet si këshillë e sinqertë për Muslimanët dhe pranohet nga ai i cili është i besueshëm dhe njihet në shumë aspekte; pra fjala e tij në Xherh pranohet. Dhe nëse Xherhi është i shpjeguar, ai merr përparësi mbi Ta’dilin.” 14

Esh-Shejkh Muhamed Ibn Salih el-‘Uthejmin:

Shejkh Muhamed bin Salih el-‘Uthejmin, RahimehUllah është pyetur:

“A ka vdekur Suneti i Xherhit dhe Ta’dilit? Dhe çfarë gjykimi ka refuzimi i kundërshtarit dhe përmendja e emrit të tij në publik?”

Dhe ai – RahimehUllah – u përgjigj:

“Kam frikë se kjo është një fjalë e vërtetë me të cilën kërkohet e pavërteta.”

Xherhi dhe Ta’dili as nuk vdes, as nuk varroset dhe as nuk sëmuret – lavdi Allahut.

Xherhi dhe Ta’dili ndodh tek dëshmitarët përpara gjykatësit. Ata mund të deklarojnë për një kundërshtar se atij nuk mund t’i zihet besë dhe për këtë kërkohet sqarim. Poashtu ndodh edhe në transmetime. Dhe ne e kemi dëgjuar recitimin e fjalëve të Allahut që i ka recituar Imami ynë:

“O ju që besoni, nëse ndonjë njeri i prishur ju sjell ndonjë lajm, atëherë sigurohuni mirë për të vërtetën.” 15

Xherhi dhe Ta’dili do të jetë i pranishëm për aq kohë sa do të ketë njerëz. Për aq kohë sa do të ketë njerëz, Xherhi dhe Ta’dili do të qëndrojë.

Por unë kam frikë se pyetësi do të thotë “Ky person është mexhruh” (d.m.th. i është bërë xherh), mirëpo në fakt ai nuk është mexhruh. Dhe ai e përdor këtë fetva që t’u afrohet njerëzve dhe të përhapë ligësi. Prandaj unë them: nëse dikush ka karakter të lig dhe në sqarimin e gjendjes së tij ka dobi apo është e nevojshme ose e domosdoshme, atëherë në këtë rast nuk ka problem. Nuk ka problem në përmendjen e tij në publik dhe në sqarimin e çështjes së tij. Gjëja më e mirë është që kjo të mos bëhet. Dhe rruga më e mirë është të thuhet, “Disa njerëz bëjnë kështu…” ose, “Disa njerëz thonë kështu…” për dy arsye:

Arsyeja e parë është se kjo e ruan personin që të mos e thërrasin në emër (d.m.th. e ruan nderin e tij). Dhe aryseja e dytë është se kjo do të jetë për të dhe për njerëzit e tjerë (pa qenë nevoja që të specifikohet ndonjë njeri). Përveç atëherë kur shohim një person që i ka futur njerëzit në fitne ose që thërret për në bidat apo dalalet (devijim). Në këtë rast duhet patjetër që të përmendet emri i këtij personi derisa njerëzit të mos devijohen nga ai.”

Esh-Shejkh Mukbil Ibn Hadi el-Uadi’i:

Shejkh Mukbil bin Hadi el-Uadi’i ka thënë:

“Përse gjithë kjo zhurmë për librin “Mekhraxh minel-Fitneh”? Kjo zhurmë u bë për shkak se shoqëria jonë është injorante rreth një shkence nga shkencat e diturisë. Dhe ajo është shkenca e Xherhit dhe Ta’dilit.” 16

Ai ka thënë gjithashtu: “Sido që te jetë, tani nuk është koha për të nxjerrë në shesh gabimet e mexhruhinëve të sotëm (d.m.th. atyre që u është bërë Xherh në këtë kohë). Dhe disa nga vëllezërit tanë për hir të Allahut dhe me lejen e Tij do të shkruajnë Xherh dhe Ta’dil për mexhruhinët e kohëve moderne. Ata do ta bëjnë këtë që Pasuesi i Sunetit të dallohet nga bidatçiu, ai që thotë të vërtetën (sadik) të dallohet nga genjeshtari (kadhib) dhe injoranti (xhahili) të dallohet nga Dijetari (Alim).” 17

Ai ka thënë gjithashtu: “Prej argumenteve të Xherhit dhe Ta’dilit është thënia e Tij: “Iu shofshin duart Ebu Lehebit dhe ai do të shuhet!” dhe thënia e Tij: “Por ti mos iu bind çdo njeriu që betohet shumë dhe është i përçmuar.” dhe hadithi: “Ti je ai që bën fitne o Mu’adh?” Dhe ai i tha Ebu Dherrit: “Ti je një njeri që ke xhahilije.” 18 Kurse për një njeri tjetër tha: “Sa njeri i keq që është ai në farefisin e tij.” Dhe hadithi: “Sa i përket Mu’auijes, ai është i varfër e nuk ka pasuri, ndërsa Ebu Xhehmi nuk e lëshon shkopin nga dora” 19

Gjithashtu, ai është pyetur: “Dikush thotë se ajo (d.m.th. shkenca e Xherhit dhe Ta’dilit) ka mbaruar qysh në kohën kur mbaruan transmetuesit e hadithit.”

Shejkh Mukbili RahimehUllah u përgjigj: “Ata që thonë se ka mbaruar - o vëllezër – e dinë që janë mexhruhinë (d.m.th. vetë atyre u është bërë Xherh) prandaj ata nuk duan që të flasë njeri për Xherhin dhe Ta’dilin.” 20

Esh-Shejkh Zejd Ibn Muhamed Ibn Hadi el-Medkhalij:

Shejkh Zejd el-Medkhalij, hafidhahUllah, është pyetur:

“Kanë dalë disa njerëz në këtë kohë të cilët thonë se dituria e Xherhit dhe Ta’dilit ka qenë vetëm për një periudhë kohore të caktuar, kurse sot ne nuk kemi më nevojë për të. Çfarë mendimi keni ju, Allahu u dhëntë sukses?”

Ai u përgjigj: “Përpara se të filloj t’i përgjigjem kësaj pyetjeje, do të doja t’ju kujtoja disa pika të cilat janë të domosdoshme për studentët e dijes, trashëgimtarët e Pejgamberëve, që ata t’i studiojnë dhe t’i kuptojnë këto pika në mënyrën e duhur:

Pika e parë: ajo që është transmetuar nga Selefët në lidhje me rëndësinë e Isnadit (zinxhirit të transmetimit) dhe se ai është nga karakteristikat e këtij Umeti, i cili ka karakteristika madhështore të cilat e dallojnë atë nga umetet e tjera, dhe kjo nuk është e panjohur për atë që posedon kuptimin e Fesë. Vërtet Muhamed bin Sirin ka thënë: “Me të vërtetë kjo dije është Feja, kështu që shikoni se nga kush po e merrni Fenë tuaj.”

Dhe ai ka thënë gjithashtu: “Më përpara nuk i kushtohej rëndësi zinxhirit, por kur u shfaqën fitnet, ata thonin, “Na i thoni burrat tuaj (d.m.th. emrat e transmetuesve). Kështu, nëse ata ishin nga Ehli-Suneti, atëherë hadithet e tyre pranoheshin. Dhe nëse ata ishin nga Ehlul-Bid’ah, atëherë hadithet e tyre refuzoheshin.”

Kështu që, unë them: këto dy thënie e nderojnë Ehli-Sunetin dhe qortojnë haptazi bidatçijtë. Qofshin të lumtur Njerëzit e Hadithit në çdo kohë e në çdo vend! Qoftë lavdërimi dhe besueshmëria mbi ata që e posedojnë atë (hadithin) dhe qoftë pikëllimi mbi njerëzit e bidatit nga mesi i Muslimanëve, ata të cilët i kanë marrë çështjet së mbrapthi për shkak të rrugëve të këqia që ndjekin, gjë që duket sheshit nga bidatet që po ringjallin, ngase ata po e ndihmojnë bidatin dhe po e bëjnë Sunetin të vdesë dhe ngaqë ata kanë urrejtje për njerëzit e Sunetit.

Pika e dytë: shkenca e Xherhit dhe Ta’dilit për çdo brez e për çdo kohë ka njerëzit e saj me cilësitë përkatëse, me dijen e Kur'anit dhe Sunetit dhe shkencat e tyre, të cilët karakterizohen nga ndershmëria dhe vigjilenca.

Imam Malik ka thënë: “Me të vërtetë kjo dije është Feja, kështu që kini vëmendjen se prej kujt po e merrni Fenë tuaj, sepse vërtet unë kam takuar 70 personalitete të shquara, ata të cilët transmetonin duke thënë, “Filani ka thënë se i Dërguari i Allahut ka thënë” - pastaj Imam Malik bëri me shenjë drejt Xhamisë së Pejgamberit dhe tha: “Por unë nuk merrja asgjë prej tyre. Edhe nëqoftëse ndonjëri prej tyre do të ishte caktuar rojtar i arkës së kursimeve (Bejtul-Maal) ai do të kishte qenë me të vërtetë i besueshëm (për atë detyrë), mirëpo ai nuk ishte nga njerëzit e transmetimeve. Ndërsa kur na vinte Ibn Shihab (Zuhriu), ne nguteshim që të shkonim tek ai dhe mblidheshim në oborrin e tij.”

Unë them: e gjithë kjo ka ndodhur për shkak se Ibn Shihabi ishte nga dijetarët e transmetuesve, kishte përsosmëri në kujtesën e tij si dhe kishte ndershmëri e vigjilencë.

Përpara thënies së Imam Malikut: Muxhahid ka thënë se Beshir el-Adauij erdhi tek Ibn ‘Abbasi dhe Beshiri filloi të transmetonte dhe tha: “I Dërguari i Allahut ka thënë kështu, I Dërguari i Allahut ka thënë kështu.” Por Ibn ‘Abbasi nuk po ia vinte veshin dhe as që po e shikonte, kështu ai tha: “O Ibn ‘Abbas, ku qëndron problemi që nuk po më dëgjon ndërsa unë po të transmetoj. Unë po të transmetoj nga i Dërguari i Allahut kurse ti nuk dëgjon.” Ibn ‘Abbasi tha: “Vërtet, kur dëgjonim ndonjë njeri të thoshte, “I Dërguari i Allahut ka thënë” ne nxitonim që ta shihnim atë dhe afroheshim tek ai për ta dëgjuar. Mirëpo kur njerëzit filluan të pranonin nga lloj e soj njerëzish, atëherë ne nuk merrnin nga ata, me përjashtim të atyre që ne i njihnim.”

Pika e tretë: obligimi për t’u marrë me zbatimin e parimit të pastrimit dhe edukimit (et-Tesfije uet-Terbije); dhe qëllimi i Tesfijes siç e kuptoj unë është: të bërit dallim midis haditheve të sakta dhe haditheve të dobëta dhe të bërit dallim në hadithet e dobëta që mund të përforcohen dhe ato që nuk mund të përforcohen; të bërit dallim mes Sunetit dhe Bidatit; të bërit dallim midis Akijdes dhe menhexhit të Selefëve dhe besimeve dhe menhexheve të Njerëzve të Bidatit (Ehlul-Bid’ah), nga ata që kanë shkuar apo nga ata që janë sot; të bërit dallim midis njerëzve të mirë dhe kriminelëve; të bërit dallim se prej kujt duhet ta marrësh dijen dhe ku duhet të kthehesh për të marrë fetva – të cilët janë Dijetarët Edukatorë (‘Ulema er-Rabanijun) që janë në menhexhin e Selefëve me dije dhe vepra - dhe atyre që nuk u merret dija - çdo bidatçiu që formon grupim dhe fton në devijim duke i këshilluar njerëzit që ta pranojnë devijimin e tij.

Kurse për sa i përket Terbijes: qëllimi i saj është edukimi i individëve dhe mendjeve me tekstet e Kur'anit dhe Sunetit si dhe me kuptimin e Selefus- Salih, Allahu i mëshiroftë ata. Kështu, nëse njerëzit janë edukuar në duart e Dijetarëve të tyre që të ndjekin Librin e Zotit të tyre dhe Sunetin e saktë të Pejgamberit të tyre, atëherë ata do të jenë të suksesshëm duke kaluar një jetë të mirë e të begatë; dhe nëse ata janë edukuar me idetë e ‘mendimtarëve’ - ata të cilët kuptojnë shumë pak nga kuptimi i Fesë - dhe me opinionet e Njerëzve të Bidatit që nuk shkoqiten me tekstet e qarta Sheriatike, atëherë ata i kanë bërë zullum veteve të tyre... kanë zgjedhur rrugën e shkatërrimit, janë ngarkuar me gjynahe dhe çfarë përfundimi i keq është ky!

Për sa i përket përgjigjes për tekstin e pyetjes, atëherë unë them duke u mbështetur në ndihmën dhe korrigjimin nga Allahu, i Cili na ka mësuar që të kërkojmë ndihmë prej Tij, siç është përmendur në thënien e vërtetë:

“Ty të vetëm të adhurojmë dhe vetëm prej Teje ndihmë kërkojmë.”

Vërtet thënia e pyetësit rreth dijes së Xherhit dhe Ta’dilit që ajo ishte vetëm për një periudhë kohe të caktuar e cila ka kaluar dhe ka mbaruar, dhe se pena e saj është ngritur, letra e saj është tharë dhe personalitetet e kësaj diturie kanë vdekur, atëherë kjo është gabim, dhe këtu ka marrëzi të qartë dhe pengim nga interesimi për tekstet e Kur'anit dhe Sunetit dhe shkencat e tyre, si dhe është devijim i studentëve të dijes Sheriatike që ata të mos i shohin transmetuesit e haditheve dhe tekstet e tyre dhe ky është rreziku i mundshëm që vjen prej saj, rrezik që nuk është i panjohur nga njerëzit e dijes dhe Imamët e Fesë.

E vërteta është insha`Allah se dituria e Xherhit dhe Ta’dilit do të vazhdojë të qëndrojë për sa kohë që ka dije dhe Dijetarë, për arsye se në përgjithësi çdo periudhë kohore ka Imamë që janë të kualifikuar në dhënien e Ta’dilit (lavdërim, dëshmi për diturinë, drejtësinë dhe ndershmërinë e njerëzve) për këdo që e meriton Ta’dilin, si dhe t’u japin Xherh atyre që e meritojnë Xherhin, për shkak të thënies së Pejgamberit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem): “Do vazhdojë të jetë një grup nga Umeti im që janë në përputhje me urdhërin e Allahut, ata nuk do të dëmtohen nga ata që i tradhëtojnë dhe as nga ata që i kundërshtojnë derisa të vijë urdhëri i Allahut dhe ata janë të shfaqur në mes njerëzve.”

Dhe në një transmetim tjetër: “Do vazhdojë të jetë një grup nga Umeti im të patundur në urdhërin e Allahut; ata nuk do të dëmtohen nga kushdo që i kundërshton.”

Me të vërtet një grup i madh dijetarësh kanë thënë: “Nëse ky grup nuk janë dijetarët e hadithit, atëherë ne nuk e dimë se kush janë ata”, dhe në realitet dijetarët e hadithit janë ata që njohin me imtësi zinxhirët dhe tekstet (e haditheve), saktësinë dhe dobësinë e tyre, pranimin dhe refuzimin e hadithit, arsyet për pranimin e hadithit dhe arsyet për refuzimin e tij, si dhe aspektet e tjera studimore në shkencat e hadithit që janë të shkruajtura nëpër libra. Sakaq, edhe sot ka - siç ka patur më përpara dhe do të ketë edhe më mbas - Ulema që kanë ixhaze (autorizim, leje) nga Shejkhat e tyre me zinxhirë transmetimi që lidhen me Pejgamberin. Dhe i shikon ata duke transmetuar gjashtë librat që janë nëna e hadithit, si dhe çdo libër tjetër me zinxhir transmetimi të pashkëputur. Dhe ky është një argument i fortë që tregon ekzistencën e diturisë së Xherhit dhe Ta’dilit në këtë kohë dhe më mbas.

Ndoshta Allahu i zbulon diçka dikujt që vjen më mbas nga njerëzit e dijes rreth temës së Xherhit dhe Ta’dilit, diçka që ka qenë e paqartë për dikë që ishte para atij, edhe nëse periudha midis këtyre të dyve kalon përtej shumë brezave. 21 Dhe kjo çështje është e pranueshme. Mirëpo, kjo nuk e zvogëlon aspak vlerën e atyre që kanë paraprirë dhe as nuk i ul ata. Dhe ajo që duhet patjetër të jetë në qendër të vëmendjes është se Xherhi dhe Ta’dili ndodh në transmetimin e lajmeve tek njerëzit e tjerë. Dhe ai që po transmeton ose është i besueshëm ose është i pabesë, siç ndodh në dëshminë rreth pasurisë, nderit dhe gjakut. Kjo është ajo që unë e kam të qartë dhe e përmenda këtë në një formë të përmbledhur. Dhe Allahu e di më së miri.

Më e mira që mund të themi për ata që thonë se çështja e Xherhit dhe Ta’dilit ka mbaruar dhe se transmetuesit e kësaj diturie kanë vdekur shumë vjet më përpara, është se ata kanë parë librat që janë shkruajtur për këtë fushë dhe vëllimet e tyre të panumërta, cilësitë e tyre të ndryshme në varësi të shpjegimeve, disa prej tyre janë me madhësi mesatare ndërsa të tjerë janë të përmbledhur, dhe ata kanë pohuar në mënyrë të prerë mungesën e asaj që quhet Xherh dhe Ta’dil në kohën e sotme dhe mungesën e njerëzve të kësaj diturie, ashtu siç ata kanë pohuar se njerëzit nuk kanë nevojë për asgjë nga shkenca e Xherhit dhe Ta’dilit. Dhe Allahu e di më së miri.” 22

Esh-Shejkh Rabij’ Ibn Hadi el-Medkhalij:

Pyetje: Disa dijetarë kanë thënë se shkenca e Xherhit dhe Ta’dilit ka qenë specifike vetëm për periudhën e transmetuesve (të hadithit), kurse tani në vitin 1420 (sipas Hixhretit) nuk ka një gjë të tillë që quhet Xherh ue Ta’dil. Kush është qëndrimi i saktë në lidhje me këtë çështje?

Imami i Xherhit dhe Ta’dilit në këtë kohë, Shejkhu i nderuar Rabij' Ibn Hadi el-Medkhalij,23 hafidhahUllah, u përgjigj: “Betohem në Allah që kjo është tallje, kjo është nga ato gjëra që të bëjnë të qeshësh dhe të bëjnë të qash. Fjalëve të këtilla duhet t’u thuash: Kur bidati po shtohet, kufri po shtohet, Sekularistët, Komunistët, Rafidat, Sufistët dhe grupet e devijuara po shtohen, ata po e pengojnë Islamin dhe njerëzve u është dhënë dorë e lirë që të bëjnë e të thonë ç’tu vijë për mbarë, atëherë nuk paska asnjë që të thotë se kjo është e gabuar apo kjo është e keqe, apo ndonjë që të thotë se ky është fitnexhi kurse ky është vepërmirë?

Kjo është humbje dhe mungesë e kuptimit në fenë e Allahut ‘Azze ue Xhel. Kështu, Selefët shkruajtën libra rreth Akijdes dhe në këto libra ata kritikuan njerëzit e bidatit dhe devijimit duke përmendur emrat e tyre, qofshin ata individë apo grupe; atëherë a ka marrë fund edhe kjo poashtu?

Dhe ne themi: vërtet bidatçijtë që ishin në kohën e Selefëve qenë kundërshtuar dhe kritikuar dhe devijimi i tyre ishte bërë i qartë, kurse tani kjo nuk qenka e lejuar, qenka harram... tani të flasësh kundër njerëzve të bidatit qenka harram dhe fjalët kundër sekularistëve janë harram, fjalët kundër heretikëve qenkan harram, fjalët kundër Rafidave qenkan harram dhe fjalët kundër Sufive qenkan harram? Masha`Allah, a mos është kjo një thirrje për bashkimin e të gjitha feve apo çfarë? Allahu na faltë dhe tek Ai pendohemi. Ky është devijim!

Është obligim që Xherhi dhe Ta’dili të mbeten për të mbrojtur fenë e Allahut dhe Sunetin e të Dërguarit të Allahut deri në Ditën e Gjykimit. Dhe të zhvishet shpata më shumë se kaq, me qëllim që fjala e Allahut Tebarake ue Te’ala të jetë më e larta dhe për t’u mbrojtur nga kufri dhe e pavërteta.

Selefët thonin, “Vërtet, të mbrosh Sunetin është më mirë sesa të luftosh me shpatë (në Xhihad)” dhe mbrojtja e Sunetit bëhet me Xherh dhe Ta’dil.

Dhe duke qenë në përputhje me këtë, unë po ju them: vërtet, Hakimi (Ebu ‘Abdullah Muhamed Ibn ‘Abdullah el-Hakim en-Nisaburi), RahimehUllah, në librin e tij ‘Dija e shkencës së hadithit’ ka thënë - dhe fjalët e tij janë të vërteta: “Xherhi dhe Ta’dili janë dy shkenca”; dhe shkenca e Xherhit është një shkencë më vete dhe kjo refuzon menhexhin e pabazë të përmendjes së të mirës përkrah të keqes (el-Muwazanat).

Shkenca e Xherhit është një shkencë më vete dhe prandaj shumë nga Imamët kanë shkruajtur libra që përmbajnë vetëm Xherh.

Ata i shkruajtën këta libra veçse për Xherh, siç bëri Bukhariu në librin e tij rreth transmetuesve të dobët ‘Kitab ed-Du’afa’ dhe Nesaiu në librin e tij ‘el- Metrukin’ (transmetuesit e braktisur). Edhe Ibn Hibbani në librin e tij ‘el- Mexhruhin’, Ibn ‘Adij në librin e tij ‘el-Kamil’. Dhe në të njëjtën mënyrë edhe Dhehebiu, Ibn Haxheri dhe të tjerë kanë shkruajtur libra specifikë për fushën e kriticizmit sepse ajo është një shkencë më vete.

Dhe kjo shkencë e këput në mes menhexhin e muwazanatit 24 dhe ua thyen shpinën njerëzve që ndjekin këtë menhexh.

Edhe autorë të tjerë kanë shkruajtur libra rreth transmetuesve të besueshëm, siç janë transmetuesit e besueshëm nga el-‘Ixhli dhe transmetuesit e besueshëm nga Ibn Hibbani.

A e kuptuat këtë? Nëse Selefët besuan se Xherhi dhe Ta’dili ishin dy shkenca të mëvetësishme, atëherë si mundet të përmendet e mira bashkë me të keqen. Ndonjëri prej tyre shkruante libër të veçantë me kriticizëm dhe në të nuk ka vend përmendja e të mirës përkrah të keqes. A e kuptuar këtë? Allahu ju bekoftë.

Xherhi dhe Ta’dili do mbetet deri në Ditën e Gjykimit. Kështu që, kur njerëzit duan të përfitojnë nga ky dijetar ne themi: Ky dijetar është në Sunet, duke dhënë tezkije për të. Allahu ju bekoftë. Kurse ky dijetar është Rafidi, ky tjetri është Sufi, i cili thotë se Allahu dhe gjithësia janë një (el-Uadetul-Wuxhud), ky tjetri është sekularist, ky tjetri është komunist që fshihet pas Islamit, ky tjetri është kështu... e kështu me rradhë.

Është obligim për ju që ta bëni të qartë këtë çështje. Ky është një obligim dhe është prej Xhihadit që nuk ka për të pushuar dhe që nuk është i veçantë vetëm për transmetuesit (e hadithit).

Dhe kur Tirmidhiu përmendi në ‘el-Ilel’ atë që është në fund të ‘Sunenit’ të tij, ai tha se kjo dituri - ngaqë që njerëzit po dënonin Dijetarët që kritikojnë hadithin - pra tha: “Sigurisht, filani është kritikuar, filani ka kritikuar Ma’bad el-Xhuhejnin dhe filani ka kritikuar Xhabir el-Xhafin.” Prandaj, ai filloi me njerëzit e bidatit. Përse? Sepse kjo ishte për të kritikuar bidatin e tij e jo ngaqë ai ishte transmetues.

Pastaj Selefët shkruajtën libra për të refuzuar njerëzit e bidatit siç përmendëm më parë dhe ata nuk e specifikuan Xherhin dhe Ta’dilin vetëm për transmetuesit e hadithit. Bidatçiu nuk është asnjëherë nga Ehlul-Hadithi. Ai që është Mu’tezil, Xhehmi, Murrxhi’ dhe pjesa tjetër e bidaçtijve nuk kanë lidhje me transmetuesit e hadithit, por ata janë bidatçij, kështu që u kritikuan.

Atëherë nga e nxorrën ata që dera e Xherhit dhe Ta’dilit është mbyllur? Kjo është njësoj si thirrja e atyre që ndjekin verbërisht medh’hebet. Ata thonë se dera e Ixhtihadit është mbyllur që në brezin e dytë, disa prej tyre thonë që në brezin e tretë dhe disa prej tyre thonë që në brezin e katër, që do të thotë se ai ka mbaruar. Allahu ‘Azze ue Xhel i paralizoi mendjet e Muslimanëve që nga ajo kohë e deri më sot, mendjet e tyre janë të paralizuara dhe ata nuk janë të aftë të kuptojnë fjalët e Allahut dhe fjalët e të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem). Ky gjykim nuk është i drejtë, por është një gënjeshtër ndaj Allahut Tebarake ue Te’ala.

Dhe po kështu, e njëjtë me të është edhe shpifja e atij që thotë se Xherhi dhe Ta’dili ka mbaruar dhe dyert e tij janë mbyllur tashmë. Ky - betohem në Allah - është një krim ndaj Islamit. Kijeni frikë Allahun o ju vëllezërit e mi dhe mos e bllokoni derën e Xherhit dhe Ta’dilit ngase njerëzit e Hakut dhe njerëzit e Sunetit nuk do ua vënë veshin.” 25

Ai ka thënë gjithashtu:

“Koha e transmetimeve mbaroi në brezin e tretë. Atëherë përse Ibn Tejmija e ngriti flamurin e kriticizmit dhe flamurin e Xherhit dhe Ta’dilit? Të njëjtën gjë bëri edhe Dhehebiu, Ibnul-Kajjimi, Ibn Kethiri, Ibn Haxheri e të tjerë dhe kjo do të vazhdojë deri në Ditën e Gjykimit! Për sa kohë që ka luftë midis Hakut dhe Batilit, midis njerëzve të Udhëzimit dhe njerëzve të Devijimit, atëherë patjetër që shpatat e kriticizmit do të jenë të zhveshura kundër njerëzve të devijimit.” 26

1 - Muhamed Ibn Isma’il es-San’ani ka thënë në Subulus-Selam (fq. 553-554, Mektebetu-Me’arif): “Dije se me të vërtetë dijetarët kanë bërë përjashtim tek gibeti në gjashtë çështje:

1 - Ankesa: i lejohet atij që i është bërë padrejtësi që të thotë “filani më ka bërë padrejtësi dhe më ka marrë pasurinë” ose “ai është zullumqar”, por këto fjalë thuhen para atij që mund ta largojë padrejtësinë apo ta zvogëlojë atë. Argument për këtë është kur Hindi i tha Pejgamberit duke iu akuar për Ebu Sufjanin: “Ai është koprac.”

2 - Kërkimi i ndihmës për të larguar një të keqe duke ia përmendur atij që ka mundësi ta largojë atë të keqe. Kështu ai thotë, “Filani ka bërë këtë e këtë” duke patur për qëllim personat që nuk dalin hapur me gjynahet e tyre.

3 - Kërkimi i fetvasë: kur i thua muftiut: “Filani më ka bërë padrejtësi, si të çlirohem nga ai.” Dhe argumenti këtu është se ai nuk di si ta largojë atë, përveç se duke përmendur atë që i ka bërë ai.

4 - Paralajmërimi i Muslimanëve që të mos mashtrohen, siç ndodh me refuzimin e transmetuesve, dëshmitarëve dhe atyre që janë në detyrën e mësimdhënies apo dhënies së fetvave, ndërkohë që ata nuk janë njerëz për këtë punë. Argument për këtë është thënia e Pejgamberit: “Sa njeri i keq që është ai në farefisin e tij.” Dhe thënia e tij: “Kurse Mu’auija është i varfër.” Ai e tha këtë kur Fatime bint Kajs i kërkoi leje dhe këshillë Pejgamberit dhe i tha atij se Mu’auija dhe Ebu Xhehmi e kërkuan për t’u martuar me të. Ai tha: “Sa i përket Mu’auijes, ai është i varfër e nuk ka pasuri, ndërsa Ebu Xhehmi nuk e lëshon shkopin nga dora”, pastaj i tha “Martohu me Usamen.”

5 - Përmendja e atij që bën në publik gjëra të pamoralshme apo bidate, andaj lejohet të përmendet ajo gjë të cilën ata e kanë bërë në publik.

6 - Kur identifikon dikë me të metën që ai ka, si për shembull qorri, sakati... etj, dhe me këtë nuk ka për qëllim ta poshtërojë atë.”

2 - Sherh Mukaddimeh Sahih Muslim (1/124)

3 - Kjo broshurë është përkthyer e gjitha dhe së shpejti do të publikohet në Selefi.org me lejen e Allahut të Lartësuar.

4 - Sqarim: Kjo nuk është kritikë kundër atyre që merren vazhdimisht me ibadet, por është një paralajmërim për njerëzit që mund të mashtrohen nga pamja e tyre e jashtme. Sepse vërtet është bërë e zakonshme që shumë njerëz kur shohin dikë që ua kalon atyre në ibadet, ata menjëherë kujtojnë se ky qenka i ditur! Por shumicën e rasteve nuk është kështu. Prandaj robi duhet të ketë kujdes sepse ka dallim midis Dijetarit (‘Alim) dhe adhuruesit (‘Abid), siç ka thënë Pejgamberi (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem): “Vlera e Dijetarit mbi adhuruesin është sikur vlera e Hënës mbi të gjithë yjet.” Transmetuar nga Ebu Davudi (3641), Tirmidhiu (2683) e të tjerë. Marrë nga al-Ibaanah.com.

5 - En-Nisa, 20.

6 - Hadith da’if: Transmetuar nga Ibn Kethir në Tefsir Kur’anil-‘Adhijm (2/213). Shiko el-Irua el-Galijl (6/347) të Shejkhul-Albanit.

7 - Kjo gjendet tek disa nga transmetimet e të njëjtës histori e cila është e dobët.

8 - Er-Risale (n. 598-599).

9 - En-Nisa, 82.

10 - Transmetuar nga Bukhari (9/415), Muslimi (n. 1484) dhe Ahmedi në Musned (1/447).

11 - Sqarim: Periudha e pritjes (‘ideti) përpara se gruaja të martohet sërish është 4 muaj e dhjetë ditë. Por nëse ajo është shtatzënë, atëherë periudha e pritjes për të është cila prej tyre vjen më e para, ose katër muaj e dhjetë ditë ose dita e lindjes së fëmijës. Kështu që, nëse ajo lind përpara se të kalojnë katër muaj, atëherë koha e lindjes merr përparësi dhe asaj i lejohet që të martohet sërish që nga ky moment. Marrë nga al-Ibaanah.com

12 - Sqarim: Kur një grua është divorcuar tri herë nga burri i saj, ai nuk mund të martohet prapë me të nëqoftëse ajo nuk martohet me dikë tjetër, kryen marrëdhënie seksuale me të dhe pastaj ai e divorcon atë. Vetëm atëherë ajo bëhet e lejuar për burrin e saj. Mendimi i dobët që u përmend më lartë thotë se gruaja që u divorcua tri herë nga burri i saj që të bëhet sërish e lejuar për të, ajo veç ka nevojë që të martohet me një burrë tjetër, pa bërë marrëdhënie seksuale me të (por vetëm duke lidhur kontratën martesore) dhe pastaj divorcohet me të. Dhe Allahu e di më së miri. Marrë nga al-Ibaanah.com

13 - Hadith sahih: Transmetuar nga Ahmedi në Musned (4/420), Ebu Davudi (n. 4880), Tirmidhiu (n. 2033) dhe Ebu Ja’la në Musnedin e tij (n. 1675). Është saktësuar nga Shejkhul- Albani në Sahihul-Xhami’ (n. 7984).

14 - Et-Ta’likatul-Malih (fq. 79).

15 - El-Huxhurat, 6.

16 - El-Mekhraxh minel-Fitne (fq. 27).

17 - El-Mekhraxh minel-Fitne (fq. 43).

18 - D.m.th. ti je një njeri që të paskan mbetur ende gjurmë të Xhahilijetit.

19 - Feua’id min Durus Ebi ‘Abdur-Rrahman Mukbil bin Hadi el-Uadi’i (fq. 72).

20 - Shkëputur nga kaseta me titull “es-Siratu edh-Dhatije.”

21 - Shejkhul-Albani - RahimehUllah - ka thënë: “Me të vërtetë, këta Imamë shpjeguan gjendjen e shumë haditheve, nëse ato ishin sahih, da’if apo meudu’. Dhe ata formuan rregulla të drejta dhe vendosën udhëzime të qëndrueshme. Kush i mëson ato shkëlqyeshëm dhe vazhdimisht fiton dituri rreth tyre, atëherë ai do të jetë i aftë të përcaktojë gradën e çdo hadithi, edhe nëse ai nuk e gjen të shkruajtur. Kjo është shkenca e Usulul-Hadijth apo Mustalahul-Hadijth.” Es- Silsiletud-Da’ife (1/48).

Shejkhul-Albani RahimehUllah ka thënë poashtu: “Dhe ajo që vlen të përmendet në këtë rast është se hadithi hasen li-gajrihi dhe poashtu hasen li-dhatihi janë nga shkencat më komplekse dhe më të vështira të hadithit, sepse të dyja këto klasifikime vërtiten rreth kundërshtimeve që kanë patur Dijetarët për transmetuesit që ndodhen midis besueshmërisë dhe dobësisë. Andaj askush nuk është i aftë që të bëjë dallim midis këtyre të dyjave apo që të përcaktojë qëndrimin e saktë nga deklaratat e tjera, me përjashtim të atij që ka dije rreth parimeve dhe rregullave të hadithit dhe një familjarizim të fortë me shkencën e Xherhit dhe Ta’dilit, si dhe dikush që e ka gjurmuar atë në veprat e tij për një kohë të gjatë jetës së tij, duke përfituar në këtë mënyrë nga librat e Xherhit dhe kriticizmit të Imamëve të kritikës; ai duhet të jetë i njohur me ata që janë të ashpër dhe ata që janë të butë si dhe me ata që janë të mesëm, në mënyrë që të mos bjerë në ekzagjërim apo në neglizhim. Dhe kjo është një çështje e vështirë, të pakët janë ata që i arrijnë frytet e saj. Dhe kjo dituri padyshim që është rralluar midis Dijetarëve, dhe Allahu veçon me mirësinë e Tij cilindo që dëshiron Ai.” Shiko el-Iruaul-Galijl (3/363). Dhe vetë Shejkhul-Albani është një prej atyre Dijetarëve për të cilët ai flet, sepse ata që janë afër dhe ata që janë larg kanë dëshmuar të gjithë për gradën e tij. [Shkëputur nga libri Tenbijhul-Fetijn i Sa’d Ibn Fet’hi ez-Ze’tari]

22 - Shkëputur nga libri i tij ‘el-Exhuibetus-Sedide ‘ala el-Es’iletir-Rashide’ (fq. 44-49).

23 - Është e rëndësishme që të kihet parasysh fakti që Shejkh Rabij' el-Medkhalij e hedh poshtë këtë emërtim ‘Imami i Xherhit dhe Ta’dilit’ dhe e distancon veten e tij nga ky titull. Por, ne e cilësojmë këtë Dijetar të nderuar si Imamin e shkencës së Xherhit dhe Ta’dilit në bazë të deklaratës së Muhadithit më të madh të kësaj kohe, Imami i Umetit, Muhamed Nasirud-Din el-Albani (RahimehUllah), i cili ka thënë:

“Me të vërtetë Mbajtësi i Flamurit të Xherhit dhe Ta’dilit sot, në kohën e tashme - dhe me Hak - është vëllai ynë Doktor Rabij', kurse ata që e refuzojnë atë nuk e refuzojnë duke qenë të bazuar në dije, kurrë! Përkundrazi, dija është me të.”

Shejkh Muhamed ‘Umer Bazmul ka komentur rreth fjalëve të Shejkhul-Albanit RahimehUllah: “Shejkhul-Albani është një shenjë nga shenjat e kësaj kohe për sa i përket Hadithit. Ai e përshkroi Shejkh Rabinë si Flamur-mbajtësin e Xherhit dhe Ta’dilit në këto kohë!! Dhe nëse ky përshkrim do të ishte i pavend, atëherë Shejkhul-Albani do të kishte qenë nga të parët që do ta kundërshtonin atë dhe nuk do ta zbatonin tek një njeri jeton në këtë kohë, ngase ai është i specializuar në këtë fushë.” [Shkëputur nga kaseta me titull, el-Es’iletul-Menhexhije ‘alel- Es’iletis-Selefijetil-Libijje]

Poashtu, dijetari i madh nga Egjipti, Shejkh Muhamed Ibn ‘Abdul-Uehab Merzuk el-Bena ka thënë:

“Imami i Xherhit dhe Ta’dilit është vëllai ynë es-sadikul-emin (ai që thotë gjithmonë të vërtetën, besniku), vëllai ynë Rabij’ Hadi, pasha Allahun. Imami i Xherhit dhe Ta’dili për shekullin e katërmbëdhjetë. Allahu dërgon në krye të çdo shekulli dikë që do ta ringjallë Fenë. Dhe muxhedidi i Xherhit dhe Ta’dilit me drejtësi, me vërtetësi dhe besë pasha Allahun është Rabij’ Hadi. Dhe unë e sfidoj cilindo që thotë se ai flet pa argumente... masha’Allah, Allahu e ruajt Shejkh Rabinë.”

Ai ka thënë gjithashtu: “Kush në këtë kohë është i ngjashëm me të? Ai e njeh realitetin e pjesës më të madhe të thirrësave. Kush është si ai? Ai i njeh ata me fakte e dëshmi. Ai nuk flet për askënd përveç se me argumente. Prandaj unë them për Rabij’ Hadin se ai është si Jahja Ibn Me’in në këtë kohë.... Shejkh Ibn Bazi RahimehUllah është ‘Umer Ibn ‘Abdul-‘Azijzi i kësaj kohe. Dhe Shejkh Nasirud-Din el-Albani RahimehUllah është Ibn Tejmija i kësaj kohe. Kurse Shejkh ‘Uthejmini RahimehUllah është Shafiu i kësaj kohe. Pasha Allahun, më i dituri nga dijetarët tanë në këtë kohë është Ibn ‘Uthejmini RahimehUllah, më bujari është Shejkh ‘Abdul- ‘Azijz Ibn Baz RahimehUllah, më i dituri për kundërshtimet midis njerëzve dhe në njohjen e të vërtetës është Shejkhul-Albani RahimehUllah, kurse më i dituri në njohjen e njerëzve me fakte dhe argumente është Shejkh Rabij’ Hadi hafidhahullah. Allahu e ruajt mençurinë e tij.

Kur Shejkhul-Albani RahimehUllah dhe ‘Abdullah Duvejsh RahimehUllah treguan gabimet e Sejjid Kutbit askush nuk luajti nga vendi, mirëpo kur Shejkh Rabij’ – hafidhahUllah – nxorri në shesh devijimet e Sejjid Kutbit dhe sqaroi nga librat e tij dhe gjendjen e tij të shkuar, e gjithë bota u hodh kundër Rabisë. Ai foli hapur dhe me argumente. Kështu që, Allahu ia shpërbleftë atij dhe e bëftë të paluhatur. Allahu i dhëntë jetë atij që t’i largojë ata të cilët mbajnë të veshur gunën e Selefizmit me qëllim që ta luftojnë Selefizmin nga përbrenda. Ne i lutemi Allahu që ta nxjerrë në shesh dhe ta sqarojë gjendjen e tyre dhe t’i mbajë larg prej nesh të këqijat e tyre.”

Pra, Shejkh Rabij’ është Jahja Ibn Me’ini i kohës sonë. Dhe në të vërtetë Jahja Ibn Me’in ka qenë Imami i Xherhit dhe Ta’dilit në kohën e Imam Ahmedit. Poashtu, këtë pozitë që mban sot Shejkh Rabij’ e kanë pranuar madje edhe disa nga pasuesit e epsheve që më herët janë njohur si Selefijinë, të tillë si Ebul-Hasen el-Ma’ribi, Usama el-Kusi, Falih el-Harbi, Feuzi el- Etheri... etj, të cilët sot me paturpësinë më të madhe përgënjeshtrojnë vetet e tyre dhe hedhin baltë mbi Shejkh Rabinë!!!

24 - Menhexhi i Muwazanatit konsiston në obligueshmërinë e përmendjes së anëve pozitive të një personi kur kritikohen anët negative të tij për hir të drejtësisë!! Këtë menhexh Ulematë e kanë quajtur ‘Bidati i Kohës’. Fillimisht ai u kultivua mes rradhëve të sektit ‘el-Ikhuanul- Muslimin’ nga Hasan el-Bena që e trashëgoi nga dy masonë famëkeq, Xhemaludin Afgani dhe Muhamed Abduh el-Misri, dhe më vonë u infiltrua mes rradhëve të Ehli-Sunetit nga persona si ‘Abdur-Rrahman ‘Abdul-Khalik, Hamud bin Ukla esh-Shu’ajbi, Selman el-‘Aude, A’id el- Karrni, Adnan Ar’ur etj.

Imam el-Albani (RahimehUllah) është pyetur për këtë menhexh të ri: “Allahu ju ruajt o Shejkhu ynë. Ata përdorin si argument disa thënie, si për shembull thëniet e dijetarëve tanë për Shijat, si ‘Filani është thikat (i besueshëm) në hadith, por është Rafidi i ndyrë’. Ata i përdorin thënie të tilla si argument. Dhe pastaj duan të ngrejnë mbi këtë një rregull të plotë mbi ata (që kritikohen) pa marrë parasysh me mijëra deklarata të tjera ku thuhet, ‘Gënjeshtar’, ‘i Braktisur’, ‘i Ndyrë’.”

Imam el-Albani u përgjigj: “Kjo është rrugë e Bidatçijve. Kur një dijetar i hadithit flet për një njeri të mirë i cili është dijetar dhe fekih, duke thënë për të, “Ai ka kujtesë të dobët” a thotë ai poashtu, “Ai është Musliman, njeri i mirë dhe fekih dhe tek ai duhet të kthehesh për çështjet e nxjerrjes së argumenteve për gjykimet Sheriatike”? Allahu Ekber! E vërteta është se rregulli i lartpërmendur është shumë i rëndësishëm [por] ai përfshin një numër çështjesh dytësore shumë të rëndësishme që kanë të bëjnë me kohën tonë. Prej nga e nxorrën ata këtë se kur del nevoja për të shpjeguar gabimet e një Muslimani - qoftë ai davetçi apo jo - është i domosdoshëm një leksion ku të përmenden që nga fillimi e deri në fund veprat e tij të mira? Allahu Ekber! Gjë e çuditshme! Pasha Allahun! Gjë e çuditshme!” [Shkëputur nga kaseta numër 850 e serisë së titulluar, ‘Silsiletul-Huda uen-Nur’]

25 - Shiko: www.rabee.net/show_fatwa.aspx?id=128

26 - Shkëputur nga audiokaseta me titull: Es’iletu Ebi Reuaha el-Menhexhije.

Përgatiti: Alban Malaj 18 Sha’ban 1430 Hixhrij / 8 Gusht 2009 ‘Auali, Mekkeh

© Selefi.org

Çfarë është Selefizmi?

 

“Shkaku i mosmarrëveshjeve që ndodhin midis thirrësave është mosmarrëveshja në metodologjitë (që ndjekin ata). Dhe sikur thirrësat – Allahu i udhëzoftë ata që të gjithë e u dhëntë sukses – të ecnin në një metodologji të vetme, dhe ajo është metodologjia e të Dërguarit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), ajo të cilën ka ndjekur i Dërguari (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe Shokët e tij, atëherë këto mosmarrëveshje nuk do të kishin ndodhur. Andaj, është obligim për të gjithë thirrësat që të kenë një metodologji të vetme – të bazuar në Librin e Allahut dhe Sunetin e të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) – dhe që thirrja e tyre të jetë për hir të Allahut dhe që fjala e Allahut të jetë më e larta. Thirrja e tyre nuk duhet të jetë për hir të tekave, ngritjes së individëve dhe grupimeve, por thirrja e tyre duhet të jetë e sinqertë për Fytyrën e Allahut, që fjala e Allahut të jetë më e larta, që të pasohet i Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe të ndihmohet Feja e tij. Dhe kështu të gjitha mosmarrëveshjet do të marrin fund.” [Shejkh Salih el-Feuzan: el-Ixhabetul-Muhimmeh fil-Meshakil-Mulimmeh, fq. 221-222]

 

 

Imam Albani paralajmëron Selefitë.

Autor: Shejkh Muhamed Nasirud-Din el-Albani (RahimehUllah)

Burimi: Silsilat-ul-Huda uen-Nur (930)

Data e fetvas: 9/4-1417 ose 24/8-1996

Ajo prej së cilës unë kam frikë është, se nëse ne do të futemi në diçka prej së cilës nuk do të kemi mundësi të dalim, do të na godas edhe ne ajo që i ka goditur dhe të tjerët përveç nesh, të cilët nuk kanë metodologjinë tonë apo të tjerë të cilët e kanë pasur metodologjinë tonë dhe më pas e braktisën atë, filluan të mbledhin sa më shumë njerëz, të formojnë organizata dhe gjëra të tjera.

Këto gjëra me të cilat ata u morën, i larguan ata nga qëllimi kryesor për të cilin janë krijuar njerëzit. Pra, u larguan nga qëllimi kryesor për shkak të së cilit janë krijuar dhe për të cilin u urdhëruan që ta realizojnë, si fjala e Zotit tonë të Lartësuar.

فَاعْلَمْ أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ

“Dije se nuk ka të Adhuruar tjetër i cili e meriton adhurimin me të drejtë përveç Allahut.”

Them: Gjëja prej së cilës kam frikë është, se do të na godasë edhe ne ajo që i ka goditur edhe të tjerët përveç nesh. Për këtë shkak ne themi:

فَاعْتَبِرُوا يَا أُولِي الْأَبْصَارِ

“Kështuqë, merrni mësim nga kjo, o ju largpamës.”

Unë them se gjithësecili prej nesh, në këto rrethana të vështira dhe të mjerueshme, është i obliguar që të thërras në fenë e Allahut të Lartësuar, gjithësecili sipas mundësive të tij. Mund të ndodh që një njeri nuk ka mundësi vetëmse të mësoi veten e tij, nëse ai e vepron këtë, Allahu nuk e ngarkon askë përtej mundësive që ai mund të bëjë. Kjo është ajo me të cilën obligohet ai.

Ose ka mundësi vetëm që të mësoi gruan e tij dhe më pas ai e mëson atë, në këtë rast ai ka vepruar atë për të cilën ai obligohet.

Ose… ose… dhe shembujt janë të shumtë, mesimi i fëmijëve, mësimi i nipërve dhe mbesave, mësimi i komshive, komshiu i afërt apo edhe ai që është larg etj.

Ata kanë pasuar, shembullin e gurit i cili hidhet në ujë jo të rrjedhshëm, nga i cili formohen rrathët (në ujë), më pas rrethi i dytë, i treti. Porse këto rrathë formohen shpejt. Ndërsa rrathët tanë kërkojnë shumë kohë të gjatë dhe shumë vite që të formohet rrethi i parë, i dyti derisa të vij rrethi i madh, pas së cilës nuk ka më ndonjë rreth.

Këtë na e ka thënë edhe Zoti i jonë i Lartësuar në fjalën e Tij:

هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ

“(Allahu) është Ai që e ka çuar të Dërguarin e Tij me udhërrëfimin (Kuranin) dhe fenë e vërtetë, për ta lartësuar atë mbi të gjitha fetë.”

Ndërsa sot, nuk mbizotëron feja Islame mbi të gjitha fetë e tjera, porse ajo që është e mundur sot, është që të përhapet Akidja Selefije dhe më e pakta, në disa individë të cilët i quajti i Dërguari alejhi-selam “të huajt”, të huajt. “Të cilët janë të pakët dhe të drejtë në mesin e shumë njerëzve. Ata të cilët i kundërshtojnë janë më të shumtë se ata që i pasojnë. Ata janë ata të cilët e rregullojnë atë që njerëzit e kanë prishur.” 

Shpjegimi i Selefizmit nga Shejkhul-Albani.

Autor: Shejkh Muhamed Nasirud-Din el-Albani (RahimehUllah)

Burimi: Shkëputur nga revista el-Esale, çështja n. 9

 Pyetje: Pse të përdorim emrin Selefij? A është kjo një thirrje për t’u anëtarësuar në ndonjë parti, grup apo medh’heb? Apo ai është një sekt i ri në Islam?

Përgjigje nga Shejkhul-Albani: Në të vërtetë, fjala Selef është mjaft e njohur në gjuhën Arabe dhe poashtu në terminologjinë Fetare. Por ajo që na intereson tani është shtjellimi i saj në këndvështrimin fetar. Kështu, është transmetuar saktësisht se Pejgamberi (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) gjatë sëmundjes nga e cila vdiq, i ka thanë Fatimes (radij-Allahu ‘anha):

“...kije frikë Allahun dhe bëj durim. Dhe unë jam Selefi më i mirë për ty.” [1]

Për më tepër, dijetarët e kanë përdorur fjalën Selef shumë herë, sa që zor se mund të numërohet. Neve na mjafton një shembull, që është fjala që kanë përdorur ata në luftën e tyre kundër bidateve:

“Çdo e mirë gjendet në ndjekjen e Selefëve (të Parëve), kurse çdo e keqe gjendet në bidatet e Khalefëve (të Mëvonshmëve).”

Megjithatë, janë disa që pretendojnë se kanë dije, të cilët e mohojnë këtë cilësim kinse nuk paska bazë për të! Dhe ata thonë: “Nuk i lejohet Muslimanit që të thotë, “Unë jam Selefij”. Pra, është njësoj sikur ai po thotë se nuk i lejohet Muslimanit që të thotë, “Unë ndjek të Parët e Mirë (es-Selefus-Salih) në Akijden, ibadetin dhe metodologjinë që kanë qenë ata! Nuk ka dyshim se një refuzim i tillë - nëse ata kanë për qëllim këtë - kjo do të thotë në mënyrë të pashmangshme se ai po e distancon veten e tij nga Islami i saktë në të cilin kanë qenë të Parët e Mirë, në krye të të cilëve qëndronte Pejgamberi (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), sikurse tregohet në hadithin muteuatir që gjendet tek dy Sahihët dhe në librat e tjerë, se ai (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka thënë: 

“Njerëzit më të mirë janë ata të brezit tim, pastaj ata që vijnë pas tyre, pastaj ata që vijnë pas tyre.”

Kështu që nuk i lejohet Muslimanit që ta distancojë veten e tij nga cilësimi me të Parët e Mirë, ndërsa nëse ai do të distancohej nga çdo cilësim tjetër, dijetarët nuk do të mund ta cilësonin atë me kufër apo me ndonjë gjynah.

Kurse ai që e mohon këtë emër për veten e tij, a nuk keni për ta parë atë që cilësohet me një nga këto medh’hebet?! Qoftë ky medh’heb që ka të bëjë me Akijden ose me Fik’hun? Kështu, ai ose është “Esh’ari” ose është “Maturidi” Ose ndoshta ai është prej “Ehlul-Hadithit”, ose “Hanefi”, ose “Shafi’i”, ose “Maliki ose “Hanbeli” ose çfarëdoqoftë tjetër që hyn në titullin e “Ehlus-Sunneh uel-Xhema’ah” (Pasuesit e Sunetit dhe Xhematit). Por pavarsisht kësaj, ai që cilësohet me medh’hebin “Esh’ari” apo me një nga katër medh’hebet (e fik’hut), ai në fakt cilësohet me individë që nuk janë të pagabueshëm - padyshim - megjithëse mes tyre ka patur dijetarë që kanë qenë të saktë (në fetvatë e tyre). Do të doja të dija përse ai nuk i refuzon të tilla cilësime me individë që nuk janë të pagabueshëm?

Ndërsa ai që e cilëson veten e tij me të Parët e Mirë (es-Selefus-Salih), atëherë me të vërtetë ai e cilëson veten e tij me pagabueshmërinë (‘ismeh) në kuptimin e përgjithshëm të fjalës. Pejgamberi (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka përmendur se një nga shenjat e Grupit të Shpëtuar (el-Firkatun-Naxhi’e) është se ata kapen fort pas rrugës së të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe rrugës së Shokëve të tij. Dhe kushdo që kapet fort pas rrugës së tyre, atëherë nuk ka dyshim se ai është në udhëzimin e Zotit të tij.

Dhe përveç kësaj,ai është një cilësim që i sjell nder atij që cilësohet me të dhe ia bën të lehtë atij rrugën e Grupit të Shpëtuar. Dhe kjo nuk zbatohet tek asnjë prej atyre që cilësohen me diçka tjetër, ngase ata nuk mund të shpëtojnë dot nga dy gjëra. Ose ai është cilësim me një individ të caktuar që nuk është i pagabueshëm, ose është cilësim me një grup njerëzish që ndjekin menhexhin (metodologjinë) e këtij individi që nuk është i pagabueshëm.

Pra, nga të dyja anët nuk ka pagabueshmëri (në cilësimet e tyre). Por ndryshe nga këto është pagabueshmëria (në tërësi) e Shokëve të Pejgamberit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem). Dhe kjo është ajo që ne jemi urdhëruar që të kapemi fort, pra është Suneti i tij dhe Suneti i Sahabëve mbas tij.

Dhe ne duhet të këmbëngulim dhe të theksojmë fuqishëm se kuptimi i Librit të Allahut dhe Sunetit të të Dërguarit të Tij (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) duhet të jetë në përputhje me menhexhin (metodologjinë) e Sahabëve të tij (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), në mënyrë që ne të jemi tek e pagabueshmja, që të mos anojmë djathtas apo majtas, ose që të mos devijojmë me ndonjë kuptim që buron vetëm nga vetet tona, për të cilin nuk gjen argument as në Librin e Allahut dhe as në Sunetin e të Dërguarit të Tij (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem).

Për më tepër, përse është e pamjaftueshme për ne që të cilësohemi (vetëm) me Kur'anin dhe Sunetin? Arsyeja kthehet tek dy çështje: çështja e parë ka të bëjë me tekstet fetare, kurse çështja e dytë ka të bëjë me ekzistencën e grupeve të shumta Islamike.

Për sa i përket arsyes së parë, ne gjejmë në tekstet fetare një urdhër për t’iu bindur diçkaje tjetër që lidhet me Kur'anin dhe Sunetin, siç gjendet në thënien e Allahut:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الأمْرِ مِنْكُمْ  

“O ju që keni besuar! Bindjuni Allahut dhe bindjuni të Dërguarit dhe atyre që janë në drejtimin dhe udhëheqjen tuaj.” [en-Nisa, 59]

Pra, nëse do të ishte dikush që udhëheq, të cilit Muslimanët i kishin dhënë besën, atëherë do të ishte obligim për ta që t’i bindeshin atij ashtu siç do të ishte obligim që t’u bindeshin Kur'anit dhe Sunetit. Edhe nëse ai apo ata që janë me të bëjnë gjynahe, prapëseprapë do të jetë obligim që t’i bindesh atij me qëllim që të largosh dëmin e mospajtimit në mendime. Por kjo duke qenë në përputhje me kushtin e mirënjohur: “Nuk ka bindje ndaj krijesës duke mos iu bindur Krijuesit.” [2]

Dhe Allahu i Lartësuar thotë:

وَمَنْ يُشَاقِقِ الرَّسُولَ مِنْ بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُ الْهُدَى وَيَتَّبِعْ غَيْرَ سَبِيلِ الْمُؤْمِنِينَ نُوَلِّهِ مَا تَوَلَّى وَنُصْلِهِ جَهَنَّمَ وَسَاءَتْ مَصِيرًا (١١٥)

“Dhe kushdo që kundërshton të Dërguarin pasi që i erdhi udhëzimi dhe ndjek rrugë tjetër veç rrugës së Besimtarëve, Ne do ta lëmë atë në rrugën të cilën e ka zgjedhur dhe do ta hedhim në Xhehenem – e sa përfundim i keq.” [en-Nisa, 115]

Vërtet, Allahu ‘Azze ue Xhel është i pastër dhe larg nga çdo e e metë apo mangësi. Dhe nuk ka asnjë hije dyshimi se fakti që Ai përmend këtu “Rrugën e Besimtarëve” është vetëm për një urtësi dhe dobi të jashtëzakonshme e gjithëpërfshirëse. Pra, aty tregohet një obligim i rëndësishëm: se ndjekja që i bëjmë Librit të Allahut dhe Sunetit të të Dërguarit të Tij (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) duhet të jetë në përputhje me rrugën që ndoqën Muslimanët e parë.

Dhe ata janë Shokët e të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), pastaj ata që erdhën pas tyre, pastaj ata që erdhën pas tyre. Dhe këtu thërret dhe fton Da’ueti Selefij. Dhe pikërisht ky është prioriteti kryesor në hedhjen e themeleve të Da’uetit dhe Menhexhit të Selefij në proçesin e edukimit.

Me të vërtetë, Da’ueti Selefij në realitet e bashkon Umetin, ndërsa çdo thirrje tjetër shkakton vetëm ndarjen e Umetit. Allahu ‘Azze ue Xhel thotë: 

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَكُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ (١١٩)

“O ju që besoni! Frikësojuni Allahut dhe bëhuni me ata që janë të sinqertë (në fjalë dhe në vepra)!” [et-Teube, 119]

Kështu që, kushdo që bën dallim midis Kur'anit dhe Sunetit nga njëra anë dhe Selefus-Salih nga ana tjetër, atëherë ai nuk mund të jetë kurrë i sinqertë.

Kurse për sa i përket arsyes së dytë: grupet dhe partitë e sotme nuk i kthehen aspak ndjekjes së “Rrugës së Besimtarëve” që është përmendur në ajet. Janë edhe disa hadithe që e konfirmojnë dhe e mbështesin më tej ajetin, siç është hadithi i shtatëdhjetë e tri sekteve. Të gjitha ato do të jenë në zjarr përveç njërit. I Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) i përshkroi ata si: “Ai (grup) që ndjek rrugën ku jam unë dhe shokët e mi sot.” [3]

Ky hadith i ngjan ajetit ku përmenet “Rruga e Besimtarëve”. Gjithashtu, është edhe hadithi i el-‘Irbad Ibn Sarije (radij-Allahu ‘anhu), ku ai (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka thënë: “Mbahuni fort pas Sunetit tim dhe Sunetit të Khalifëve të udhëzuar mbas meje.” [4] Kështu që, paskemi dy Sunete: Suneti i të Dërguarit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe Suneti i Khalifëve të drejtë.

Prandaj, nuk ka dyshim se ne - të cilët kemi ardhur më mbas - duhet të kthehemi tek Kur'ani, Suneti dhe “Rruga e Besimtarëve”. Dhe neve nuk na lejohet që të themi: “Ne mund ta kuptojmë Kur'anin dhe Sunetin vetë, pa u kthyer në rrugën në të cilën kanë qenë Selefus-Salih (të Parët e Mirë).” Dhe duhet të ketë një cilësim në këtë kohë që të bëjë dallimin dhe të jetë i detajuar. Prandaj, nuk mjafton që ne të themi vetëm, “Unë jam Musliman!” ose “Medh’hebi im është Islami!” sepse çdo sekt e thotë atë! Rafiditë, Ibaditë, Kadijanitë si dhe mjaft sekte të tjera!! Atëherë çfarë të dallon ty nga ato sekte?

Edhe sikur ti të thoje, “Unë jam Musliman i kapur pas Kur'anit dhe Sunetit”, kjo poashtu nuk do të mjaftonte, për arsye se anëtarët e këtyre sekteve - të Esh’arive, Maturidive dhe Hizbive - ata që të gjithë pretendojnë se ndjekin këto burime poashtu.

Kështu që, nuk ka dyshim se cilësimi i qartë, i dallueshëm dhe vendimtar është që të thuash, “Unë jam Musliman i kapur pas Kur'anit dhe Sunetit dhe pas Menhexhit të Selefus-Salih.” Dhe kjo mund të thuhet më shkurtimisht duke thënë: “Unë jam Selefij.” Dhe në bazë të kësaj, e vërteta e pamohueshme është që nuk mjafton që të mbështetesh tek Kur'ani dhe Suneti pa Menhexhin e Selefëve, sepse ai (Menhexhi Selefij) i shpjegon këto të dyja në kuptim dhe në ide, në dije dhe në vepra, në da’ue dhe në xhihad.

Dhe ne e dimë se ata (Sahabët) Allahu qoftë i kënaqur me ta, nuk kapeshin me fanatizëm pas një medh’hebi specifik apo pas një individi të caktuar. Nuk kishte mes tyre ndonjë që të ishte Bekrij (ndjekës i Ebu Bekrit) apo ‘Umerij (ndjekës i ‘Umerit) apo ‘Uthmanij (ndjekës i ‘Uthmanit) apo ‘Aleuij (ndjekës i ‘Aliut). Por, nëse ndonjëri prej tyre e kishte më të lehtë që të pyeste Ebu Bekrin apo ‘Umerin apo Ebu Hurejrën, ai pyeste njërin prej tyre. Kjo për arsye se ata besonin se përkushtimi i plotë e i pakushtëzuar ishte i ndaluar, me përjashtim të një njeriu të vetëm.

Dhe me të vërtetë ai ishte i Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), ai që nuk fliste nga epshet e tij, por vetëm shpallje që i zbriste atij.

Dhe nëse do të uleshim përpara atyre që na kritikojnë - për hir të argumentit - që ne të quhemi vetëm ‘Muslimanë’ pa i cilësuar vetet tona me Selefët, ndonëse ky është një cilësim i nderuar dhe i saktë, atëherë a do hiqnin dorë ata nga emërtimi i veteve të tyre me emrat e partive apo medh’hebeve apo rrugëve të tyre, duke u mbështetur në faktin që ato emra as nuk kanë ardhur në Fe dhe as nuk janë të sakta?

“Dhe ky kundërshtim që kemi mjafton për ne të dy,
dhe secili nxjerr ç’ka përbrenda e ta plas mu në sy.”

Allahu është Ai që të udhëzon në Rrugën e Drejtë. I pastër nga çdo e metë është Ai, prej të Cilit në kërkojmë ndihmë.

Fundnota:

[1] - Transmetuar nga Muslimi (n. 2450).

[2] - Shiko Silsiletul-Ehadithus-Sahiha, (n. 179).

[3] - Shiko Silsiletul-Ehadithus-Sahiha (n. 203 dhe 1492).

[4] - Shiko Iruaul-Galijl (n. 2455).

Selefizmi.

Çfarë është thirrja ‘Selefije’?

Thirrja “Selefije” është thirrja e Kur'anit dhe Sunetit, e pastër dhe e kulluar nga çdo shtesë, mangësim apo ndryshim. Ajo është rruga e tri brezave të parë të Muslimanëve; ajo është thirrja për në Fenë e Allahut ashtu siç e kuptuan dhe e praktikuan këto tri breza të arta. Prandaj i Dërguari i Allahut  - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem - ka thënë:

“Njerëzit më të mirë janë ata të brezit tim, pastaj ata që vijnë pas tyre, dhe pastaj ata që vijnë pas tyre.” [Transmetuar nga Bukhari dhe Muslimi]

Kush janë ‘Selefët’ dhe kush janë ‘Selefijtë’ ?

“Selefët” janë njerëzit e devotshëm të brezave të parë të Muslimanëve. Ky titull i referohet Shokëve (Sahabëve) të Pejgamberit - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem -, ndjekësve të tyre (Tabi’inëve) dhe ndjekësve që erdhën pas tyre (Etba’u Tabi’in). Vlera e tyre është theksuar nga Pejgamberi - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem -, i cili ka thënë:

“Nuk do të pushojë së ekzistuari një grup nga Umeti im, fitimtarë në të vërtetën; ata nuk do të dëmtohen nga ata që do t’i braktisin apo do t’i kundërshtojnë. Ata do të vazhdojnë në këtë gjendje derisa të luftojnë Mesinë e rremë, Dexhalin.” [Transmetuar nga Muslimi]

Ai - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem - sqaroi se ky grup i shpëtuar do të jenë Shokët e tij - radij-Allahu ‘anhum - dhe të gjithë ata që ndjekin rrugën e tyre. Ai - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem - ka thënë:

“Umeti i im do të ndahet në 73 sekte, të gjithë do të shkojnë në Zjarr me përjashtim të njërit.” Dhe kur ai u pyet se kush është grupi i shpëtuar, ai u përgjigj: “Ata që ndjekin rrugën ku jam unë sot dhe Sahabët e mi.” [Hadith Sahih, transmetuar nga Tirmidhiu]

Kështu që, “Selefij” është çdo njeri që ndjek me zell e me sinqeritet rrugën e Selefëve sa më shumë që të ketë mundësi.

Kush janë themelet kryesore të rrugës që ndoqën Selefët?

01 - Nënshtrimi vetëm ndaj Allahut në Teuhidin e Tij (në Rububijen, Uluhijen dhe Emrat e Cilësitë e Tij).

02 - Ndjekja e Rrugës së Pejgamberit - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem - në çdo aspekt të jetës.

03 - Pastrimi i shpirtit duke u bazuar në tekstet e qarta të Kur’anit dhe Sunetit.

Përse quhemi ‘Selefij’?

Ne i quajmë vetet tona Selefij sepse ne duam të cilësohemi me Selefët. Ata janë njerëzit të cilët i ka përmendur Pejgamberi - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem - kur ka thënë:

“Njerëzit më të mirë janë ata të brezit tim, pastaj ata që vijnë pas tyre, dhe pastaj ata që vijnë pas tyre.” [Transmetuar nga Bukhari dhe Muslimi].

Ky cilësim nuk është vetëm me një person apo me disa persona që ne i pasojmë verbërisht. Por ky cilësim është me të gjithë brezat e parë, për shkak se individët mund të bëjnë gabime, kurse për Muslimanët e parë në tërësi është premtuar se ata nuk kanë për t’u bashkuar kurrë në devijim, sikurse ka thënë Pejgamberi - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel’-lem -:

“Umeti im nuk ka për t’u bashkuar kurrë në devijim.” [Hadith Sahih, transmetuar nga Tirmidhiu]

A është përdorur më parë termi ‘Selef’ apo ‘Selefij’ nga Muslimanët e hershëm?

Po, ky term është përdorur edhe nga vetë Pejgamberi – sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem –, kur ai i tha Fatimes:

“Unë jam për ty një Selef i bekuar.” [Hadith Sahih, transmetuar nga Muslimi]

Gjithashtu, Ebu Hanife dhe Imam el-Euza’i i urdhëruan njerëzit që të kapen pas rrugës së Selefëve, pa përmendur këtu Imamët e tjerë. Shohim po ashtu se ky term është përdorur nga Imam Tirmidhiu, Imam Ahmed Ibn Hanbel, Imam es-Semani, Imam Darakutni, Imam Ibn Tejmije, Imam Ibn Kethir etj. Nga dijetarët e kohës së sotme që janë emërtuar me këtë titull (Selefij) janë, Shejkhul-Albani, Shejkh Ibn Baz, Shejkh Ibn ‘Uthejmin, Shejkh Salih el-Feuzan (Allahu pastë mëshirë për të gjithë ata) dhe shumë të tjerë. Kështu që, ky titull nuk është i ri dhe as nuk është shpikje e ndonjë grupi apo partie, por ai është përdorur për 1400 vjet me radhë nga disa prej Dijetarëve më të mëdhenj të Islamit.

Kush janë synimet e Thirrjes Selefije?

01 - Kthimi tek Kur'ani dhe Suneti i Pejgamberit - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem - në çdo aspekt të jetës dhe kuptimi i tyre (Kur'anit dhe Sunetit) sipas kuptimit të Shokëve të Pejgamberit dhe atyre që i i pasuan (Allahu qoftë i kënaqur me të gjithë ata). Të vepruarit sipas Fjalës së Allahut:

وَمَن يُشَاقِقِ الرَّسُولَ مِن بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُ الْهُدَىٰ وَيَتَّبِعْ غَيْرَ سَبِيلِ الْمُؤْمِنِينَ نُوَلِّهِ مَا تَوَلَّىٰ وَنُصْلِهِ جَهَنَّمَ ۖ وَسَاءَتْ مَصِيرًا ﴿١١٥﴾

“Dhe kushdo që kundërshton të Dërguarin pasi që rruga e drejtë iu bë e qartë dhe ndjek rrugë tjetër në vend të rrugës së Besimtarëve, Ne do ta mbajmë atë në rrugën të cilën ai e ka zgjedhur vet dhe pastaj do ta djegim në Xhehenem - e sa përfundim i keq!” [en-Nisa, 115]

Dhe Fjalës së Allahut:

فَإِنْ آمَنُوا بِمِثْلِ مَا آمَنتُم بِهِ فَقَدِ اهْتَدَوا

“Kështu pra, nëse ata besojnë njësoj, ashtu siç besoni ju (d.m.th. ashtu siç beson Pejgamberi dhe Shokët e tij), atëherë ata janë të udhëzuar (në Rrugë të Drejtë.” [el-Bekare, 137]

02 - Të pastrohet çdo gjë në jetën e Muslimanit nga shirku (të bërit shok Allahut në zotërimin, adhurimin dhe Emrat e Cilësitë e Tij) dhe të paralajmërohet kundër bidateve (risive) në besim dhe në veprat e ibadetit (adhurimit); të paralajmërohet kundër ideve të kota e të pabaza që janë importuar nga jashtë, si dhe kundër transmetimeve të shpikura që e kanë njollosur natyrën e kulluar të Islamit dhe janë bërë shkak për ndalimin e përparimit të Muslimanëve. Sikurse ka thënë Pejgamberi - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem -:

“Kjo dituri do të mbahet nga njerëzit më besnikë të çdo brezi; ata do të heqin prej saj ndryshimet që kanë bërë ata të cilët i kaluan kufijtë, pretendimet e pabaza të gënjeshtarëve dhe shpjegimet e shpikura të injorantëve.” [Hadith Sahih, transmetuar nga Ibn Adij dhe Ibn Asakir]

Dhe duke iu bindur urdhrit të Allahut:

وَلَا تَعَاوَنُوا عَلَى الْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ

“Bashkëpunoni në punë të mira dhe devotshmëri dhe mos bashkëpunoni në gjynahe dhe në shkeljen e kufijve.” [el-Ma’ide, 2]

03 - Të edukohen Muslimanët me Fenë e tyre të vërtetë, duke i thirrur ata që të veprojnë sipas gjykimeve të Islamit, dhe të edukohen me moralin dhe sjelljet e Islamit, të cilat padyshim do t’u sjellin Kënaqësinë e Allahut si dhe mirëqenien dhe nderin në këtë botë, sikurse thotë Allahu:

وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ

“Dhe këshillojnë njëri-tjetrin për të vërtetën dhe për të qenë të duruar.” [el-Asr, 3]

Dhe Fjala e Tij:

كُونُوا رَبَّانِيِّينَ بِمَا كُنتُمْ تُعَلِّمُونَ الْكِتَابَ وَبِمَا كُنتُمْ تَدْرُسُونَ

“Bëhuni edukatorë (me dije dhe urtësi) sepse ju u mësoni njerëzve Librin dhe e keni studiuar atë me zell.” [Ali Imran, 79]

04 - Të ringjallet mendimi i vërtetë Islamik në dritën e Kur'anit dhe Sunetit sipas metodologjisë së Selefëve të këtij Umeti. Të shporret ndjekja e verbër e medh’hebeve dhe fanatizmi i verbër ndaj partive dhe grupeve të ndryshme që kanë pushtuar mendjet e shumë Muslimanëve dhe i kanë shkëputur ata nga vëllazëria e qartë dhe e pastër Islame, ashtu siç kërkohet nga urdhri i Allahut:

وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّـهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا

“Kapuni të gjithë ju së bashku në Litarin e Allahut dhe mos u ndani nga njëri-tjetri...” [Ali Imran, 103]

Dhe thënia e Pejgamberit - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem -:

“Bëhuni robër adhurues të Allahut dhe vëllezër mes veti.”

05 - Të ofrohen zgjidhje të vërteta Islame për problemet aktuale dhe të bëhen përpjekje për një kthim tek mënyra e vërtetë e jetesës në Islam sipas rrugës së Pejgamberit  - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem -, duke nxjerrë një shoqëri të udhëzuar nga Shpallja, si dhe të zbatohen Ligjet e Allahut në tokë. Ky proçes fillon me tesfije (pastrim dhe korrigjim) dhe terbije (edukim), siç thotë Allahu:

وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَيُزَكِّيهِمْ

“Mësoju atyre Librin dhe Urtësinë (Sunetin) dhe pastroji.” [el-Bekare, 129]

Ndërkohë që kemi të ngulitur në mendje Fjalën e Zotit tonë drejtuar Pejgamberit të Tij - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem -:

فَإِمَّا نُرِيَنَّكَ بَعْضَ الَّذِي نَعِدُهُمْ أَوْ نَتَوَفَّيَنَّكَ فَإِلَيْنَا يُرْجَعُونَ

“Edhe nëse Ne të tregojmë ty në këtë jetë ndonjë pjesë të asaj që Ne u kemi premtuar atyre, ose nëse ta marrim shpirtin para asaj, atëherë ata përsëri tek Ne do të kthehen.” [Gafir, 77]

Gjithashtu, duke kuptuar parimin Sheriatik: “Ai që kërkon të përshpejtojë diçka përpara se të vijë koha e caktuar për të, ai do të dënohet duke qenë i privuar nga realizimi i saj.”

06 - Kjo është thirrja dhe ftesa jonë që do t’i ringjallë dhe do t’i ngrejë lart Muslimanët - me Vullnetin e Allahut - dhe do të ndihmojë në përhapjen e vazhdueshme të mesazhit Islam në çdo cep të Tokës. Ndërkohë që kemi bindje të plotë në ndihmën e Allahut dhe në faktin që Ai padyshim do t’u japë autoritet robërve të Tij të devotshëm:

وَلِلَّـهِ الْعِزَّةُ وَلِرَسُولِهِ وَلِلْمُؤْمِنِينَ

“Por nderi i përket Allahut, të Dërguarit të Tij dhe besimtarëve.” [el-Munafikun, 8]

Dhe Fjala e Tij:

هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَىٰ وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ ﴿٩﴾

“Është Ai i Cili ka çuar të Dërguarin e Tij me udhëzimin dhe fenë e së vërtetës, që Ai ta bëjë atë ngadhënjyese mbi të gjitha fetë e tjera, edhe pse Mushrikët e urrejnë atë.” [es-Saff, 9]

Kështu që, çdo thirrje që nuk mbështetet mbi këto themele dhe çdo metodologji që nuk përkon me metodologjinë e të Dërguarve (paqja qoftë mbi të gjithë ata), atëherë ato do të jenë të dështuara dhe nuk do të kenë kurrfarë dobie. Argumenti më i qartë për këtë është realiteti i atyre grupeve bashkëkohore që kanë vendosur një metodologji për vetet e tyre dhe thirrja e tyre bie në kundërshtim me metodologjinë e të Dërguarve.

وَمَنْ أَضَلُّ مِمَّنِ اتَّبَعَ هَوَاهُ بِغَيْرِ هُدًى مِّنَ اللَّـهِ 

“Dhe kush është më i humbur se sa ai i cili ndjek dëshirat e veta pa udhëzim nga Allahu?” [Kasas, 50]

قُلْ هَلْ نُنَبِّئُكُم بِالْأَخْسَرِينَ أَعْمَالًا ﴿١٠٣﴾ الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعًا ﴿١٠٤﴾

“A t’ju tregojmë Ne humbësit më të mëdhenj për veprat e tyre? (Janë) ata përpjekjet e të cilëve janë harxhuar kot në jetën e dunjasë duke menduar se po përfitonin mirësi nga veprat e tyre!” [Kehf, 103-104]

Këto grupe e kanë lënë pas dore rëndësinë e Akides dhe në vend të saj ata thërrasin për korrigjimin e çështjeve që nuk janë po aq të rëndësishme sikurse Akideja. Por në të vërtetë, Teuhidi është ai që e forcon zemrën, shton diturinë dhe adhurimin e Allahut. Rrjedhimisht edhe punët e mira do të shtohen dhe atëherë Muslimanët do ta kuptojnë Fjalën e Allahut:

وَعَدَ اللَّـهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَىٰ لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا ۚ يَعْبُدُونَنِي لَا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا ۚ وَمَن كَفَرَ بَعْدَ ذَٰلِكَ فَأُولَـٰئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ ﴿٥٥﴾

“Allahu u ka premtuar atyre nga mesi juaj që besojnë dhe që punojnë mirësi e drejtësi, se Ai patjetër do t’u sigurojë atyre vazhdimësinë (e autoritetit, pushtetit) në tokë, ashtu siç ua siguroi Ai këtë atyre përpara tyre dhe se Ai do t’u sigurojë fuqinë për të zbatuar e përmbushur fenë e tyre, atë të cilën Ai e ka zgjedhur për ta (Islamin). Dhe padyshim që Ai do t’u japë atyre në shkëmbim siguri e ruajtje pas frikës së tyre, (me kusht) që këta besimtarë të më adhurojnë vetëm Mua dhe të mos bashkojnë gjë tjetër (në adhurim) me Mua. Por kushdo që nuk beson pas kësaj, këta janë të pabindurit (ndaj Allahut).” [Nur, 55]

Kështu që, njeriu që ka aftësi për të kuptuar do ta shohë se adhurimi i Allahut të vetëm, besimi i saktë dhe punët e mira janë rruga drejt suksesit. Dhe ndihma kërkohet vetëm nga Allahu i Lartësuar. Ai është Zoti i Botëve.

1 Ramadan 1429 Hixhrij / 1 Shtator 2008

Përshtatur nga: Troid.org

 

KJO ËSHTË THIRRJA JONË!

Autor: Shejkh Muhamed Nasirud-Din el-Albani (RahimehUllah)

Me emrin e Allahut Mëshiruesit, Mëshirëplotit! E falënderojmë Allahun, salatet dhe selamet qofshin mbi të Dërguarin e Allahut (sal Allahu te’ala alejhi ue ala as’habih).

Me të vërtetë, Allahu i Lartësuar na ka dhënë mirësinë më të madhe, e ajo është mirësia e imanit-besimit. Ndërsa, këtij umeti i ka dhënë mirësinë e ekzistencës së dijetarëve në mesin e tyre. Dijetarët, janë ata të cilët i ka nderuar Allahu me dije, që ua dhuroi me qëllim që t’ua ndriçojnë njerëzve rrugën për tek Allahu, me këtë kemi për qëllim adhurimin ndaj Allahut të Lartësuar.

Padyshim se ata janë trashëgimtarët e Profetëve. Ajo që na shtyu të vijmë në këtë vend, së pari është që të arrijmë kënaqësinë e Allahut të Madhëruar dhe lutemi që të mbetet kështu (ky qëllim i yni). Së dyti; për të kërkuar dije e cila të shpie drejt Allahut. Pasha Allahun! Këto janë momente të bukura, ku takohemi me Shejkhun tonë, dijetarin dhe mësuesin tonë të madh; Muhammed Nasirudin el-Albanin.

Në emër të kësaj lagje esh-Shuvekeh, Shejkhut tonë të nderuar i urojmë mirëseardhjen më të mirë. Gjithashtu, në emër të popullit të Mefrakut në veçanti nxënësve të dijes që ndodhen këtu, të gjithë së bashku të urojnë mirëseardhje, sepse ishin të përmalluar që të takoheshin sot me mësuesin tonë të ndershëm.

Nuk është problem, sepse të gjithë jemi të përmalluar për të dëgjuar perlat e dijes dhe urtësinë që ta ka dhënë Allahu. Pra, le të dëgjojmë prej dijes që Allahu i ka dhuruar atij, e pasi të mbarojë Shejkhu ynë atëherë edhe dyert për të pyetur do të hapen. Pyetjet duhet të jenë të shkruara sepse edhe letrat janë shpërndarë dhe janë të mjaftueshme insha-Allah. Po e përsëris edhe njëherë, momente të lumtura janë këto, duke i uruar mirëseardhjen Shejkhut tonë të nderuar.

Shejkh Albani: Mirë se ju gjejmë! Me të vërtetë falënderimet i takojnë Allahut. Atë e falënderojmë, prej Tij ndihmë dhe falje kërkojmë. Kërkojmë mbrojtje nga Allahu prej të këqijave të shpirtave tanë dhe veprave tona të liga. Kë e udhëzon Allahu, nuk ka kush që e humbë. Dhe kë e humbë Allahu nuk ka kush që e udhëzon. Dëshmoj se nuk ka Zot tjetër pos Allahut – i Vetëm dhe pa asnjë shoq. Dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i Dërguar i Tij. Fjalët më të mira janë fjalët e Allahut, udhëzimi më i mirë është udhëzimi i Muhammedit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), gjërat më të këqija janë ato të shpikurat, çdo gjë e shpikur është bidat, çdo bidat është lajthitje, e çdo lajthitje të shpie në Zjarr.

Falënderoj vëllanë tonë Ibrahim për fjalët dhe lëvdatat e tij. Mua nuk më mbetet asgjë tjetër vetëm që të marr shembull halifen e parë, Ebu Bekër es-Sidikun (radijAllahu ‘anhu), i cili ishte halife i drejtë dhe i pari që erdhi pas të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem).

Megjithatë, kur dëgjonte ai dikë që e lavdëronte, – edhe pse kjo lëvdatë kushdo që të jetë i lavdëruari është e tepruar-, dhe halifja ishte me të drejtë halife i të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), e përsëri (kur e lavdëronte dikush) thoshte: “Zoti im, mos më merr në përgjegjësi për fjalët që thonë për mua, më bëj më të mirë sesa ata mendojnë, mi falë gabimet e mia të cilat ata nuk i dinë.”

Këto fjalë i thoshte Ebu Bekri, e çfarë na mbetet neve që të themi pas tij?! Andaj, duke e pasuar atë, them: “Zoti im, mos më merr në përgjegjësi për fjalët që thonë për mua, më bëj më të mirë sesa ata mendojnë, mi falë gabimet e mia të cilat ata nuk i dinë.”

E vërtetë është dhe të vërtetën po e them, se unë nuk jam ai i përshkruari që dëgjuat më parë, por në të vërtetë unë jam vetëm një nxënës i dijes dhe asgjë më tepër! Dhe, është obligim i çdo nxënësi të dijes që të ketë parasysh fjalën e Profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem):

“Kumtoni nga unë qoftë edhe vetëm një ajet! Predikoni nga benu Israilët dhe s’ka asgjë të keqe në të. E kush gënjen për mua qëllimisht, le ta përgatitë ulësen e tij prej zjarrit.”

Duke marrë parasysh këtë hadith Profetik dhe argumente tjera të cilat i gjejmë në Librin e Allahut dhe në Hadithet e të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), mundohemi që njerëzve t’ua kumtojmë atë të cilën ndoshta nuk e dinë.

Mirëpo, kjo - mendimi i mirë i vëllezërve tanë për ne - nuk do të thotë se ne jemi bërë me të vërtetë të tillë (ashtu siç më cilësuan). Çështja nuk është kështu! Në realitet, ajo çfarë unë ndjej kur e gjykoj veten time, atëherë kur dëgjojë fjalë të tilla, e kujtoj shembullin që është shkruar në kohë të hershme dhe është i njohur, ku thuhet: “Në vendin tonë edhe bugathi (lloj korbi i vogël) bëhet shqiponjë.”

Ndoshta ndonjëri nuk e di qëllimin e këtij shembulli. Bugathi është një zog i vogël dhe i pa rëndësishëm, por që shndërrohet në shqiponjë tek njerëzit për shkak të injorancës së tyre ndaj forcës së shqiponjës dhe madhështisë së saj. Ky shembull është më se i përshtatshëm për shumë nga ata të cilët thërrasin në islam duke u mbështetur në të vërtetën ose për ata që thërrasin duke u mbështetur në gabime e lajthitje.

Por, Allahu e di më së miri se kjo tokë -për fat të keq- është zbrazur nga dijetarët. Të gjitha vendet islame i ka përfshirë kjo fatkeqësi përveç individëve të pakët, për të cilët ia vlen të thuash se filani është dijetarë. Këtë gjë e thekson edhe një hadith autentik, të cilin e transmeton imam Buhari në Sahihun e tij, hadith që transmetohet nga Abdullah bin Amër bin el-Asi (radija Allahu teala anhu) i cili thotë se: I Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka thënë:

“Vërtetë, Allahu nuk e largon dijen duke e larguar atë nga zemrat e dijetarëve, por e merr dijen duke marrë dijetarët (me vdekjen e tyre) derisa të mos mbetet më ndonjë dijetarë. Atëherë njerëzit do të marrin koka injorante e do t’i pyesin, e ata do të japin fetva pa dije; -do të humbasin vetveten dhe të tjerët.”

Kur Allahu dëshiron që ta largojë dijen nga faqja e dheut, nuk e largon atë nga gjokset e njerëzve të ditur saqë këta njerëz të ditur të ktheheshin në injorant, sikur të mos kishin ditur kurrë. Jo! Kjo nuk është prej ligjit të Allahut të Madhëruar kundrejt njerëzve të mirë, që t’ua marrë njerëzve atë dije të cilën ata e kanë arritur duke kërkuar kënaqësinë e Tij në këtë mënyrë.

Siç edhe dëgjuam fjalët e vëllait Ibrahim (Allahu e begatoftë) edhe pse shkurtimisht, se ky tubim yni është bërë për të kërkuar dije.

Allahu i Madhëruar është Gjykues i Drejtë, dhe nuk e largon dijen nga zemrat e dijetarëve të vërtetë në këtë mënyrë. Ligji i Allahut për këtë çështje ka rrjedhur mes krijesave të Tij në atë mënyrë që t’ua largojë dijen njerëzve me largimin e dijetarëve, pra me vdekjen e tyre. Ashtu siç bëri me më të mirin e dijetarëve, Profetëve dhe të Dërguarve, Muhammedin (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), derisa të mos mbeten më dijetarë e njerëzit të vënë në krye persona injorantë, të cilët do të pyeten dhe do të japin fetva pa dije dhe do të humbin vetveten dhe të tjerët. Nga ky fenomen nuk duhet të kuptojmë se Allahu i Madhëruar, do ta zbrazë tokën nga dijetarët aq sa të mos ketë më asnjë dijetarë që të jetë bartës i argumenteve të Allahut tek njerëzit.

Por kuptimi i drejtë i këtij hadithi është, se sa më shumë kalon koha, aq më tepër pakësohet dija derisa të mos mbetet në faqe të tokës askush që thotë: “Allah, Allah.” Këtë hadith e dëgjoni shpesh dhe është hadith autentik: “Nuk do të bëhet kiameti përderisa në faqe të tokës ka që thonë: Allah, Allah.”

Shumë prej atyre njerëzve që përmenden në fund të këtij hadithi që e përmendëm, se “Allahu e largon dijen duke marrë dijetarët derisa të mos mbetet dijetarë, dhe njerëzit të marrin koka injorante”, prej këtyre kokave janë edhe ata që e komentojnë Kur’anin dhe Sunnetin me komente të kundërta nga ato të dijetarëve. Nuk them vetëm të dijetarëve të hershëm, por gjithashtu edhe atyre të më vonshëm.

Këta lloj njerëzish argumentohen me këtë hadith: ‘Allah, Allah,’ për të treguar se lejohet, madje është e pëlqyer përmendja e Allahut vetëm me fjalën: “Allah, Allah.”

Të mos e gënjejë apo mashtrojë dikë kushdo qoftë ai, kur e dëgjon hadithin me interpretim të tillë. E pashë të arsyeshme që qoftë edhe kalimthi t’u përmend se ky interpretim është i pasaktë.

- Së pari: sepse sqarimi i tij është bërë në një transmetim tjetër nga i Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem).

- Dhe së dyti: sepse nëse ky interpretim do të ishte i saktë, atëherë një gjë të tillë do ta kishin praktikuar të parët tanë të mirë Allahu qoftë i kënaqur me ta!

Pra, përderisa ata nuk e kanë bërë, atëherë tregon edhe refuzimin e tyre ndaj këtij interpretimi e rrjedhimisht pasaktësinë e tij.

E si do të reagonin këta njerëz që bëjnë interpretime të tilla, kur të dëgjonin edhe transmetimin plotësues të këtij hadithi, i cili gjendet tek Imam Ahmedi në Musnedin e tij me zinxhir autentik, me këto fjalë: “Nuk do të bëhet kiameti përderisa në tokë të ketë nga ata që thonë: nuk ka zot tjetër veç Allahut.”

Prandaj, ky është edhe qëllimi i fjalës së përsëritur “Allah-Allah”, në transmetimin e parë.

Ajo që duam të vëmë në dukje është fakti se bota në kohët e sotme, për fat të keq, është zbrazur nga dijetarët që dikur mbushnin këtë tokë të gjerë me dijen e tyre, dhe që e përhapnin atë në radhët e umetit islam.

Gjendja e kësaj kohe është ashtu siç thuhet në një shembull: “E kur numëroheshin ishin të pakët, e sot janë bërë edhe më të pakët se të paktit.”

Shpresojmë prej Allahut të Madhëruar që të na bëjë neve prej kërkuesve të dijes, të cilët me të vërtetë pasojnë dijetarët dhe ecin ndershmërisht në rrugën e tyre. Kjo është ajo që ne shpresojmë prej Allahut të Madhëruar, që të na bëjë prej atyre që pasojnë rrugën, për të cilën Profeti (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka thënë: “Kush ndjek një rrugë për të marrë dije, Allahu e ndjek me të një rrugë për ta futur në Xhennet.”

Ky hadith më jep mundësinë të flas për këtë dije, e cila përmendet shumë shpesh në Kur’an, siç është fjala e të Lartësuar:

 قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ

 “A janë të njëjtë ata që dinë me ata që nuk dinë?!” (39:9)

Dhe fjala e Tij:

يَرْفَعِ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَالَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ دَرَجَاتٍ

“Allahu i lartëson ata që besuan prej jush dhe (posaçërisht) ata që kanë dije, në grada të larta.” (58:11)

Cila është pra kjo dije, pasuesit dhe zotëruesit e së cilës Allahu i lavdëron?

Përgjigjen për këtë e kemi në fjalët e imam Ibën Kajim el Xheuzijeh (RahimehUllah), nxënësi i shejkhul islam Ibën Tejmijes (RahimehUllah): “Dija është: ‘ka thënë Allahu, ka thënë i Dërguari i Tij dhe ajo që kanë thënë Sahabet, dhe ajo nuk është e fshehur. Dituria nuk është kur ti ngritë dyshime në fjalët e të Dërguarit duke marrë për bazë fjalët e ndonjë fekihu.

Shejkhul-Islam: “Në asnjë mënyrë! Dije nuk është refuzimi e mohimi i Cilësive të Allahut, duke dashur për t’i ikur përngjasimit dhe përfytyrimit të Cilësive të Tij”

Dija, siç kuptohet prej këtyre fjalëve poetike, -e që pak i gjejmë tek poetët të shprehen në këtë mënyrë, sepse poezia e dijetarëve është ndryshe nga poezia e poetëve-. Pra, dijetari si ky ka prirje për poezi, e shohim tek thotë: 

“Dija është ajo që ka thënë Allahu” në rendin e parë,

“ka thënë i Dërguari i Allahut” në rendin e dytë, 

“kanë thënë Sahabet” në rendin e tretë.

Pikërisht për këtë pikë të fundit unë do të flas në këtë mbrëmje të bukur insha-Allah.

Fjalët e Ibën Kajimit na kujtojnë një të vërtetë shumë shumë të rëndësishme, që për shumë kohë nuk është përfillur dhe është neglizhuar nga shumica e thirrësve që veprojnë sot në emër të thirrjes në fe.

Cila është kjo e vërtetë?

Dihet mjaft mirë tek të gjithë këta thirrës, se islami mbështetet në Librin e Allahut dhe Sunnetin e të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem). Kjo është diç e vërtetë që nuk ka pikë dyshimi.

Porse kjo është e mangët (nuk mjafton)! Për këtë mangësi flet edhe Ibën Kajimi në poezinë e mëhershme të cilën e lexuam, kur përmendi se pas Kur’anit dhe Sunnetit, Sahabet. Ai tha: Dija është: ‘ka thënë Allahu, ka thënë i Dërguari i Tij dhe ajo që kanë thënë Sahabet …

Sot shumë rrallë dëgjojmë që ndonjë të përmendë bashkë me Kur’anin dhe Sunnetin edhe Sahabet! Dhe ata (Sahabet), siç e dimë të gjithë, janë koka e të parëve tanë të mirë. Për të cilët na kanë ardhur hadithe të shumta të Profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) që tregojnë për pozitën e tyre.

Në një hadith thuhet: 

“Njerëzit më të mirë janë brezi im.”

E mos thoni ashtu siç thonë shumica e thirrësve në fe: “Gjenerata më e mirë…” ngase të shprehurit e tillë nuk ka bazë në Sunnet.

Në dy sahihet (Buhari dhe Muslim) dhe libra të tjera që janë bazë e Sunnetit, të shprehurit është ashtu siç e theksuam, ku thotë:

“Njerëzit më të mirë janë brezi im, e më pas ata që vijnë pas tyre, e më pas ata që vijnë pas tyre.”

Sahabet janë kreu i këtyre tre brezave, për të cilët është dëshmuar për mirësi. Imam Ibën Kajim el-Xheuzijeh ia ka bashkangjitur Sahabet Kuranit dhe Sunnetit. A është kjo bashkëngjitje që ai i bëri Kuranit dhe Sunnetit opinion, ixhtihad, sajim, që thjesht mund të jetë diçka e gabuar, kjo sepse çdo njeri mund të gabojë?!

Përgjigja për këtë është: ‘Jo’. Ky nuk është sajim e as ixhtihad që mund të jetë i gabuar. Por kjo, është e mbështetur në Librin e Allahut dhe në hadithin e të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem).

Përsa i përket argumentit nga Kur’ani, e kemi fjalën e Zotit tonë në Librin e Tij, ku thotë:

وَمَن يُشَاقِقِ الرَّسُولَ مِن بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُ الْهُدَى وَيَتَّبِعْ غَيْرَ سَبِيلِ الْمُؤْمِنِينَ نُوَلِّهِ مَا تَوَلَّى وَنُصْلِهِ جَهَنَّمَ وَسَاءتْ مَصِيرًا

“E kush i kundërvihet të Dërguarit pasi që i është bërë e qartë e vërteta dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve, Ne e lëmë në atë që ai ka zgjedhur dhe e fusim në xhehenem. Sa përfundim i keq është ai.” (4:115)

Nuk mjaftohet Zoti ynë në këtë ajet, - dhe nëse do ta bënte do të kishte të drejtë - duke thënë: “E kush i kundërvihet të Dërguarit pasi që i është bërë e qartë e vërteta dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve, Ne e lëmë në atë që ai ka zgjedhur.”

Porse tha për një arsye të madhe që ne tani po jemi duke e shpjeguar dhe qartësuar. Ai tha:

وَمَن يُشَاقِقِ الرَّسُولَ مِن بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُ الْهُدَى وَيَتَّبِعْ غَيْرَ سَبِيلِ الْمُؤْمِنِينَ نُوَلِّهِ مَا تَوَلَّى وَنُصْلِهِ جَهَنَّمَ وَسَاءتْ مَصِيرًا

“E kush i kundërvihet të Dërguarit pasi që i është bërë e qartë e vërteta dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve, Ne e lëmë në atë që ai ka zgjedhur dhe e fusim në xhehenem. Sa përfundim i keq është ai.”

Ju lutem që ky ajet të ngulitet në mendjet dhe zemrat tuaja, e të mos harrohet për asnjë çast, sepse në të ndodhet e vërteta dhe e drejta ashtu siç ju po e shqiptoni. Kështu ju do të mund të shpëtoni nga të devijuarit majtas e djathtas, dhe nuk do të përziheni qoftë edhe sadopak me idetë e mendimet e ndonjërit prej grupeve që nuk janë të shpëtuara apo të themi të humbura.

Profeti (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) thotë në një hadith të njohur, ndërsa unë po mjaftohem të përmend prej tij pjesën që na intereson këtu, dhe që është argument për ato që po themi; thotë: “…do të përçahet umeti im në shtatëdhjetë e tre grupe. Të gjitha janë në zjarr, përveç njërit prej tyre.” I thanë: “Cili është ai grup o i Dërguari i Allahut?” Ai tha: “Ai është xhemati.”

Pra, xhemati është rruga e besimtarëve.

Hadithi, edhe pse nuk është shpallje e drejtpërdrejtë nga Allahu në zemrën e Profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), kjo është edhe rezultat i ajetit të lartpërmendur;

وَيَتَّبِعْ غَيْرَ سَبِيلِ الْمُؤْمِنِينَ

“…dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve.”

Nëse përfundimi është i tillë për atë që kundërshton të Dërguarin dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve, ai kërcënohet me zjarr.

Atëherë vlen edhe e kundërta: “Kush ndjek rrugën e besimtarëve, atij i është premtuar Xhenneti pa asnjë pikë dyshimi.” E pra, i Dërguari i Allahut në përgjigje të pyetjes se cili është grupi i shpëtuar, tha: “Xhemati”, ndërsa xhemati është bashkimi i myslimanëve.

Në një transmetim tjetër të po këtij hadithi që e përforcon edhe më shumë këtë mesazh, madje ky transmetim shton edhe më tepër qartësinë e shpjegimit. Ku Profeti (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) thotë: “(grupi i shpëtuar) është ai (grup) që ndodhet në rrugën time dhe të shokëve të mi.” Atëherë “dhe shokëve të mi” është rruga e besimtarëve.

Kur Ibën Kajimi tha në fjalët që i theksuam më herët: “dhe (dija është çfarë) thonë Sahabet”, këtë nuk e nxorri nga diku tjetër veçse nga ajeti i lartpërmendur dhe nga ky hadith. Gjithashtu, edhe nga hadithi i njohur i Irbad bin Sarijeh (radijAllahu ‘anhu), nga i cili prapë po mjaftohem vetëm me atë që na duhet si argument duke lënë kohë për pyetjet tuaja, ku Profeti (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) thotë:

“Jeni të detyruar ta pasoni Sunnetin tim, dhe Sunnetin e hulefave të drejtë e udhëzues që vijnë pas meje.”

Pra, edhe këtu kemi të njëjtën gjë si në hadithin dhe ajetin e mëparshëm.

Profeti (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) nuk thotë vetëm: “Jeni të detyruar ta pasoni Sunnetin tim!” Por ai i shtoi Sunnetit të tij Sunnetin e hulefave të drejtë. Nga kjo mund të mësojmë – e veçanërisht në këtë kohë, ku mendimet, opinionet e medhëhebet janë të shumta, e grupet janë të ndarë e të përçarë, derisa shumë prej të rinjve myslimanë janë të hutuar se cilit grup t’i përkas.

Pra, edhe njëherë, përgjigjen e gjejmë tek ajeti dhe dy hadithet e lartpërmendura. Prandaj, pasojeni rrugën e besimtarëve. A është fjala për rrugën e besimtarëve të kësaj kohe?

Përgjigja është: Jo. Fjala është për kohët e hershme, posaçërisht periudhën e parë – periudhën e Sahabeve, të parët tanë të mirë.

Vetëm ata, duhet të jenë shembull ynë për t’i pasuar. Prandaj, thirrja jonë ngrihet mbi tre shtylla: mbi Kur’anin, Sunnetin dhe pasimin e të parëve tanë të mirë. Kushdo që pretendon se pason Kur’anin dhe Sunnetin, por nuk i pason të parët e mirë dhe këtë e tregon nëpërmjet veprave e ndoshta e shpreh dhe me gojën e tij, duke thënë:

“ata janë njerëz sikurse edhe ne që jemi njerëz”; s’ka dyshim se ky njeri është në rrugë të shtrembër dhe në humbje. Pse? Sepse ai nuk i merr parasysh këto argumente që i përmendëm më herët. A pason ai rrugën e besimtarëve? Natyrisht që jo. A ka pasuar Sahabet e të Dërguarit? Natyrisht që jo. Kë ka pasuar atëherë? Për të mos thënë dëshirat dhe tekat e veta, ai ka pasuar mendjen e vet.

Mos vallë mendja e tij është e pagabueshme? Pa dyshim që jo. Atëherë ai padyshim që gjendet në një humbje të qartë.

Unë kam bindjen se shkaku i mospajtimeve të shumta të trashëguara mes fraksioneve të dikurshme dhe mospajtimeve të lindura në ditët e sotme, qëndron tek çështja e pasimit të të parëve tanë të mirë. Shumë pretendojnë se pasojnë Kur’anin dhe Sunnetin, edhe shpesh po dëgjojmë të rinj të pavendosur që thonë:

“O vëlla, këta thonë Kur’ani e Sunneti, edhe ata të tjerët thonë Kur’ani dhe Sunneti. Cili qenka gjykimi ndarës?”

Ne u themi: “Ai është Kur’ani dhe Sunneti dhe metodologjia e të parëve tanë të mirë.”

Kushdo që mbështetet në Kur’an dhe Sunnet, por pa u mbështetur në rrugën e të parëve tanë të mirë, ai në realitet nuk është mbështetur në Kur’an dhe Sunnet, por është mbështetur tek mendja, për të mos thënë në teket dhe dëshirat e tij. Unë e kam zakon që të jap disa shembuj për ta bërë sa më të qartë këtë çështje, madje kjo është bazë shumë e rëndësishme; Fjala është për: në rrugën e të parëve tanë të mirë.

Na transmetohet nga el-Faruk Omer bin Hatabi, i cili thotë: “Nëse ju polemizojnë ndjekësit e tekave dhe bidatit me Kur’an, atëherë përgjigjuni atyre me Sunnet, sepse Kur’ani përmban mundësinë e këndvështrimeve të ndryshme.”

Pse e tha Omeri këtë fjalë?

Për këtë arsye Allahu i Lartësuar thotë në Kur’an, duke iu drejtuar Profetit të Tij (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem):

وَأَنزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ

“Dhe Ne ta zbritëm ty Kur’anin që t’ua shpjegosh njerëzve atë që u është zbritur atyre.”

A mundet një mysliman arab, i cili mund të jetë Sibeuejhi (njëri prej dijetarëve më të shquar të gjuhës arabe) i kohës së tij për shkak të njohjes së gjuhës arabe -të letërsisë dhe etikës së saj-, i aftë ta kuptojë Kur’anin pa pasur nevojë për mësimet e Profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem)?

Përgjigja është: “Jo.”

 Në të kundërt fjala e Allahut:

الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ

“…që t’ua shpjegosh njerëzve atë që u është zbritur atyre.”

 Do të kishte qenë vetëm një tallje! Larg saj qoftë.

Atëherë kushdo që mundohet të kuptojë Kur’anin pa u mbështetur në mësimet e Profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), veçse ka humbur në një humnerë të thellë. Pastaj, a ka mundësi ky njeri që të kuptojë Kur’anin dhe Sunnetin pa pasur nevojë për udhëzimin e Sahabeve?

Përgjigja është përsëri: “Jo.”

Kjo sepse ata janë që na i përcollën së pari fjalët e Kur’anit, të cilin e zbriti Allahu në zemrën e Muhammedit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe së dyti na përcollën shpjegimin e tij (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) i cili u përmend në ajetin e mëparshëm dhe mënyrën se si ai i praktikoi mësimet e Kur’anit famëlartë.

Këtu më duhet patjetër që të ndalem pak.

Sqarimi i Profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) është tre lloje:

01 - Nëpërmjet fjalëve të tij.

02 - Veprimeve të tij.

03 - Aprovimit të tij.

Kush janë ata që na i transmetojnë fjalët e tij? Përgjigja është: “Shokët e tij.”

Kush na i transmeton veprimet e tij? Përgjigja është: “Shokët e tij.”

Kush na i transmeton aprovimin e tij? Përgjigja gjithashtu do të jetë: “Shokët e tij.”

Për këtë arsye ne nuk mund të pavarësohemi nga të kuptuarit e Kur’anit dhe Sunnetit duke u mbështetur vetëm në aftësitë tona gjuhësore. Patjetër se ne duhet të mbështetemi në diçka tjetër.

Kjo nuk do të thotë se s’kemi nevojë për gjuhën; jo! Ne jemi plotësisht të bindur se joarabët të cilët nuk e zotërojnë gjuhën arabe, kanë rënë në gabime të shumta, e veçanërisht në lidhje me këtë bazë të rëndësishme, duke mos u kthyer tek të parët tanë të mirë për të kuptuar Kur’anin dhe Sunnetin.

Me këtë nuk nënkuptoj mosmbështetjen tek gjuha, kjo është e pamundur, ngase kur duam të kuptojmë fjalët e Sahabeve patjetër duhet të kuptojmë gjuhën arabe.

Ashtu siç është e domosdoshme gjuha për njohjen e Kur’anit dhe Sunnetit, po e njëjta gjë vlen edhe në këtë çështje. Ajo që duam të shpjegojmë është se sqarimi i Profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) i përmendur në ajetin e mësipërm, ndahet në tri lloje: “fjalë, vepra dhe aprovim.”

Po japim një shembull ose më tepër nëse është e nevojshme, për ta bërë sa më të qartë këtë lloj ndarjeje që është mjaft reale dhe plotësisht e drejtë. P.sh.: Kemi fjalën e Allahut, më të Lartit:

وَالسَّارِقُ وَالسَّارِقَةُ فَاقْطَعُواْ أَيْدِيَهُمَا

“Vjedhësit dhe vjedhëses ua prisni duart.” (5:38)

Shikoni tani se si nuk mund të mbështetemi vetëm tek gjuha në të komentuarit e Kur´anit.

Në pikëpamjen gjuhësore, “vjedhës” është kushdo që vjedh një mall nga një vend i ruajtur, çfarëdo qoftë ky mall, edhe pa ndonjë vlerë të veçantë. P.sh.: nëse dikush vjedh vezë apo ndonjë qindarkë. Nga ana gjuhësore ky quhet vjedhës.

I Lartësuari thotë:

 وَالسَّارِقُ وَالسَّارِقَةُ فَاقْطَعُواْ أَيْدِيَهُمَا

“Vjedhësit dhe vjedhëses ua prisni duart.” (5:38)

A i pritet dora çdo njeriu që vjedh? Përgjigja është: “Jo.” 

Përse? Sepse sqaruesi i cili është i ngarkuar të bëj shpjegimin, i Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) na i ka bërë të qartë se kush janë ata vjedhës të cilëve u pritet dora, duke thënë:

 “Nuk ka prerje (dore), përveçse për çerek dinari e më tepër.”

Kushdo që vjedh diçka me vlerë më të ulët sesa çereku i dinarit, edhe nëse nga ana gjuhësore quhet vjedhës, nga ana e sheriatit nuk quhet vjedhës (që meriton prerjen e dorës).

Nga këtu arrijmë në një përfundim shkencor, që shumica e nxënësve të dijes janë të pakujdesshëm ndaj saj.

Ky përfundim na tregon se nuk kemi të bëjmë vetëm me gjuhën e trashëguar arabe, por kemi edhe gjuhën e sheriatit (terminologjinë), të cilën e kemi mësuar nga Allahu. Arabët që flisnin gjuhën në të cilën zbriti Kur’ani, ishin të panjohur me këto lloj terminologjie. Kur thuhet vjedhës, nga ana gjuhësore përfshihet çdo vjedhës, por kur vjedhësi përmendet nga ana e sheriatit, nuk përfshihet çdo vjedhës por vetëm ai që vjedh çerek dinari e më tepër.

Këtu kemi një shembull praktik se ne nuk mund të jemi të jemi të pavarur në të kuptuarit e Kur’anit dhe Sunnetit, vetëm duke u mbështetur në njohjen e gjuhës arabe. Kjo është një mangësi që shumë shkrimtarë të kohëve të sotme kanë rënë në të. Ata përdorin vetëm aftësitë e tyre njohëse të gjuhës arabe në interpretimin e ajeteve Kur’anore dhe haditheve profetike.

Duke i interpretuar ato në mënyrë të devijuar, të panjohura më parë për myslimanët! Për këtë arsye, duhet të kuptojmë se thirrja e vërtetë e islamit mbështetet në tre shtylla: Kuranin, Sunnetin dhe rrugën e pasuar nga të parët tanë të mirë.

 وَالسَّارِقُ وَالسَّارِقَةُ

“Vjedhësit dhe vjedhëses…”

Ky ajet nuk mund të komentohet sipas rregullave të gjuhës, por sipas gjuhës së sheriatit, e cila thotë se:

“Nuk ka prerje (dore), përveçse për çerek dinari e më tepër.”

 Në vazhdim të ajetit të sipërpërmendur, Allahu thotë:

فَاقْطَعُواْ أَيْدِيَهُمَا

“ua prisni duart.”

Çfarë është dorë në aspektin gjuhësorë?

Në aspektin gjuhësorë, dorë konsiderohet nga shpatulla deri tek majat e gishtërinjve.

Në ç’masë pritet, nga këtu…?

Këtë gjë e sqaroi i Dërguari me veprimin e vet. Ne nuk kemi ndonjë hadith nga fjalët e tij që të na bën të ditur vendin e prerjes së dorës ashtu siç e kishim në atë se çfarë konsiderohet vjedhës sipas sheriatit, por kemi shpjegim duke marrë parasysh praktikën e Profetit.

Si e mësuam ne këtë zbatim në praktik?

Prej të parëve tanë të mirë, shokëve të Profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem).

Ky ishte lloji i dytë, pra shpjegimi me anë të veprimeve – praktikës.

Ndërsa lloji i tretë është aprovimi i të Dërguarit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) për diçka që as nuk ndalohet, e as nuk qortohet për të. Ky lloj nuk është as fjalë e as vepër e tij, por është një veprim të cilin e kryen dikush tjetër, ndërsa ai (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka reaguar ndaj këtij veprimi duke e aprovuar atë.

Kur ai shihte diçka heshtte dhe e aprovonte atë, kjo gjë konsiderohej themel se ajo çështje është e lejuar.

Kur ai shihte diçka dhe tërhiqte vërejtje ndaj saj – edhe nëse ajo bëhej nga ndonjëri prej Sahabeve, mirëpo vërtetohet se Profeti (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) e ka ndaluar atë gjë, atëherë ky gjykim (ndalim) i largon të gjitha kundërthëniet e shkaktuara nga aprovimi i atij Sahabiut!

Po ua jap edhe një shembull, që ka të bëj me shkencën e hadithit.

Thotë Abdullah bin Umeri bin Hatabi (radij-Allahu ‘anhum): “Pinim kur qëndronim në këmbë, e hanim në ecje e sipër në kohën e të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem)”.

 Në këtë hadith, Abdullahu na tregon për dy gjëra: për të pirët duke qenë në këmbë dhe për të ngrënit duke ecur, si dhe na bën të ditur se kjo ndodhte në kohën e Profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem).

Cili pra është gjykimi i sheriatit për këto dy gjëra; -pra, për të pirë gjatë qëndrimit në këmbë dhe për të ngrënit duke ecur?!

Nëse zbatojmë fjalët tona të mëparshme, mund të nxjerrim gjykimin e sheriatit për këtë gjë, natyrisht duke pasur parasysh diçka: njohjen e Sunnetit të të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) – fjalët praktikën dhe aprovimin e tij.

Nëse i kthehemi Sunnetit autentik në lidhje me çështjen e parë me të cilën sprovohen shumë prej myslimanëve, për të mos thënë shumica e tyre, duke kundërshtuar fjalët e të Dërguarit të ndershëm (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) e që është ‘të pirët në këmbë’. Sahabet kanë pirë në këmbë, kanë mbajtur flori, kanë veshur mëndafsh. Këto janë të vërteta dhe nuk mund të mohohen.

Por, a i aprovoi ato i Dërguari?

Përgjigja është: për disa gjëra tërhoqi vërejtjen e disa i aprovoi.

Ajo për të cilën tërhoqi vërejtjen u kategorizua tek të ndaluarat dhe ajo që aprovoi u klasifikua tek të lejuarat.

Tërhoqi vërejtjen nga pirja në këmbë në hadithe të shumta, gjë të cilën nuk dua të thellohem për të mos dalë nga tema e për të lënë kohë për pyetjet tuaja dhe për arsye se kjo çështje kërkon një trajtim të veçantë.

Më mjafton t’ua përmend juve një hadith autentik, të cilin e transmeton imam Muslimi në Sahihun e tij nga Enes bin Maliku (radijAllahu ‘anhu) se ka thënë:

“E ka ndaluar i Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) të pirët në këmbë.”

Në një transmetim tjetër thuhet se:

 “I Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) e ka qortuar nga të pirët në këmbë.”

Atëherë ajo që është vepruar, siç mësojmë nga hadithi i Ibën Umerit në kohën e të Dërguarit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), u ndalua më vonë dhe kështu u shndërrua në çështje të anuluar përmes ndalimit të vetë të Dërguarit.

Për sa i përket pjesës së dytë të hadithit, që lidhet me të ngrënurit duke ecur, nuk na ka ardhur ndonjë ndalim nga ana e të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem).

Kështu pra, nga ky aprovim përfituam një gjykim të sheriatit. Po mjaftohem me kaq në këtë sqarim që ka të bëj me domosdoshmërinë e mbështetjes në të kuptuarit e Kur’anit dhe Sunnetit sipas të parëve tanë të mirë.

E jo që njeriu të pavarësohet në të kuptuarit e Kur’anit dhe Sunnetit vetëm në njohuritë personale të çdonjërit prej nesh, për të mos thënë në injorancën individuale.

Tani që u bë e qartë rëndësia e çështjes së të parëve tanë të mirë, duhet që të marrim disa shembuj praktikë.

Që në kohët e hershme myslimanët janë përçarë në grupacione të ndryshme, siç dini për mutezilitë, murxhitë, hauarixhët, zejditë pa përmendur shijat, rafidat etj.

Nuk ka asnjë prej këtyre grupeve sado të humbur që të jenë, që të mos bashkohen me pjesën tjetër të myslimanëve në parimin se: ne mbështetemi në Kur’an dhe Sunnet.

Asnjë prej tyre nuk thotë se nuk mbështetet në Kur’an dhe Sunnet, sepse nëse dikush do ta thoshte këtë, do të dilte tërësisht prej islamit.

Atëherë, përse gjithë kjo përçarje përderisa të gjithë pretendojnë se bazohen në Kur’an dhe Sunnet?

Kjo mbështetje nuk mund ndodhë kur nuk mbështetesh edhe në shtyllën e tretë: të parët tanë të mirë; duke vënë në dukje edhe diçka tjetër. Atë se Sunneti ndryshon shumë nga Kur’ani fisnik, për vetë faktin se Kur’ani është i ruajtur dhe i tubuar përbrenda dy kapakëve të Mus’hafit, siç e dinë të gjithë.

Ndërsa Sunneti, së pari duhet thënë se është i shpërndarë nëpër qindra libra, për të mos thënë në mijëra libra, një pjesë e madhe e të cilëve vazhdojnë të jenë në një botë të panjohur, në botën e dorëshkrimeve.

Edhe librat e njohura sot përmbajnë hadithe autentike dhe të dobëta. Ata të cilët bazohen në Sunnet, qofshin nga ata që i përkasin pasuesve të Sunnetit dhe në metodologjinë e të parëve tanë të mirë, apo qofshin nga grupet e tjera, shumë prej tyre nuk e dallojnë Sunnetin autentik nga ai i dobët dhe bien në kundërshtim me Kur’anin dhe Sunnetin për shkak të mbështetjes tek hadithet e dobëta apo të shpikura.

Ajo çka dua të them është se disa prej grupeve të cilat i përmendëm, mohojnë disa të vërteta Kur’anore dhe të vërteta nga hadithet profetike. Kjo gjë ka ndodhur në kohë të hershme dhe të sotme.

Kur’ani famëlartë u tregon dhe i përgëzon besimtarët me një mirësi mjaft të madhe, të cilën do ta arrijnë ditën kur do e takojnë Allahun e Madhëruar, në Xhennet, ku Ai do tu shfaqet atyre dhe ata (besimtarët) do ta shohin Atë, siç thotë një nga dijetarët Selefij:

“Do ta shohin besimtarët Allahun pa pyetur ‘si’ dhe pa përngjasim dhe pa shëmbëllim me askënd.”

 Për këtë ekzistojnë fakte në Kur’an dhe me dhjetëra fakte në hadithet e të Dërguarit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem). Si mundën që ta mohonin këtë mirësi disa prej sekteve të mëhershme dhe të sotme?

Kur jemi tek sektet që kanë lindur në kohët e hershme, – fjala është për Mutezilitë- ; mesa di unë, sot nuk ekziston asnjë grup në faqe të dheut që të thotë: “ne jemi mutezilij”, ‘ne jemi në rrugën e mutezilive’. Unë kam parë një njeri ahmak i cili deklaronte se ishte mutezili dhe mohonte disa të vërteta të fesë, sepse i ishte mbështetur në mendjen e vet.

Mutezilitë e mohuan këtë mirësi dhe thanë me mendjet e tyre të dobëta se është e pamundur të shihet Allahu i Lartësuar. Çfarë bënë? A e mohuan Kur’anin? Allahu thotë në Kur’anin famëlartë:

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ

“Atë ditë do të ketë fytyra të ndriçuara, që shikojnë në Zotin e tyre..” (75:22-23)

A e mohuan këtë ajet? Jo, nëse do ta mohonin do të bënin kufër e do të dilnin nga feja. Mirëpo deri më sot pasuesit e vërtetë të Sunnetit i kanë gjykuar Mutezilitë si të devijuar. Por nuk i shohin ata jashtë islamit, sepse ata nuk e mohuan këtë ajet, por mohuan kuptimin e tij të vërtetë, kuptim të cilit i ka ardhur shpjegimi në Sunnet, siç edhe do ta sqarojmë.

Allahu i Madhëruar na bën të ditur për besimtarët që do të jenë në Xhennet duke thënë: 

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ

“Atë ditë do të ketë fytyra të ndriçuara, që shikojnë në Zotin e tyre..” (75:22-23)

Ata e interpretuan dhe e shtrembëruan atë, besuan në këtë ajet në të shprehur, ndërsa e mohuan kuptimin e tij.

Dijetarët thonë se fjalët janë ndërtime kuptimore, dhe nëse besojmë vetëm aspektin e të shprehurit e mohojmë kuptimin e tyre, atëherë ky besim nuk ka vlerë dhe nuk mjafton aspak. Përse këta njerëz e mohuan këtë lloj shikimi? Sepse mendja është shumë e ngushtë që të përfytyrojë e imagjinoj – ngase njeriu është krijesë e pafuqishme - se njeriu do të jetë i aftë ta shoh Allahun pa pengesë, ashtu siç e patën kërkuar çifutët nga Musai.

Allahu tregoi paaftësinë e tyre, siç e gjejmë në tregimin më se të njohur, kur thotë:

انظُرْ إِلَى الْجَبَلِ فَإِنِ اسْتَقَرَّ مَكَانَهُ فَسَوْفَ تَرَانِي

“Shiko tek kodra! Nëse do të qëndrojë në vendin e saj, atëherë do të më shohësh.” (7:143)

Mendjet e tyre u ngushtuan dhe u detyruan të luanin me tekstin Kur’anor dhe ta ndryshonin kuptimin e tij. Pse?

Sepse besimi i tyre në gajb (fshehtë) ishte i dobët. Dhe se besimi tek mendjet e tyre ishte më i fortë se besimi në gajb për të cilën jemi urdhëruar në hyrje të sures Bekare:

الم ذَلِكَ الْكِتَابُ لاَ رَيْبَ فِيهِ هُدًى لِّلْمُتَّقِينَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ

“Elif, lam, mim. Ky është Libri në të cilin nuk ka dyshim; udhëzues për të devotshmit, -ata të cilët besojnë tek e fshehta (gajbi)…” (2:1-2-3)

Allahu është e fshehta e fshehtësirave dhe çfarëdo që të na thotë rreth Vetvetes së Tij, nuk na mbetet tjetër veçse ta pranojmë e besojmë, për arsye se aftësitë tona perceptuese janë shumë të mangëta. Mutezilitë nuk e pranuan këtë të vërtetë, e si pasojë kundërshtuan mjaft të vërteta që kanë të bëjnë me sheriatin, prej tyre edhe fjalën e Allahut që thotë:

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ

“Atë ditë do të ketë fytyra të ndriçuara, që shikojnë në Zotin e tyre..” (75:22-23)

Gjithashtu, edhe ajeti tjetër i cili mund të keqinterpretohet edhe më keq sesa ajeti i mëparshëm nga këta lloj njerëzish, fjala e Allahut që thotë:

لِّلَّذِينَ أَحْسَنُواْ الْحُسْنَى وَزِيَادَةٌ

“Atyre që bëjnë vepra të mira u takon e mira e edhe më tepër.” (10:26)

“Atyre që bëjnë vepra të mira u takon e mira…” d.m.th.: Xhenneti, “…e edhe më tepër.”, d.m.th. të shikuarit e Allahut në botën tjetër. Në këtë mënyrë ka ardhur hadithi në Sahihun e Muslimit me zinxhir autentik nga Sad bin ebi Uekas i cili ka thënë: I Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka thënë:

“Atyre që bëjnë vepra të mira u takon e mira- Xhenneti, e edhe më tepër – shikimi i Allahut.”

Ndërsa Mutezilitë e mohuan këtë, gjithashtu edhe Shijat të cilët janë Mutezili në çështje të besimit (akides). Ata mohuan shikimin e Allahut që tregohet shumë qartë në ajetin e parë dhe të dytë. Për më tepër, që nga i Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) janë transmetuar shumë hadithe autentike për këtë temë, saqë është e pamundur të vihet në dyshim.

Interpretimi i tyre i gabuar për Kur’anin i shtyu ata që të mohojnë hadithet e sakta të Profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem)  dhe kështu nuk konsiderohen prej grupit të shpëtuar.

“Në atë, në të cilën jam unë dhe shokët e mi.” I Dërguari i Allahut ishte i besimit se besimtarët do ta shohin Zotin e tyre, siç thotë në hadithin e transmetuar tek Buhariu dhe Muslimi nga një grup shokësh të Profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) , siç janë Ebu Seid el Hudrij, Enes bin Malik, Ebu Bekër, etj.

I Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka thënë:

“Me të vërtetë do ta shihni Zotin tuaj Ditën e Kiametit, ashtu siç e shihni hënën natën kur ajo është e plotë. Nuk do të shtyheni për ta parë Atë.”

E pra, kuptimi është se nuk do të dyshoni në të parit e Tij, ashtu siç nuk dyshoni në të parit e hënës së plotë, ndërsa qielli është i pastër d.m.th. nuk ka re që të pengojnë për ta parë atë. Ata i mohuan këto hadithe me mendjet e tyre, e kështu as nuk iu bindën atyre e as nuk i besuan ato, për shkak të besimit të tyre të dobët.

Ky shembull është një fakt se si kanë gabuar në të kaluarën disa grupe, dhe po të njëjtën gjë po e bëjnë edhe sot e kësaj dite Hauarixhët e prej tyre grupi Ibadijeh, të cilët kohët e fundit janë bërë aktivë në thirrjen e tyre të humbur. Ata sot kanë publikime e predikime, me të cilat po ringjallin shtrembërimet e vjetra me të cilat njiheshin Hauarixhët që nga kohët e hershme, prej tyre është edhe shikimi në Allahun e Madhëruar në Xhennet.

Tani po u jap një shembull tjetër aktual: Kadjanitë; -ndoshta keni dëgjuar për ta. Këta njerëz thonë ashtu siç themi edhe ne: “Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Allahut, dhe dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i Dërguar i Tij”, falin pesë kohët e namazit, po ashtu edhe namazin e xhumasë, kryejnë haxhin në Meke e bëjnë Umre, -por ata na kundërshtojnë neve në shumë çështje të besimit.

Prej këtyre çështjeve është edhe ajo se ata thonë se: “Profetësisë nuk i është mbyllur dera. Thonë se pas Muhammedit do të vinë profetë të tjerë dhe pretendojnë se njëri prej tyre ka ardhur në Kadjan, provincë e Indisë”. Kush nuk beson në këtë profet, sipas tyre është jobesimtar. Si guxojnë ta thonë një gjë të tillë kur ajeti Kur’anor është mjaft i qartë:

وَلَكِن رَّسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَ

“…Porse (Muhammedi është) i dërguari i Allahut dhe vula e profetëve.” (33:40)

Si kanë mundur ta thonë një gjë të tillë kur transmetohen kaq shumë hadithe të sakta, ku thuhet: “Nuk ka profet tjetër pas meje?” E pra, ata e interpretuan Kur’anin dhe Sunnetin duke mos e komentuar ashtu siç e komentuan të parët tanë të mirë.

Pa pasur asnjë lloj mosmarrëveshjeje gjatë historisë së tyre, myslimanët kanë qenë të një mendimi në lidhje me këtë pikë, derisa erdhi ky mashtrues i humbur me emrin Mirza Gulam Ahmed el-Kadjani, i cili pretendonte se ishte profet. Ky njeri ka një histori të gjatë por vendi nuk na i lejon të merremi me të.

Pas këtij njeriu u mashtruan shumë prej atyre që nuk kishin dije për këto të vërteta (Kur’anin, Sunnetin dhe rrugën e të parëve), të cilat janë pengesë për myslimanin për të mos devijuar djathtas e majtas, siç devijuan Kadjanitë me gënjeshtarin e madh të tyre, i cili shtirej sikur ishte profet.

Por çfarë bënë me ajetin:

وَلَكِن رَّسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَ

“…Porse (Muhammedi është) i dërguari i Allahut dhe vula e profetëve.” (33:40)

Thanë se “…Vula e profetëve” nuk ka kuptimin se nuk ka profet tjetër pas tij, por kuptimi i saj është “Zbukurim i profetëve”, ashtu sikurse unaza është zbukurim i gishtit, po ashtu edhe Muhammedi është zbukurim i profetëve.

Pra, ata nuk e mohuan ajetin dhe nuk thanë që këtë ajet nuk e ka zbritur Allahu në zemrën e Muhammedit, por mohuan kuptimin e tij të vërtetë. Atëherë, çfarë vlere ka besimi vetëm në shprehje pa e besuar kuptimin e tyre të vërtetë?

Nëse në këtë të vërtetë nuk ka pikë dyshimi, atëherë cila është rruga për të arritur deri tek njohja e kuptimeve të vërteta që i përkasin Kur’anit dhe Sunnetit? E njohët rrugën!

Pra, nuk duhet të mbështetemi vetëm tek njohuritë gjuhësore dhe kategoritë gramatikore të saj, e ta komentojmë Kur’anin dhe Sunnetin sipas tekeve tona, traditave, zakoneve, apo medhëhebeve e tarikateve që kemi, por siç thuhet, -dhe me këtë po e mbylli këtë fjalim: “të gjitha mirësitë vinë nga ndjekja e të parëve, ndërsa të gjitha të këqijat shkaktohen nga bidatet e të mëvonshmëve.”

Shpresoj që të gjitha këto që thamë janë rikujtim për atë që i thërret arsyes, dëgjon me vëmendje dhe është dëshmitarë (për këtë që thamë)!

Unë jam Selefi!

Autor: Shejkh Muhamed Nasirud-Din el-Albani (RahimehUllah)

Pyetësi: “Është një nxënës dijeje në Nexhd (Arabinë Saudite) i cili thotë : Ai i cili thotë se është Selefi, Ikhuani e kështu me radhë duke përmendur grupet e tjera , kërkohet pendim prej tij. Dhe nëse nuk pendohet atëherë ai duhet të vritet si një had (ndëshkim sipas sheriatit islam)”

Përgjigje: “Unë nuk besoj se ai e thotë këtë gjë.”

Pyetësi: “Po, për Allahun ai e ka thënë këtë. Dhe këtu është një kasetë e regjistruar që e konfirmon atë. Pyetësi e vë kasetën (ta dëgjojë shejkhu) në të cilën dëgjohet zëri i Aid Al-Karnit duke thënë: Dijeni, Allahu ju ruajtë, që nuk lejohet për askënd ta bëjë të detyrueshme për dikë ndjekjen e një prej medhhebeve.

Dhe kushdo që i thotë njerëzve ose ndonjërit prej robërve të Allahut: Je i detyruar të jesh Hambeli ose Shafi ose Maliki ose Hanefi’ ai duhet të pendohet. Dhe nëse ai nuk pendohet ai duhet të vritet. Dhe kushdo që e detyron dikë prej njerëzve të jetë ikhuani apo selefi apo tebligi ose susuri , atij i bëhet obligim pendimi e nëse nuk pendohet ai duhet të vritet. Kjo sepse Allahu ne nuk na ka quajtuar me ndonjë emër përveç se muslimanë.”

Përgjigje: “Unë nuk mendoj se një dijetar e thotë këtë. Nuk mendoj se një njeri i dijes duhet të thotë diçka të tillë. Ndërsa në lidhje me atë që nuk është dijetar, kjo dhe gjëra edhe me të këqia janë të mundura të rrjedhin nga ai.”

Pyetësi: “Cila është këshilla juaj o shejkh?”

Përgjigje: “Këshilla ime për të është që ai ta kuptojë se çfarë do të thotë fjala” Selefi.”

Unë po e pyes atë tani “A po heq dorë ai nga Selefët.”

Ai do të thotë “Jo” nëse është njeri i dijes.

Nëse ai është ndër ata që nuk dinë asgjë ai do të thotë:

“Ne pasojmë vetëm Kuranin dhe Sunnetin.”

Por si duhet ta kuptosh Kuranin dhe si duhet ta kuptosh Sunnetin? A e komenton së pari Kur´anin me Kuran e pastaj së dyti me Sunnet? Si e quajmë ne këtë? Kjo është gabim. Nuk është e lejuar të themi që: Ne e komentojmë Kuranin me Kuran pastaj me Sunnet.’ Por ne e intepretojmë Kuranin me Kuran dhe Sunnet së bashku (të dyja njëkohësisht).

Kjo sepse ne absolutisht nuk mund ta kuptojmë Kuranin pa Sunnetin. Kjo është arsyeja sepse unë kam përmendur në disa prej librave të mia që një nga argumentet që refuzojnë hadithin e Muadh ibn xhebel në të cilin ai thotë që i Dërguari i All-llahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) – siç tregon hadithi që kur e dërgoi Muadh ibn xhebelin në Jemen ai I tha:

“Me çfarë do të gjykosh?”

Muadhi tha: “Me Librin e Allahut. Pasta ai i tha : Nëse nuk gjen përgjigje në të.”

Ai (Muadhi) tha: “Pastaj me Sunnetin e të Dërguarit të Allahut.”

Kështu ai sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem i tha: “Nëse nuk gjen përgjigje?”

Muadhi tha: “Do përpiqem ta zgjidh sipas mendimit tim.”

Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem i tha: “Falenderimet i takojnë Atij që e udhëzoi të dërguarin e të Dërguarit të Allahut në atë të cilën i Dërguari i Allahut e do.”

Ky hadith është munkar (i refuzuar) Pse? Është e saktë, në lidhje me atë që diplomohen siç thuhet në ditët e sotme nga shkolla e Muhammedit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), që të bëjnë dallim ndërmjet Kuranit dhe Sunnetit, dhe e vendosin Sunnetin me dallim ndaj Kuranin në të njëjtin nivel, po opinionin me dallim ndaj Sunnetit? Kur dijetari i referohet këtij mendimi? Atëherë kur ai nuk gjen përgjigje në Sunnet. 

Kur i referohet ai Sunnetit? Atëherë kur ai nuk gjen përgjigje në Kuran. Kjo nuk është e saktë. Është obligim të kombinohen të dyja Kurani dhe Sunneti së bashku sepse të dyja e kanë origjinën nga një burim. Ky hadith i jep Sunnetit pozitën e të qenurit nën Kur’anin. E njëjta është edhe pozita e opinionit (mendimit, ixhtihadit) i të qenurit nën Sunnetin. Kur dikush i jep të drejtë vetes së tij të dalë me opinionin e tij? Atëherë kur nuk gjen asnjë përgjigje në Sunnet. Kur i referohet ai Sunnetit? Atëherë kur nuk gjen asnjë përgjigje në Kuran. Kjo është e gabuar.

E para ishte e saktë. Kur ai i referohet opinionit të tij? Kur nuk gjen një përgjigje në Sunnet. Kur i referohet ai Sunnetit? Atëherë kur nuk gjen asnjë përgjigje në Kur’an. Kjo është e gabuar. Pse ? Tani do t’ju bëj një pyetje rreth kafshëve të ngordhura të detit. A janë ato hallall (të lejuara) apo haram (të ndaluara)?

Allahu thotë:

“Ju janë ndaluar juve kashfët e ngordhura.” (5:6)

Pra e gjetëm përgjigjen në Kuran apo jo? Por ne duhet të vazhdojmë të shikojmë nëse ka ndonjë gjë në Sunnet që i përgjigjet këtij ajeti apo e kufizon atë. Po, kjo është përgjigja jonë. Prandaj dijetarët nuk kanë zgjidhje tjetër veçse ti kombinojnë mes Kuranit dhe Sunnetit. Çështja është ashtu siç ka thënë i Dërguari i Allahut salallahu alejhi ue selem:

“Të mos qëndrojë ndonjë prej jush i shtrirë në shtratin e tij duke thënë: Ky është Libri i Allahut dhe çdo gjë hallall që gjejmë aty themi se është e lejuar dhe çdo gjë haram që gjejmë aty themi se është e ndaluar(duke e përjashtur Sunnetin).”

“Në të vërtetë juve ju është dhënë Kurani dhe diçka e ngjashme (Sunneti) me të.”

Dhe atë që e ka ndaluar i Dërguari i Allahu është njëlloj sikur Allahu e ka ndaluar. Kështu që ska mundësi e rrugë që dikush të ndajë Kur’anin me Sunnetin. Dhe kushdo që thotë : “Ne do ta interpretojmë Kuranin me Kur’an dhe pastaj me Sunnet.” Ky person ka vepruar kështu sipas këtij hadithi munker. Por ne e intepretojmë Kuranin me Kuran dhe Sunnet së bashku. Pastaj nëse nuk gjejmë kuptimin e një ajeti as në Kur’an e as në Sunnet, atëherë ne i kthehemi të parëve tanë të devotshëm (Selefus-Salih) në veçanti Sahabëve (shokëve të profetit alejhi selam), të cilët i dëgjuan drejtpërdrejt fjalët e Allahut nga Profeti (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem). Për mendimin tim , më e pakta që mund të them (për këtë person) dhe nuk e di nivelin e dijes së tij, me pakta që mund të thuhet është që ai është neglizhent (i pakujdesshëm) ndaj këtij fakti. 

Dhe në realitet kjo është një neglizhencë e madhe nga ana e tij sidomos pas gjykimit të ashpër që jep se kush nuk pendohet duhet të vritet. Kështu që përgëzojeni atë me lajmin që unë akoma këmbëngul se unë jam Selefi sipas Librit (Kur’anit), Sunnetit dhe sipas metodologjisë së të parëve tanë të devotshëm (Selefus-Salih). Dhe kush nuk punon me këtë medhheb, atëherë nuk ka dallim mes atij dhe një rafidiu (shitët), dhe kjo është e njëjta gjë çfarë bëri al-Hadadi.”

Pyetësi: “Dhe ne jemi me ty o shejkh!”

Përgjigje: “Allahu ju shpërbleftë!”

 

01 - Imam Albani paralajmëron Selefitë.

01 - Përktheu: Bekim Gashi, Valdet Gashi.

02 - Shpjegimi i Selefizmit nga Shejkhul-Albani

02 - Përktheu: Alban Malaj

03 - Kush janë ‘Selefët’ dhe kush janë ‘Selefijtë’ ?

03 - Përktheu: Alban Malaj

04 - Kush janë themelet kryesore të rrugës që ndoqën Selefët?

04 - Përktheu: Alban Malaj

05 - A është përdorur më parë termi ‘Selef’ apo ‘Selefij’ nga Muslimanët e hershëm?

05- Përktheu: Alban Malaj

06 - KJO ËSHTË THIRRJA JONË!

06 - Përktheu: Usame Morina

 

KJO ËSHTË THIRRJA JONË!

 

Autor: Imam Muhamed Nasirudin el-Albani (RahimehUllah)

Përktheu: Usame Morina

 

Me emrin e Allahut Mëshiruesit, Mëshirëplotit! E falënderojmë Allahun, salatet dhe selamet qofshin mbi të Dërguarin e Allahut (sal Allahu te’ala alejhi ue ala as’habih).

Me të vërtetë, Allahu i Lartësuar na ka dhënë mirësinë më të madhe, e ajo është mirësia e imanit-besimit. Ndërsa, këtij umeti i ka dhënë mirësinë e ekzistencës së dijetarëve në mesin e tyre. Dijetarët, janë ata të cilët i ka nderuar Allahu me dije, që ua dhuroi me qëllim që t’ua ndriçojnë njerëzve rrugën për tek Allahu, me këtë kemi për qëllim adhurimin ndaj Allahut të Lartësuar.

Padyshim se ata janë trashëgimtarët e Profetëve. Ajo që na shtyu të vijmë në këtë vend, së pari është që të arrijmë kënaqësinë e Allahut të Madhëruar dhe lutemi që të mbetet kështu (ky qëllim i yni). Së dyti; për të kërkuar dije e cila të shpie drejt Allahut. Pasha Allahun! Këto janë momente të bukura, ku takohemi me Shejkhun tonë, dijetarin dhe mësuesin tonë të madh; Muhammed Nasirudin el-Albanin.

Në emër të kësaj lagje esh-Shuvekeh, Shejkhut tonë të nderuar i urojmë mirëseardhjen më të mirë. Gjithashtu, në emër të popullit të Mefrakut në veçanti nxënësve të dijes që ndodhen këtu, të gjithë së bashku të urojnë mirëseardhje, sepse ishin të përmalluar që të takoheshin sot me mësuesin tonë të ndershëm.

Nuk është problem, sepse të gjithë jemi të përmalluar për të dëgjuar perlat e dijes dhe urtësinë që ta ka dhënë Allahu. Pra, le të dëgjojmë prej dijes që Allahu i ka dhuruar atij, e pasi të mbarojë Shejkhu ynë atëherë edhe dyert për të pyetur do të hapen. Pyetjet duhet të jenë të shkruara sepse edhe letrat janë shpërndarë dhe janë të mjaftueshme insha-Allah. Po e përsëris edhe njëherë, momente të lumtura janë këto, duke i uruar mirëseardhjen Shejkhut tonë të nderuar.

Shejkh Albani: Mirë se ju gjejmë! Me të vërtetë falënderimet i takojnë Allahut. Atë e falënderojmë, prej Tij ndihmë dhe falje kërkojmë. Kërkojmë mbrojtje nga Allahu prej të këqijave të shpirtave tanë dhe veprave tona të liga. Kë e udhëzon Allahu, nuk ka kush që e humbë. Dhe kë e humbë Allahu nuk ka kush që e udhëzon. Dëshmoj se nuk ka Zot tjetër pos Allahut – i Vetëm dhe pa asnjë shoq. Dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i Dërguar i Tij. Fjalët më të mira janë fjalët e Allahut, udhëzimi më i mirë është udhëzimi i Muhammedit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), gjërat më të këqija janë ato të shpikurat, çdo gjë e shpikur është bidat, çdo bidat është lajthitje, e çdo lajthitje të shpie në Zjarr.

Falënderoj vëllanë tonë Ibrahim për fjalët dhe lëvdatat e tij. Mua nuk më mbetet asgjë tjetër vetëm që të marr shembull halifen e parë, Ebu Bekër es-Sidikun (radijAllahu ‘anhu), i cili ishte halife i drejtë dhe i pari që erdhi pas të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem).

Megjithatë, kur dëgjonte ai dikë që e lavdëronte, – edhe pse kjo lëvdatë kushdo që të jetë i lavdëruari është e tepruar-, dhe halifja ishte me të drejtë halife i të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), e përsëri (kur e lavdëronte dikush) thoshte: “Zoti im, mos më merr në përgjegjësi për fjalët që thonë për mua, më bëj më të mirë sesa ata mendojnë, mi falë gabimet e mia të cilat ata nuk i dinë.”

Këto fjalë i thoshte Ebu Bekri, e çfarë na mbetet neve që të themi pas tij?! Andaj, duke e pasuar atë, them: “Zoti im, mos më merr në përgjegjësi për fjalët që thonë për mua, më bëj më të mirë sesa ata mendojnë, mi falë gabimet e mia të cilat ata nuk i dinë.”

E vërtetë është dhe të vërtetën po e them, se unë nuk jam ai i përshkruari që dëgjuat më parë, por në të vërtetë unë jam vetëm një nxënës i dijes dhe asgjë më tepër! Dhe, është obligim i çdo nxënësi të dijes që të ketë parasysh fjalën e Profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem):

“Kumtoni nga unë qoftë edhe vetëm një ajet! Predikoni nga benu Israilët dhe s’ka asgjë të keqe në të. E kush gënjen për mua qëllimisht, le ta përgatitë ulësen e tij prej zjarrit.”

Duke marrë parasysh këtë hadith Profetik dhe argumente tjera të cilat i gjejmë në Librin e Allahut dhe në Hadithet e të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), mundohemi që njerëzve t’ua kumtojmë atë të cilën ndoshta nuk e dinë.

Mirëpo, kjo - mendimi i mirë i vëllezërve tanë për ne - nuk do të thotë se ne jemi bërë me të vërtetë të tillë (ashtu siç më cilësuan). Çështja nuk është kështu! Në realitet, ajo çfarë unë ndjej kur e gjykoj veten time, atëherë kur dëgjojë fjalë të tilla, e kujtoj shembullin që është shkruar në kohë të hershme dhe është i njohur, ku thuhet: “Në vendin tonë edhe bugathi (lloj korbi i vogël) bëhet shqiponjë.”

Ndoshta ndonjëri nuk e di qëllimin e këtij shembulli. Bugathi është një zog i vogël dhe i pa rëndësishëm, por që shndërrohet në shqiponjë tek njerëzit për shkak të injorancës së tyre ndaj forcës së shqiponjës dhe madhështisë së saj. Ky shembull është më se i përshtatshëm për shumë nga ata të cilët thërrasin në islam duke u mbështetur në të vërtetën ose për ata që thërrasin duke u mbështetur në gabime e lajthitje.

Por, Allahu e di më së miri se kjo tokë -për fat të keq- është zbrazur nga dijetarët. Të gjitha vendet islame i ka përfshirë kjo fatkeqësi përveç individëve të pakët, për të cilët ia vlen të thuash se filani është dijetarë. Këtë gjë e thekson edhe një hadith autentik, të cilin e transmeton imam Buhari në Sahihun e tij, hadith që transmetohet nga Abdullah bin Amër bin el-Asi (radija Allahu teala anhu) i cili thotë se: I Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka thënë:

“Vërtetë, Allahu nuk e largon dijen duke e larguar atë nga zemrat e dijetarëve, por e merr dijen duke marrë dijetarët (me vdekjen e tyre) derisa të mos mbetet më ndonjë dijetarë. Atëherë njerëzit do të marrin koka injorante e do t’i pyesin, e ata do të japin fetva pa dije; -do të humbasin vetveten dhe të tjerët.”

Kur Allahu dëshiron që ta largojë dijen nga faqja e dheut, nuk e largon atë nga gjokset e njerëzve të ditur saqë këta njerëz të ditur të ktheheshin në injorant, sikur të mos kishin ditur kurrë. Jo! Kjo nuk është prej ligjit të Allahut të Madhëruar kundrejt njerëzve të mirë, që t’ua marrë njerëzve atë dije të cilën ata e kanë arritur duke kërkuar kënaqësinë e Tij në këtë mënyrë.

Siç edhe dëgjuam fjalët e vëllait Ibrahim (Allahu e begatoftë) edhe pse shkurtimisht, se ky tubim yni është bërë për të kërkuar dije.

Allahu i Madhëruar është Gjykues i Drejtë, dhe nuk e largon dijen nga zemrat e dijetarëve të vërtetë në këtë mënyrë. Ligji i Allahut për këtë çështje ka rrjedhur mes krijesave të Tij në atë mënyrë që t’ua largojë dijen njerëzve me largimin e dijetarëve, pra me vdekjen e tyre. Ashtu siç bëri me më të mirin e dijetarëve, Profetëve dhe të Dërguarve, Muhammedin (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), derisa të mos mbeten më dijetarë e njerëzit të vënë në krye persona injorantë, të cilët do të pyeten dhe do të japin fetva pa dije dhe do të humbin vetveten dhe të tjerët. Nga ky fenomen nuk duhet të kuptojmë se Allahu i Madhëruar, do ta zbrazë tokën nga dijetarët aq sa të mos ketë më asnjë dijetarë që të jetë bartës i argumenteve të Allahut tek njerëzit.

Por kuptimi i drejtë i këtij hadithi është, se sa më shumë kalon koha, aq më tepër pakësohet dija derisa të mos mbetet në faqe të tokës askush që thotë: “Allah, Allah.” Këtë hadith e dëgjoni shpesh dhe është hadith autentik: “Nuk do të bëhet kiameti përderisa në faqe të tokës ka që thonë: Allah, Allah.”

Shumë prej atyre njerëzve që përmenden në fund të këtij hadithi që e përmendëm, se “Allahu e largon dijen duke marrë dijetarët derisa të mos mbetet dijetarë, dhe njerëzit të marrin koka injorante”, prej këtyre kokave janë edhe ata që e komentojnë Kur’anin dhe Sunnetin me komente të kundërta nga ato të dijetarëve. Nuk them vetëm të dijetarëve të hershëm, por gjithashtu edhe atyre të më vonshëm.

Këta lloj njerëzish argumentohen me këtë hadith: ‘Allah, Allah,’ për të treguar se lejohet, madje është e pëlqyer përmendja e Allahut vetëm me fjalën: “Allah, Allah.”

Të mos e gënjejë apo mashtrojë dikë kushdo qoftë ai, kur e dëgjon hadithin me interpretim të tillë. E pashë të arsyeshme që qoftë edhe kalimthi t’u përmend se ky interpretim është i pasaktë.

- Së pari: sepse sqarimi i tij është bërë në një transmetim tjetër nga i Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem).

- Dhe së dyti: sepse nëse ky interpretim do të ishte i saktë, atëherë një gjë të tillë do ta kishin praktikuar të parët tanë të mirë Allahu qoftë i kënaqur me ta!

Pra, përderisa ata nuk e kanë bërë, atëherë tregon edhe refuzimin e tyre ndaj këtij interpretimi e rrjedhimisht pasaktësinë e tij.

E si do të reagonin këta njerëz që bëjnë interpretime të tilla, kur të dëgjonin edhe transmetimin plotësues të këtij hadithi, i cili gjendet tek Imam Ahmedi në Musnedin e tij me zinxhir autentik, me këto fjalë: “Nuk do të bëhet kiameti përderisa në tokë të ketë nga ata që thonë: nuk ka zot tjetër veç Allahut.”

Prandaj, ky është edhe qëllimi i fjalës së përsëritur “Allah-Allah”, në transmetimin e parë.

Ajo që duam të vëmë në dukje është fakti se bota në kohët e sotme, për fat të keq, është zbrazur nga dijetarët që dikur mbushnin këtë tokë të gjerë me dijen e tyre, dhe që e përhapnin atë në radhët e umetit islam.

Gjendja e kësaj kohe është ashtu siç thuhet në një shembull: “E kur numëroheshin ishin të pakët, e sot janë bërë edhe më të pakët se të paktit.”

Shpresojmë prej Allahut të Madhëruar që të na bëjë neve prej kërkuesve të dijes, të cilët me të vërtetë pasojnë dijetarët dhe ecin ndershmërisht në rrugën e tyre. Kjo është ajo që ne shpresojmë prej Allahut të Madhëruar, që të na bëjë prej atyre që pasojnë rrugën, për të cilën Profeti (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka thënë: “Kush ndjek një rrugë për të marrë dije, Allahu e ndjek me të një rrugë për ta futur në Xhennet.”

Ky hadith më jep mundësinë të flas për këtë dije, e cila përmendet shumë shpesh në Kur’an, siç është fjala e të Lartësuar:

 قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ

 “A janë të njëjtë ata që dinë me ata që nuk dinë?!” (39:9)

Dhe fjala e Tij:

يَرْفَعِ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَالَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ دَرَجَاتٍ

“Allahu i lartëson ata që besuan prej jush dhe (posaçërisht) ata që kanë dije, në grada të larta.” (58:11)

Cila është pra kjo dije, pasuesit dhe zotëruesit e së cilës Allahu i lavdëron?

Përgjigjen për këtë e kemi në fjalët e imam Ibën Kajim el Xheuzijeh (RahimehUllah), nxënësi i shejkhul islam Ibën Tejmijes (RahimehUllah): “Dija është: ‘ka thënë Allahu, ka thënë i Dërguari i Tij dhe ajo që kanë thënë Sahabet, dhe ajo nuk është e fshehur. Dituria nuk është kur ti ngritë dyshime në fjalët e të Dërguarit duke marrë për bazë fjalët e ndonjë fekihu.

Shejkhul-Islam: “Në asnjë mënyrë! Dije nuk është refuzimi e mohimi i Cilësive të Allahut, duke dashur për t’i ikur përngjasimit dhe përfytyrimit të Cilësive të Tij”

Dija, siç kuptohet prej këtyre fjalëve poetike, -e që pak i gjejmë tek poetët të shprehen në këtë mënyrë, sepse poezia e dijetarëve është ndryshe nga poezia e poetëve-. Pra, dijetari si ky ka prirje për poezi, e shohim tek thotë: 

“Dija është ajo që ka thënë Allahu” në rendin e parë,

“ka thënë i Dërguari i Allahut” në rendin e dytë, 

“kanë thënë Sahabet” në rendin e tretë.

Pikërisht për këtë pikë të fundit unë do të flas në këtë mbrëmje të bukur insha-Allah.

Fjalët e Ibën Kajimit na kujtojnë një të vërtetë shumë shumë të rëndësishme, që për shumë kohë nuk është përfillur dhe është neglizhuar nga shumica e thirrësve që veprojnë sot në emër të thirrjes në fe.

Cila është kjo e vërtetë?

Dihet mjaft mirë tek të gjithë këta thirrës, se islami mbështetet në Librin e Allahut dhe Sunnetin e të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem). Kjo është diç e vërtetë që nuk ka pikë dyshimi.

Porse kjo është e mangët (nuk mjafton)! Për këtë mangësi flet edhe Ibën Kajimi në poezinë e mëhershme të cilën e lexuam, kur përmendi se pas Kur’anit dhe Sunnetit, Sahabet. Ai tha: Dija është: ‘ka thënë Allahu, ka thënë i Dërguari i Tij dhe ajo që kanë thënë Sahabet …

Sot shumë rrallë dëgjojmë që ndonjë të përmendë bashkë me Kur’anin dhe Sunnetin edhe Sahabet! Dhe ata (Sahabet), siç e dimë të gjithë, janë koka e të parëve tanë të mirë. Për të cilët na kanë ardhur hadithe të shumta të Profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) që tregojnë për pozitën e tyre.

Në një hadith thuhet: 

“Njerëzit më të mirë janë brezi im.”

E mos thoni ashtu siç thonë shumica e thirrësve në fe: “Gjenerata më e mirë…” ngase të shprehurit e tillë nuk ka bazë në Sunnet.

Në dy sahihet (Buhari dhe Muslim) dhe libra të tjera që janë bazë e Sunnetit, të shprehurit është ashtu siç e theksuam, ku thotë:

“Njerëzit më të mirë janë brezi im, e më pas ata që vijnë pas tyre, e më pas ata që vijnë pas tyre.”

Sahabet janë kreu i këtyre tre brezave, për të cilët është dëshmuar për mirësi. Imam Ibën Kajim el-Xheuzijeh ia ka bashkangjitur Sahabet Kuranit dhe Sunnetit. A është kjo bashkëngjitje që ai i bëri Kuranit dhe Sunnetit opinion, ixhtihad, sajim, që thjesht mund të jetë diçka e gabuar, kjo sepse çdo njeri mund të gabojë?!

Përgjigja për këtë është: ‘Jo’. Ky nuk është sajim e as ixhtihad që mund të jetë i gabuar. Por kjo, është e mbështetur në Librin e Allahut dhe në hadithin e të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem).

Përsa i përket argumentit nga Kur’ani, e kemi fjalën e Zotit tonë në Librin e Tij, ku thotë:

وَمَن يُشَاقِقِ الرَّسُولَ مِن بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُ الْهُدَى وَيَتَّبِعْ غَيْرَ سَبِيلِ الْمُؤْمِنِينَ نُوَلِّهِ مَا تَوَلَّى وَنُصْلِهِ جَهَنَّمَ وَسَاءتْ مَصِيرًا

“E kush i kundërvihet të Dërguarit pasi që i është bërë e qartë e vërteta dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve, Ne e lëmë në atë që ai ka zgjedhur dhe e fusim në xhehenem. Sa përfundim i keq është ai.” (4:115)

Nuk mjaftohet Zoti ynë në këtë ajet, - dhe nëse do ta bënte do të kishte të drejtë - duke thënë: “E kush i kundërvihet të Dërguarit pasi që i është bërë e qartë e vërteta dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve, Ne e lëmë në atë që ai ka zgjedhur.”

Porse tha për një arsye të madhe që ne tani po jemi duke e shpjeguar dhe qartësuar. Ai tha:

وَمَن يُشَاقِقِ الرَّسُولَ مِن بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُ الْهُدَى وَيَتَّبِعْ غَيْرَ سَبِيلِ الْمُؤْمِنِينَ نُوَلِّهِ مَا تَوَلَّى وَنُصْلِهِ جَهَنَّمَ وَسَاءتْ مَصِيرًا

“E kush i kundërvihet të Dërguarit pasi që i është bërë e qartë e vërteta dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve, Ne e lëmë në atë që ai ka zgjedhur dhe e fusim në xhehenem. Sa përfundim i keq është ai.”

Ju lutem që ky ajet të ngulitet në mendjet dhe zemrat tuaja, e të mos harrohet për asnjë çast, sepse në të ndodhet e vërteta dhe e drejta ashtu siç ju po e shqiptoni. Kështu ju do të mund të shpëtoni nga të devijuarit majtas e djathtas, dhe nuk do të përziheni qoftë edhe sadopak me idetë e mendimet e ndonjërit prej grupeve që nuk janë të shpëtuara apo të themi të humbura.

Profeti (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) thotë në një hadith të njohur, ndërsa unë po mjaftohem të përmend prej tij pjesën që na intereson këtu, dhe që është argument për ato që po themi; thotë: “…do të përçahet umeti im në shtatëdhjetë e tre grupe. Të gjitha janë në zjarr, përveç njërit prej tyre.” I thanë: “Cili është ai grup o i Dërguari i Allahut?” Ai tha: “Ai është xhemati.”

Pra, xhemati është rruga e besimtarëve.

Hadithi, edhe pse nuk është shpallje e drejtpërdrejtë nga Allahu në zemrën e Profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), kjo është edhe rezultat i ajetit të lartpërmendur;

وَيَتَّبِعْ غَيْرَ سَبِيلِ الْمُؤْمِنِينَ

“…dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve.”

Nëse përfundimi është i tillë për atë që kundërshton të Dërguarin dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve, ai kërcënohet me zjarr.

Atëherë vlen edhe e kundërta: “Kush ndjek rrugën e besimtarëve, atij i është premtuar Xhenneti pa asnjë pikë dyshimi.” E pra, i Dërguari i Allahut në përgjigje të pyetjes se cili është grupi i shpëtuar, tha: “Xhemati”, ndërsa xhemati është bashkimi i myslimanëve.

Në një transmetim tjetër të po këtij hadithi që e përforcon edhe më shumë këtë mesazh, madje ky transmetim shton edhe më tepër qartësinë e shpjegimit. Ku Profeti (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) thotë: “(grupi i shpëtuar) është ai (grup) që ndodhet në rrugën time dhe të shokëve të mi.” Atëherë “dhe shokëve të mi” është rruga e besimtarëve.

Kur Ibën Kajimi tha në fjalët që i theksuam më herët: “dhe (dija është çfarë) thonë Sahabet”, këtë nuk e nxorri nga diku tjetër veçse nga ajeti i lartpërmendur dhe nga ky hadith. Gjithashtu, edhe nga hadithi i njohur i Irbad bin Sarijeh (radijAllahu ‘anhu), nga i cili prapë po mjaftohem vetëm me atë që na duhet si argument duke lënë kohë për pyetjet tuaja, ku Profeti (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) thotë:

“Jeni të detyruar ta pasoni Sunnetin tim, dhe Sunnetin e hulefave të drejtë e udhëzues që vijnë pas meje.”

Pra, edhe këtu kemi të njëjtën gjë si në hadithin dhe ajetin e mëparshëm.

Profeti (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) nuk thotë vetëm: “Jeni të detyruar ta pasoni Sunnetin tim!” Por ai i shtoi Sunnetit të tij Sunnetin e hulefave të drejtë. Nga kjo mund të mësojmë – e veçanërisht në këtë kohë, ku mendimet, opinionet e medhëhebet janë të shumta, e grupet janë të ndarë e të përçarë, derisa shumë prej të rinjve myslimanë janë të hutuar se cilit grup t’i përkas.

Pra, edhe njëherë, përgjigjen e gjejmë tek ajeti dhe dy hadithet e lartpërmendura. Prandaj, pasojeni rrugën e besimtarëve. A është fjala për rrugën e besimtarëve të kësaj kohe?

Përgjigja është: Jo. Fjala është për kohët e hershme, posaçërisht periudhën e parë – periudhën e Sahabeve, të parët tanë të mirë.

Vetëm ata, duhet të jenë shembull ynë për t’i pasuar. Prandaj, thirrja jonë ngrihet mbi tre shtylla: mbi Kur’anin, Sunnetin dhe pasimin e të parëve tanë të mirë. Kushdo që pretendon se pason Kur’anin dhe Sunnetin, por nuk i pason të parët e mirë dhe këtë e tregon nëpërmjet veprave e ndoshta e shpreh dhe me gojën e tij, duke thënë:

“ata janë njerëz sikurse edhe ne që jemi njerëz”; s’ka dyshim se ky njeri është në rrugë të shtrembër dhe në humbje. Pse? Sepse ai nuk i merr parasysh këto argumente që i përmendëm më herët. A pason ai rrugën e besimtarëve? Natyrisht që jo. A ka pasuar Sahabet e të Dërguarit? Natyrisht që jo. Kë ka pasuar atëherë? Për të mos thënë dëshirat dhe tekat e veta, ai ka pasuar mendjen e vet.

Mos vallë mendja e tij është e pagabueshme? Pa dyshim që jo. Atëherë ai padyshim që gjendet në një humbje të qartë.

Unë kam bindjen se shkaku i mospajtimeve të shumta të trashëguara mes fraksioneve të dikurshme dhe mospajtimeve të lindura në ditët e sotme, qëndron tek çështja e pasimit të të parëve tanë të mirë. Shumë pretendojnë se pasojnë Kur’anin dhe Sunnetin, edhe shpesh po dëgjojmë të rinj të pavendosur që thonë:

“O vëlla, këta thonë Kur’ani e Sunneti, edhe ata të tjerët thonë Kur’ani dhe Sunneti. Cili qenka gjykimi ndarës?”

Ne u themi: “Ai është Kur’ani dhe Sunneti dhe metodologjia e të parëve tanë të mirë.”

Kushdo që mbështetet në Kur’an dhe Sunnet, por pa u mbështetur në rrugën e të parëve tanë të mirë, ai në realitet nuk është mbështetur në Kur’an dhe Sunnet, por është mbështetur tek mendja, për të mos thënë në teket dhe dëshirat e tij. Unë e kam zakon që të jap disa shembuj për ta bërë sa më të qartë këtë çështje, madje kjo është bazë shumë e rëndësishme; Fjala është për: në rrugën e të parëve tanë të mirë.

Na transmetohet nga el-Faruk Omer bin Hatabi, i cili thotë: “Nëse ju polemizojnë ndjekësit e tekave dhe bidatit me Kur’an, atëherë përgjigjuni atyre me Sunnet, sepse Kur’ani përmban mundësinë e këndvështrimeve të ndryshme.”

Pse e tha Omeri këtë fjalë?

Për këtë arsye Allahu i Lartësuar thotë në Kur’an, duke iu drejtuar Profetit të Tij (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem):

وَأَنزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ

“Dhe Ne ta zbritëm ty Kur’anin që t’ua shpjegosh njerëzve atë që u është zbritur atyre.”

A mundet një mysliman arab, i cili mund të jetë Sibeuejhi (njëri prej dijetarëve më të shquar të gjuhës arabe) i kohës së tij për shkak të njohjes së gjuhës arabe -të letërsisë dhe etikës së saj-, i aftë ta kuptojë Kur’anin pa pasur nevojë për mësimet e Profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem)?

Përgjigja është: “Jo.”

 Në të kundërt fjala e Allahut:

الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ

“…që t’ua shpjegosh njerëzve atë që u është zbritur atyre.”

 Do të kishte qenë vetëm një tallje! Larg saj qoftë.

Atëherë kushdo që mundohet të kuptojë Kur’anin pa u mbështetur në mësimet e Profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), veçse ka humbur në një humnerë të thellë. Pastaj, a ka mundësi ky njeri që të kuptojë Kur’anin dhe Sunnetin pa pasur nevojë për udhëzimin e Sahabeve?

Përgjigja është përsëri: “Jo.”

Kjo sepse ata janë që na i përcollën së pari fjalët e Kur’anit, të cilin e zbriti Allahu në zemrën e Muhammedit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe së dyti na përcollën shpjegimin e tij (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) i cili u përmend në ajetin e mëparshëm dhe mënyrën se si ai i praktikoi mësimet e Kur’anit famëlartë.

Këtu më duhet patjetër që të ndalem pak.

Sqarimi i Profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) është tre lloje:

01 - Nëpërmjet fjalëve të tij.
02 - Veprimeve të tij.
03 - Aprovimit të tij.

Kush janë ata që na i transmetojnë fjalët e tij? Përgjigja është: “Shokët e tij.”

Kush na i transmeton veprimet e tij? Përgjigja është: “Shokët e tij.”

Kush na i transmeton aprovimin e tij? Përgjigja gjithashtu do të jetë: “Shokët e tij.”

Për këtë arsye ne nuk mund të pavarësohemi nga të kuptuarit e Kur’anit dhe Sunnetit duke u mbështetur vetëm në aftësitë tona gjuhësore. Patjetër se ne duhet të mbështetemi në diçka tjetër.

Kjo nuk do të thotë se s’kemi nevojë për gjuhën; jo! Ne jemi plotësisht të bindur se joarabët të cilët nuk e zotërojnë gjuhën arabe, kanë rënë në gabime të shumta, e veçanërisht në lidhje me këtë bazë të rëndësishme, duke mos u kthyer tek të parët tanë të mirë për të kuptuar Kur’anin dhe Sunnetin.

Me këtë nuk nënkuptoj mosmbështetjen tek gjuha, kjo është e pamundur, ngase kur duam të kuptojmë fjalët e Sahabeve patjetër duhet të kuptojmë gjuhën arabe.

Ashtu siç është e domosdoshme gjuha për njohjen e Kur’anit dhe Sunnetit, po e njëjta gjë vlen edhe në këtë çështje. Ajo që duam të shpjegojmë është se sqarimi i Profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) i përmendur në ajetin e mësipërm, ndahet në tri lloje: “fjalë, vepra dhe aprovim.”

Po japim një shembull ose më tepër nëse është e nevojshme, për ta bërë sa më të qartë këtë lloj ndarjeje që është mjaft reale dhe plotësisht e drejtë. P.sh.: Kemi fjalën e Allahut, më të Lartit:

وَالسَّارِقُ وَالسَّارِقَةُ فَاقْطَعُواْ أَيْدِيَهُمَا

“Vjedhësit dhe vjedhëses ua prisni duart.” (5:38)

Shikoni tani se si nuk mund të mbështetemi vetëm tek gjuha në të komentuarit e Kur´anit.

Në pikëpamjen gjuhësore, “vjedhës” është kushdo që vjedh një mall nga një vend i ruajtur, çfarëdo qoftë ky mall, edhe pa ndonjë vlerë të veçantë. P.sh.: nëse dikush vjedh vezë apo ndonjë qindarkë. Nga ana gjuhësore ky quhet vjedhës.

I Lartësuari thotë:

 وَالسَّارِقُ وَالسَّارِقَةُ فَاقْطَعُواْ أَيْدِيَهُمَا

“Vjedhësit dhe vjedhëses ua prisni duart.”(5:38)

A i pritet dora çdo njeriu që vjedh? Përgjigja është: “Jo.” 

Përse? Sepse sqaruesi i cili është i ngarkuar të bëj shpjegimin, i Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) na i ka bërë të qartë se kush janë ata vjedhës të cilëve u pritet dora, duke thënë:

 “Nuk ka prerje (dore), përveçse për çerek dinari e më tepër.”

Kushdo që vjedh diçka me vlerë më të ulët sesa çereku i dinarit, edhe nëse nga ana gjuhësore quhet vjedhës, nga ana e sheriatit nuk quhet vjedhës (që meriton prerjen e dorës).

Nga këtu arrijmë në një përfundim shkencor, që shumica e nxënësve të dijes janë të pakujdesshëm ndaj saj.

Ky përfundim na tregon se nuk kemi të bëjmë vetëm me gjuhën e trashëguar arabe, por kemi edhe gjuhën e sheriatit (terminologjinë), të cilën e kemi mësuar nga Allahu. Arabët që flisnin gjuhën në të cilën zbriti Kur’ani, ishin të panjohur me këto lloj terminologjie. Kur thuhet vjedhës, nga ana gjuhësore përfshihet çdo vjedhës, por kur vjedhësi përmendet nga ana e sheriatit, nuk përfshihet çdo vjedhës por vetëm ai që vjedh çerek dinari e më tepër.

Këtu kemi një shembull praktik se ne nuk mund të jemi të jemi të pavarur në të kuptuarit e Kur’anit dhe Sunnetit, vetëm duke u mbështetur në njohjen e gjuhës arabe. Kjo është një mangësi që shumë shkrimtarë të kohëve të sotme kanë rënë në të. Ata përdorin vetëm aftësitë e tyre njohëse të gjuhës arabe në interpretimin e ajeteve Kur’anore dhe haditheve profetike.

Duke i interpretuar ato në mënyrë të devijuar, të panjohura më parë për myslimanët! Për këtë arsye, duhet të kuptojmë se thirrja e vërtetë e islamit mbështetet në tre shtylla: Kuranin, Sunnetin dhe rrugën e pasuar nga të parët tanë të mirë.

 وَالسَّارِقُ وَالسَّارِقَةُ

“Vjedhësit dhe vjedhëses…”

Ky ajet nuk mund të komentohet sipas rregullave të gjuhës, por sipas gjuhës së sheriatit, e cila thotë se:

“Nuk ka prerje (dore), përveçse për çerek dinari e më tepër.”

 Në vazhdim të ajetit të sipërpërmendur, Allahu thotë:

فَاقْطَعُواْ أَيْدِيَهُمَا

“ua prisni duart.”

Çfarë është dorë në aspektin gjuhësorë?

Në aspektin gjuhësorë, dorë konsiderohet nga shpatulla deri tek majat e gishtërinjve.

Në ç’masë pritet, nga këtu…?

Këtë gjë e sqaroi i Dërguari me veprimin e vet. Ne nuk kemi ndonjë hadith nga fjalët e tij që të na bën të ditur vendin e prerjes së dorës ashtu siç e kishim në atë se çfarë konsiderohet vjedhës sipas sheriatit, por kemi shpjegim duke marrë parasysh praktikën e Profetit.

Si e mësuam ne këtë zbatim në praktik?

Prej të parëve tanë të mirë, shokëve të Profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem).

Ky ishte lloji i dytë, pra shpjegimi me anë të veprimeve – praktikës.

Ndërsa lloji i tretë është aprovimi i të Dërguarit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) për diçka që as nuk ndalohet, e as nuk qortohet për të. Ky lloj nuk është as fjalë e as vepër e tij, por është një veprim të cilin e kryen dikush tjetër, ndërsa ai (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka reaguar ndaj këtij veprimi duke e aprovuar atë.

Kur ai shihte diçka heshtte dhe e aprovonte atë, kjo gjë konsiderohej themel se ajo çështje është e lejuar.

Kur ai shihte diçka dhe tërhiqte vërejtje ndaj saj – edhe nëse ajo bëhej nga ndonjëri prej Sahabeve, mirëpo vërtetohet se Profeti (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) e ka ndaluar atë gjë, atëherë ky gjykim (ndalim) i largon të gjitha kundërthëniet e shkaktuara nga aprovimi i atij Sahabiut!

Po ua jap edhe një shembull, që ka të bëj me shkencën e hadithit.

Thotë Abdullah bin Umeri bin Hatabi (radij-Allahu ‘anhum): “Pinim kur qëndronim në këmbë, e hanim në ecje e sipër në kohën e të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem)”.

 Në këtë hadith, Abdullahu na tregon për dy gjëra: për të pirët duke qenë në këmbë dhe për të ngrënit duke ecur, si dhe na bën të ditur se kjo ndodhte në kohën e Profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem).

Cili pra është gjykimi i sheriatit për këto dy gjëra; -pra, për të pirë gjatë qëndrimit në këmbë dhe për të ngrënit duke ecur?!

Nëse zbatojmë fjalët tona të mëparshme, mund të nxjerrim gjykimin e sheriatit për këtë gjë, natyrisht duke pasur parasysh diçka: njohjen e Sunnetit të të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) – fjalët praktikën dhe aprovimin e tij.

Nëse i kthehemi Sunnetit autentik në lidhje me çështjen e parë me të cilën sprovohen shumë prej myslimanëve, për të mos thënë shumica e tyre, duke kundërshtuar fjalët e të Dërguarit të ndershëm (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) e që është ‘të pirët në këmbë’. Sahabet kanë pirë në këmbë, kanë mbajtur flori, kanë veshur mëndafsh. Këto janë të vërteta dhe nuk mund të mohohen.

Por, a i aprovoi ato i Dërguari?

Përgjigja është: për disa gjëra tërhoqi vërejtjen e disa i aprovoi.

Ajo për të cilën tërhoqi vërejtjen u kategorizua tek të ndaluarat dhe ajo që aprovoi u klasifikua tek të lejuarat.

Tërhoqi vërejtjen nga pirja në këmbë në hadithe të shumta, gjë të cilën nuk dua të thellohem për të mos dalë nga tema e për të lënë kohë për pyetjet tuaja dhe për arsye se kjo çështje kërkon një trajtim të veçantë.

Më mjafton t’ua përmend juve një hadith autentik, të cilin e transmeton imam Muslimi në Sahihun e tij nga Enes bin Maliku (radijAllahu ‘anhu) se ka thënë:

“E ka ndaluar i Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) të pirët në këmbë.”

Në një transmetim tjetër thuhet se:

 “I Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) e ka qortuar nga të pirët në këmbë.”

Atëherë ajo që është vepruar, siç mësojmë nga hadithi i Ibën Umerit në kohën e të Dërguarit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), u ndalua më vonë dhe kështu u shndërrua në çështje të anuluar përmes ndalimit të vetë të Dërguarit.

Për sa i përket pjesës së dytë të hadithit, që lidhet me të ngrënurit duke ecur, nuk na ka ardhur ndonjë ndalim nga ana e të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem).

Kështu pra, nga ky aprovim përfituam një gjykim të sheriatit. Po mjaftohem me kaq në këtë sqarim që ka të bëj me domosdoshmërinë e mbështetjes në të kuptuarit e Kur’anit dhe Sunnetit sipas të parëve tanë të mirë.

E jo që njeriu të pavarësohet në të kuptuarit e Kur’anit dhe Sunnetit vetëm në njohuritë personale të çdonjërit prej nesh, për të mos thënë në injorancën individuale.

Tani që u bë e qartë rëndësia e çështjes së të parëve tanë të mirë, duhet që të marrim disa shembuj praktikë.

Që në kohët e hershme myslimanët janë përçarë në grupacione të ndryshme, siç dini për mutezilitë, murxhitë, hauarixhët, zejditë pa përmendur shijat, rafidat etj.

Nuk ka asnjë prej këtyre grupeve sado të humbur që të jenë, që të mos bashkohen me pjesën tjetër të myslimanëve në parimin se: ne mbështetemi në Kur’an dhe Sunnet.

Asnjë prej tyre nuk thotë se nuk mbështetet në Kur’an dhe Sunnet, sepse nëse dikush do ta thoshte këtë, do të dilte tërësisht prej islamit.

Atëherë, përse gjithë kjo përçarje përderisa të gjithë pretendojnë se bazohen në Kur’an dhe Sunnet?

Kjo mbështetje nuk mund ndodhë kur nuk mbështetesh edhe në shtyllën e tretë: të parët tanë të mirë; duke vënë në dukje edhe diçka tjetër. Atë se Sunneti ndryshon shumë nga Kur’ani fisnik, për vetë faktin se Kur’ani është i ruajtur dhe i tubuar përbrenda dy kapakëve të Mus’hafit, siç e dinë të gjithë.

Ndërsa Sunneti, së pari duhet thënë se është i shpërndarë nëpër qindra libra, për të mos thënë në mijëra libra, një pjesë e madhe e të cilëve vazhdojnë të jenë në një botë të panjohur, në botën e dorëshkrimeve.

Edhe librat e njohura sot përmbajnë hadithe autentike dhe të dobëta. Ata të cilët bazohen në Sunnet, qofshin nga ata që i përkasin pasuesve të Sunnetit dhe në metodologjinë e të parëve tanë të mirë, apo qofshin nga grupet e tjera, shumë prej tyre nuk e dallojnë Sunnetin autentik nga ai i dobët dhe bien në kundërshtim me Kur’anin dhe Sunnetin për shkak të mbështetjes tek hadithet e dobëta apo të shpikura.

Ajo çka dua të them është se disa prej grupeve të cilat i përmendëm, mohojnë disa të vërteta Kur’anore dhe të vërteta nga hadithet profetike. Kjo gjë ka ndodhur në kohë të hershme dhe të sotme.

Kur’ani famëlartë u tregon dhe i përgëzon besimtarët me një mirësi mjaft të madhe, të cilën do ta arrijnë ditën kur do e takojnë Allahun e Madhëruar, në Xhennet, ku Ai do tu shfaqet atyre dhe ata (besimtarët) do ta shohin Atë, siç thotë një nga dijetarët Selefij:

“Do ta shohin besimtarët Allahun pa pyetur ‘si’ dhe pa përngjasim dhe pa shëmbëllim me askënd.”

 Për këtë ekzistojnë fakte në Kur’an dhe me dhjetëra fakte në hadithet e të Dërguarit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem). Si mundën që ta mohonin këtë mirësi disa prej sekteve të mëhershme dhe të sotme?

Kur jemi tek sektet që kanë lindur në kohët e hershme, – fjala është për Mutezilitë- ; mesa di unë, sot nuk ekziston asnjë grup në faqe të dheut që të thotë: “ne jemi mutezilij”, ‘ne jemi në rrugën e mutezilive’. Unë kam parë një njeri ahmak i cili deklaronte se ishte mutezili dhe mohonte disa të vërteta të fesë, sepse i ishte mbështetur në mendjen e vet.

Mutezilitë e mohuan këtë mirësi dhe thanë me mendjet e tyre të dobëta se është e pamundur të shihet Allahu i Lartësuar. Çfarë bënë? A e mohuan Kur’anin? Allahu thotë në Kur’anin famëlartë:

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ

“Atë ditë do të ketë fytyra të ndriçuara, që shikojnë në Zotin e tyre..” (75:22-23)

A e mohuan këtë ajet? Jo, nëse do ta mohonin do të bënin kufër e do të dilnin nga feja. Mirëpo deri më sot pasuesit e vërtetë të Sunnetit i kanë gjykuar Mutezilitë si të devijuar. Por nuk i shohin ata jashtë islamit, sepse ata nuk e mohuan këtë ajet, por mohuan kuptimin e tij të vërtetë, kuptim të cilit i ka ardhur shpjegimi në Sunnet, siç edhe do ta sqarojmë.

Allahu i Madhëruar na bën të ditur për besimtarët që do të jenë në Xhennet duke thënë: 

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ

“Atë ditë do të ketë fytyra të ndriçuara, që shikojnë në Zotin e tyre..” (75:22-23)

Ata e interpretuan dhe e shtrembëruan atë, besuan në këtë ajet në të shprehur, ndërsa e mohuan kuptimin e tij.

Dijetarët thonë se fjalët janë ndërtime kuptimore, dhe nëse besojmë vetëm aspektin e të shprehurit e mohojmë kuptimin e tyre, atëherë ky besim nuk ka vlerë dhe nuk mjafton aspak. Përse këta njerëz e mohuan këtë lloj shikimi? Sepse mendja është shumë e ngushtë që të përfytyrojë e imagjinoj – ngase njeriu është krijesë e pafuqishme - se njeriu do të jetë i aftë ta shoh Allahun pa pengesë, ashtu siç e patën kërkuar çifutët nga Musai.

Allahu tregoi paaftësinë e tyre, siç e gjejmë në tregimin më se të njohur, kur thotë:

انظُرْ إِلَى الْجَبَلِ فَإِنِ اسْتَقَرَّ مَكَانَهُ فَسَوْفَ تَرَانِي

“Shiko tek kodra! Nëse do të qëndrojë në vendin e saj, atëherë do të më shohësh.” (7:143)

Mendjet e tyre u ngushtuan dhe u detyruan të luanin me tekstin Kur’anor dhe ta ndryshonin kuptimin e tij. Pse?

Sepse besimi i tyre në gajb (fshehtë) ishte i dobët. Dhe se besimi tek mendjet e tyre ishte më i fortë se besimi në gajb për të cilën jemi urdhëruar në hyrje të sures Bekare:

الم ذَلِكَ الْكِتَابُ لاَ رَيْبَ فِيهِ هُدًى لِّلْمُتَّقِينَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ

“Elif, lam, mim. Ky është Libri në të cilin nuk ka dyshim; udhëzues për të devotshmit, -ata të cilët besojnë tek e fshehta (gajbi)…” (2:1-2-3)

Allahu është e fshehta e fshehtësirave dhe çfarëdo që të na thotë rreth Vetvetes së Tij, nuk na mbetet tjetër veçse ta pranojmë e besojmë, për arsye se aftësitë tona perceptuese janë shumë të mangëta. Mutezilitë nuk e pranuan këtë të vërtetë, e si pasojë kundërshtuan mjaft të vërteta që kanë të bëjnë me sheriatin, prej tyre edhe fjalën e Allahut që thotë:

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ

“Atë ditë do të ketë fytyra të ndriçuara, që shikojnë në Zotin e tyre..” (75:22-23)

Gjithashtu, edhe ajeti tjetër i cili mund të keqinterpretohet edhe më keq sesa ajeti i mëparshëm nga këta lloj njerëzish, fjala e Allahut që thotë:

لِّلَّذِينَ أَحْسَنُواْ الْحُسْنَى وَزِيَادَةٌ

“Atyre që bëjnë vepra të mira u takon e mira e edhe më tepër.” (10:26)

“Atyre që bëjnë vepra të mira u takon e mira…” d.m.th.: Xhenneti, “…e edhe më tepër.”, d.m.th. të shikuarit e Allahut në botën tjetër. Në këtë mënyrë ka ardhur hadithi në Sahihun e Muslimit me zinxhir autentik nga Sad bin ebi Uekas i cili ka thënë: I Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka thënë:

“Atyre që bëjnë vepra të mira u takon e mira- Xhenneti, e edhe më tepër – shikimi i Allahut.”

Ndërsa Mutezilitë e mohuan këtë, gjithashtu edhe Shijat të cilët janë Mutezili në çështje të besimit (akides). Ata mohuan shikimin e Allahut që tregohet shumë qartë në ajetin e parë dhe të dytë. Për më tepër, që nga i Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) janë transmetuar shumë hadithe autentike për këtë temë, saqë është e pamundur të vihet në dyshim.

Interpretimi i tyre i gabuar për Kur’anin i shtyu ata që të mohojnë hadithet e sakta të Profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem)  dhe kështu nuk konsiderohen prej grupit të shpëtuar.

“Në atë, në të cilën jam unë dhe shokët e mi.” I Dërguari i Allahut ishte i besimit se besimtarët do ta shohin Zotin e tyre, siç thotë në hadithin e transmetuar tek Buhariu dhe Muslimi nga një grup shokësh të Profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) , siç janë Ebu Seid el Hudrij, Enes bin Malik, Ebu Bekër, etj.

I Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka thënë:

“Me të vërtetë do ta shihni Zotin tuaj Ditën e Kiametit, ashtu siç e shihni hënën natën kur ajo është e plotë. Nuk do të shtyheni për ta parë Atë.”

E pra, kuptimi është se nuk do të dyshoni në të parit e Tij, ashtu siç nuk dyshoni në të parit e hënës së plotë, ndërsa qielli është i pastër d.m.th. nuk ka re që të pengojnë për ta parë atë. Ata i mohuan këto hadithe me mendjet e tyre, e kështu as nuk iu bindën atyre e as nuk i besuan ato, për shkak të besimit të tyre të dobët.

Ky shembull është një fakt se si kanë gabuar në të kaluarën disa grupe, dhe po të njëjtën gjë po e bëjnë edhe sot e kësaj dite Hauarixhët e prej tyre grupi Ibadijeh, të cilët kohët e fundit janë bërë aktivë në thirrjen e tyre të humbur. Ata sot kanë publikime e predikime, me të cilat po ringjallin shtrembërimet e vjetra me të cilat njiheshin Hauarixhët që nga kohët e hershme, prej tyre është edhe shikimi në Allahun e Madhëruar në Xhennet.

Tani po u jap një shembull tjetër aktual: Kadjanitë; -ndoshta keni dëgjuar për ta. Këta njerëz thonë ashtu siç themi edhe ne: “Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Allahut, dhe dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i Dërguar i Tij”, falin pesë kohët e namazit, po ashtu edhe namazin e xhumasë, kryejnë haxhin në Meke e bëjnë Umre, -por ata na kundërshtojnë neve në shumë çështje të besimit.

Prej këtyre çështjeve është edhe ajo se ata thonë se: “Profetësisë nuk i është mbyllur dera. Thonë se pas Muhammedit do të vinë profetë të tjerë dhe pretendojnë se njëri prej tyre ka ardhur në Kadjan, provincë e Indisë”. Kush nuk beson në këtë profet, sipas tyre është jobesimtar. Si guxojnë ta thonë një gjë të tillë kur ajeti Kur’anor është mjaft i qartë:

وَلَكِن رَّسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَ

“… porse (Muhammedi është) i dërguari i Allahut dhe vula e profetëve.” (33:40)

Si kanë mundur ta thonë një gjë të tillë kur transmetohen kaq shumë hadithe të sakta, ku thuhet: “Nuk ka profet tjetër pas meje?” E pra, ata e interpretuan Kur’anin dhe Sunnetin duke mos e komentuar ashtu siç e komentuan të parët tanë të mirë.

Pa pasur asnjë lloj mosmarrëveshjeje gjatë historisë së tyre, myslimanët kanë qenë të një mendimi në lidhje me këtë pikë, derisa erdhi ky mashtrues i humbur me emrin Mirza Gulam Ahmed el-Kadjani, i cili pretendonte se ishte profet. Ky njeri ka një histori të gjatë por vendi nuk na i lejon të merremi me të.

Pas këtij njeriu u mashtruan shumë prej atyre që nuk kishin dije për këto të vërteta (Kur’anin, Sunnetin dhe rrugën e të parëve), të cilat janë pengesë për myslimanin për të mos devijuar djathtas e majtas, siç devijuan Kadjanitë me gënjeshtarin e madh të tyre, i cili shtirej sikur ishte profet.

Por çfarë bënë me ajetin:

وَلَكِن رَّسُولَ اللَّهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّينَ

“… porse (Muhammedi është) i dërguari i Allahut dhe vula e profetëve.” (33:40)

Thanë se “…vula e profetëve” nuk ka kuptimin se nuk ka profet tjetër pas tij, por kuptimi i saj është “zbukurim i profetëve”, ashtu sikurse unaza është zbukurim i gishtit, po ashtu edhe Muhammedi është zbukurim i profetëve.

Pra, ata nuk e mohuan ajetin dhe nuk thanë që këtë ajet nuk e ka zbritur Allahu në zemrën e Muhammedit, por mohuan kuptimin e tij të vërtetë. Atëherë, çfarë vlere ka besimi vetëm në shprehje pa e besuar kuptimin e tyre të vërtetë?

Nëse në këtë të vërtetë nuk ka pikë dyshimi, atëherë cila është rruga për të arritur deri tek njohja e kuptimeve të vërteta që i përkasin Kur’anit dhe Sunnetit? E njohët rrugën!

Pra, nuk duhet të mbështetemi vetëm tek njohuritë gjuhësore dhe kategoritë gramatikore të saj, e ta komentojmë Kur’anin dhe Sunnetin sipas tekeve tona, traditave, zakoneve, apo medhëhebeve e tarikateve që kemi, por siç thuhet, -dhe me këtë po e mbylli këtë fjalim: “të gjitha mirësitë vinë nga ndjekja e të parëve, ndërsa të gjitha të këqijat shkaktohen nga bidatet e të mëvonshmëve.”

Shpresoj që të gjitha këto që thamë janë rikujtim për atë që i thërret arsyes, dëgjon me vëmendje dhe është dëshmitarë (për këtë që thamë)!

Selefizmi dhe kuptimi i të atribuarit në Rrugën e Selefit.

 

Autor: Shejh Salih bin AbdulAziz Alu Shejh

Burimi: (Shtjellim i shkëlqyer rreth dijës dhe praktikës në metodologjinë e Selefus-Salih, i shkëputur nga libri “Këto janë konceptet tona” të autorit, shkëlqesisë së tij, shejh Salih bin AbdulAziz Alu Shejh, ministër i çështjeve fetare, vakëfit, thirrjes dhe udhëzimit në Mbretërinë e Arabisë Saudite).

Muslimanët janë dy kategorish: pasues të gjeneratave të para-selefij dhe pasues të atyre të mëvonshëm-halefij.

Selefijë janë: pasuesit e brezave të parë të muslimanëve të vlefshëm (Selefus-Salih), ndërsahalefijë janë: pasuesit e koncepteve të muslimanëve të mëvonshëm, që ndryshe quhen edhe shpikës-bidatçinjë.

Kështu që, kushdo që nuk është i kënaqur me metodën e Selefus-Salih në dije, vepër, perceptim dhe fik’h, ai konsiderohet halefij, bidatçi.

Selefus-Salih janë brezat e artë të muslimanëve. Në krye të tyre janë shoqëruesit (sahabët) e të Dërguarit të Allahut, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem, të cilët i lavdëroi All-llahu në Kur’an duke thënë:

“Muhamedi është i dërguar i All-llahut, e ata që janë me të (sahabët) janë të ashpër kundër jobesimtarëve, e të mëshirshëm ndërmjet tyre…” (Fet’h 29).

Ata, po ashtu, i lavdëroi edhe i Dërguari i All-llahut, sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem, duke thënë: “Brezi më i mirë është brezi im, pastaj ata që vinë pas tyre, e më pas ata që vinë pas tyre”.

Përveç kësaj, vazhduan fjalët e vet sahabëve dhe të pasuesve të tyre në të mirë për vlerën e tyre në tërësi dhe pasimit të shtigjeve të tyre.

Ka thënë Ibën Mes’udi, radijAll-llahu anhu: “Ai i cili nga ju ndjek ndonjë rrugë, atëherë le të ndjek rrugën e shoqëruesve (sahabëve) të Muhamedit, sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem, ngase ata kishin zemrat më të devotshme, ishin më të thelluarit në dituri, kishin më së paku fjalë të panevojshme, ishin më të fortit në udhëzim dhe në përgjithësi kishin gjendjen më të mirë. Grup që All-llahu e zgjodhi për ta shoqëruar të Dërguarin e Tij dhe për ta ngritur Fenë e Tij. Njihni virtytet e tyre! Pasoni ata në gjurmët e tyre! Ngase, ata me të vërtetë ishin në Udhëzimin e Drejtë”.

Çështja e vlerës së tyre është e njëzëshme tek ehlus-suneti. Në mesin e tyre nuk ka kontestues që e konteston atë. E përderisa ata (Selefus-Salih) qëndrojnë në një pozitë të lart sikur kjo e tyre, atëherë nuk është habi që muslimani të jetë i privilegjuar kur i atribuohet udhëzimeve të tyre në të kuptuarit e Kur’an-it dhe Sunetit, në interpretimin e të dy këtyre, si dhe në të vepruarit me citatet e tyre.

Çdo grup i devijuar nga grupet e këtij ummeti, për pretendimet dhe orientimet e tyre argumentonin me ajete dhe hadithe, por në kundërshtim me kuptimin e selefit.

Ata u zgjeruan aq shumë në këtë sa që arritën ta akuzonin njëri-tjetrin me mosbesim, i ngatërruan citatet e Kur’an-it njërin më tjetrin, e gjithë kjo ndodhi si pasojë e kuptimit të tyre ndaj citateve sipas asaj që çdo grup pretendonte.

Kështu që çdo grup i devijuar filloi të deklaroi: “Ne marrim nga Kur’ani e Sunneti”, e kjo ua pështjelloi pa masë gjërat njerëzve me perceptim të dobët e më dituri të pakët.

Shpëtimi nga këto propaganda dhe deklarata të devijuara, është vetëm në pasimin e rrugës së brezit më të mirë.

Atë që ata e kanë kuptuar nga citatet, ajo është e vërteta, e atë që ata nuk e kanë kuptuar dhe vepruar me të, assesi nuk mund të jetë nga e vërteta.

Kështu i pasuan në të mirë ata që e pranuan (Fenë) nga Sahabët e ndershëm –All-llahu qoftë i kënaqur me të gjithë- e që më pas, ata që i atribuoheshin metodologjisë së sahabëve në të kuptuarit e Kur’anit dhe Sunnetit, në pranimin e asaj që është transmetuar nga ta drejtpërdrejt nga Pejgamberi, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem, në mënjanimin e ideologjive dhe kuptimeve të shpikura, u bë që ai që kjo ishte metodologjia dhe rruga e tij të konsiderohej selefij, e ai që nuk ishte sipas kësaj, u bë që të konsiderohej halefij-bidatçi.

Pasi që të jetë vendosur në këtë mënyrë, atëherë çdo çështje prej çështjeve të diturisë nuk përjashtohet vetëm se të jetë nga njëra nga tri gjendjet:

01 - Të jetë që sahabët dhe pasuesit e tyre, të gjithë apo një pjesë e tyre, ta ketë thënë dhe vepruar atë çështje, e që njëkohësisht duke mos ekzistuar në mesin e tyre askush që e kundërshton atë.

02 - Të jetë që një pjesë e tyre (sahabëve) kanë vepruar me të e të cilët kanë qenë më shumë, ndërsa pjesa tjetër e tyre e kanë kundërshtuar atë.

03 - Që ajo çështje të mos jetë vepruar me të në mesin e tyre.

Pjesa e parë: Të jetë që gjithë sahabët kanë vepruar me të apo disa prej tyre por duke mos njohur kundërshtarë të saj në mesin e tyre. Kjo, padyshim, konsiderohet Sunneti që duhet pasuar, orientimi i kthjellët e i qartë, rruga e drejt dhe e çiltër që askujt nuk i lejohet ta kundërshtojë atë.

Shembujt në lidhje më këtë janë të shumtë dhe të njohur për tu përmendur, si në çështje të besimit ashtu edhe në çështjet e adhurimit praktik.

Pjesa e dyte: Të jetë që me atë çështje kanë vepruar një pjesë e sahabëve, e të cilët kanë qenë më shumë, ndërsa të tjerët e kanë kundërshtuar atë, kështu që ka dominuar shumica e sahabëve ndaj asaj që e ka zgjedhur ajo pakicë e tyre dhe kanë vepruar me atë që nuk kanë vepruar të tjerët (pakica).

Shatibiu në librin “El-Muvafakat fi Usulish-Sheriah” (3/57) në lidhje me obligushmërinë e pasimit të shumicës së tyre thotë: “Kjo që është ndryshe (nga pakica) është Sunneti që duhet ndjekur dhe rruga që duhet trasuar, ndërsa për atë që nuk është vepruar nga ta veçse pak, së pari duhet verifikuar atë dhe të vepruarit në përputhshmëri me të, duke këmbëngulur në atë që është më gjithëpërfshirëse dhe me e shumtë, sepse vazhdimësia e të parëve për një vepër duke i kundërshtuar pakicën është: për shkak të ndonjë kuptimi sheriatik, e që ata patjetër në sajë të atij kuptimi janë përpjekur që të veprojnë me të, e përderisa është kështu, atëherë të vepruarit sipas pakicës konsiderohet kundërshtim i kuptimit të shumicës dhe pajtueshmërisë së vazhdueshme të tyre.”

Pastaj, prapë, thotë (3/70-71): “Për këtë arsye, vepruesi duhet të përkujdeset që vepra të jetë në përputhshmëri me të parët. Nuk duhet t’i lejojë vetës për të vepruar sipas pakicës, përveç se shumë rrallë, si: në rast të paraqitjes së nevojës apo të domosdoshmërisë, nëse kjo përmban kuptim të përzgjedhjes (mes të vepruarit apo mos vepruarit me të) dhe nëse është i sigurt se nuk është i abroguar apo që nuk është i mbështetur në argument të saktë, apo që ka mundësi që argumenti mos të jetë i mirëfilltë në argumentim, apo të ngjashme me këto”.

Ndërsa, nëse vazhdimisht veprohet sipas pakicës, do të jenë të pashmangshme disa çështje:

E para: Praktika e tillë është kundërshtim i rrugës së të parëve në atë që ata vazhdimisht e kanë anashkaluar, si dhe është kundërshtim i asaj që ata vazhdimisht e kanë praktikuar.

E dyta: Praktika e tillë nënkupton lënien e asaj që ata ishin të rregullt ndaj saj, kështu që kushtimisht praktika e asaj që ata nuk kanë qenë të rregullt ndaj saj, nënkupton kundërshtimin e asaj që ata ishin të rregullt ndaj saj.

E treta: Praktika e tillë mund të jetë mjet për t’i fundosur elementet e asaj që ata (selefi) ishin të rregullt ndaj saj, si dhe do të konsiderohej afirmim i të kundërtës së saj, sepse pasimi me vepra nënkupton më shumë se pasimi me fjalë, e nëse kjo ndodhë nga ai që pasohet, atëherë është edhe më e rënd.

Prandaj, kujdes çdo kujdes nga kundërshtimi i të parëve (selefit), sepse çdo njeri që ka ndonjë të mirë, më meritorët për të, janë ata. All-llahu na ndihmoftë!” Përfundoi fjala e Shatibiut, RahimehUllah!

Pjesa e tretë: Çështja të mos ketë qenë e praktikuar tek ta fare. S’do mend se ajo që del jashtë praktikës së gjithë tyre, konsiderohet bidat dhe sherr, kuptohet që nëse vepra është nga ato me të cilat vepruesi kërkon afrim me të tek Allahu. Kjo nuk vlen për ato të zakonshmet (që nuk janë pjesë e ibadetit), sepse esenca e tyre është e lejuara.

Për këtë, çdo njërit që vepron vepër që nuk është në përputhshmëri me Rrugën e Selefit dhe me kuptimin e tyre të Kur’anit dhe Sunnetit i thuhet: Ti je bosh e bidatçi, ndjekës i jo Rrugës së besimtarëve.

Njerëz që thirren në emër të diturisë, i konsiderojnë të mira disa risi, qofshin ato që kanë të bëjnë me vepra inkurajuese apo në çfarë do çështje tjetër, për të cilat sahabet e Pejgamberit, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem, nuk e adhuronin Allahun me to, prandaj, e gjithë kjo është gabim në fe dhe pasim i rrugës së të pafeve, ngase këta të cilët i perceptuan këto perceptime në këtë formë dhe kaluan nëpër këto shtigje, ose kanë kuptuar nga feja më shumë së sa që kuptuan të parët, ose janë shmangur nga kuptimi i vërtetë i saj, e kjo e fundit është e sakta.

“Pra, të parët nga Selefus-Salih janë ata që kanë qenë në Rrugën e drejt. Ata nuk i kanë kuptuar argumentet e përmendura dhe të tjera të ngjashme me to përveç së sipas asaj që kanë vepruar me të, ndërsa këto gjëra të shpikura (bidatet) as nuk kanë ekzistuar të ta e as nuk kanë vepruar me to.” (“El-muvafakat” nga Shatibiu 3/73).

Gjërat e shpikura janë disa kategorish: ka prej tyre që janë me përmbajtje të shirkut, ka prej tyre që janë bidate që të tërheqin drejt shirkut, si dhe ka praj tyre që janë bidate të cilat i dominojnë sunetet.

Këto gjëra të shpikura me të gjitha llojet e tyre, absolutisht nuk kanë ekzistuar në mesin e sahabëve e as të pasuesve të tyre (tabi’inëve). Në kohën e tyre nuk kishte varreza tek të cilat janë izoluar, e as ndërtim të kupolave mbi to e as nuk kërkonin ndërmjetësim nga të varrosurit në to.

Tek ta, po ashtu, nuk ka pasur as të atillë që kërkonin ndërmjetësim nëpërmjet shenjtërisë së pejgamberëve apo njerëzve të mirë, e as me autoritetin apo edhe me vetë qeniet e tyre. Ata as nuk zgjedhnin që lutjet e tyre t’i bënin tek varret, e as nuk kishin festa të mevludit e as festa për qëllime të tjera.

Të gjitha këto, me pajtueshmëri të plotë të muslimanëve, asnjëherë nuk kanë ekzistuar në mesin e tyre (gjeneratave të para).

Pra, përderisa puna qëndron kështu, ato me të cilat të mëvonshmit kanë argumentuar me to për t’i justifikuar gjërat e shpikura të tyre ndahen në tri grupe:

E para: Citate të respektuara kuranore, të interpretuara sipas tekave të tyre e të ndryshuara kuptimet e tyre.

E dyta: Hadithe, të ndara në dy grupe:

I pari: Hadithe autentike por jo sipas asaj që ata e kuptuan nga to dhe në pa përputhshmëri me synimet e tyre, mirëpo të ndryshuara nga kuptimet dhe kontekstet e tyre.

I dyti: Hadithe të dobëta dhe të pavërteta, eh që sa të shumtë janë tek ta e sa të ngazëllyer janë me to, e sa fanatik janë ndaj tyre e sa e dashur për ta është përmendja dhe shpërndarja e tyre!

E treta: Tregime dhe ëndrra të cilat ia përcjellin njeri tjetrit sikur ato të ishin nga referencat e Legjislacionit (Sheriatit).

Zgjidhja e vetme për të argumentuar me citate nga Kur’ani dhe hadithet autentike bëhet në dy forma:

E para: Ajo me të cilën argumentojnë bidatçinjët nuk përmban kuptimin e synuar nga ta.

Ehlus-Suneti, janë pasues të kuptimit të parëve-Selefit, ata e kuptojnë (argumentin) ashtu si nuk e kanë kuptuar bidatçinjët, kështu që, fillimisht, kuptimi i të mëvonshmëve (bitaçinjëve) refuzohet me kuptimin e të parëve-Selfit.

E dyta: - Kjo është degë e të parës- Të thuhet: A kanë vepruar të parët (Selefus-Salih) me kuptim të mëvonshmëve në atë me të cilën argumentojnë këta apo nuk kanë vepruar me të? Njëzëri është se të parët nuk kanë vepruar me këto gjëra të shpikura.

Assesi nuk ka mundësi që një bidatçi të sjellë një vepër të të parëve që është në kundërshtim me praktikën e sahabëve.

Kështu pra, Ehlus-Suneti janë pasues të veprave të të parëve nga sahabët dhe përcjellësit e tyre (tabi’inët), ndërsa e kundërta është me të mëvonshmit, të cilët e veprojnë atë që nuk janë të urdhëruar.

Po në këtë kuptim është edhe ajo çfarë është transmetuar nga Omeri – radijAllahu anhu!- që ka thënë: “Do të ketë njerëz që kanë për t’iu polemizuar me kuptime të përgjithshme të Kur’anit, prandaj ju kthejuani atyre me sunete, sepse bartësit e suneteve janë më të diturit për Librin e Allahut”

Për këtë arsye, është e pamundur të gjesh ndonjë grup prej grupeve të devijuara e as nga kundërshtarët tjerë që të ketë mundësi të argumentojë për orientimin e tij me anën e qartë të argumenteve.

Prandaj, realiteti është në vërtetësinë e të argumentuarit e jo thjeshtë vetëm në të “argumentuar.”

Shatibiu, pas përmendjes së përgjithshme të këtyre kuptimeve, ka thënë: “Bazuar në të gjitha këto, është obligim për çdo analist që shqyrton ndonjë prej argumenteve të fesë, ta ketë në konsideratë atë se si e kanë kuptuar të parët atë, se si kanë vepruar me të, sepse kështu është më afër të vërtetës dhe më e drejtë në dituri dhe vepër.”

Atëherë, kur kjo të jetë qartësuar dhe të dal në shesh, është shfaqur e vërteta (hakku) dhe është lartësuar, kështu që atyre që më meritë u takon privilegji i të atribuuari drejt Selefus-Salih, mbështeten në këto çështje të cilat i përmendem.

1 - Ashtu si ka qenë praktika e sahabëve e njohur, ata (pasuesit) veprojnë me të.

2 - Nëse ndonjë prej tyre (sahabëve) është veçuar me ndonjë mendim përderisa pjesa tjetër e tyre e kanë kundërshtuar, atë e kthejnë te Allahu dhe i Dërguari, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem, po ashtu siç i ka urdhëruar ata Zoti i tyre kur ka thënë: “Nëse keni mosmarrëveshje ndaj ndonjë çështjeje, atëherë atë kthejeni te Allahu dhe te i Dërguari, nëse vërtetë besoni në Allahun dhe Ditën e Fundit, kjo është më e mirë për ju së mosmarrëveshja dhe sjellë përfundim më të mirë” (Nisa: 59).

Pra, ka urdhëruar për tu kthyer te Allahu që nënkupton te Fjala e Tij e zbritur, te Kur’ani i madhërishëm, gjithashtu urdhëroi për tu kthyer te i Dërguari i Tij, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem, që nënkupton të kthyerit tek ai gjatë jetës së tij, e te suneti i tij autentik pas vdekjes së tij, si dhe për pasim të shikohet praktika e shumicës.

Në këtë rregull të tyre nuk është shfaq ndonjë mangësi –elhamdulilah-, e as që e ka zëvendësuar atë ndonjë çrregullimi, sepse kjo është rregull e qartë, rruga e pasuar dhe e çiltër, drejtimi i drejt, sipas së cilës kanë vepruar të katër imamët në shumicën e çështjeve të tyre në fikh –Allahu i mëshiroftë e ua shtoftë shpërblimin!-

3 - Atë që nuk e kanë praktikuar këta të ndershëm, kam për qëllim sahabët e të Dërguarit, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem, nga çështjet e adhurimeve, konsiderohet e shpikur që është shpikur nga të mëvonshmit.

Sahabët dhe pasuesit e tyre, nuk e kanë lenë ndonjë vepër pa vepruar, përveç, nga perceptimi i drejt i tyre, si dhe për kuptimin e drejt të argumenteve të Kur’anit dhe Sunetit.

Ata nuk kanë lenë çfarë kanë lenë nga ajo që e shpikën të tjerët pas tyre, meqenëse ekzistonin të njëjtat arsye me të cilat shpikësit i justifikonin shpikjet e tyre, përveç se për shkak të kuptimit të tyre të drejt ndaj çështjeve të Fesë.

E as nuk u shmangen nga ajo që janë shmangur, nga e cila të mëvonshmit kërkuan shpërblim dhe sevap në to, veçse që ajo punë e shmangur prej saj, të mos ketë qenë nga Feja, ngase ata ishin më të kujdesshmit nga të gjithë njerëzit ndaj asaj që konsiderohet të ketë qenë e mirë, më së shumti që bënin përpjekje për t’u futur në “dyert” e adhurimeve legjitime (të shpallura), kështu që ata nuk lenin punë legjitime veçse e kryenin duke kërkuar sevap për të dhe duke kërkuar afrim tek Allahu me atë vepër.

Prandaj, s’ka më të zgjuar se sa ai që i pason ata në pranimin apo refuzimin e tyre, në perceptimin dhe diturinë e tyre, në kuptimin dhe veprën e tyre, e s’ka me më gjasë për të arritur çdo të mirë dhe afërsi! E sa me shpresë është që i tilli të arrin sukses në çdo aspekt të tij!

 

Dëgjimi i pushtetarit sipas bindjes së sunetit.

(Sherh Akide tahavije f. 77/79)

Burimi: http://www.sahab.net/forums/index.php?s … pic=139350

Ibën Ebil-Izz elHanefij, RahimehUllah thotë: “Është obligim dëgjimi i tyre edhe në qoftë së bëjnë padrejtësi, ngase, si rrjedhojë e kryengritjes kundër tyre ndodhin shumë dëme në krahasim me padrejtësinë e tyre.”

Përkundrazi në durimin ndaj padrejtësive të tyre falën mëkatet dhe shtohen shpërblimet.

Sepse Allahu i lartësuar nuk i ka lëshuar mbi ne, përveç së për shkak të veprave tona të këqija, ashtu siç janë veprat janë edhe shpërblimet.

Pra, është obligim që të bëjmë përpjekje në kërkim falje, pendim dhe përmirësim të veprave, Allahu i lartësuar thotë:

“Çfarë fatkeqësie që ju godet, është si pasojë e asaj që keni bërë vetë, por Ai fal shumë” (Shura: 30).

Po ashtu i Lartësuari thotë:

 “Kur ju goditi fatkeqësia, ndërkohë ju i kishit goditur më parë armiqtë tuaj dyfish, ju thatë: “Prej nga na erdhi neve kjo?!” Thuaj (o Muhamed): “Kjo ndodhi prej jush” (Ali Imran: 165).

Po ashtu i Lartësuari thotë:

 “Çdo e mirë që të gjen ty o njeri, prej Allahut është, kurse e keqja që të godet, është prej vetes sate” (Nisa: 79).

Po ashtu i Lartësuari thotë: 

“E kështu, Ne u japim pushtet disa keqbërësve mbi të tjerët, si dënim për veprat e tyre të këqija” (En’am: 129).

“E nëse masa e popullit dëshirojnë të çlirohen nga padrejtësia e prijësit atëherë edhe ata vet lë të largohen nga padrejtësia”

Shejh Albani, Allahu e mëshiroftë duke e komentuar këtë thotë:

“Në këtë sqarohet rruga e çlirimit nga padrejtësia e pushtetarëve, të cilët janë: “Nga mesi ynë dhe flasin sikur ne”, e çlirimi prej tyre është: muslimanët duhet të pendohen tek Zoti i tyre, ta pastrojnë besimin e tyre, ta edukojnë vetveten dhe familjet e tyre në Islam të mirëfilltë, bazuar në fjalën e Allahut të lartësuar:

 “…Me të vërtetë, Allahu nuk e ndryshon gjendjen e një populli, derisa ata të ndryshojnë ç’kanë në vetvete…” (Rrad: 11)

Po në këtë kuptim ka aluduar njëri nga thirrësit në fjalën e tij: “Forcojeni Islamin në zemrat tuaja, atëherë forcohet në tokën tuaj”.

Nuk është mënyra e çlirimit nga padrejtësitë, siç mendojnë disa njerëz nuk është përmes kryengritjeve me armë kundër pushtetarëve, apo përmes grusht shteteve ushtarake, kjo është nga bidatet bashkëkohorë dhe në kundërshtim me citatet sheriatike pjesë e të cilave është urdhri për ndryshimin e vetvetes, si dhe patjetër duhet ta kemi parasysh parimin:

Përmirësimin e bazës me qëllim të ngritjes së ndërtesës mbi të, Allahu i lartësuar thotë:

“…Vërtetë, Allahu e ndihmon këdo që e ndihmon Atë. Allahu është vërtet i Fortë dhe i Plotfuqishëm” (Haxh: 40)

Shkurtimisht rreth Ali Hasenit!

Përgatiti: Hoxhë Besim Gjelaj

Falënderimet i takojnë All-llahut Fuqiplotë, ndërsa salavatet  qofshin mbi të Dërguarin tonë, Muhammedin sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem, familjen e tij, shokët e tij dhe gjithë ata që e pasojnë rrugën e tij.

Imam Ahmed ibën Hanbeli, Ibën Tejmije, Muhamed ibën Abdul-Vehabi, Ibën Bazi, Albani,  Uthejmini e shumë të tjerë, All-llahu i mëshiroftë të gjithë, që të gjithë thirren në këtë rrugë sipas rrugës së selefit, ndjeken rrugen e atyre që moren mësim nga i Dërguari ynë, Muhammedi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem, rrugën e sahabëve, All-llahu qoftë i kënaqur me ta!

Ringjalljen e umetit nuk e bënë duke i thyer dispozitat e All-llahut të Plotëfuqishëm, as duke folur kundër pushtetarëve, as duke bashkëpunuar më bidatxhinjë, kurse Jusuf Kardavi, Muhamed Hasani, Ebu Is’hak el-Huvejni, Magravi, Adnan Aruri, Ebul-Hasen el-Me’rebij etj nuk u mjaftuan më kaç por me protesta, kryengritje, përmes partive politike duke bashkëpunuar me të gjitha grupacionet e devijuara!

Kinse me qëllim për t’ja kthyer krenarinë umetit, po si i kthehet krenaria umetit kur njeriu pason atë që është në kundërshtim me Kur’an dhe Sunet!

Mos harroni se këta që i përmenda, kam për qellim këta pesë të fundit, ngase sipas Ali Hasenit janë selefij, shokë dhe dashamirë të tij, njerëz që e pasojnë hakun!

Kurse shejh Rebija, shejh Ubejdi, shejh Muhamedi, shejh Bazimuli etj etj, All-llahu i ruajttë, që llogariten nga dijetarët selefij, e disa prej tyre prej dijetarëve të mëdhej, nuk shpetuan nga gjuha e Ali Hasenit e as nga gjuha e pasuësve të tij, posaqerisht nga forumi i tij “Kul-lu selefij-jin”, forum i cili hedh vnerë ndaj dijetarëve selefij, vetëm e vetëm pse e mbrojnë menhexhin selefij dhe e luftojnë bidatin dhe pasuesit e tij.

Deshti All-llahu i madhërishëm, pastaj u bë shkaktarë shejh Suhejmi, All-llahu e ruajttë dhe na e bëri të qartë gjendjen e këtij forumi, ia dha hakun kur e quajti ‘Forumi i dyshimeve’!

Vëllezër të ndëruar njëriu është me ata që i do, këtë na e vërteton thënja e Ibën Mes’udit: “Llogaritni njerëzit në bazë  të shokëve të tyre, ngase njeriu nuk shoqëron askënd përveç se atë që mahnitet me të”.

Andaj mos pretendoni që dielli nuk ka lindë, dielli ka lindë mirëpo ata që nuk kan sy nuk e shohin, e vërteta është e dukshme ashtu sikur dielli në zenit, rrezet e tij ndonjeherë mbulohen nga retë mirëpo prap shfaqen, frikësojuni All-llahut të plotëfuqishëm, ngase një ditë do të jepni llogari para Mbretit të mbretërve, para Krijuesit Fuqiplotë, çfarë do t’i thoni All-llahut për mos sqarimin e së vërtetës, fshehjen, dredhimin dhe mos interpretimin e saj si duhet?!

Pshtjellim është të thuhet mospajtimi mes shejh Rebis dhe Ali Hasenit është mospajtim i mocanikëve!. As nuk janë mocanikë në moshë!

E as në dije!

E as në xhuhd (kontribut)!

Nuk krahasohen në asnjë gjë, dallimi mes tyre është sikur dallimi mes lindjes dhe perendimit, i pari prijes në sunet, i dyti prijes në dalalet, më çfarë logjike krahasohet ndriçimi i hënës me ndriçimin e një ylli të vogël, që më shumë veshtërsi verehet ndriçimi i tij?!

Çështja e Ali Hasenit nuk është çështje mes shejh Rebis dhe Ali Hasenit, por çështje mes një njeriu të devijuar dhe selefive në anën tjetër, kjo na është bërë e qartë nga kritikat e shejh Ahmed ibën Jahja en-Nexhmit, shejh Fewzanit, shejh Ubejdit, shejh Suhejmit, shejh Muhamedit, shejh Bazimulit e shumë dijetarëve të tjerë që e kan kritikuar me fakte bindëse Ali Hasenin dhe pasuesit e tij.

Kritika ndaj tij është bërë me fakte bindëse, me xherh të hollsishëm, nga shumë dijetarë selefij që të gjithë të njohur për mundin e tyre në mbrojtje të menhexhit selefij dhe në luftë kundër hizbijëve!

Pas kësaj të anashaklohen gjithë këta dhe të pasohet një përson i devijuar verbërisht, me arsyetime të pa baza dhe të pa vlera, me të vërtetë është për të ardhur keq!

Përveç që mbrohet ky njeri me gjithë gabimet që i ka, me e quditshmë është kur ofendohen dijetarët selefij dhe disa heshtin, ku është xhelozija për këtë rrugë, për këtë menhexh, ku është dashuria për dijetarët selefij?!

Të thuhet për bidatxhi, kanë dituri, të lavderohen hizbit, kurse për dijetarë selefij të thuhet flasin shumë, ose të thuhet për filan dijetarin ai flet për çdo kënd?! Kjo na qenka e lejuar?! Çfarë drejtësie është kjo?

Thotë All-llahu i lartësuar:

“A do t’i bëjmë kriminelët të barabartë me muslimanët? Ç’është me ju, si gjykoni ashtu?  A mos keni ndonjë libër, e prej tij mësoni?” (Kalem: 35-37).

Mashtrim është të thuhet Ali Haseni është nxënës i shejh Albanit, RahimehUllah, dhe përmes kësaj të manipulohet me xhemat!

Edhe Vasil ibën Ata’ ishte nga nxënësat e dijetarit të madhë, Hasan el-Basriut, RahimehUllah, kur Vasili lajthiti dhe u bë prijes në dalalet, themelues i sektit mu’tezilij, Hasan el-Basriu u denoncua prej tij, kështu që kur njeriu lajthit çfarë dobie i bënë shejhu i tij ose çfarë e arsyeton lajthitjen e tij?!

Lavderimin e mesazhit të Ammanit, pohimin e asaj që e përmban ai mesazh, siç është:

01 - Thirrje për bashkimin e feve,

02 - Thirrje për lirinë e feve,

03 - Thirrje për vëllazëri midis feve,

04 - Thirrje për barazi midis feve,

05 - Thirrje për vënien në zbatim të ligjeve të Organizatës së Kombeve të Bashkuara, etj.

06 - Lavderimin e bidatxhive, siç janë: Muhamed Hassani, Ebu Is’hak el-Huvejni, Adnan Aruri, Magravi, Ebul-Haseni e shumë të tjerë,

07 - Ofendimi i tij ndaj dijetarëve selefij,

08 - Sjellja e rregullave të reja në menhexhin selefij, prej tyre: pohimi se duhet të ketë koncensus kur dikujt i thuhet bidatxhi apo kur bëhet dikush xherh, etj.

A ndaj gjitha këtyre të heshtim?

All-llahut të lartësuar i takonë suksesi!.

Halebiu i përkrah dhe i përhap bazat më të rrezikshme të xhehmijve.

Shkroi: Rabi’ ibën Hadi Umejr elMedkhali 13 Dhul Ki’de 1434h

Marrë nga: http://www.sahab.net/forums/index.php?showtopic=139956

Bismil-lahir Rahmanir Rahim

 

E gjithë lavdia i qoftë Vetëm All-llahut! Salavatet dhe selamet qofshin për të Dërguarin e All-llahut, për familjen dhe shokët e tij, si dhe për ata që e ndjekin udhëzimin e tij!

Më tej:

Sqarimi i të vërtetës dhe shkatërrimi i të kotës është ndër obligimet më të mëdha.

Kjo është metodologjia (menhexhi) e Kur’anit dhe Sunnetit dhe metodologjia (menhexhi) e selefëve të devotshëm.

Në kundërshtim me këtë është menhexhi i ithtarëve të devijimit dhe të kotës, për të cilët i Dërguari i All-llahut, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem, ka thënë:

“غير الدجال أخوفني عليكم إن يخرج وأنا فيكم فأنا حجيجه دونكم، وإن يخرج ولست فيكم فامرؤ حجيج نفسه والله خليفتي على كل مسلم”

“Tjetërkush pos Dexhxhalit më frikon më shumë për ju. Nëse ai del duke qenë unë mes jush, atëherë unë do të flas për ju. Por, nëse del kur unë të mos jem më mes jush, atëherë secili le të flasë për vete, kurse All-llahu është Mbrojtësi i secilit musliman.”

 

Ai, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem, gjithashtu, ka thënë:

 

“إنّما أَخَافُ عَلَى أُمَّتِي الْأَئِمَّةَ الْمُضِلِّينَ”

“Unë frikohem për Ummetin tim nga prijësit devijues.”

 

Transmetojnë Ahmedi në Musned (5\278), Ebu Davudi në Sunen (4252), Tirmidhiu në Sunen (2229) dhe Ibën Maxhe në Sunen (3952).

Një prej atyre prijësve devijues është edhe Halebiu dhe ata të cilët i ndihmon ai në devijimet dhe bazat e tyre të prishura, siç janë Adnan Ar’uri dhe Ebul Hasen elMe’ribi.

Ky Halebiu ka marrë avaz ta ndihmojë të kotën dhe fitnet ka një kohë të gjatë. Gjithnjë kur një fitne e nxjerr kokën kundër të vërtetës dhe pasuesve të saj, ai vrapon për ta ndihmuar atë dhe për t’i mbrojtur ithtarët e saj.

Ky i mjerë e ndihmon të kotën ose me qëllim, megjithëse e di se ajo është e kotë, ose për shkak të injorancës rreth saj. Shkak i kësaj është injoranca e tij, mosnjohja e bazave dhe menhexhit të selefëve dhe largësia e tij nga morali dhe etika e tyre. Kush nuk e njeh të vërtetën, e armiqëson atë.

Shumë prej injorancave dhe devijimeve të tij ia kam refuzuar unë, por edhe të tjerët, mirëpo refuzimet ilmije selefije atij ia shtojnë edhe më tepër humbjen dhe kokëfortësinë në përkrahjen e së kotës. Kjo ngase natyra dhe menhexhi i prishur i tij janë që s’ka kthim në të vërtetën, pa marrë parasysh sa e qartë është e vërteta, dhe s’ka largim nga e pavërteta, pa marrë parasysh se sa e qartë është ajo dhe sa i madh është dëmi i saj.

Rrjedhojë e injorancës dhe devijimit të tij janë edhe përkrahja dhe përhapja që ua ka bërë bazave më të rrezikshme të xhehmijve, gjatë komentimeve të tij në librin “elHauadith uel bida’”, të autorit etTartushi.

Le ta dijë lexuesi se libri i etTartushit me verifikim dhe komentim të Ali elHalebiut po përhapet ka njëzet e tri vjet, gjatë të cilave është botuar tri herë, me aq sa di unë. Prandaj, shumë lexues janë mashtruar me këto baza xhehmije, të cilat i ka përkrahur dhe përhapur Halebiu.

E para – prej këtyre bazave të rrezikshme është mohimi i justifikimit të veprave dhe ligjeve të All-llahut, justifikim ky që bazohet në urtësinë e përkryer të All-llahut.

Ai, në faqen 10, duke e kritikuar etTartushin, thotë:

“Për dy gjëra autori, RahimehUllah, është i kundërshtuar:

E para: Mënyra e tij në diskutim është e ndikuar nga metodologjia e mu’tezilijve, dhe kjo vërehet në sqarimin e urtësive të ligjeve dhe në analogjitë fikhore, gjë në të cilën nuk mund të sigurohet nga rrëshqitja.

E dyta: Dobësia e tij në shkencat e hadithit, për shkak të së cilës e vëren se argumentohet me transmetime të dobëta dhe shpesh i transmeton hadithet sipas kuptimit, ku i ndodhin mangësi të qarta, ose gabohet gjatë referencave.

As e para e as e dyta nuk ia pakësojnë vlerën librit dhe nuk ia ulin pozitën. “Ai është libër me një lëndë të mirë dhe të dalluar shkencore.”

Këtu Halebiu e kritikon etTartushin për sqarimin e urtësive të ligjeve të Sheriatit. Ligjet e All-llahut, sipas Halebiut, nuk paskan urtësi. Kurse, kjo është në kundërshtim me dhjetëra tekste kur’anore, të cilat vërtetojnë se në ligjet e All-llahut ka urtësi, si dhe në krijimin e krijesave të Tij.

Ky mohim i dalë prej tij, e ka origjinën në injorancën e tij rreth menhexhit të selefëve, ose në besimin e tij të kotë, të cilin e ka përqafuar ky njeri.

Ai thotë: “As e para e as e dyta nuk ia pakësojnë vlerën librit dhe nuk ia ulin pozitën.”

Themi: Kjo përsosmëri është sipas kuptimit tënd, kurse sipas Ehlus Sunnetit bazat e kota që i përmban ky libër ia ulin vlerën atij në masë shumë të madhe.

E dyta – neglizhenca e Halebiut ndaj fjalëve që kanë lidhje me kaderin.

etTartushi, RahimehUllah, duke folur për bidatet e katër grupeve: havarixhëve, rafidijve, kaderijve, murxhieve dhe grupeve të tjera që degëzohen prej tyre dhe duke supozuar se të gjitha bidatet rrjedhin nga këto katër grupe, në faqen 34, thotë:

“Kjo sqarohet me shmebull: kaderi është një nga bazat e bidateve. Pastaj ithtarët e saj janë kundërshtuar në çështje që degëzohen prej kaderit dhe në çështje të tjera që nuk kanë lidhje me kaderin. Kështu të gjithë ata pajtohen se veprat e robërve janë të krijuara prej tyre, e jo prej All-llahut, por kundërshtohen në degët e kaderit.”

Unë them: Besimi në kader është një prej bazave të imanit te Ehlus Sunneh.

Kur ai thotë: “Kaderi është një nga bazat e bidateve”, disa injorantë, madje edhe disa nxënës dije, mund të kuptojnë se besimi në kader është një prej bazave të bidateve. Këtë fjalë mund ta marrin për bazë ata që nuk i besojnë kaderit, ngase kjo fjalë del nga një njeri që ata e quajnë dijetar.

A nuk e kupton Halebiu se kjo është fjalë e kotë, dhe nëse gjendet në tekstin e librit duhet të korrigjohet duke sqaruar se shprehja e drejtë në këtë kontekst do të ishte: “Mohimi i kaderit është një nga bazat e bidateve.” Përndryshe, ajo fjalë është në kundërshtim me ajetet kur’anore dhe fjalët e të Dërguarit të All-llahut, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem, që sqarojnë se kaderi është një prej bazave të imanit. Këtë bazë e kanë Ehlus Sunneh dhe grupet e tjera me përjashtim të kaderijve.

E treta – Halebiu e përkrah bazën më të rrezikshme të xhehmijve, atë bazë e cila çon deri te mohimi i Emrave të bukur dhe Cilësive të larta të All-llahut.

etTartushi në faqen 36, duke folur për grupet e devijuara për të cilat ka paralajmëruar i Dërguari i All-llahut, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem, në hadithin e njohur, thotë:

“Nëse i Dërguari i All-llahut, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem, me ndarjen e Ummetit të tij ka aluduar në bazat e këtyre bidateve, të cilat janë sikur trungu për degët, atëherë ato nuk e kanë arritur këtë numër deri më tani – kurse dituria i takon All-llahut. Mirëpo, koha vazhdon, Islami është prezent dhe pritet çdo hap. Asnjë gjeneratë dhe asnjë shekull nuk mbetet pa shpikje të reja të bidateve.

Por, nëse Profeti, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem, me “grupe” e ka pasur për qëllim secilin bidat që është shpikur dhe është futur në Fenë Islame, i cili nuk përshtatet me bazat e Islamit dhe nuk pranohet nga rregullat e tij, duke mos e marrë në konsideratë ndarjen që e përmendëm dhe pa marrë parasysh nëse ato janë lloje të një grupi ose lloje me baza të ndryshme – dhe si duket këtë e ka pasur për qëllim, kurse dituria i takon All-llahut – atëherë numri i tyre është shumë i madh se shtatëdhjetë e dy.

Në këtë rast, hadithi vërtetohet duke i nxjerrë ithtarët e bidateve ekstreme jashtë numërimit dhe duke mos i llogaritur pjesë të Ummetit ose anëtarë të kibles së njëjtë, siç janë mohuesit e shenjave nga mesi i kaderijve, ngase nuk ka mundësi të ndodhin krijesat ose të vërtetohet Krijuesi pa u vërtetuar shenjat; ose siç janë mensurijtë e ekstremistët e tjerë të ngjashëm.

Çfarë bëri Halebiu në lidhje me këtë fjalë?

Halebiu e komentoi fjalën e etTartushit: “Në këtë rast, hadithi vërtetohet duke i nxjerrë ithtarët e bidateve ekstreme jashtë numërimit dhe duke mos i llogaritur pjesë të Ummetit ose anëtarë të kibles së njëjtë.”

E komentoi këtë fjalë në fusnotë duke thënë:

“Ky është dallim preciz të cilin e bën autori, RahimehUllah, mes “Ehlus Sunneh” dhe “Ehlul Kible”. Shpesh këto dy kuptime përzihen në mendjet e shumë njerëzve, prandaj mendo!”

Unë them:

01 – Fjala e autorit nuk e ka kuptimin që e nxjerr dhe që e thotë Halebiu. Fjala e autorit është e qartë në bërjen e dallimit të muslimanëve, sunnij dhe bidatçinj, me ekstremistët që janë jashtë Islamit. “…dhe duke mos i llogaritur pjesë të Ummetit ose anëtarë të kibles së njëjtë.” Kjo është fjalë e qartë e etTartushit se ai ekstremistët e bidatçinjve nuk i llogarit pjesë të këtij Ummeti dhe nuk i llogarit ndër “Ehlul Kible” (muslimanë që kanë një kible të përbashkët), dhe jo siç thotë Halebiu.

02 – Halebiu e përkrah në mënyrë të tërësishme dhe pa kufizime refuzimin e etTartushit ndaj atyre që i mohojnë shenjat. Ai këtë fjalë e komenton në fusnotë duke thënë: “Ata janë ithtarët e Ma’merit nga mu’tezilijtë, të cilët thonë se nuk lejohet që All-llahu të krijojë shenja dhe Ai nuk cilësohet me fuqi për të krijuar shenja.”

Kjo është nga injoranca e Halebiut për menhexhin e selefëve dhe për atë që është në kundërshtim me të, e që është menhexhi i xhehmijve dhe pasuesve të tyre si esh’arijtë dhe kul-labijtë. Unë tem:

Me këtë injorancë të errët ai pajtohet me fjalën e etTartushit: “…ngase nuk ka mundësi të ndodhin krijesat ose të vërtetohet Krijuesi pa u vërtetuar shenjat.” Kurse, kjo është fjalë e kotë deri në fund të kotësisë, ngase ajo rrjedh nga pasimi i xhehmijve – grupit më të devijuar dhe më të largët nga Libri i All-llahut, Sunneti i të Dërguarit të Tij dhe metodologjisë së sahabeve të nderuar dhe atyre që kanë ecur rrugës së tyre në mënyrën më të mirë. Të gjithë këta u besojnë argumenteve të shumta nga Sheriati dhe nga natyra, si dhe nga natyrshmëria e pastër e krijesave të All-llahut, të cilat i ka krijuar që të besojnë në All-llahun, në Emrat dhe në Cilësitë e Tij. Këto argumente vërtetojnë se All-llahu është Veprues i asaj që Ai Vetë dëshiron.

Kjo bazë e kotë i ka çuar xhehmijtë që t’i mohojnë Emrat e bukur dhe Cilësitë e larta të All-llahut, si dhe veprat e Tij që janë argument për Urtësinë, Madhërinë, Madhështinë dhe Përsosmërinë e Tij. Ata, duke i mohuar këto, e barazuan All-llahun me mosekzistencën.

Esh’arijtë dhe kul-labijtë i ndoqën xhehmijtë në këtë bazë dhe kjo bazë e kotë i çoi ata deri te mohimi i shumë Cilësive të All-llahut dhe deri te mohimi i veprave të Tij të ndërtuara mbi Dije dhe Urtësi të përsosur.

Po ia lë hapësirën fjalës së Shejhul Islam Ibën Tejmijes, RahimehUllah, për asgjësimin e kësaj baze të rrezikshme.

Ai, RahimehUllah, në “Minhaxh Ehlis Sunneh”, 1\112, ka thënë:

“Këta (1) janë të parët që e kanë shpikur në Islam mendimin se paraqitja e krijesave (e botës) vërtetohet me paraqitjen e trupave, kurse paraqitjen e trupave e vërtetojnë me paraqitjen e asaj që është e lidhur me to, e që janë shenjat. Ata thonë se trupat nuk ndahen nga shenjat e paraqitura. Ajo që nuk ndahet nga paraqitjet (dukuritë), ose ajo që nuk paraqitet para dukurive është dukuri, ngase nuk mund të ketë dukuri që nuk kanë fillim.”

Ai, RahimehUllah, më tej në faqet 112–113 thotë:

“Pastaj, këta xhehmijtë, përkrahësit e kësaj baze të shpikur (bidat) duhej t’i përmbahen kësaj baze në çdo rast, prandaj kanë thënë se Zoti nuk mund të ketë cilësi e as vepra, ngase ato janë shenja dhe dukuri. Shenjat dhe dukuritë paraqiten vetëm te trupat, kurse trupat janë paraqitje (dukuri). Kështu, domosdo duhet të mos ketë te Zoti dituri, fuqi, të folur, dëshirë, mëshirë, kënaqje, hidhërim, e as ndonjë cilësi tjetër, por të gjitha këto me të cilat cilësohet Zoti janë krijesa të ndara prej Tij.

Xhehmijtë thonë se kur ne themi që Zoti flet, kjo është alegori. Kurse, mu’tezilijtë thonë se ai flet me të vërtetë, por domethënia e fjalëve të tyre është e njëjtë. Baza e tyre ishte te çështja e materies, nga e cila janë degëzuar këto bidate.

Pas këtyre erdhi Ibën Kul-labi, kur u shfaq sprova e njohur me të cilën u sprovua Imam Ahmed ibën Hanbeli dhe imamët e tjerë të Sunnetit, por All-llahu e përforcoi Imam Ahmed ibën Hanbelin, kur në atë kohë mes Ummetit ndodhën shumë gjëra që janë të njohura dhe u ngritën shumë kundërthënie dhe grindje në lidhje me këto çështje.

Atëherë, Ebu Muhammed Abdull-llah ibën Se’id ibën Kul-lab elBasri shkroi disa libra në refuzim kundër xhehmijve dhe mu’tezilijve, ku i sqaroi kontradiktat e tyre me veten në lidhje me këtë temë dhe demaskoi shumë prej devijimeve të tyre, por ua pranoi atë bazë, e cila është burimi i bidateve.

Për ta përkrahur këtë bazë ai tha se Zotit nuk i ndodhin gjëra me zgjedhje, nuk flet sipas dëshirës dhe fuqisë dhe nuk e ka thirrur Musain në Tur, madje as që ndodh prej Tij thirrje reale, besimi i robërve dhe veprat e tyre të mira nuk janë shkak për kënaqjen e All-llahut dhe për dashurinë e Tij, e as kufri nuk është shkak për hidhërimin e Tij.

Sipas tij, pas veprave të robërve nuk ka te Zoti dashuri ose kënaqësi, e as hidhërim ose urrejtje, por as ndonjë tjetër cilësi për të cilën kanë treguar tekstet e Kur’anit dhe Sunnetit. All-llahu i Lartësuar ka thënë:

“قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ”

“Thuaju (o Muhamed): “Nëse ju e doni All-llahun, atëherë më ndiqni mua, që All-llahu t’ju dojë.” (Ali Imran: 31)

 

“ذَلِكَ بِأَنَّهُمُ اتَّبَعُوا مَا أَسْخَطَ اللَّهَ وَكَرِهُوا رِضْوَانَهُ فَأَحْبَطَ أَعْمَالَهُمْ”

“Kjo, sepse ata pasuan atë që shkakton zemërimin e All-llahut dhe urryen pëlqimin e Tij e kështu, Ai ua zhvlerësoi atyre veprat.” (Muhammed: 28)

 

“فَلَمَّا آسَفُونَا انْتَقَمْنَا مِنْهُمْ”

“E, kur Na zemëruan, Ne u hakmorëm ndaj tyre.” (ezZuhruf: 55)

 

“إِنْ تَكْفُرُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ عَنْكُمْ وَلا يَرْضَى لِعِبَادِهِ الْكُفْرَ وَإِنْ تَشْكُرُوا يَرْضَهُ لَكُمْ”

“Nëse ju e mohoni Atë, dijeni se All-llahu është vërtet i Pavarur prej jush. Megjithatë, Ai nuk është i Kënaqur me mosmirënjohjen e robërve të Tij, por nëse e falënderoni, kënaqet me ju.” (ezZumer: 7)

 

“إِنَّ مَثَلَ عِيسَى عِنْدَ اللَّهِ كَمَثَلِ آدَمَ خَلَقَهُ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ قَالَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ”

“Rasti i Isait për All-llahun është si rasti i Ademit që e krijoi prej baltës e pastaj i tha: “Bëhu!” – dhe ai u bë.” (Ali Imran: 59)

 

“وَلَقَدْ خَلَقْنَاكُمْ ثُمَّ صَوَّرْنَاكُمْ ثُمَّ قُلْنَا لِلْمَلائِكَةِ اسْجُدُوا لآدَمَ”

“Ne ju krijuam e pastaj ju dhamë formën; e u thamë engjëjve: “Përuljuni në sexhde Ademit!” (el-A’raf: 11)

 

Si dhe tekste të tjera të ngjashme nga Kur’ani dhe Sunneti, të cilat nuk mund të përmblidhen lehtë, e që arrijnë qindra tekste nga Kur’ani dhe hadithi. “Disa prej tyre kemi përmendur edhe në vende të tjera, siç i kemi përmendur fjalët e selefëve dhe të mëvonshmëve rreth kësaj baze.” – citat i mbaruar i Ibën Tejmijes

Unë them: Këto janë rezultatet dhe mynxyrat që i sjell kjo bazë e rrezikshme, e cila nuk i ka lëvizur asgjë në zemër Halebiut. Sikur ta kishte ditur kotësinë e kësaj baze, thellësinë e devijimit të ithtarëve të saj, luftën e selefëve kundër tyre dhe tekfirin kundër atyre që e kanë thënë këtë bazë, ai nuk do të kishte heshtur për të. Por, kur e kam mburrja me mëkatin dhe pretendon se është dijetar dhe al-lame, ne i themi: “Të poshtëroftë besimi në këtë bazë të shkatërruar!”

Shejhul Islam në “elMinhaxh”, 1\110 thotë:

“Argumentimi me këtë metodë ka sjellë deri te mohimi i Cilësive të All-llahut dhe deri te mohimi i veprave të All-llahut që janë të Tijat. Kjo ka sjellë deri te bidatet e xhehmijve që janë të njohura te selefët e Ummetit. Përmes kësaj dehrijtë (ateistët, materialistët) kanë gjetur rrugë për ta akuzuar shpalljen që e kanë sjellë të dërguarit prej All-llahut. Ky argumentim nuk ka kontribuuar në vërtetimin e Fesë, e as në shtypjen e armiqve të saj ateistë. Ai i ka çuar ithtarët e tij deri te fjala se All-llahu nuk flet, por fjalët e Tij janë të krijuara, ngase po të ishte kjo bazë e vërtetë, domosdoshëm duhet të thuheshin këto fjalë.”

Kurse, Ibën Kul-labi dhe pasuesit e tij kanë shpikur se diçka e caktuar prej Fjalëve të All-llahut është e përhershme (e diçka e krijuar), e ajo është: ose kuptimi i fjalëve, ose shkronjat, ose shkronja dhe zëra të caktuar që bashkohen me njëri-tjetrin që në amshim. Të gjitha këto janë mendime të shpikura pasi është shpikur bidati i mendimit për krijimin e Kur’anit. “Këto fjalë janë të prishura në bazë të Sheriatit dhe logjikës aq shumë, sa që përshkrimi i prishjes së tyre zgjatet shumë. Ata që i përkrahin këto mendime e kanë sqaruar prishjen e fjalës “Kur’ani është i krijuar” që e thonë xhehmijtë dhe mu’tezilijtë, kështu që fjala e secilit grup e sqaron prishjen e fjalës së grupit tjetër, e nuk e sqaron vërtetësinë e fjalës së vet, ngase të gjitha këto fjalë janë në kundërshtim me të vërtetën dhe janë të kota.” – citat i mbaruar i Ibën Tejmijes

E katërta – Halebiu e përkrah bazën e rrezikshme të xhehmijve, të cilët pretendojnë se veprat e All-llahut nuk justifikohen (nuk përmendet urtësia e tyre) dhe se ligjet e Tij nuk përmbajnë urtësi e as dobi.

Në faqen 51 etTartushi, duke folur për shkakun për të cilin Profeti, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem, nuk ka vazhduar në faljen e teravive në Ramazan me xhemat, ai e përmend shkakun dhe e përmend fjalën e Profetit, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem, “Nga frika se mos ju bëhet obligim.”

Më mirë do të kishte qenë sikur të ishte mjaftuar me këtë sqarim! Mirëpo, ai vazhdon dhe thotë: “Kadi Ebu Bekri ka thënë: Ka mundësi që All-llahu i ka shpallur atij se nëse vazhdon me këtë namaz me xhemat Ai do t’ua bëjë obligim: ose vetëm pse Ai ka dashur t’ua bëjë obligim – sipas mendimit tonë se Veprat e të Amshueshmit nuk justifikohen; ose për shkak se falja e vazhdueshme me ta do të shkaktonte besim dhe gjendje që do të ishte më mirë për ta që ta kenë obligim këtë namaz. Por, ka mundësi që ai ka dashur të thotë se ka pasur frikë se ndonjëri nga Ummeti i tij më vonë do të mendojë se ky namaz është obligim, nëse ai ishte falur gjithnjë. Të gjitha këto kuptime janë të siguruara që të mos ndodhin pas vdekjes së Profetit, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem.”

D.m.th: ky Kadi Ebu Bekr ibën el-Arabi shprehet qartë se e ka mendimin që veprat e të Amshueshmit të Lartësuar nuk justifikohen. Këtë e ka miratuar etTartushi dhe me të dy është pajtuar Halebiu rreth kësaj teme.

A nuk e di ai se kjo fjalë është e kotë dhe devijim, se kundërshtohet me dhjetëra tekste të Kur’anit dhe Sunnetit dhe se kundërshtohet me menhexhin e selefëve të devotshëm?! A e ka miratuar këtë mendim i kënaqur me të, apo është injorant në lidhje me menhexhin e selefëve dhe nuk e di se ky besim është një prej besimeve të xhehmijve të devijuar? Cilado nga këto dy mundësi është shumë e shëmtuar, dhe më e ëmbla prej tyre është shumë e hidhur.

E pesta – Në faqet 135–136 etTartushi e merr rrugën e xhehmijve dhe esh’arijve në mohimin e justifikimit të veprave të All-llahut, që ndërtohen mbi urtësi. Pasi flet në lidhje me muajt e shenjtë thotë:

“Nëse thuhet: “Pse disa muaj janë më të vlefshëm dhe më të mëdhenj se disa të tjerë?” – ne përgjigjemi: Veprat e të Amshueshmit, sipas mendimit tonë, nuk justifikohen. Atij që nuk vepron për ndonjë qëllim ose arsye nuk lejohet t’i thuhet: “Pse ka bërë kështu? Pse nuk ka bërë kështu?” Mirëpo, njerëzit e imtësive japin përgjigje për këtë dhe thonë se ka dobi në ndalimin e pasrejtësisë në këto muaj, për shkak të pozitës së lartë që e kanë në gjykimin e Krijuesit të tyre. “Ndoshta kjo çon deri te braktisja e plotë e padrejtësisë, për shkak të shuarjes së zjarrit të saj gjatë kësaj periudhe dhe uljes së fanatizmit dhe hovit. Gjëja, gjithashtu, e tërheq shoqen dhe të ngjashmen e saj dhe e largon të kundërtën dhe armiken.”

Çfarë bëri Halebiu me këtë fjalë?!

01 – U pajtua me autorin etTartushi në këtë devijim xhehmij, i cili e përmban mohimin e justifikimit të Veprave të All-llahut, të cilat ndërtohen mbi dije të gjerë dhe urtësi të plotë, dhe të cilat përmbajnë mirësi madhështore dhe mënjanojnë dëmtime shkatërruese.

Kjo përkrahje e Halebiut buron nga ëndjet dhe injoranca e tij në lidhje me Librin e All-llahut, Sunnetin e të Dërguarit të Tij, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem, dhe menhexhin e selefëve të devotshëm.

02 – E përkrahu autorin për refuzimin kundër njerëzve të imtësive, nga mesi i mu’tezilijve, me përkrahje të plotë. Në fusnotën e tij në faqe 136 thotë:

“E gjithë kjo është e refuzuar, ngase përndryshe do të ishte detyrim ndaj All-llahut, kurse All-llahu nuk detyrohet me asgjë. Shih “Minhaxh esSunneh enNebewijje”, 1\171. Në librin “elHikmetu uetta’lil fi ef’alil-lahi te’ala”, 108 – 119, të vëllait Shejh Muhammed ibën Rabi’ elMedkhali, mund të gjeni shpjegim të detajuar të bukur rreth kësaj çështjeje.”

Kështu ka thënë, por nuk e ka refuzuar fjalën e etTartushit: “Veprat e të Amshueshmit, sipas mendimit tonë, nuk justifikohen, ngase i Lartësuari nuk vepron për ndonjë qëllim ose arsye…”

etTartushi dhe paraardhësit e tij këtë e kanë marrë prej xhehmijve, të cilët e mohojnë urtësinë nga Veprat e All-llahut, nuk lejojnë që Veprat e Tij të justifikohen dhe mohojnë që Vepra e Tij të ketë qëllim të dashur dhe përfundim të lëvduar. Këtë e mohojnë duke pretenduar se po e lartësojnë All-llahun nga të qenit të veprimit të Tij për ndonjë qëllim ose arsye. Kurse, ky është devijimi i vërtetë, ngase është mohim i Urtësisë së All-llahut në Veprat e Tij dhe mohim i asaj se Veprat e Tij përmbajnë dobi dhe e ndalojë dëmtimin.

Këtë kotësi e miraton Halebiu.

Pastaj, analizoje fjalën e Halebiut: “E gjithë kjo është e refuzuar!” Kjo del prej injorancës së tij të thellë.

Fjala e këtij grupi të devijuar përmban edhe të vërtetë edhe të kotë. E vërteta qëndron te pohimi i dobisë në ligjet dhe krijimin e All-llahut. Kjo është një çështje që e miratojnë dhe e besojnë Ehlus Sunneh para të tjerëve. Kurse, e kota qëndron në atë që ky grup i devijuar thotë se All-llahut i obligohet të veprojë kështu, ose të mos bëjë kështu. Ky është devijim i rrezikshëm, të cilin e luftojnë Ehlus Sunneh, lavdi All-llahut! All-llahut nuk i bëhet obligim asgjë kundrejt askujt prej krijesave të Tij. Ai bën ç’të dojë, por Veprat dhe Fjalët e Tij ndërtohen mbi dituri, urtësi dhe dobi. Ai është i Urti, i Gjithëdijshmi. Atij nuk i fshihet asgjë në Tokë e as në qiell. Ai nuk bën të padrejtë as sa një grimë. Nuk pyetet për atë që e bën, kurse ata (krijesat) pyeten.

03 – Për shkak të injorancës së vet Halebiu i referohet fjalës së Shejhul Islamit, duke menduar se ai e ka të njëjtin menhexh me të, por dallimi mes këtyre dy menhexheve është shumë i madh dhe ato janë kontradiktore si e vërteta me të kotën, si dija me injorancën dhe si errësira me dritën.

Shejhul Islami në referencën e përmendur e refuzon kotësinë e xhehmijve dhe esh’arijve, siç e refuzon edhe kotësinë e kaderijve dhe mu’tezilijve. Mirëpo, Halebiu nuk e kupton as këtë e as këtë.

Këtu po jua japim fjalën e Shejhul Islamit, të cilës i referohet Halebiu.

Ai, RahimehUllah, në “elMinhaxh”, 1\170–172, duke i përmendur fjalët e rafidiut Ibnul Mutahhar, thotë:

“E sa i përket thënies së tyre se All-llahu nuk e bën atë që është më e dobishme për robërit e Tij, por e bën atë që është e dëmshme, siç është bërja e mëkateve dhe llojeve të ndryshme të kufrit ose thënies së tyre se të gjitha llojet e shkatërrimit që ndodhin nëpër botë i përkasin Atij… ne E madhërojmë dhe E pastrojmë All-llahun nga kjo thënie.”

Më pas ai, RahimehUllah, duke e refuzuar këtë fjalë, thotë:

“Këtë fjalë e kanë thënë një grup i kelamistëve nga pohuesit e kaderit, mirëpo ajo, gjithashtu, është fjalë e kelamistëve të shiave. Imamët e Ehlus Sunneh dhe xhumhuri i tyre nuk e thonë këtë fjalë. Ajo që thonë ata është se All-llahu është Krijuesi i çdo gjëje, është Zoti dhe Mbreti i çdo krijese. Asnjë gjë nuk del dot jashtë pushtetit dhe fuqisë së Tij dhe asnjë gjë nuk është tjetër pos krijesë e Tij. Në këtë bëjnë pjesë të gjitha veprat e gjallesave. Ai është Krijuesi i adhurimeve të melaikeve dhe besimtarëve dhe i të gjitha lëvizjeve të robërve të Tij.”

Kaderijtë e mohojnë prej pushtetit të Tij më të mirën që ndodhet në të, e që është bindja e profetëve, melaikeve dhe besimtarëve. Ata thonë se All-llahu nuk e ka krijuar atë, nuk është i fuqishëm për ta futur robin e Vet në të dhe për ta frymëzuar me të, e as që mund ta bëjë veprues të saj atë që nuk është veprues i saj.

Kurse, miku i All-llahut Ibrahimi, alejhis selam, ka thënë: “O Zoti ynë! Na bëj të përulur ndaj Teje! Bëj që edhe prej pasardhësve tanë të ketë të përulur ndaj Teje!” Ka kërkuar prej All-llahut që ta bëjë të përulur dhe të bëjë prej pasardhësve të tij popull të përulur. Ky është argument i drejtpërdrejtë se All-llahu e bën mosvepruesin veprues. Ibrahimi, gjithashtu, ka thënë: “O Zoti im, bëj që unë dhe pasardhësit e mi të kryejmë përherë namazin!” Pra, ka kërkuar prej All-llahut të Lartësuar që ta bëjë kryerës të namazit, që do të thotë se ai e dinte që All-llahu e bën robin e Tij kryerës të namazit. All-llahu ka treguar për lëkurën dhe gjymtyrët, duke e miratuar fjalën e tyre, dhe ka thënë:

“أَنْطَقَنَا اللَّهُ الَّذِي أَنْطَقَ كُلَّ شَيْءٍ”

“All-llahu, i Cili ia jep aftësinë e të folurit çdo gjëje, na ka bërë që të flasim.” (Fussilet: 21)

 

Domethënë se All-llahu i bën të flasin të gjithë ata që flasin.

Sa i përket pohimit se Ai nuk e bën atë që është më e dobishme për robërit, ose se nuk kujdeset për mirëqenien e tyre, ky është një pohim rreth të cilit ka kundërthënie mes njerëzve.

Disa pohues të kaderit e kanë këtë mendim. Ata thonë se krijimi dhe urdhrat e All-llahut kanë të bëjnë kryekëput vetëm me dëshirën e Tij dhe nuk kanë lidhje me interesin ose dobinë e krijesave. Ky është mendimi i xhehmijve. Kurse, shumica e dijetarëve janë të mendimit se All-llahu i urdhëron robërit e Vet me urdhra që janë në dobi të tyre dhe i ndalon nga ato që janë në dëm të tyre, se zbatimi i urdhrit është në dobi të përgjithshme të atyre që e zbatojnë dhe se dërgimi i të dërguarve është në dobinë e përgjithshme, megjithëse për disa individë është e dëmshme për shkak të mëkateve të tyre. All-llahu ka shkruar në Librin që gjendet tek Ai mbi Arsh: “Mëshira Ime ka ngadhënjyer mbi hidhërimin Tim.” Sipas një transmetimi tjetër: “Mëshira Ime e ka parakaluar hidhërimin Tim.” – Transmetojnë Buhariu e Muslimi në Dy Sahihët e tyre nga Profeti, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem.

Ata thonë se zbatimi i urdhrave ose braktisja e ndalesave është në dobi të secilit zbatues dhe braktisës. Kurse, vetë urdhri dhe dërgimi i të dërguarve është dobi e përgjithshme për robërit, megjithëse mund të jetë dëm për disa prej tyre. Kështu edhe në çdo gjë tjetër që ka caktuar All-llahu dominon dobia, mëshira dhe përmirësimi, megjithëse për disa njerëz në të ka dëmtim, rreth të cilit All-llahu ka një urtësi tjetër.

Ky është mendimi i shumicës së fukahave, muhaddithinëve, sufijve dhe grupeve të kelmistëve, me përjashtim të mu’tezilijve – si kerramijtë dhe të tjerë. Të gjithë këta thonë se në disa prej krijesave të All-llahut ka dëm për disa njerëz, ose mund të jenë shkak për dëm, siç janë mëkatet, megjithatë secila prej tyre ka urtësi dhe dobi, për shkak të së cilës All-llahu e ka krijuar, dhe në secilën krijesë mëshira e All-llahut është mbi hidhërimin e Tij.

Këto çështje janë sqaruar gjerësisht në vende të tjera, kurse këtu përmenden vetëm në përgjithësi mendimet e grupeve dhe sqarohet se cili prej tyre është i saktë e cili gabim. Këtë që e ka transmetuar ai (Ibnul Mutahhar), nuk e ka transmetuar nga mësuesit e tij prej rafidijve, por ky është mendimi i mu’tezilijve, siç janë pasuesit e Ebu Aliut, Ebu Hashimit, Ebul Husejn elBasriut etj, të cilët këtë e kanë thënë duke e refuzuar elEsh’ariun në veçanti.

Esh’arijtë dhe disa të tjerë nga pohuesit e kaderit pajtohen me Xhehm ibën Safuanin në esencën e mendimit të tij rreth xhebrit, megjithëse kundërshtohen me të në disa çështje formale gjuhësore. Ata kanë sjellë fjalë të palogjikshme, por nuk pajtohen me të në mohimin e Cilësive. Ata i pohojnë Cilësitë.(2) Ata kanë shkuar deri në ekstrem gjatë kundërshtimit të mu’tezilijve rreth çështjeve të kaderit, saqë kanë arritur në mendimin e xhebrit, kanë mohuar se gjallesat kanë dëshirë dhe fuqi, kanë mohuar se ato kanë ndonjë ndikim ose janë shkak në ndodhitë dhe kanë ndaluar të thuhet se ato janë veprues. Ata, gjithashtu, mohojnë se në krijimin e krijesave ekziston ndonjë urtësi ose arsye.

Prandaj thuhet se ata mohojnë që All-llahu i Lartësuar të bëjë diçka për sjelljen e dobisë për robërit e Tij, ose për largimin e dëmit prej tyre. Ata thonë se All-llahu nuk vepron diçka për dobi dhe se kjo nuk është obligim për Të dhe nuk ka nevojë të ndodhë prej Tij.

Ata thonë: “All-llahu nuk bën një gjë për shkak të ndonjë gjëje ose për të arritur një gjë, por ato vijnë bashkë pse Ai dëshiron ashtu dhe e bën një gjë bashkë me një gjë tjetër, e jo për shkak të asaj ose për ta arritur atë. Ajo që dy gjëra vijnë bashkë është për shkak se Ai ashtu e ka zakon të veprojë, e jo se njëra prej tyre është shkak për tjetrën dhe jo se Ai ka urtësi në të.”

…

Ehlus Sunneh e pohojnë kaderin dhe pohojnë, gjithashtu, urtësi dhe mëshirë. Ata thonë se secila vepër e All-llahut ka qëllim të dëshiruar dhe përfundim të lëvduar. Kjo është një çështje madhështore e cila është sqaruar në vende të tjera.

Në përgjithësi, nëse mu’tezilijtë dhe shiat pranojnë ndonjë lloj të urtësisë dhe mëshirës së All-llahut, Ehlus Sunneh pohojnë në mënyrë më të përsosur dhe më madhështore se ajo, duke e pohuar edhe fuqinë e plotë të All-llahut dhe dëshirën e Tij të pakufizuar që realizohet në krijesat e Tij. Kurse, mu’tezilijtë dhe shiat nuk e pranojnë këtë.” – përfundon citati i Ibën Tejmijes

Unë them: Analizoje mirë fjalën e Shejhul Islamit!

01 – Ai e sqaron medhhebin e kotë të kaderijve, të cilët e mohojnë më të mirën nga pushteti i All-llahut, e që është bindja dhe përulja e profetëve, melaikeve dhe besimtarëve, duke thënë se këtë All-llahu nuk e ka krijuar, nuk ka fuqi ta fusë robin e Vet në të, e as ta frymëzojë për të dhe se All-llahu nuk ka fuqi që mosvepruesin ta bëjë veprues. Pastaj sjell disa ajete kur’anore që janë argument për ta mposhtur kotësinë dhe devijimin e mendimit të tyre.

02 – Thotë: “Sa i përket pohimit se Ai nuk e bën atë që është më e dobishme për robërit, ose se nuk kujdeset për mirëqenien e tyre, ky është një pohim rreth të cilit ka kundërthënie mes njerëzve.” Pastaj e sqaron se kjo fjalë e kotë është mendimi i xhehmijve dhe pasuesve të tyre.

03 – Sqaron se xhumhuri i dijetarëve thonë se All-llahu i Lartësuar i ka urdhëruar robërit e Tij me urdhra që janë në dobi të tyre dhe ua ka ndaluar ato që janë në dëm të tyre, dhe se zbatimi i urdhrave është në dobi të përgjithshme për atë që i zbaton dhe se dërgimi i të dërguarve është në dobi të përgjithshme, megjithëse ka dëm për atë që kundërshton dhe bën mëkate. Ai sqaron se zbatimi i urdhrit dhe braktisja e ndalesave është në dobi të atij që zbaton ose braktis.

04 – Ai, RahimehUllah, thotë: “Kurse, vetë urdhri dhe dërgimi i të dërguarve është dobi e përgjithshme për robërit, megjithëse mund të jetë dëm për disa prej tyre. Kështu edhe në çdo gjë tjetër që ka caktuar All-llahu dominon dobia, mëshira dhe përmirësimi, megjithëse për disa njerëz në të ka dëmtim, rreth të cilit All-llahu ka një urtësi tjetër. Ky është mendimi i shumicës së fukahave, muhaddithinëve, sufijve dhe grupeve të kelmistëve, me përjashtim të mu’tezilijve – si kerramijtë dhe të tjerë.”

Me këto fjalë ai sqaron se se në çdo ligj dhe caktim të All-llahut ka urtësi, si dhe sqaron se ky është mendimi i shumicës së fukahave, muhaddithinëve dhe të tjerëve.

05 – Pastaj, e përsërit pohimin e urtësisë së All-llahut në ligjet, caktimin dhe krijimin e Tij, si dhe se në krijimin dhe ligjet e tij ka urtësi dhe dobi, duke thënë:

“Të gjithë këta thonë se në disa prej krijesave të All-llahut ka dëm për disa njerëz, ose mund të jenë shkak për dëm, siç janë mëkatet, megjithatë secila prej tyre ka urtësi dhe dobi, për shkak të së cilës All-llahu e ka krijuar, dhe në secilën krijesë mëshira e All-llahut është mbi hidhërimin e Tij.”

E më vonë tregon se këto çështje janë sqaruar në vende të tjera nëpër libra.

06 – Ai, RahimehUllah, përmend se esh’arijtë dhe disa pohues të kaderit pajtohen me Xhehm ibën Safuanin në esencën e mendimit të tij rreth xhebrit, megjithëse kanë kundërshtime me të, të cilat janë kundërshtime formale. Sqaron se këta e mohojnë dëshirën dhe fuqinë e krijesave dhe mohojnë që krijesat të kenë ndikim ose të jenë shkak për disa ndodhi, si dhe ndalojnë që të thuhet se ata janë veprues të këtyre ndodhive. Shpjegon se ata e mohojnë urtësinë e All-llahut në krijim, e më pas sjell disa fjalë të devijuara të tyre.

07 – …

08 – Më në fund thotë: “Në përgjithësi, nëse mu’tezilijtë dhe shiat pranojnë ndonjë lloj të urtësisë dhe mëshirës së All-llahut, Ehlus Sunneh pohojnë në mënyrë më të përsosur dhe më madhështore se ajo, duke e pohuar edhe fuqinë e plotë të All-llahut dhe dëshirën e Tij të pakufizuar që realizohet në krijesat e Tij. Kurse, mu’tezilijtë dhe shiat nuk e pranojnë këtë.”

Shiko, o lexues i nderuar, këtë imam! Sa e sa herë në këto fjalë të ndriçuara e pohon urtësinë e All-llahut në ligjet dhe caktimet e Tij! Sa e sa herë vërteton se ligjet e Tij ndërtohen mbi konsideratën e dobive dhe largimin e dëmeve! Të gjitha këto ua përshkruan imamëve të Sunnetit. Shiko se si i qorton grupet e devijuara në këtë temë!

Pastaj krahasoji fjalët e këtij imami dhe konkluzat e tij shkencore, të ndërtuara mbi Kur’anin dhe Sunnetit, me ato devijime dhe të kota që i përkrah dhe i miraton Halebiu, dhe kështu do ta kuptosh devijimin e këtij Halebiu dhe cektësinë e kuptimit të tij, i cili nuk e kupton dallimin mes dy të kundërtave.

Për këtë shkak Halebiu i referohet fjalëve të Shejhul Islamit, të cilat e shkatërrojnë të kotën dhe devijimin e tij, të xhehmijve dhe pasuesve të tyre nga të cilët është ndikuar Halebiu, ose pajtohet me ta për shkak të injorancës së tij rreth Kur’anit, Sunnetit dhe menhexhit të selefëve dhe imamëve të tyre.

Sa e sa herë ai përpëlitet nëpër pellgjet e injorancës, e kur të përkujtohet vetëm e shton kokëfortësinë dhe këmbënguljen në të kotë dhe mendjemadhësinë ndaj atyre që ia sqarojnë gabimin me qëllim që të përkujtohet dhe të frikësohet.

— Shënim i përkthyesit —

 

Më tej Shejh Rabi’ ibën Hadi elMedkhali, All-llahu e ruajttë, përmend citate të gjata dhe argumente të shumta nga libri i Ibn Kajjimil Xheuzijes, RahimehUllah, përmes të cilave sqarohet në hollësi kjo çështje dhe vërtetohet se çdo gjë që ekziston – krijesat dhe veprat e tyre – është krijuar nga All-llahu Një; se çdo krijim dhe çdo urdhër i All-llahut përmban urtësi të plotë, ka qëllim fisnik dhe përfundim të dëshiruar; dhe se çdo vepër e All-llahut është për dobinë e krijesave dhe për largimin e dëmeve prej tyre.

Këto fjalë të Ibnul Kajjimit, RahimehUllah, do të mund të kuptohen vetëm nëse lexohen në arabisht, për shkak sqarimeve të shumta gjuhësore dhe retorike. Prandaj, po e shkurtoj artikullin duke mos i përkthyer këto fjalë, ngase edhe pa to artikulli është shumë i gjatë, kurse shqyrtimi i këtyre citateve është sa gjysma e asaj që u tha deri këtu.

Pas përpunimit dhe sqarimit të fjalëve të Ibnul Kajjimit, Shejhu e përfundon duke thënë:

Allahu e mëshiroftë! Imam Ibnul Kajjimin dhe ia dhëntë shpërblimin më të mirë për diturinë e bollshme dhe argumentet madhështore që ua ka ofruar njerëzve, të cilat ua shtojnë pasuesve të së vërtetës dijen dhe kuptimin dhe të cilat i mënjanojnë errësirat e injorancës dhe devijimit.

Në fund, e lus All-llahun e Madhërishëm që të na udhëzojë ne dhe muslimanët në përgjithësi në Rrugën e Tij të drejtë, të na përforcojë ne, nxënësit e dijes dhe muslimanët në përgjithësi në Fenë e Vërtetë dhe të na mbrojë të gjithë nga dëmi i thirrësve të fitneve! Ai është që i dëgjon lutjet.

Salavatet dhe selamet qofshin për të Dërguarin tonë Besnik, për familjen dhe shokët e tij në përgjithësi dhe për pasuesit e tyre në mënyrën më të mirë deri në Ditën e Gjykimit!

Fusnotat:

(1) - Domethënë: Xhehmijtë dhe Mu’tezilijtë.

(2) - Esh’arijtë pranojnë vetëm shtatë cilësi vetore, kurse cilësitë veprore nuk i pranojnë.

Distancohem nga tekfiri i të pafajshmëve.

Autor: Salih ibën Feuzan elFeuzan, Anëtar i Asamblesë së Dijetarëve të Mëdhenj

Burimi: http://www.alfawzan.af.org.sa/node/2349

E gjithë lavdia I qoftë Vetëm All-llahut Një! Salavatet dhe selamet qofshin për atë pas të cilit nuk ka më profet tjetër, Profetin tonë Muhammedin, si dhe për familjen dhe shokët e tij!Më tej:

Më ka ardhur një pyetje, të cilën po e jap këtu tekstualisht bashkë me përgjigjen:

“Pyetja është rreth propagandës dhe thirrjes për mendimin liberal në vendet islame, që thërret për liri të plotë, të cilën e rregullojnë vetëm ligjet pozitive (njerëzore), e barazon muslimanin me të tjerët me pretendimin e pluralizmit, i jep liri personale secilit individ pa nënshtrim ndaj kornizave sheriatike dhe kundërshton disa dispozita ligjore të Sheriatit, të cilat janë kontradiktore me të, siç janë dispozitat që kanë të bëjnë me gruan, raportet me jomuslimanët, ose ndalimin e të keqes, dispozitat e xhihadit… si dhe dispozita të tjera ku ka kontradikta mes liberalizmit dhe Islamit. A i lejohet muslimanit që të thotë: “Unë jam musliman liberal?”

Përgjigjja: Musliman është ai që I nënshtrohet All-llahut me teuhid, I përulet duke Iu bindur Atij dhe distancohet prej shirkut (paganizmit) dhe njerëzve të tij (paganëve). Ai që dëshiron liri pa kufizime përveç kufizimeve të ligjeve pozitive, ai është rebeluar ndaj Sheriatit të All-llahut dhe e kërkon gjykimin e Xhahilijes (kohës para Islamit) dhe gjykimin e tagutit (të adhuruarve të rremë). I tilli nuk është musliman.

Ai i cili mohon prej Fesë diçka që dihet domosdoshëm (që e di secili se është pjesë e Fesë), siç është dallimi mes muslimanit dhe mosbesimtarit, dëshiron liri që nuk u nënshtrohet kornizave të Sheriatit dhe i mohon dispozitat ligjore të Sheriatit, ndër të cilat edhe dispozitat që kanë të bëjnë me gruan, urdhërimin për të mira dhe ndalimin e të këqijave dhe ligjshmërinë e xhihadit në rrugën e All-llahut, i tilli ka bërë disa anulues që ia anulojnë atij Islamin, të cilët i kanë përmendur dijetarët.

Ai, i cili thotë “Unë jam musliman liberal”, është kundërthënës me vetveten, nëse kuptimi i liberalizmit është ky që u përmend. “I tilli është i detyruar të pendohet tek All-llahu, në mënyrë që të bëhet musliman me të vërtetë.”

Kështu ishte përgjigjja ndaj pyetjes e cila ishte e caktuar. Përgjigjja nuk përfshiu asgjë përtej pyetjes. Por, kur pyetësi e publikoi përgjigjen, atëherë u bë zhurmë e madhe nga disa njerëz dhe këtë pyetje e klasifikuan në menhexhin e atyre që i quajnë “tekfirista”, të cilët i shpallin njerëzit kafirë–mosbesimtarë (bëjnë tekfir) pa të drejtë, sipas metodës së havarixhëve të devijuar.

Ata këtë përgjigje e zbatuan mbi disa njerëz që unë nuk i kisha për qëllim. Unë kisha për qëllim vetëm t’i përgjigjem pyetjes, ngase ajo që u përmend në pyetje është prej anuluesve të Islamit që janë të njohur te dijetarët. Unë, lavdi All-llahut, nuk shpika ndonjë fjalë nga vetja ime dhe unë distancohem tek All-llahu nga tekfiri i të pafajshmëve pa rregulla sheriatike.

Është e njohur se All-llahu i ka lidhur dispozitat me këta emra: m’umin (besimtar), kafir (mosbesimtar), munafik (hipokrit), fasik (mëkatar), muwehhid (monoteist) dhe mushrik (pagan). Ndërsa, “sekularist”, “liberal” dhe të ngjashme me to janë emra të rinj dhe nuk merret parasysh forma e fjalëve, por ajo që merret parasysh është kuptimi i saj dhe ajo se ç’shpreh fjala.

Nëse ndonjëra prej tyre e përmban kuptimin e asaj që e përmbajnë emrat sheriatik të lartpërmendur, atëherë asaj i jepet gjykimi sheriatik i tij, siç është kufri. Kufri mund të bëhet me besim, me fjalë, me vepër ose me dyshim. Këto çështje i kanë përmendur dijetarët në kapitujt e anuluesve të Islamit dhe në temat e gjykimit ndaj murteddit (të dalin nga Feja) në librat e fikhut.

Pastaj, ka dallim mes gjykimit ndaj fjalëve, veprave dhe besimeve në përgjithësi – kur thuhet: “Kush beson, thotë ose bën kështu e kështu është kafir – dhe gjykimit ndaj individëve. Nuk është kafir secili që thotë ose bën kufr, deri sa të realizohen tek ai kushtet dhe të mënjanohen pengesat.”

Nëse njeriu nga i cili kanë dalë këto kufre ka qenë i detyruar, injorant, keqinterpretues ose pasues i atij për të cilin ka menduar se është në të drejtë, atëherë nuk nxitohet për t’ia dhënë atij gjykimin e kufrit, deri sa ta shqyrtojmë çështjen e tij.

Të tillin e ka justifikuar All-llahu i Madhërishëm dhe i Lartësuar, kur ka thënë:

“مَنْ كَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ بَعْدِ إِيمَانِهِ إِلا مَنْ أُكْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالإيمَانِ وَلَكِنْ مَنْ شَرَحَ بِالْكُفْرِ صَدْرًا فَعَلَيْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللَّهِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ”

“Kushdo që mohon All-llahun, pas pranimit të besimit, me përjashtim të atij që është i detyruar me forcë, ndërkohë që zemra e tij është plot besim; por ata që ia hapin zemrën mosbesimit, do të kenë mbi vete zemërimin e All-llahut dhe një dënim të madh.” (enNahl: 106)

 

Injorantit, keqinterpretuesit dhe pasuesit u sqarohet dhe u qartësohet. Nëse këmbëngulin në atë që e bëjnë, atëherë gjykohen për kafirë, ngase pengesat janë mënjanuar. All-llahu i Lartësuar thotë:

 

“يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا ضَرَبْتُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَتَبَيَّنُوا وَلا تَقُولُوا لِمَنْ أَلْقَى إِلَيْكُمُ السَّلامَ لَسْتَ مُؤْمِنًا”

“O besimtarë! Kur të shkoni në luftë, në rrugë të All-llahut, shqyrtoni gjithçka me kujdes! Mos i thoni atij që ju përshëndet me selam: “Nuk je besimtar”…” (enNisa’: 94)

 

Domethënë se ai që e shfaq Islamin dhe i shqipton dy dëshmitë duhet të lihet i lirë, ngase ai është bërë musliman dhe kështu llogaritet deri sa të shfaqet prej tij diçka që ia anulon atij Islamin. Në atë rast gjykohet se ka bërë ridde, nëse nuk ka ndonjë nga arsyet që u sqaruan më lart.

 

Pastaj, nuk lejohet assesi që dikush të shpallet për kafir vetëm në bazë të thashethemeve. Mund të shpallet vetëm nëse ai vetë e miraton, ose në bazë të dëshmisë së njerëzve të besueshëm për diçka që ka dalë prej tij, pas vërtetimit të plotë se ai nuk është i arsyetuar me ndonjërën nga arsyet e lartpërmendura.

All-llahu thotë:

“يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ جَاءَكُمْ فَاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَيَّنُوا أَنْ تُصِيبُوا قَوْمًا بِجَهَالَةٍ فَتُصْبِحُوا عَلَى مَا فَعَلْتُمْ نَادِمِينَ”

“O ju që keni besuar! Nëse ndonjë njeri i pandershëm ju sjell ndonjë lajm, sigurohuni mirë (në është i vërtetë), për të mos i bërë dëm ndokujt pa dashje, e të pendoheni pastaj për atë që keni bërë.” (elHuxhurat: 6)

 

Vetëm dijetarët e thelluar në dije janë ata që kanë kompetencë për dhënien e gjykimeve mbi njerëzit të cilët kanë shfaqur diçka që e cungon akiden e tyre, siç janë anuluesit e Islamit.Nuk ka të drejtë secili injorant ose secili që mëson ta marrë përsipër këtë çështje, ngase ka dallim mes gjykimit të përgjithshëm dhe gjykimit ndaj individit, siç u theksua më lart.

Kush gjykon në këto çështje pa dituri, ai është në rrugën e havarixhëve të devijuar, të cilët i shpallin muslimanët për kafirë dhe e bëjnë të lejuar derdhjen e gjakut të tyre dhe marrjen e pasurive të tyre, mu ashtu siç na ka lajmëruar Profeti, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem. All-llahu na ruajttë nga metoda e tyre dhe kërkojmë prej All-llahut që t’i mbrojë muslimanët nga sherri i tyre!

Çështja e tekfirit është çështje e vështirë dhe e rrezikshme. Prandaj dijetarët e kanë përmendur në librat e akides dhe në librat e fikhut, në mënyrë që të mësohet dhe t’u sqarohet njerëzve.

Kjo çështje, lavdi All-llahut, gjendet edhe në plan–programet mësimore (në Arabinë Saudite), në mënyrë që t’u shpjegohet dhe qartësohet nxënësve, me qëllim që të mos rrëshqasin bashkë me njerëzit e devijimit për shkak të kuptimit të gabuar, siç u ka ndodhur havarixhëve.

Nga ky rrezik – rreziku i tekfirit pa dituri – mund të mbrojë vetëm mësimi i akides së drejtë tek dijetarët e specializuar për të.

Siç ekzistojnë të atillë që i shpallin njerëzit për kafirë me injorancë, njashtu ekzistojnë edhe të atillë që janë në ekstremin e kundërt, duke thënë se askush nuk bëhet kafir, pa marrë parasysh se çka thotë, çka bën dhe çka beson.

Këta, gjithashtu, i kundërshtojnë tekstet e Kur’anit dhe Sunnetit, të cilat e sqarojnë se me cilat fjalë, vepra ose besime njeriu bëhet murtedd.

Të dy grupet – tepruesit dhe cunguesit – kanë nevojë që ta mësojnë akiden e drejtë tek dijetarët e specializuar, ose në mësimet brenda sistemit – në shkolla, institute ose fakultete, ose në mësimet e dijes, të cilat mbahen nëpër xhami.

Kujdes, kujdes nga marrja e mësimit prej librave, ose prej atyre që shtirren si dijetarë, prej të panjohurve ose në vende të fshehta. All-llahu i Lartësuar ka paralajmëruar për ridden dhe daljen nga Islami dhe e ka qartësuar rrezikun e saj në Librin e Tij Fisnik.

Ai thotë:

“يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقَاتِهِ وَلا تَمُوتُنَّ إِلا وَأَنْتُمْ مُسْلِمُونَ”

“O besimtarë! Kijeni frikë All-llahun ashtu si I takon Atij dhe vdisni vetëm duke qenë myslimanë!” (Ali Imran: 102)

“وَمَنْ يَكْفُرْ بِالإيمَانِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ وَهُوَ فِي الآخِرَةِ مِنَ الْخَاسِرِينَ”

“Kushdo që mohon besimin, veprat e tij do të zhvlerësohen dhe në jetën tjetër ai do të jetë i dështuar.” (elMaide: 5)

“وَمَنْ يَرْتَدِدْ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ فَيَمُتْ وَهُوَ كَافِرٌ فَأُولَئِكَ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فِي الدُّنْيَا وَالآخِرَةِ وَأُولَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ”

“Ata nga mesi juaj që e mohojnë Fenë dhe vdesin si mohues, – veprat e tyre (të mira) do të humbasin në këtë botë dhe në tjetrën. Ata do të jenë banorë të Zjarrit, ku do të qëndrojnë përgjithmonë.” (elBekara: 217)

Askush nuk është i siguruar për veten e tij nga riddeja, sidomos në kohën e shtimit të fitneve, siç është koha jonë. Profeti, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem, ka thënë:

 

“بادروا بالأعمال فتناً كقطع الليل المظلم يصبح الرجل مؤمناً ويمسي كافراً ويمسي مؤمناً ويصبح كافراً يبيع دينه بعرض من الدنيا”

“Nxitoni me vepra të mira! Po afrohen fitne si pjesët e errëta të natës. Në to njeriu gdhihet besimtar dhe ngryset mosbesimtar; ose ngryset besimtar dhe gdhihet jobesimtar. E shet Fenë e vet me një ofertë të vogël të Dunjasë.”

 

Për shkak të rrezikut të fitneve dhe riddes – daljes prej Islamit, as Ibrahimi – miku i All-llahut, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem, nuk është ndjerë i sigurt për veten e tij. Ai ka thënë:

 

“وَاجْنُبْنِي وَبَنِيَّ أَنْ نَعْبُدَ الأصْنَامَ”

“Më ruaj mua dhe pasardhësit e mi nga adhurimi i idhujve!” (Ibrahim: 35)

 

Profeti ynë Muhammedi, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem, ka thënë:

 

“يا مقلب القلوب والأبصار ثبت قلبي على دينك”

“O Rrotullues i zemrave dhe shikimeve, përforcoma zemrën në Fenë Tënde!”

 Atëherë Aisha, radijAll-llahu anha, kur e ka dëgjuar i ka thënë: “A ke frikë, o i Dërguari i All-llahut!” Ai, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem, ka thënë:

“يا عائشة وما يؤمنني والقلوب بين أصبعين من أصابع الرحمان”

“Oj Aishe! Ç’më siguron mua, kur zemrat janë mes dy gishtave të të Gjithëmëshirshmit!?”

 

Mu për këtë shkak njerëzit e thelluar në dije thonë:

 

“رَبَّنَا لا تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنَاُ”

“O Zoti ynë! Mos na i devijo zemrat pasi na udhëzove!” (Ali Imran: 8 )

 

O All-llah! Na i përforco zemrat tona në Fenë Tënde dhe ruana nga sherri i fitneve!Salavatet dhe selamet qofshin për Profetin tonë Muhammedin, për familjen dhe shokët e tij!

 

 

Kush jane Ahmedit apo Kadijanit!

 

Pergatiti: Hoxhë Besim Gjelaj

 

Biografi e shkurter rreth ahmedive-kadijanive

Kadijanizmi konsiderohet si vazhdimësi e ideologjive të cilat mohojnë përfundimin e pejgamberisë me ardhjen e Muhammedit sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem.

Është nje prej levizjeve të shumta devijuese, fillet e së cilës janë në inkubatoret e armiqve të islamit, natyrishtë nën perkujdesjën dhe  këshillat e tyre. Quhet el-Kadijanije bazuar ne emrin e fshatit Kadijan, fshat i cili gjindet në krahinen e Penxhabit në Indi, ku ka lindur  themeluesi i këtij fraksioni. Fshati Kadijan më heret është njohur me emrin IslamBur e më vonë e ka marr emrin Kadijan. Ky fraksion njihet edhe me emrin el-Ahmedije, bazuar në emrin e themeluesit të këtij grupi. “Dijetari Ihsan Dhahiri rahimehullah thotë: “Kadijanitë në Afrikë si dhe në vende tjera e quajnë vetën Ahmedi me qëllim për ti mashtruar muslimanët, edhe pse në realitet nuk kanë lidhje me të Dërguarin Muhammed sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem, që njëri prej emrave të tij është edhe Ahmed, kurse emri i “profetit” të tyre është Gulam Ahmed el Kadijaniu, ku me këtë emër janë të njohur në Pakistan dhe Indi.”

Themeluesi i Kadijanizmi:

Themeluesi i Kadijanizmit është Gulam Ahmed bin Gulam Murteda el Kadijaniu. Sa i përket preardhjes së tij, ka shum variante bazuar në dëshmit e tij, herë na paraqitet si Mongolian e herë si Persian. Ka lindur në vitin 1839 ose 1840, në fshatin Kadijan, krahina e Penxhabit.

Qysh ne moshë te re mesoj sintaksen, morfologjinë dhe disa libra arabe dhe perisane, por për fat të mirë nuk patë sukses në marrjën e diturisë. Po ashtu e mesoj gjuhen angleze sepse ishte i nevojshëm, ngase punonte me të atin në sherbim te anglezve.

Sa i perket familjës se tij, ka qenë familje e njohur si familje e ndershëm ndaj armiqve, posaçerisht anglezve. Ketë na e vërteton gjenerali Nikolson ku thotë: “Familja e Mirza Gulam Ahmed el-Kadijaniut, dallohet nga gjitha familjet tjera sa i perket sherbimit ndaj anglezve…” {Egashursh Keshmiri, ‘Havnetul-islam’ f.3-4}

Prej thënjeve të tij -kadijaniut- që dëshmojnë miqësinë e tij ndaj kundërshtarëve të islamit veqojmë: “Shumicën e jetës sime e kam kaluar në perkrahjën e qeverisë angleze dhe e kam ndihmuar, vetëm se kam shkruar për degradimin e xhihadit, si dhe obligimin e peruljes ndaj pushtetit anglez, ne libra, shpallje dhe revista…” {Terjakul-kulub, e kadijaniut,f.15}.

Morali i tij ishte i ulët, ka qenë gjuhëndytur, ofëndues dhe frikacak. Aq shumë ka qenë i topitur-kokëtrashë sa që nuk e ka dalluar mbathesën e djathtë nga e majta, per ketë ka vendosur një shënjë ne mbatheset e tij keshtu që mos ta fus këmbën e majte në mbathesën e djathtë… {el-Kadijanije, Ihsan Dhahiri, f.139-146}.

Përfundimi i tij: Është semur në Lahor, nga një sëmundjë epidemike që i përngjan  kolerës, e shoqëruar me vjedhje dhe barkqitje për një kohë të gjatë, kështu që shumica e kohës i ka kaluar në WC. Si shkak i sëmundjës së rëndë ndytësirat i kan dalë nga goja para vdekjës, deri sa ka ndërruar jetë në vënd të ndytë. {el-Kadijanije, Ihsan Dhahiri, f. 158-180}.

Parimet e kadijanive:

01 - Mohimi i asaj qe është transmetuar në Kur’an dhe sunnet  që Pejgamberi Muhammed sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem është i dërguari i fundit, vulë e pejgamberisë; All-llahu i lartësuar thotë: “Muhammedi nuk ka qenë babai i asnjërit prej burrave tuaj por ai ishte i dërguar i Allahut dhe vulë e të gjithë pejgamberëve” {Ahzabë 40}. Dijetarët janë të pajtimit se ai që mohon vetëm një shkronjë në Kur’an është pabesimtarë.

02 - Mohimi i lindjës se Isait alejhis-selam prej nënës pa baba, pohojnë qe ka babë, dhe e përgënjështrojnë Allahun e lartësuar: “Vërtët, qështja e Isait (të lindur pa baba) tek All-llahu është sikurse qështja e Ademit. Atë e krijoi Ai nga dheu, e pastaj atij i tha: “Behu!” ai u bë” {Ali Imran 59}. Kjo aludon ne mosbësimin e tyre, në pergënjështrimn e Kur’an-it, në shpifje ndaj Merjemes alejhas-selam nga ajo që e ka pastru All-llahu prej saj, duke ra dakord me hebrenjët në ketë qështje.

03 - Bindja se All-llahu i lartësuar nuk e ka ngrit Isaun sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem pranë Vetës, keshtu që e pergënjështrojnë All-llahu e lartësuar ku thotë: “Po ata as nuk e mbytën as nuk e kryqëzuan, por atyre u përngjau. Ata që nuk u pajtuan rreth (mbytjes së) tij, janë në dilemë për të (për mbytje) e nuk kanë për të kurrfarë dije të saktë, përveç që iluzojnë. E ata me siguri nuk e mbyten atë. Përkundrazi, Allahu e ngriti atë pranë Vetës. Allahu është i plotfuqishëm, i dijshëm” {Nisaë 157-158}.

04 - Mohimi i mrekullive te pejgamberve të cilat janë mutevatire, të cekuara në Kur’an në shumë vënde siç janë ne tregimet e Salihut, Musait, Isait dhe Muhammedit salAll-llahu ue sel-leme alejhim exhmein.

05 - Pretëndimi se kinse xhihadi i cekur në Kur’an dhe Sunnet është degraduar, edhe pse të gjithë dijetarët janë të pajtimit se xhihadi është i perhershëm, dhe është vaxhib kifai’i për muslimanët, dhe është obligim ajni’i në disa raste.

06 - Pretëndimi i Kadijaniut kinse është Mehdiu dhe Isau biri i Merjemës, si dhe pranimi i kësaj ideje nga besimtarët e tij.

07 - Armiqësia e madhe e tyre ndaj muslimanve, si dhe miqësia e tyre ndaj pabesimtarve.

Selefizmi dhe dëlirësia e zemrave.

Autor: Shejh Sulejman er-Ruhajli

Burimi: http://www.ajurry.com/vb/showthread.php?t=36872

Prej të folurit rreth mirësive të Allahut mbi ty, është që të shfaqësh pa krekosje.. dhe kjo gjë është jashta mësimit, mirëpo është një çështje që duhet ta vërejmë tek sjellja jonë me fqinjët tanë, vëllezërit tanë dhe njerëzit; sepse kjo Fe është e çuditshme o vëllezër!

Kjo Fe i ruan zemrat, i ruan zemrat që të jenë të shëndosha, të pastra, të kthjellëta, të jenë të bashkuara dhe mos të ketë përçarje mes tyre, përveçse me një shkak fetar që e kërkon këtë gjë; dhe tek kjo gjë nxënësit e dijes duhet të tregohen të vëmendshëm.

Fatkeqsisht disa prej nesh tani, u shtohet dituria dhe i pakësohet dëlirësia e zemrës së tij. Sa herë që i shtohet dituria, po aq i pakësohet dëlirësia e zemrës; dhe ky është një problem.

Ajo që kërkohet prej teje, është që sa herë ta shtosh diturinë, ta shtosh dëlirësinë dhe pastërtinë e zemrës tënde.

Duhet të largohesh nga gjërat që shkaktojnë largimin e zemrave, përveç nëse Allahu e dëshiron një gjë të tillë prej teje. Përpiqu (të ruash) gjuhën tënde, kështu që mos përcill diçka që i përçanë zemrat kurrësesi, përveç nëse kjo kërkohet prej teje fetarisht.

Edhe nëse dëmtohesh, përpiqu që mos t’i largosh zemrat, sepse ky është ndikimi i diturisë, ky është pastrimi i diturisë; sidomos ne o vëllezër. Ehli Suneti në çdo kohë janë të pakët, dhe ata në këtë kohë janë edhe më pak, kështu që ne duhet të përpiqemi t’i bashkojmë zemrat në të vërtetë përmes të vërtetës, dhe të largohemi nga çdo gjë që i largon zemrat e njerëzve të të vërtetës nga njëri-tjetri.

Për këtë, ne jemi njohur me përpjekjen e dijetarëve tanë në bashkimin e zemrave, me durim dhe përkujdesje; përveç në rastin kur Sheriati e kërkon (të kundërtën), ue la haula ue la kuvvete il-la bil-lah! Kështu duhet vepruar.

Pasha Allahun! Unë gjithnjë e them o vëllezër: selefizmi është më e çmuar dhe e bukur sesa çështjet tona personale, (dhe si e tillë) ai meriton prej nesh që të lëshojmë shumë prej të drejtave tona për shkak të kësaj karakteristike madhështore, në mënyrë që të bashkojmë zemrat rreth tij (rreth selefizmit). E nëse pozicioni kërkon diçka prej kritikës, ath le të bëhet në një formë që nuk i largon zemrat dhe të përdorim metodat e mira.

Pasha Allahun! Prej dijetarëve tanë kemi parë një durim prej dhjetë apo njëzet vjetëve me qëllim mos-largimin e zemrave. Bile ai që i përkatësohej selefizmit gabonte, dhe dijetari bënte durim ndaj tij, dhe nuk e shfaqte atë nga frika se mos ai bënte kthesë e më pas të kritikohej përmes tij në të ardhme në formë Sheriatike, dhe me rrugë Sheriatike të saktë.

Kjo Fe është Fe e zemrave o vëllezër! Pasha Allahun, nuk ka hajër në një dituri e cila nuk sjell në zemrat tona pastërtinë dhe dëlirësinë. UAllahi, uAllahi dhe uAllahi, vërtetë selefizmi është dëlirësi.

O vëllezër, selefizmi është udhëzim, siguri, selefizmi është rruga e drejtë e Allahut. Është udhëzim uAllahi është udhëzimi më i madh, siguri për njeriun dhe për vëllezërit e tij.

Për këtë o vëllezër, ne duhet të tregohemi të vëmendshëm rreth kësaj. Kjo është prej urtësive që ka ndalesa e ngrënies dhe pirjes në enë prej floriri dhe argjendi, në mënyrë që ato mos t’i thyejnë zemrat; sepse kjo Fe është Fe e zemrave, dhe ne duhet të tregohemi të vëmendshëm rreth kësaj çështje.

Kërkojmë strehim tek Allahu nga të qënit prej atyre që gjuhët i kanë të këndshme, ndërsa zemrat i kanë të ndotura. Pasha Allahun, nuk ka hajër në këtë, edhe sikur njeriu të lartësohet (në pozitë). UAllahi, uAllahi, të jesh i panjohur me një zemër të dëlirë, me një zemër të “shëndoshë”, është më mirë për ty sesa të jesh një flamur valëvitës me zemër të prishur, me çfarëdo lloj prishjeje që Allahu azze ue xhel-le nuk e don kurrësesi, dhe nuk është i kënaqur që robi i Tij ta ketë në zemër.

Nga shprehjet e pa qarta.

Autor: Shejh Muhamed Bazimul, hafidhahUllah

Burimi: (Ibarat Mevhemeh f.57-58)

Thënia e disave: “Ky dijetar nuk është nga dijetarët e mëdhenj”

Këtë thënie shpesh e përsërisin disa njerëz kur dëshirojnë ta refuzojnë ndonjë fjalë që e kanë thënë dijetarët, apo kur dëshirojnë ta largojnë dike nga dëgjimi i këtij dijetari, apo marrja e diturisë prej tij, posaçërisht nëse çështja është nga lloji i ndalimit nga e keqja, paralajmërimi nga bidati dhe dhënia e vërejtjes për ndonjë gabim.

Kjo është e kotë, është nga cytjet e djallit, i cili mundohet ta largoj njeriun nga dëgjimi i të vërtetës apo pranimi i saj. Pra, kjo është thënie e pa pranuar në shumë aspekte:

E para: Parimisht nuk refuzohen fjala për shkak të personave, por pranohet fjala dhe refuzohet varësisht prej pajtueshmërisë së saj me të vërtetën dhe varësisht prej kundërshtimit të saj me të kotën. Nëse bie në pajtim me të vërtetën e pranojmë, e nëse e kundërshton të vërtetën e refuzojmë.

Kurse, të refuzohet fjala e dikujt veç pse ai nuk është nga dijetarët e mëdhenj, nuk bën,për shkak së me këtë refuzohet parimi në esencë, e ai është: E vërteta nuk njihet me burra.

E dyta: Nëse personi është nga dijetarët e mëdhenj nuk do të thotë që fjala e tij është hak, po ashtu personi që nuk e ka arrit shkallën e dijetarëve të mëdhenj nuk do të thotë gjitha fjalët e tij janë të kota (Batil), siç transmetohet nga imam Maliku, RahimehUllah: “Nuk ka asnjë prej nesh, përveç së refuzues dhe të refuzuar (nuk i merret fjala), me përjashtim këtij njeriu në varr (ka pas për qëllim Pejgamberin sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem).”

Çështjen e ka kthyer tek shikimi në argument i thanësit dhe pajtueshmërisë së tij me të vërtetën apo të kundërtën e kësaj.

E treta: Kjo thënie ndikon që njerëzit të largohen nga dijetarët dhe të humben të drejtat e dijetarëve, përderisa dijetari nuk është i njohur tek ta, apo ata nuk i kushtojnë rëndësi atij, apo dijetari nuk është i njohur.

E katërta: Kjo thënie ka elemente të edukatës së mangët sa i përket hakut me dijetarët, kurse, duhet të ruhet nderi i tyre, si dhe çështja është varësisht prej gjendjes së tyre duke u bazuar në Kur’an dhe Sunet sipas asaj që ishin Selefi.

E pesta: Kjo thënie tanimë është nga gjërat shkatërruese tek bidatçitë, përmes saj e refuzojnë fjalën e Ehlusunetit dhe Xhematit. Sa që çdo fjalë e dijetarit që paralajmëron nga bidati që kanë ra në të, apo nga gabimi që ata e veprojnë, ata e mbrojnë fjalën e tyre dhe paralajmërojnë nga fjala e dijetarit me pretekst së ai nuk është nga dijetarët e mëdhenj.

Andaj, është obligim të refuzohen bidatçitë dhe të paralajmërohet prej metodologjive të tyre, që përmes tyre e luftojnë hakun dhe pasuesit e tij.

E gjashta: Kuptimi i kësaj thënie është: Nuk ka të drejtë në refuzimin e gabimit, në të cilin kanë ra këta që quhen Thirrës (Duat), qofshin individ apo grupe, me përjashtim nëse (ai që i refuzon) është tek ta prej dijetarëve të mëdhenj!

Kjo nuk është e vërtetë, në përgjithësi bie në kundërshtim me fjalën e Pejgamberit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem: “Kush prej juve sheh ndonjë të keqe, le ta largoj me dorën e tij, e nëse nuk mundet, atëherë me gjuhen e tij, e nëse nuk mundet, atëherë me zemrën e tij, porse ky është imani më i dobët”.

E shtata: Allahu i lartësuar ka urdhëruar për t’i pyetur dijetarët që mbështeten në Kur’an dhe Sunet (ata që janë përkujtues) dhe nuk e ka bërë kusht të jenë të njohur apo prej dijetarëve të mëdhenj, për këtë ka thënë i Lartësuari: “Ne as para teje nuk dërguam tjetër, përveç burra, të cilëve u dhamë shpallje. Andaj, pyetni dijetarët e Librit nëse ju nuk e dini. (I patëm dërguar) Me argumente e me libra të shenjtë. Ty ta zbritem Kur’anin që t’u shpjegosh njerëzve atë që u është shpallur atyre, me shpresë që ata të mendojnë” (Nahl 43-44).

E teta: Kur dijetari ta cek ty bidatin apo gabimin e këtij apo atij njeriu që ka renë në të, ai të tregon për gjendjen e tij, kurse lajmi i të besueshmit është i pranuar (makbul), përveç nëse e kundërshton një tjetër po ashtu i besueshëm sikur ai. Dhe në këtë çështje nuk kushtëzohet që njeriu të jetë nga dijetarët e njohur apo te jetë prej dijetarëve të mëdhenj.

Pra, këtë nuk e ka potencuar askush prej dijetarëve në rregullat e pranimit të lajmit, kurse pohimi i kësaj është dalja nga ajo që e kanë pohuar dijetarët.

E nënta: Gjendja reale e këtij thanësi tregon së ai dëshiron miratimin e bidatit dhe mos urrejtjen e tij. Sepse, ti edhe nëse i sjell atij fjalët e dijetarëve të mëdhenj kundër këtij bidati, apo kundër kësaj thënie të kotë, apo në lidhje me sqarimin e gabimit të këtij njeriut ose dikujt tjetër, ai po ashtu nuk e pranon, mirëpo do të përdor mënyrë tjetër për ta refuzuar, siç është:

O vëllai im, ky shejh po ndikohet nga ata që janë për rreth tij!

Apo o vëllai im, mos hulumtoni në akidën e njerëzve dhe në gabimet e tyre!

Apo o vëllai im, hedhja poshtë e atyre që janë me famë nuk është gjë e lehtë!

Apo thotë: Unë nuk jam i detyruar ta pasojë fjalën e shejhut, apo përdor shprehje të ngjashme.

Rezultat i gjithë kësaj është:

E kota (batili) vazhdon. Vazhdon thirrja për tek ky njeri dhe bidati i tij. Vazhdojnë (me punën e tyre) thirrësit e së kotës dhe kjo behët në emër të sunetit dhe pasuesve të tij! Mashtrohen njerëzit, deri në atë masë sa që njerëzit nuk i njohin pasuesit e së vërtetës dhe nuk e kërkojnë të vërtetën që gjendet tek ta. Pastaj, njerëzit nuk e njohin sunetin, konsiderohet e mirë e keqja, kurse, e keqja e mirë! Nuk ka mundësi e as forcë askush tjetër pos Allahut, vërtetë të Allahut jemi dhe tek Ai kthehemi!

Vëllazëria e dështuar dhe akuzat e tyre ndaj dijetarëve!

Autor: Shejh Muhamed ibën Hedi el-Med’halij, hafidhahUllah.

Burimi: http://www.sahab.net/forums/index.php?showtopic=131289

Vëllazëria muslimane i akuzojnë dijetarët e thirrjes selefite me shpifje gjë që ata janë të pastër prej tyre, i akuzojnë për bashkëpunim me pushtetarë! Në realitet ata janë bashkëpunëtorë të pushtetarëve, po ashtu i akuzojnë dijetarët për afërsi më pushtetarë! Kurse ata vet janë afër pushtetarëve, dhe ata vet janë ata që iu bëjnë dredhi pushtetarëve!!

Këta janë tamam ashtu siç ka thënë shejh Hamid Fekij, RahimehUllah: “Tradhtarët musliman.”

I akuzojnë dijetarët me akuza të tilla! Kurse dijetarët e islamit, dijetarët e thirrjes selefite nuk thonë asgjë përveç së duke u bazuar në librin e All-llahut dhe në Sunetin e të Dërguarit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem.

Pushtetari i takon tri kategorive:

01 - Pushtetarë i drejtë dhe i mirë;

02 - Musliman, mirëpo ka disa gabime, bënë padrejtësi dhe krime;

I pari: çështja e tij s’ka nevojë për diskutim, I dyti: nuk lejohet kryengritja kundër tij për shkak të padrejtësive dhe krimeve që i bën ai, por duhet përmbushur obligimin ndaj tij të cilin na e ka bërë obligim All-llahu, e nëse na privon nga e drejta e jonë, atëherë i kërkojmë All-llahut të madhërishëm të drejtën tonë.

03 - pa besimtarë, kufri i tij shihet dukshëm, nuk ka mundësi interpretimi apo ndonjë dyshim, por qartë dihet që ai është pa besimtarë, në këtë rast i Dërguari i All-llahut sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka lejuar luftimin kundër tij, mirëpo kur? Kur forca ekziston për ta luftuar.

Më lejoni të ju them diçka -të nderuar vëllezër dhe bijë- ndoshta disave fjalimi nuk do të i pëlqejë! Mirëpo unë inshe All-llah nuk mendoj për juve ndryshe përveç së mirë, ju po e shihni në çdo vend ku ata kanë arritur, siç po e quajnë pranvera arabe!

Në realitet ajo është pranvera e vëllazërisë nëse bën ta quaj kështu- me çifutë, krishterë, sekularista, komunistë dhe me liberalet!!

Po ju përkujtoj me një gjë, ata vet thonë: “Dhe kush nuk gjykon me atë që e ka zbrit All-llahu” kjo është fjala e All-llahut, “Të tillët janë pa besimtarë”, “Mospërfillës” dhe “Të padrejtë”, tri ajete, kurse tefsirin e Ibën Abbasit radijAll-llahu anhu në lidhje me këto ajete e refuzojnë, kurse tek ne tefsiri i tij është si sytë e ballit, All-llahu qoftë i kënaqur më të, e refuzojnë dhe nuk donë asgjë tjetër vetëm së t’i konsiderojnë pushtetarët pa besimtarë, pse?!

Sepse ata nuk po gjykojnë me ligjin e All-llahut!! – Me she All-llah- mirë.

Prijësit e tyre në Evropë, para së të vinin në vendet muslimane, në deklaratat e tyre të para pohuan duke thënë: “Nuk është islami vetëm Xhild (ndëshkim me kamxhik), Rrexhm (gurëzim) dhe prerje dorës (në rast të vjedhjes)!!”

Do të thotë prerja e dorës, goditja me kamxhik kur bën zina, kur konsumon verë apo akuzon dikë pa fakte, si dhe gurëzimi i të martuarit të mos aplikohen!

Më një fjalë nuk paska zbatim të ligjit të sheriatit! –Me she All-llah- ky është sheriati i ditës së sodit – që dje - për shkak të tij i konsideronit pushtetarët pa besimtarë ngase ata nuk gjykonin me ligjin e All-llahut!!

Tashmë ju ndryshuat mendimin pasi ju arritët pushtetin!!

Në rrugë duke ecur, në udhëtim nga vendet e Evropës, të drejtuar ka vendet e juaja dhe thoni: “Nuk është islami vetëm Xhild (ndëshkim më kamxhik), Rrexhm (gurëzim) dhe prerje dorës (në rast të vjedhjes)!!”

Tjetra, njëri prej tyre thotë: “Unë e favorizojë praktikimin e ligjeve demokratike para ligjeve të sheriatit!!”

Me she All-llah!! Kurse ti dje ishe ai që në Mejdanin e Tahririt, ishe duke thirrur në kryengritje, i thirrshe të tjerët në kryengritje kundër pushtetarëve!!

Dje, këta ishin ata që thanë: “Pushtetarët janë bashkëpunëtorë të çifutëve dhe të krishterëve!!”

Kurse tani, menjëherë pasi që mbërrijnë në vendin e tyre thonë: “Do t’i përmbahemi marrëveshjeve me çifutët!!”

Cili është dallimi mes juve dhe atyre që ishin para jush?!! Nëse ata që ishin para juve ishin pa besimtarë për shkak të këtyre gjërave, sipas fjalëve tuaja, që ju gjykuat ndaj të tjerëve, po ashtu gjykohet edhe ndaj juve.

Në vendet e Shamit, në vendet e Shamit njëri prej tyre deklaron, janë mbushur gazetat dhe regjistrat me deklarata të tilla, që tek ta, tek Vëllazëria Muslimane, po citoj shkronjë për shkronjë! Nuk ka pengesë që ata t’i udhëheq ndonjë i krishterë apo ndonjë grua!!

Kjo gjendët në gazeta, në mediat publike me gjitha llojet e saj, qofshin ato që dëgjohen apo që janë të shkruara!

Pra, ku është gjithë ajo zhurmë që ju i keni plasur kokat e muslimanëve!!

Rezultat i gjithë kësaj është ky, këto janë fjalët e tyre!!

O vëllezërit e mi! Këta njerëz nuk e dëshirojnë islam, vetëm ashtu si e kuptojnë ata, sipas tyre ajo është islam, dhe muslimanë e pushtetarë janë vetëm ata!!

Kurse nëse pushtetin e udhëheq Ebu Bekri, Umeri, të cilët nuk janë nga vëllazëria muslimane! Nuk vlejnë asgjë! Veç së e kanë pohuar këtë gjë në librat e tyre!

Kanë thënë: “Ata nuk pranojnë në çështjet e udhëheqjes dhe këshillimit dikën që nuk është nga xhemati i tyre, edhe nëse është prej njerëzve më të ditur, më i përkushtuari në adhurim, njeriu që ka kuptim të fesë me së shumti, dhe që është me i denjë ndaj All-llahut”

Këtu janë katër cilësi! Për All-llahun këto katër cilësi, njëri që i posedon me çfarë urdhëron?!

Përsëri po ju pyes, për All-llahun, vëllezër të nderuar, nëse njeriu është prej njerëzve me të ditur, me i përkushtuari në adhurim, njeriu që ka kuptim të fesë me së shumti, dhe që është me i denjë ndaj All-llahut” më çfarë i urdhëron njerëzit?!

Nuk i urdhëron me asgjë tjetër përveç së me udhëzimin dhe fenë e All-llahut të lartësuar, mirëpo ata thonë: ne nuk e pranojmë atë përderisa ai nuk është nga xhemati ynë!!

Ai i cili e ka themeluar këtë xhemat thotë: “Nuk pranohet kjo çështje (udhëheqja dhe këshillimi), nga askush përderisa nuk e kupton islamin sipas kuptimit të tyre, në dritën e njëzetë pikave!” Tekstualisht, kështu e ka pohuar në librin e tij el-Akaid.

Në dritën e njëzetë pikave!! Jo në dritën e Kur ‘an-it dhe Sunetit që ne, përmes tyre e adhurojmë All-llahun, për të cilat Pejgamberi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë: “I kam len dy gjëra, nëse ju kapeni për to, nuk do të devijoni pas meje, ato janë libri i All-llahut dhe Suneti im”.

Kjo gjendje është prezentë në mejdan, të nderuar vëllezër dhe bijë, i nxisin njerëzit kundër kujt? Kundër pushtetarëve! Derisa e ndezin fitnen në mesin e tyre!

Pastaj shfaqen vet dhe i mbledhin frutat!!

Pastaj bëhen me të këqij ndaj umetit islam së sa ata pushtetarë që vet këta i kritikonin me parë, që për ta thonë: ata janë të padrejtë!!

 

Shkaqet e përhapjes se bidatit.

 

Autor: Shejh Salih elFeuzan, hafidhahUllah

Burimi: (Akidetut-Teuhid f. 223-225)

Shkaqet të cilat kanë ndikuar në përhapjen e bidateve, janë si shkak i dukurive të më poshtme: injoranca ndaj çështjeve të fesë, pasimi i epshit, kapja me fanatizëm pas ideve dhe njerëzve, përngjasimi me jo besimtarë dhe imitimi i tyre. Do t’i cekim këto shkaqe në mënyre me të detajizuar:

E para: Injoranca ndaj çështjeve të fesë:

Sa me shumë që kalon koha dhe njerëzit largohen nga gjurmët e shpalljes, dituria pakësohet dhe përhapet injoranca. Ashtu siç ka treguar Pejgamberi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem për të në fjalën e tij:

“Kush jeton prej juve do të shoh shumë mospajtime”

(Transmetohet nga. Ebu Davudi dhe Tirmidhiu, kurse Tirmidhiu ka thënë: Hadith Hasen Sahih).

Gjithashtu fjala e tij sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem:

“Me të vërtetë Allahu nuk e heq këtë dituri përnjëherë nga robërit e Tij, mirëpo, e heq diturinë duke ua marr jetën dijetarëve, sa që kur nuk mbet asnjë dijetarë, njerëzit për prijës (dijetarë që i pyesin) të tyre do t’i marrin injorantët, ata do të pyetën dhe do të japin përgjigje (fetwa) pa dituri, devijojnë vet dhe i devijojnë të tjerët”

(Xhamiul-Bejanul-Ilm, Ibën Abdul-Berr 1/180).

Nuk ka mundësi të rezistohet ndaj bidatit, përveç se me dituri dhe me dijetarë, e kur të humbët dituria dhe dijetarët, i jepet mundësia bidateve për tu shfaqur dhe për tu përhapur, kështu që njerëzit e dijës duhet të jenë me vigjilent dhe të punojnë me shumë.

E dyta: Pasimi i epshit:

Kush e refuzon Kur’anin dhe Sunetin, e pason epshin e vet, Allahu i Lartësuar thotë:

فإن لم يستجيبوا لك فاعلم أنما يتبعون أهواءهم ومن أضل ممن اتبع هواه بغير هدى من الله

“E nëse ata nuk të përgjigjen ty, atëherë dije se ata ndjekin vetëm dëshiurat e veta, e kush është më i humbur se ai që duke mos pasur fakte prej Allahut, ndjek epshin e vet?…” (Kasas 50).

Po ashtu i Lartësuari thotë:

أفرأيت من اتخذ إلهه هواه وأضله الله على علم وختم على سمعه وقلبه وجعل على بصره غشاوة فمن يهديه من بعد الله

“A e ke parë ti (Muhamed) atë që duke e ditur, dëshirën e vet e respekton si zot të vetin, atë Allahu e ka humbur, ia ka mbyllur të dëgjuarit dhe zemrën e tij, i ka vënë perde mbi të parit e tij, më thuaj, pos Allahut, kush mund ta udhëzojë atë?…” (Xhathije 23).

Pra, bidatët janë struktura e thurjes së epshit të pasuar (nga të tjerët).

E treta: Kapja me fanatizëm pas ideve dhe njerëzve:

Kapja me fanatizëm pas ideve dhe njerëzve ndërhyn mes njeriut dhe pasimit të argumentit, si dhe njohjes së hakut, i Lartësuar thotë:

وإذا قيل لهم اتبعوا ما أنزل الله قالوا بل نتبع ما ألفينا عليه آباءنا

“E kur u thuhet atyre (idhujtarëve) pranoni atë që Allahu e shpalli! Ata thonë: Jo, ne ndjekim atë rrugë në të cilën i gjetëm prindërit tanë!…” (Bekare 170).

Kështu është halli i shumë prej atyre fanatikëve në ditën e sotme, siç janë disa nga pasuesit e medh’hebeve të safive dhe adhuruesve të varreve, kur ata ftohen për tek Kur’ani dhe Suneti, si dhe për tu larguar nga ajo që ata e ndjekin dhe që bie ndesh me Kur’an dhe Sunet, ata argumentojnë me mendimet (medh’hebet) e tyre, me dijetarët e tyre, prindërit dhe etërit e tyre.

E katërta: Përngjasimi me jo besimtarë dhe imitimi i tyre:

Kjo me së shumti i shpie (njerëzit) në bidate, siç potencohet në hadithin e Ebi Uakid elLejthij radijAllahu anhu, ku thotë:

“Dolëm me të Dërguarin e Allahut sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem në Hunejn, e ne ishim rishtazi të larguar nga kufri (mosbesimi), kurse idhujtarët kishin një pemë që qëndronin pranë saj dhe i varnin armët e tyre në të, të cilën e quanin Dhetu Enuat.

Kaluam pranë një pemë dhe i thamë:

O i Dërguar i Allahut! Na e bëj edhe neve një Dhatu Enuat ashtu siç e kanë ata (idhujtarët) Dhatu Enuatin? I Dërguari i Allahut sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem na tha: Allahu Ekber, këto janë tradita (zakone)! Thatë –pasha Atë në dorën e të Cilit është shpirti im- ashtu siç i kanë thënë Beni Is’railët Musait:

قالوا يا موسى اجعل لنا إلها كما لهم آلهة قال إنكم قوم تجهلون

“…dhe thanë: O Musa, na e bën edhe ne një zot si zotët që i kanë ata (idhujtarët)! Ai (Musai) tha: Ju jeni popull që nuk dini” (‘Araf 138),

“Do t’i pasoni traditat e popujve që ishin para juve” (Transmetohet nga. Tirmidhiu dhe e ka bërë sahih).

Ky hadith nënkupton së: Përngjasimi me jobesimtarë është ajo që i ka nxitur Beni Is’railët për të kërkuar një gjë të tillë kaq të shëmtuar. Që do të thotë: T’ia sajoj atyre një të adhuruar (statujë) dhe pastaj ta adhurojnë ata.

Po ashtu, kjo i ka shtyrë sahabët e Muhamedit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem që të kërkojnë prej tij që t’iu bëj një pemë, e më pas të kërkojnë begati prej saj pos Allahut të Lartësuar.

Ashtu siç po ndodh edhe në ditën e sotme, sepse, shumica e myslimanëve i imitojnë jo besimtarët në veprat e shpikura (bidate) dhe shirkijate, siç janë festimet e ditëlindjeve, festimi i ditëve dhe javëve me veprime të veçuara, festimet për ndodhi fetare dhe përkujtime, ngritja e statujave, mbajtja e përkujtimeve, tubimi në raste pikëllimi, bidatet e xhenazes, ndërtimet mbi varreza, e të tjera.

Selefite janë të pastër nga veprimet terroriste.

Shkruar nga: shejh Ahmed ibën Jahja en-Nexhmij, RahimehUllah me: 22/07/1426h.

Burimi: http://www.sahab.net/home/?p=1571

Lavdi i takon Allahut, ndërsa paqja dhe bekimi i Tij qoftë mbi të Dërguarin e Allahut, familjen dhe shokët e tij, e më pas:

Me të vërtetë Allahu e dërgoi Pejgamberin me udhëzim dhe me fe të vërtetë, që të ngadhënjen mbi çdo fe edhe pse idhujtarët këtë e urrejnë. Jetëshkrimi i të Dërguarit të Allahut sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem është vet reflektimi praktik i sheriatit të Allahut të Lartësuar të cilin Allahu ia ka shpallur atij sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem, si dhe për të cilin Allahu ka urdhëruar të pasohet në fjalën e Tij:

(( ثُمَّ جَعَلْنَاكَ عَلَى شَرِيعَةٍ مِّنَ الأَمْرِ فَاتَّبِعْهَا وَلاَ تَتَّبِعْ أَهْوَاء الَّذِينَ لاَ يَعْلَمُونَ -18- إِنَّهُمْ لَن يُغْنُوا عَنكَ مِنَ اللَّهِ شَيئاً وإِنَّ الظَّالِمِينَ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاء بَعْضٍ وَاللَّهُ وَلِيُّ الْمُتَّقِينَ ) )

“Pastaj, Ne të vumë ty në një rrugë të drejtë të fesë, pra ti ndiqe atë e mos i ndiq dëshirat e atyre që nuk dinë. Ata nuk mund të mbrojnë ty për asgjë tek Allahu. Zullumqarët janë miq të njëri-tjetrit, kurse Allahu është mbrojtës i besimtarëve të devotshëm” (Xhathije 18-19).

Pejgamberi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem veç së e ka ndaluar thyerjen e besës dhe tradhtinë, si dhe ka urdhëruar me besnikëri, ndershmëri dhe besueshmëri.

Pejgamberi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem

“Kur e caktonte një emir (prijës) në ushtri apo në tog, e këshillonte atë posaçërisht me frikë ndaj Allahut, pastaj i thoshte: Luftoni me emrin e Allahut në rrugën e Tij, luftojeni atë që e mohoi Allahun; luftoni dhe mos e teproni, mos e thyeni besën, mos masakroni dhe mos mbytni fëmijë” (Transmeton. Muslimi).

Kurse, në një transmetim tek Tabaranij në Mu’xhem esSagir me nr. Të hadithit 340: “Dhe mos u frikësoni, mos mbytni fëmijë, e as gra dhe as të moshuar.”

E ka ndaluar Pejgamberi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem thyerjen e besës, si dhe e ka ndaluar (bërë haram) tradhtinë të cilën po e manifestojnë terroristët; gjithashtu e ka ndaluar mbytjen e grave dhe fëmijëve, e edhe të moshuarve, të cilët nuk janë të aftë për të luftuar dhe nuk luftojnë, e ka ndaluar mbytjen e këtyre, e po ashtu e ka ndaluar shkatërrimin (në tokë),

Allahu i Lartësuar thotë:

(( وَلاَ تُفْسِدُواْ فِي الأَرْضِ بَعْدَ إِصْلاَحِهَا وَادْعُوهُ خَوْفاً وَطَمَعاً إِنَّ رَحْمَتَ اللّهِ قَرِيبٌ مِّنَ الْمُحْسِنِينَ ) )

“Mos bëni çrregullime në tokë pas rregullimit të saj dhe lutuni Atij duke pasur frikë dhe duke shpresuar. S’ka dyshim se mëshira e Allahut është pranë atyre të mirëve” (‘Araf 56).

Pra, Allahu na kumtuar së nuk i do ata që bëjnë shkatërrim, si dhe ka kumtuar së Allahu nuk iu jep sukses intrigave të tradhtarëve.

Po në këtë rrugë, vazhduan sahabët e tij sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem. Kur shkonin tek ndonjë popull prej jo besimtarëve, i ftonin në Islam fillimisht, e nëse ata refuzonin dhe ishin nga ithtarët e librit, ua kërkonin xhizjen, e nëse edhe këtë e refuzonin, atëherë ua shpallnin luftën dhe iu tregon se do t’i luftojnë. Pra i luftonin pasi që iu tregonin atyre për luftë.

Kurse, në qoftë së ishin jo besimtarë nga idhujtarët, atyre iu ofronin të zgjidhnin mes Islamit dhe luftës, si dhe i luftonin pasi që i informonin së do t’i luftojnë.

Kurse, ajo që e veprojnë terroristët në këtë kohë, duke vendosur lënde shpërthyese në trup, apo duke ngasë makina me lënde shpërthyese dhe pastaj kur shohin ndonjë turmë njerëzish, e hedh vetën në ajr apo makinën e tij dhe vetveten, kjo çështje buron nga tradhtia, kurse Islami është shumë larg kësaj dhe assesi, kurrë nuk e miraton këtë.

Ato veprime vetëvrasëse që po ndodhin në Britani dhe në vende të tjera, janë duke i projektuar tekfircat havarixh.

Të cilët i ka qortuar i Dërguari i Allahut sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem në fjalën e tij: “Do të shfaqet në kohën e fundit një popull i ri në moshë, mendjelehtë, flasin me fjalën me të mirë të Allahut, dalin nga feja ashtu siç del shtiza nga gjahu, nuk e kalon imani fytin e tyre, kudo t’i takoni vritini, sepse në vrasjen e tyre ka shpërblim për atë që i ka vrarë ditën e Kiametit”.

Është vërtetuar nga Pejgamberi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem që ka thënë:

“Të vrarët më të këqij nën kupën e qiellit”, po ashtu ka thënë: “Vrasësi më i mirë është ai që i vret”, po ashtu ka thënë: “Lum ai që i vret ata apo që e vrasin ata”, po ashtu ka thënë: “Kudo që t’i gjeni, vritni ata, sepse në vrasjen e tyre ka shpërblim tek Allahu”, po ashtu ka thënë për ta: “Qentë e zjarrit (xhehenemit)”, po ashtu ka thënë: “Po t’i arrija do t’i luftoja sikur popullin e Adit” e në një transmetim: “Sikur popullin e Themudit”, po ashtu ka thënë: “Do të dalin marikitë (emër i havarixhëve), dalin nga feja ashtu siç del shtiza nga gjahu dhe pastaj nuk kthehen më në të (në fe) deri sa të kthehet shtiza në harkun e vet” kurse kuptimi i fjalës ‘mereka’ do të thotë: dalin nga ana tjetër. Pra, havarixhët dalin nga feja dhe asgjë prej saj (fesë) nuk mbetët (ngjitët për ta) në ta.

Duke u bazuar në këtë, Islami është i pastër nga këto veprime të pa matura marrëzie, për këtë duhet të ndëshkohet ai që vepron kështu dhe duhet të urrehen veprimet e tyre.

Ata, të cilët i akuzojnë selefitë të cilët e pasojnë librin e Allahut dhe sunetin e të Dërguarit të Tij sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem dhe që ecin në rrugën e sahabëve, që i akuzojnë për eksplodime në Britani apo diku tjetër, me eksplodime që përfshijnë vrasjen e njerëzve, humbjen e pasurisë, derdhjen e gjakut, frikësimin e njerëzve si dhe kryengritjen kundër pushtetit, ata që i akuzojnë selefitë me këtë, po ata janë kryerësit e këtyre gjërave të urryera.

Dëshirojnë t’ia adresojnë dikujt tjetër, kurse ata janë pjesëtarët e Alkaidës, të cilët e pasojnë Usam ibën Laden, elMisarin, Sad elFekihin dhe të tjerët sikur këta.

Sepse, këta u edukuan në frymën e librave të tekfirijinve, siç është Sejid Kutbi dhe ata që janë me të në këtë rrugë të gabuar, të cilët i konsiderojnë pa besimtarë umetin e Muhamedit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem pa të drejtë, përkundrazi i konsiderojnë pa besimtarë për mëkate, e nga mëkatet nuk shpëton askush.

E në fakt, nuk lejohet ta bëjmë pa besimtarë (tekfir) askënd nga myslimanët, përveç, kë e ka bërë pa besimtarë Allahut i Lartësuar, siç janë idhujtarët që kanë shirk të madh.

Allahu i Plotfuqishëm thotë:

(( وَلَقَدْ أُوحِيَ إِلَيْكَ وَإِلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكَ لَئِنْ أَشْرَكْتَ لَيَحْبَطَنَّ عَمَلُكَ وَلَتَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ ) )

“Veç së të është shpallur ty prej Allahut e edhe atyre para teje: “Nëse i bën shok Allahut, veprat tuaja janë të asgjësuara dhe ti do të jesh prej të humburve” (Zumer 56).

Po ashtu i Lartësuari thotë:

(( وَمَن يَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهاً آخَرَ لاَ بُرْهَانَ لَهُ بِهِ فَإِنَّمَا حِسَابُهُ عِندَ رَبِّهِ إِنَّهُ لاَ يُفْلِحُ الْكَافِرُونَ ) )

“E kush adhuron me Allahun ndonjë të adhuruar tjetër, për të cilin nuk ka kurrfarë fakti, përgjegjësia e tij është para Zotit të vet, e mohuesit nuk do të shpëtojnë” (Mu’minunë 117).

Po ashtu i Lartësuari thotë:

(( فَلاَ تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَهاً آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ ) )

“Pra, përpos Allahut, mos adhuro tjetër të adhuruar e të bëhesh prej të dënuarve” (Shuara 213).

Po ashtu i Lartësuari duke pohuar fjalën e Isai, të birit të Merjemes thotë:

(( ياَ بَنِي إِسْرَائِيلَ اعْبُدُواْ اللّهَ رَبِّي وَرَبَّكُمْ إِنَّهُ مَن يُشْرِكْ بِاللّهِ فَقَدْ حَرَّمَ اللّهُ عَلَيهِ الْجَنَّةَ وَمَأْوَاهُ النَّارُ وَمَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنصَارٍ ) )

“…O Beni Israil, adhuroni Allahun, Zotin tim dhe Zotin tuaj, sepse ai që i përshkruan Zotit shok, Allahu ia ka ndaluar atij xhenetin dhe vend i tij është zjarri. Për mizorët nuk ka ndihmës” (Maide 72).

Ky është realiteti që nuk i lejohet askujt të largohet prej tij, e kush pretendon të kundërtën e kësaj, siç janë tekfirijinët, të cilët i konsiderojnë pa besimtarë ata që kanë teuhid, falën dhe agjërojnë, ai është në të kotën, thirrës për tek e kota. Ky është realitet që nuk lejohet të dyshohet në të dhe as nuk lejohet të anohet prej tij, vërtetë prej Allahut është suksesi.

Paqja dhe bekimi i Allahut qoftë mbi të Dërguarin tonë, Muhamedin, familjen dhe shokët e tij.

Përvoja ime me xhematin Ih’vanul-Muslimine.

Autor: Shejh Muhamed Eman elXhamij, RahimehUllah

Burimi: http://www.sahab.net/forums/index.php?s … pic=149638

Pyetja: “Gjatë fjalimit tuaj pohuat së ju keni përvojë me xhematin Ih’vanul-Musliminë, dëshirojmë nga ju, një pasqyrim nga kjo dhe të përfitojmë nga kjo përvojë?”

Përgjigja: Lavdi i takon Allahut, kurse paqja dhe bekimi i Tij qofshin mbi të Dërguarin e Allahut, familjen dhe shokët e tij, e më pas:

Të vazhdojmë më përgjigje ndaj disa pyetjeve – kuptohet ato që mundemi- kurse, kjo është një pyetje me rëndësi.

Sa i përket përvojës sime me xhematin Ih’vanul-Musliminë, në disa nga përvojat e mia jam i veçuar prej juve, e në disa jeni pjesëmarrës edhe ju më mua, lavdi i qoftë Allahu dhe shumë prej tyre edhe ju i keni përjetuar.

E para: Në fillim të rinisë sime disa nga thirrësit e xhematit bën përpjekje –të cilët sipas asaj që ata i konsiderojnë si njerëz që i përvetësojnë (thirrin) të tjerët- u përpjekën të me përvetësonin edhe mua në shumë mënyra.

Gjatë një përpjekje, njëherë me morën me veti tek njëri nga prijësit e tyre të mëdhenj në një qytet prej qyteteve.

Udhëtuam një ditë të plotë dhe unë isha i dyshimtë…mirëpo, kur hymë tek ky njeri i madh (më pozitë), i cili i udhëhiqte këta (xhematin Ih’vanul-Musliminë), kur papritmas e vërejta së ky njeri posedon një mexhlis të madh dhe aty u shpërndan shpuzoret për shkundjen e cigareve; kurse unë thash në vete kjo është e para, pra, kjo është nga pikat.

Njëherë qëndruam në një ndejë dhe nuk ishte askush përveç meje dhe ai (personi) që më dërgoi tek ai shejh. Më pas hyri një i ri, kishte mjekrën e rruar, thuajse tani ka dalë nga salloni i qethjes, u vetëpërmbajta nga të folurit, e llogarita si të huaj prej neve (që s’ka lidhje me ne).

Me thanë: Ky është nga të veçuarit e Ih’vanul-Musliminëve –u shkatërrua Hajberi (fjalë e urtë) - thash kjo është e dyta!

Në qoftë së ky është nga të veçuarit e xhematit atëherë për kë është thirrja? Në qoftë së e bëjmë hallall duhanin, ua shpërndajmë shpuzoret duhanxhinjve dhe atyre që i kanë rruar mjekrat, i cili ka nevojë për thirrje dhe udhëzim që është nga të veçuarit e veçantë të tyre, atëherë për kë është thirrja?

Përfundoj mexhlisi dhe u kthyem unë dhe shoqëruesi im dhe fola me të gjatë rrugës, i thash: Për çfarë thirrni? Me tha: O filan, ti nuk e ke kuptuar metodologjinë e Ih-vanve?!

Në metodologjinë e Ih’vanve tani nuk flitet për punë të neveritshme, e as për mëkate, e as për pije dehëse, e as për rreshta, e as për ndonjë qëllim, mirëpo, në nxitojmë për ta ngritur hilafetin e përgjithshëm, pra duam të ndërtojmë shtetin islamik mbi çdo tokë dhe ndër çdo qiell, e gjithë toka të jetë e tyre (e myslimanëve).

Pasi të ndërtojmë shtetin e përgjithshëm –hilafetin e përgjithshëm- ata qanin për hilafetin e osmanlive dhe nuk e dinin fare së çfarë pragjeve kishte pasur në të, Allahu qoftë në ndihmë!

Pasi të ndërtojmë hilafetin e përgjithshëm, pas kësaj fillojmë me përmirësimet në Islam: (iu themi) alkooli është haram, punët e neveritshme janë haram, heqja e mjekrës është haram, pra, pas kësaj. Kurse tani, jo! Iu thash: kështu! Me thanë: kështu! Iu thash: këtu është dallimi mes meje dhe juve, që tash e tutje mos u mundo kotë, bërë përpjekje që të më besh njërin prej juve, porse tani jo!

Metodologjia e Islamit nuk është kështu, metodologjia e Islamit fillon me përmirësimin në çdo gjë. Çështjen e parë që fillon për ta përmirësuar metodologjia e Islamit është përmirësimi i akidës, nuk bën ta injorojmë gjendjen aktuale, bindjet e shumë popujve myslimanë tanimë janë të prishura, është përhapur idhujtaria dhe shirku ndaj Allahut me gjitha llojet e tij në mesin e tyre.

Në qoftë së i lemë kështu, mos ta refuzojmë shirkun e as bidatet, të nxitojmë për ngritjen e shtetit dhe ta bëjmë Islamin vetëm simbol, simbol i thatë që nuk veprohet me të, t’i mashtrojmë njerëzit me të. Do t’i mashtrojmë njerëzit nëse e ngritim lartë një pllakat ku shkruan ky është Islami i madh (nëse nuk veprojmë me të), e në këtë nuk shpresohet diçka e hajrit.

Njëri nga kokat e tyre veç së e ka pohuar së ata nxitojnë për të arritur në kupën e parlamentit, që do të thotë: Islami është një mjet për të hipur mbi shpinën e tij deri sa të arrijnë në kupën e parlamentit, pastaj e lëshojnë dhe e largojnë (Islamin)! Ky është Islami tek ta, kjo është tallje me Islamin. E marrin Islamin mënyrë dhe mjet për të arritur në parlament! Kjo është një pjesë nga përvoja ime, kurse në pjesën tjetër jeni pjesëmarrës edhe ju.

E dyta: Kurse, rastet kur edhe ju jeni pjesëmarrës me mua në këtë përvojë janë:

Kur janë shfaqur rrafiditë (shiat) dhe kur ata e ndërtuan shtetin e tyre, çfarë bënë kokat (prijësit) e Ih’vanve?

Udhëtuan nga çdo vend –me përjashtim ky vend (Arabia Saudite) - shkuan dhe i uruan, e begatuan dhe e puthen ballin dhe fytyrën e rrafidizmit. E më pas, e bën si porosi të tyre: Bëhuni Humejnijinë (si Homeini), çdo njeri prej juve le të jetë Humejnij në vendin e vet!

Pra, Ih’vanet ishin me humejnijinët (me Homeinin), kur rrafiditë u përpjekën për ta prishur Xhaminë e shenjtë, kur i sulmuan banorët e dy vendeve të shenjta, kur iu bën keq haxhilerëve që shkonin në shtëpinë e Allahut, Ih’vanet ishin miqtë dhe aleatët e tyre. Këtë mund t’jua vërtetoj juve me foto të cilat i kanë bërë ata me këtë njeri (me Homeinin).

Kur ua falen xhenazen të vdekurve të tyre, i quajtën dëshmor (shuheda), të vrarët e rrafidive i quajtën dëshmor dhe ua falën namazin e xhenazes dhe jetuan (qëndruan) me këtë njeri (Homeinin) një kohë të gjatë!

Ndryshoi politika ashtu siç është traditë e saj, u shfaq njeriun i Bagdadit (Sadam Husejni) dhe e shpallen pa besimtarë edhe njeriun e Teh’ranit (Homeinin), dikur u drejtuan kah Bagdadi dhe qëndruan në pragun e Sadamit dhe e emëruan me llagapin Salahud-din Ej-jubij, muxhahidi i madh, përmirësuesi i madh!

Po ashtu shkatërrimin e tij ndaj Kuvajtit, shkatërrimin e shteteve të gjirit dhe Saudisë, gjithë këtë e quajtën përmirësim dhe çlirim të Kudsit, kaloi Kudsi në Kuvajt!

Kështu vepruan Ih’vanët, e akoma veprojnë kështu, sa që deri vonë njëri nga kokat e tyre shkonte tek Sadami, kohë pas kohe, sa që disa nga gazetat kohën e fundit janë tallur me të: “Kur të shkoni Turabi tek Sadami, a i jep fetwa apo merr fetwa prej tij, cili prej tyre është mufti?”

Sepse Turabi nxiton pas asaj që nxiton Sadami, sipas rezultatit që ka dal në fund!

A nuk e kuptoni fik-hul-vakian? A nuk është fik-hul-vaki veç se kjo? Në qoftë së nuk e kupton këtë, atëherë jeni njerëzit me të paditur ndaj fik-hul-vakias! Kjo është fik-hul-vakia, aktualiteti i njerëzve, kjo është kështu që nga dita që janë shfaqur e deri në këtë kohë.

Ata bashkëpunojnë me kriminel, me njerëz të prishur, edhe pse të rinjve ua zbukurojnë me të mirën –kryesisht të rinjtë tanë janë të mirë-.

Kur u shfaq lëvizja e Ih’vanve në Algjeri, në Tunisi, në cilin do vend, ata e quajtën këtë lëvizje: Lëvizje Islame, e në fakt është shkatërruese xhahilije (injorance). E cila thërret për parlament, kurse parlamenti është kufër, asnjëherë nuk e ka ftuar një qytetar për t’u gjykuar tek Islami, por e fton për parlamenti.

Nuk ka dallim mes qytetari –ai i cili tek njerëzit njihet si selefij dhe thirrës- s’ka dallim mes tij dhe mes atyre që janë në ulëse (në parlament). Në se ata që janë në ulëse gjykojnë me ligjin francez, në qoftë së e votojnë qytetaret dhe arrin në pushtet dhe nëse dëshiron e heq ligjin francez, e pastaj e vendos ai dhe shokët e tij ligjin algjerian dhe më pas gjykojnë me të në parlamentin e tyre, këtu i pyes kërkuesit e dijës: A ka dallim mes kufrit të importuar dhe atij vendorë? Nuk ka dallim mes tyre, porse ligji i tyre është kufër vendorë, kurse ligji francez kufër i importuar. Në Islam s’ka dallim mes kufrit të importuar dhe atij vendorë.

Përkundrazi legjislacionet e shujuhve të shkretëtirave nëse i vëren në çështjet e hallallit dhe haramit, e kupton së janë ligj, tagut dhe gjykim me diçka tjetër pos asaj që e ka zbritur Allahu.

Mësojeni se, kuptimi i gjykimit me diçka tjetër pos Allahut nuk është vetëm importimi i ligjeve nga jashtë! Legjislacionet që janë të njohura tek banoret e shkretëtirës, ligjet që i vendosin të rinjtë nga mesi jonë, që flasin gjuhën tonë, që atribuohen tek feja jonë, i vendosin ligjet nga vetja e tyre, gjitha këto s’kanë dallim mes tyre dhe ligjit francez dhe anglez, gjitha janë njëjtë, gjitha janë gjykim me diçka tjetër pos asaj që e ka zbritur Allahut dhe është kufër ndaj Allahut.

Këto janë disa nga përvojat e mia me ta. Ata nuk e kanë ndryshuar metodologjinë e tyre, akoma bashkëpunojnë me armiqtë e thirrjes islame, mirëpo veprimi në emër të Islamit është politikë, Islam politik.

Nga politika e tyre është që t’i lënë injorantë masën, masa tek ta duhet të mbet e pa ditur, mos të mëson. Mos të mësojnë dhe t’i bashkojnë sikur rrafiditë.

A e dini së rrafiditë janë njerëzit me të paditur, me të paditur së injorantët tanë, sepse ata kanë bindjen së duhet bërë nënshtrim (ta’atu) ndaj dijetarëve, kurse masa jonë nuk e kanë bindjen së duhet nënshtruar ndaj dijetarëve. Tek ne, nuk ka nënshtrim ndaj dijetarëve, përveç tek rrafiditë, është kjo akide e cila është transferuar tek Ih’vanet, ata e shohin së masa duhet t’i nënshtrohet atyre dhe duhet të mbetët në injorancë deri sa t’iu nënshtrohet atyre me nënshtrim të verbër.

Ky është realiteti i këtij xhemati shkurtimisht.

Thirrja e Muhamed ibën Abdul-Vehabit.

Autor: Shejh Albani, RahimehUllah!

Burimi: (Silsiletul-Huda ueN-nur Nr. i kasetës 291)

Pyetja: “Një njeri thotë: Po dëgjojmë shumë për (të ashtuquajturin) Vehabizmin dhe po dëgjojmë së ata e urrejnë dërgimin e salaveteve mbi Pejgamberin sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem, e as nuk e vizitojnë varrin e tij sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem dhe disa shujuh thonë së Pejgamberi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka paralajmëruar për ta: “Nexhdi është briri i shejtanit”, cila është përgjigja juaj për këto fjalë?”

Përgjigja: “Në fakt kjo pyetje, me keqardhje e them, ka lënë gjurmë të mëdha tek shumë myslimanë. Kjo ka ardh si shkak i propagandës së politikës në të kaluarën, mirëpo kësaj politikë i ka kaluar koha dhe i ka përfunduar, sepse kjo ishte pjesë e politikës së shtetit turk –nuk po e zgjas me shumë, porse ky është vetëm një pasqyrim i shkurtër- e shfaqën (këtë akuzë) ditën kur u shfaq ky njeri i ditur dhe përmirësues, i quajtur Muhamed ibën Abdul-Vehab në disa vende të Nexhdit duke i thirrur njerëzit në sinqeritet për të cilin veç së folëm më parë, në adhurim të Allahut të Vetëm dhe mos t’i behët shirk asgjë Atij. Gjurmët e të cilit (shirkut) fatkeqësisht akoma janë prezent në disa vende islame, gjë që në këtë vend (Nexhd dhe rrethina e tij), nga ka dalë shejhu përmirësues Muhamed ibën Abdul-Vehab , Allahu e mëshiroftë, nuk është më prezent shirku.

Në këtë zonë deri me tani, lavdi i qoftë Allahut, nuk ka ndonjë lloj shirku siç e shohim në shumë vendet islame: Egjipt, Jordani dhe Siri, apo në vendet e huaja, apo në Iran. Lajmi i Homeinit dhe vdekjes së tij, konsiderimi i varrit të tij si Qabe ku iranianët e vizitojnë, ky lajm për juve nuk është i hershem.

Ky njeri (Muhamed ibën Abdul-Vehabi) kur u shfaq dhe thirri për adhurimi ndaj Allahut të Plotfuqishëm e të Vetëm u akordua me një urtësi që e dëshiroi Allahu i Plotfuqishëm. Kjo urtësi ishte prania e një princ prej princave të Nexhdit, e ky ishte Su’udi, gjyshi i mbretit aktual (të Arabisë Saudite).

Bashkëpunojë shejhu me princin dhe bashkëpunoj dituria me shpatën. Filluan ta përhapin thirrjen e Teuhidt në vendet e Nexhdit duke i thirrur njerëzit nganjëherë –dhe kjo është kështu në parim- nganjëherë me fjalë, e nganjëherë me shpatë. Kush i përgjigjet fjalës, kjo ishte ajo që kërkohej, se përndryshe nuk do të realizohej thirrja veç së me forcë.

U përhap kjo thirrje sa që arriti edhe në vende të tjera, duke pas parasysh së vendet e Nexhdit dhe vendet tjera islame për rreth saj, siç është: Iraku, Jordania e shumë të tjera ishin nën pushtetin e turqve, të cilët e mbanin pushtetin me trashëgimi (njëri pas tjetrit).

Kur u manifestua emri i këtij njeriut me dituri dhe këtij princi me administrim, u përhap e u përhap (thirrja e tij), turqit u frikësuan së në boten islame do të shfaqet një shtet që e sfidon shtetin e turqve! Insistuan ta zhdukin edhe pse ishte mu në vatrën e vet (si shtet fillestar), me thashetheme të kota ndaj tyre, me gënjeshtra dhe shpifje ashtu siç u ceken në pyetje apo shumë gjëra të tjera, kurse ato që i dëgjojmë ne, janë shumë e me shumë. Unë thash me herët së shkaku kryesorë është faktori politik, pra ky është shkaku.

Mirëpo, kjo politikë ka përfunduar dhe ne nuk jemi duke bërë hulumtim historik.

Kurse, shkaku tjetër është injoranca e njerëzve ndaj kësaj thirrjeje. Kjo injorancë ma kujton mua një tregim që e kam lexuar në disa nga revistat. Dy burra polemizonin rrugës për thirrjen e Muhamed ibën Abdul-Vehabit të cilën (thirrje) e quajnë vehabizëm.

Sikur njerëzit të mendonin për atë që e flasin, veç kjo fjalë që e thonë do t’ju mjaftonte si përkujtim së ata janë duke gabuar kur e pohojnë këtë. Sepse, shprehja vehabizem nëse duam të shikojmë për prejardhjen e saj dhe kujt i atribuohet, e shohim së vehabizmi i atribuohet emrit elVehab, e kush është elVehab? Ai është Allahu i Lartësuar!

Pra, shprehja Vehabizem është nder dhe nuk është nënvlerësim, mirëpo është një shembull që e thonë tek ne, në Siri: “Në veshët e tyre është një gjë e frikshme sikur bubullima shumë e frikshme.” (sipas tyre) Vehabitë nuk e besojnë të Dërguarin, nuk besojnë në diçka tjetër pos Allahut!

Ky hulumtim ma kujtoj rastin e këtyre dy burrave që polemizonin, e ky injoranti pretendonte që ata (Vehabitë) nuk besojnë veç se në Allahun, kurse Muhamedin si të dërguar të Allahut nuk e besojnë dhe nuk thonë veç se La ilahe Il-lAllah.

Tek ne, në Sham duke u bazuar në këtë tregim të Shamit, duhet t’ju them juve me dialektin e Shamit, kur pranë juve kalon konsulli apo ambasadori saudian në këtë vend (Siri), flamuri i vendit të tij valon në makinën e tij dhe aty shkruan qartë La ilahe il-lAllah Muhamedun resul-Ullah.

O njerëz kini frikën Allahut! Si thoni këta njerëz nuk besojnë në diçka tjetër pos Allahut, kurse flamuri i tyre është i vetmi flamur në dynja, në të cilin shkruan deklarata e Teuhidit, për të cilin Pejgamberi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë: “Jam urdhëruar t’i luftojë njerëzit deri sa të dëshmojnë fjalën La ilahe Il-lAllah Muhamedun resul-Ullah, e kur ta thonë këtë, është i garantuar gjaku i tyre dhe pasuria e tyre, përveç së me të drejtë, kurse llogaria i takon Allahut”.

Si thoni për këta njerëz dhe shpifni ndaj tyre, kurse ky është flamuri i tyre i ngritur që simbolizon atë iman që është në gjokset e tyre!

Kjo është gjëja, gjëja më e madhe dhe me e rëndësishmja. Për këtë flamur mund të thuhet që është i falsifikuar dhe është thjesht një pretendim mashtrues etj, mirëpo si është gjendja e tyre, deri me tani njerëzit e bëjnë haxhin të sigurt dhe të qetë, këtë (haxhilerët) nuk e përjetuan në kohën e turqve të cilët i kanë përhap këto thashetheme ndaj tyre dhe këto shpifje të rrejshme.

Ju e dini që shumë vite prindërit tanë, e aq me keq gjyshërit tanë, ishte e domosdoshme për çdo ekuipazh të haxhilerëve nga cilido vend të shoqërohej nga njerëzit e armatosur, të gatshëm për t’i mbrojtur njerëzit e atij ekuipazhi nga kusarët.

SubhanAllah! Kjo gjë ka kaluar dhe ka përfunduar, me çfarë politike? Me politiken të cilën ata e quajnë Vehabije deri në këtë çast.

Në qoftë së kushtimisht themi së ky flamur që valon dhe e manifeston imanin e mirëfilltë dhe Teuhidin e pastër, e që krahas tij është imani në Muhamedin si pejgamber, është i falsifikuar dhe i shpifur, a nuk po shihni se ata qëndrojnë në xhamia duke e adhuruar Allahun. Myezini e thirr ezanin ashtu siç thirret në çdo vend. Me përjashtim disa shtesa (që s’kanë bazë) para dhe pas ezanit që thuhen në vende tjera, aty nuk thuhen, sepse ata e pasojnë sunetin.

Nuk e mohon askush fjalën e Pejgamberit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem, ai është pejgamberi i islamit dhe i gjithë krijesave në çdo kohë dhe çdo vend, mirëpo (veprimi i tyre) është si shkak i pasimit të selefit, siç thuhet: Çdo e mirë është në pasimin e selefit, e çdo e keqe është në shpikjet e halefit!

Deri me tani, njerëzit shkojnë në haxh dhe e dëgjojnë këtë ezan me dëshminë se vetëm Allahu duhet të adhurohet dhe me dëshminë së Muhamedi është pejgamber, pastaj falën sikur na, e përmendin Pejgamberin salAlahu alejhi ue selem dhe sa herë që e përmendin, dërgojnë salavate mbi të ndoshta me shumë së sa këta njerëz që shpifin ndaj tyre, që thonë Vehabitë nuk e donë Pejgamberin sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem dhe nuk dërgojnë salavat mbi të!

O njerëz kini frikën Allahut! Kjo është shpifje që realiteti i tyre (që ata i quajnë Vehabij) e hedh poshtë.

Sa që nuk mund të thuhet së këta njerëz bëjnë lajka, porse kjo është si shkak i asaj që buron nga zemra e tyre, imani në La ilahe il-lAllah Muhamedun resul-Ullah, si dhe ecja në rrugën e Pejgamberit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem, duke mos shtuar asgjë dhe nuk po them duke pakësuar, sepse pakësimi është gjë e natyrshme tek njeriu.

Nuk mundet njeriu (që ta ndaloj pakësimin) – mirëpo në aspektin e akidës as nuk shton e as nuk pakëson, kurse në aspektin e adhurimit nuk shton, mirëpo pakësimi ndodh, si për shembull , disa nuk falën natën kur njerëzit flenë, mirëpo ky pakësim nuk ndikon në akiden e tij, e as në Islamin e tij, pra kjo fjalë (shpifje) deri me sot është shpifje ndaj këtyre, kurse ata janë të pastër nga kjo ashtu siç thuhet: Është i pastër ujku nga gjaku i birit të Jakubit!”

Rreziku i përhapjes përgojimit (gibetit) në mesin e njerëzve.

Autor: Shejh Muhamed ibën Salih elUthejmin, RahimehUllah!

Burimi: (Likaul-Babul-Meftuh 7/66)

Ne i shohim disa njerëz tani që përhapin fjalë ndaj disa njerëzve të caktuar, përhapin fjalë dhe vepra ndaj dijetarëve çfarë ata nuk i kanë thënë dhe nuk i kanë vepruar. E aq me keq përhapin fjalë dhe vepra për pushtetarët dhe udhëheqësit çfarë ata nuk i kanë thënë dhe nuk i kanë vepruar.

Përgojimi ndaj dijetarëve dhe pushtetarëve, siç është mbreti apo ministri e të tjerë, është më i rënde së sa përgojimi ndaj njerëzve në përgjithësi. Sepse përgojimi i parisë e shkakton urrejtjen ndaj prijësit, e kur njeriu e urren prijësin e vet nuk e dëgjon fjalën e tij, kështu që çdo punë të mirë që e vepron prijësi përveç së mungon në  sytë e këtij njeriu, e çdo punë të keqe që e vepron prijësi i bie në sy dhe në zemër, përse? Sepse, nuk e do prijësin dhe e urren si shkak i asaj që është përhap ndaj tij, siç ka thënë një poet i mençur:

“Syri i kënaqësisë (epshit) ndaj çdo të mete është i kënaqur – Ashtu siç syri i hidhërimit i sheh gjërat e barabarta.”

Njeriu i hidhëruar mos mendo së e përhap të mirën e atij që është i hidhëruar në të, mirëpo ky njeri i zëmëruar urryes i përhap gjitha të këqijat dhe hesht ndaj të mirave sikur mos me ndodh fare.

Pra, përgojimi i prijësit e shkakton urrejtjen e tij dhe armiqësinë, si dhe mos nënshtrimin ndaj urdhrit të tij, të mirat i bën të këqija, e kjo është e rrezikshme për gjithë shoqërinë. Sepse kur gjërat kalojnë në kaos që nuk kanë frerë prishet rëndi, përçahet Umeti.

Po sikur për shembull t’i përhapim të këqijat e prijësit, a e përmirëson kjo gjendjen sadopak? Sikur ta përmirësonte gjendjen do të ishte mirë, mirëpo nuk përmirësohet, përkundrazi gjendja eskalon me shumë.

Kështu që prijësi e vëren këtë dhe bie në atë që nuk është e drejtë e tij, siç është akuzimi i atyre që s’kanë faj me ndonjë çështje çfarë ata janë të pastër prej saj, e si shkak i kësaj ndodh sherri ndaj atij që e ka përhap këtë të keqe dhe ndaj të tjerëve.

Dhe a është përgojimi mëkat i vogël apo është nga mëkatet e mëdha?! Përkundrazi është nga mëkatet e mëdha.

Ibën Abdul-Kavij në vargjet e tij edDelijetul-Fik’hijetu ka thënë:

Dhe është thënë të vogla janë përgojimi dhe bartja e fjalëve –Kurse të dyja janë të mëdha sipas pohimit të Ahmedit

Ka për qëllim imam Ahmed ibën Hanbel, Allahu e mëshiroftë!

Pra, përgojimi është nga mëkatet e mëdha, Allahu i Plotfuqishëm thotë:

وَلا يَغْتَبْ بَعْضُكُمْ بَعْضاً أَيُحِبُّ أَحَدُكُمْ أَنْ يَأْكُلَ لَحْمَ أَخِيهِ مَيْتاً فَكَرِهْتُمُوهُ

“…Mos e përgojoni njëri-tjetrin! Vallë, a dëshiron ndokush prej jush të hajë mishin e vëllait të vet të vdekur?! Sigurisht ju do ta urreni këtë!…” (Huxhurat 12).

Kush dëshiron ta hajë mishin e vëllait të vet të vdekur, a ka dikush që e do ketë?! Askush nuk dëshiron që ta hajë mishin e vëllait të vet të vdekur. Allahu i Lartësuar e ka ngjasuar përgojimin me ngrënien e mishit te të vdekurit, sepse ai që përgojohet nuk është i pranishëm që ta mbrojë vetën, ashtu sikur i vdekuri nëse ja ha mishin ai është i vdekur dhe nuk e mbron vetën.

Ky është ngjasim me diç me të shëmtuar që ka mundësi, gjë që aludon së përgojimi është i urryer tek Allahu i Plotfuqishëm, e po ashtu duhet të jetë e urryer edhe tek njeriu i mençur, sepse Allahu i Lartësuar thotë:

فَكَرِهْتُمُوهُ

“Sigurisht ju do ta urreni këtë!…” (Huxhurat 12).

Rreziku i përgojimit të dijetarëve:

Gjithashtu përgojimi i dijetarëve, kurse dijetarët pa dyshime që nuk janë të pa gabueshëm dhe askush nuk është i pa gabueshëm përveç një njeriut, e ai është i Dërguari i Allahut sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem, siç ka thënë imam Maliku, RahimehUllah: “Nuk ka asnjë nga ne, përveç së i merret dhe i lihet fjala, me përjashtim të pronarit të këtij varri” dhe bëri me shenje kah varri i Pejgamberit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem.

Dhe të vërtetën e ka thënë Allahu e mëshiroftë, çdo kush gabon, sa që njeriu e di gabimin e vet. Nganjëherë kur njeriu e thotë një fjalë, pastaj hulumton apo debaton në lidhje me të, i bëhet i qartë gabimi.

Mirëpo, a është nga mirënjohja ndaj dijetarëve, të cilët e kanë lodhur vetën në kërkimin e diturisë dhe nuk kanë kursyer asgjë në përhapjen e tij në mesin e Umetit, që kur të gabojnë ndonjë gjë, të përhapet gabimi i tyre dhe mos të përmenden të mirat e tyre? Përgjigja është: Jo, pasha Allahun!

Nuk është nga mirënjohja ndaj tyre dhe nuk është drejtësi e as korrektësi. Përkundrazi drejtësi është që të balancohen të mirat dhe të këqijat, e në qoftë së të mirat janë me shumë së të këqijat, atëherë njeriu është nga të mirët. Kjo ndodh kur të këqijat janë afër të mirave për nga numri. E si është halli kur është një e keqe karshi qindra të mirave?!

Mirëpo, disa njerëz Allahu na ruajttë një gabim të vetëm e merr shkak për të sharë, për thashetheme dhe i shton asaj të keqe shumë të këqija të tjera. Dhe kjo nuk lejohet kurrë në asnjë rast.

Dije që kur njerëzit e humbin besimin në dijetarë, nuk do të thotë kjo që i është bërë dëm dijetarit si individ, porse ky është dëmtim ndaj dijetarit dhe ndaj asaj që e bartë ai nga sheriati. Kur dijetari bie nga pozita që e ka në sytë e njerëzve, ata nuk e pranojnë fjalën e tij edhe nëse është më e qartë së dielli.

Ngase besueshmëria është hequr prej tyre. Sikur mos të ishte besueshmëria e njerëzve në njeri tjetrin, kurrë nuk do të përfitonin prej njëri-tjetrit. Sa që njeriu me të cilin dëshiron të bësh një bashkëpunim, për t’i shitur dhe për të blerë prej tij, në qoftë së nuk i zë besë, a bashkëpunon me të? Jo!

Për ketë ju këshilloj që të jeni të kujdesshëm tej mase që të largoheni nga thashethemet, dhe të preokupohet njeriu me atë që i nevojitet e jo me atë që nuk i hynë në punë, sepse kjo është nga mirësia e Islamit të njeriu, ashtu siç ka thënë Pejgamberi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem.

E lus Allahun e Lartësuar që të më bëj mua dhe juve nga ata që njerëzit nuk kanë sherr dhe të na ruaj nga sherri i tyre. Të na udhëzoj në rrugën e Tij të drejtë. Dhe të na i pranoj neve dhe juve (punët e mira).

Gjithashtu ju përgëzoj që prania e juaj në këtë ndej është brenda fjalës së Pejgamberit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem: “Kush merr rrugën për të kërkuar dituri, Allahu ja lehtëson rrugën për Xhenet.”

Allahu na dhuroftë neve dhe juve sinqeritet!

 

Përktheu: Besim Gjelaj

Përktheu: Burim Mujaj

Përktheu: Xhemal Jakupi

Përktheu: Besmir Cacani

Përgjigje të dobishme mbi disa pyetje të metodologjive të reja.

 

Autor: Shejh Dr. Salih ibn Feuzan ibn Abdullah Ali Feuzan.

Burimi: “el-Adxhibah el-Mufidah an As’ilat-il-Manahixh el-Xhadidah”, (faqe. 19-146)

Përgatiti: Stafi Perlatmuslimane.

01. Kampet verore apo ligjëratat në xhami?

Pyetja 1: “Çfarë i këshillon vëllezërit e ndershëm të cilët marrin pjesë në kampet verore, nëse se koha e tyre ndeshet me kohën kur mbahen mësimet e dijetarëve? A duhet që ata të shkojnë në mësimet e dijetarëve apo të qëndrojnë në kamp? Ne shpresojmë për një përgjigje të detajuar pasi që shumë të rinj po flasin për këtë temë.”

Përgjigje: “Qëllimi i kampeve është për të pastruar dhe mësuar nxënësit. Unë mendoj se përgjegjësit e kampit duhet të përshtatin kohën në mënyrë që ata të munden t’i sjellin të rinjtë në xhami për të dëgjuar ligjëratat dhe mësimet. Sepse pjesëmarrja në ligjërata është pjesë e këtyre kampeve. Në vend se ligjeruesi të shkoj tek ta, ata vijnë tek ligjëruesi në xhami. Kjo është më mirë. Është më mirë që ata të gjenden në xhami, në shtëpin e Allahut, dhe ta dëgjojnë dijen se sa të qëndrojnë në kamp.1.

Si përmbledhje, është e detyrueshme për përgjegjësit e kampit që të organizojnë një program në mënyrë që ligjëratave në xhami tu ipet një kohë e programit të tyre dhe që ato të mos bien ndesh me kohën e programit. Kjo është siç thashë, një nga qëllimet e kampeve verore.

______________________________________________

1 - Në fillim xhamia ishte burimi i dijes dhe qendra e dijetareve. Nga atje erdhën dijetarët që ishin të shkëlqyer në dijen rreth Hadithit, Fikhhut dhe parimeve të tij, Tefsirit dhe parimeve të tij, gjihës dhe degët e saj. Ata që posedonin të gjitha këto aftësi erdhën në përgjithësi të gjithë nga studimet e xhamisë. Të gjithë duhet ta dinë se dija duhet të kërkohet dhe jo që dija ti kërkojë njerëzit. Prandaj mos e ndërro atë më të mirën me atë që është më e keqe.

02. Pjesët teatrale dhe ilahitë nepër kampet verore.

Pyetja nr 2: “Në kampet verore mbahen pjesë teatrale dhe këndohen ilahi. Çfarë do të thoni për këtë?”

Përgjigje: “Përgjegjësit e kampit janë të detyruar që të ndalojnë të gjitha gjërat e padobishme ose të dëmshme për nxënësit. Ata duhet t’ua mësojnë atyre Kur’anin, Sunnetin, Hadithin, Fikhun dhe gjuhën arabe. Kjo është e mjaftueshme dhe merrë kohë të mjaftueshme. Ata duhet gjithashtu t’u mësojnë atyre ato shkenca që u sjellin dobi në jetën e kësaj bote, sikurse shkrimin, matematikën dhe shkathtësi të dobishme. Ndërsa gjërat që ata i quajnë “argëtuese”, në realitet ato nuk duhet të përfshihen në program1. Sepse ato janë një humbje kohe. Madje ndoshta edhe i preokupojnë me gjëra që i bën të harrojnë qëllimin e vërtetë për të cilin ata kanë ardhur. Prej këtyre fenomeneve janë pjesët teatrale dhe ilahitë. Ato nuk janë asgjë më shumë se se argëtim dhe lojëra. Përveç kësaj, ato i shtyejnë studentët që të shikojnë teatër dhe të dëgjojnë muzikë e cila transmetohet në media të ndryshme.”

1 - Shejkh Salih el-Fauzan ka thënë:

“Ajo që duhet theksuar është fenomeni që shumë të rinj fetarë kanë rënë në të. Ata dëgjojnë ilahi që këndohen në kor dhe quhen “këngë islame”. Ato janë një lloj i muzikës dhe ndoshta nganjëherë këndohen me zëra provokues. Këto kaseta shiten së bashku me kaseta të Kuranit dhe ligjëratave fetare. Është gabim që ato të quhen “islame”, sepse Islami nuk ka ligjësuar ilahi për ne. Ajo që është ligjësuar për ne është dhikri, leximi Kur’anit dhe studimet e dobishme. Ilahitë i përkasin bidateve të fesë së Sufive. Ata e kanë bërë fenë një argëtim dhe lojë. Të lejohen ilahitë që të përbëjnë një gjë fetare na kujton të krishterët të cilët e kanë bërë fenë e tyre kore dhe melodi.

Pra, është e detyrueshme për të qëndruar larg nga këto këngë ilahi dhe të ndalojmë shitjen dhe shpërndarjen e tyre. Përveç kësaj, këto ilahi mund të nxisin në entuziazëm të pamatur dhe provokime mes myslimanëve.

Ata që përhapin këto ilahi argumentojnë me atë se nodhte që Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem të ndëgjoj poezi dhe t’i miratojë ato. Kundërargumenti është se poezia që lexohej në praninë e Profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem nuk këndohej në kor sikurse këngët. Ajo as nuk u quajt “islame”. Ishin poezi arabe të cilat përbëheshin nga urtësitë, fjalë të urta, përshkrim i guximit dhe bujarisë. Sahabët i lexonin ato poezi çdo njëri për veten e tij për shkak të kuptimeve që ato përmbanin. Ata lexonin ato poezi kur ishin duke punuar shumë në ndërtimin e shtëpive apo gjatë udhëtimeve natën. Kjo dëshmon se është e lejuar për të lexuar poezi të tilla në rrethana të tilla të ngjashme, e jo që kjo të bëhet art në edukim dhe në davet, e cila është bërë në momentin kur nxënësit mësojnë këto ilahi dhe i quajnë ato “këngë islame” ose “këngë fetare”. Kjo është një bidat në fe dhe buron nga Sufitë bidatçi. Është tipike për ta që të lejojnë ilahitë të përbëjnë një aspekt fetar.

Është e detyrueshme që t’i kushtojmë vëmendje këtyre komploteve dhe të ndalojmë shitjen e këtyre kasetave, sepse e keqja fillon me masë të vogël. Nëse nuk e ndalon atë menjëherë ajo zhvillohet dhe të rritet.” (El-Khutab el-Minbarijjeh (3/184-185))

Shejkhu i nderuar Muhamed bin Salih bin Uthejmin u pyet rreth “ilahive islame”. Më poshtë është pyetja dhe përgjigja.

Pyetje: “A është e lejuar për burrat që të këndojnë ilahi islame? A lejohet që ti këndojnë ato të shoqëruar me dajre? A lejohet këndimi i tyre jashta festave dhe gazmendeve?”

Përgjigje: “Ilahitë islamike” janë këngë të shpikura. Ato na kujtojnë bidate të Sufive.” Për këtë arsye duhet qëndruar larg prej tyre dhe të afrohet te këshillat Kur’anit dhe Sunnetit. Përjashtimi i vetëm do të ishte në luftë për hir të motivimit dhe Xhihad për hirë të Allahut Tebarake ue Te‘ala. Kjo është e mirë. Nëse ilahitë shoqërohen me dajre atëher janë edhe më largë së saktës. (Fataua esh-Shejkh Muhamed bin Salih bin Uthejmin (1/134-135))

03. Kutpimi i Fikh-ul-Uaki (aktualitetit) 

Pyetja 3: “A mund ta sqaroni konceptin e “Fikh-ul- Uaki” (të kuptuarit e çështjeve aktuale) duke qenë se ajo përmendet dhe është për qëllim si një përkufizim gjuhësor dhe jo një një fetar?”

Përgjigje: “Shpesh thuhet se është e vështirë për të sqaruar atë që është e qartë. Kuptimi i nevojshëm dhe i rekomanduar është ajo që rrjedh nga Kur’ani dhe Sunneti. Ky është të kuptuarit e nevojshëm.

Kurse sa i përket kuptimit gjuhësorë, ajo është një gjë e lejuar (mubah). Megjithatë, kjo nuk është diçka që kërkohet nga njerëzit. Që ta kuptosh gjuhën do të thotë ta dish se çfarë do të thotë një fjalë, rrënjët e saj, shkronjat e saj dhe kështu me radhë. Kjo quhet të kuptuarit e gjuhës. Për shembull, eth-Tha’alabi dhe libra të tjerë të quajtur “Fikh-ul- Lughah”. Kjo është një lëndë plotësuese.

Kur thuhet fjala “Fikh” siq është në fjalët e Allahut Tebarake ue Te‘ala:

لِّيَتَفَقَّهُواْ فِي الدِّينِ

“E përse nga çdo grumbull i tyre të mos shkojë një grup për t’u aftësuar në diturinë fetare.” 1

فَمَا لِهَؤُلاء الْقَوْمِ لاَ يَكَادُونَ يَفْقَهُونَ حَدِيثًا

“Ç’është me këtë popull që nuk kupton gati asnjë send?” 2

وَلِلَّهِ خَزَائِنُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَلَكِنَّ الْمُنَافِقِينَ لَا يَفْقَهُونَ

“Po, të Allahut janë pasuritë (depot) e qiejve e të tokës, por hipokritët nuk janë duke kuptuar.” 3

dhe në fjalët e Profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem:

“Atij që Allahu ia dëshiron të mirën, ia mundëson atij që ta kuptojë fenë.” 4

Kjo është për qëllim të kuptuarit e fesë duke njohur dispozitat sheriatike. Kjo është e kërkuar. Për këtë duhet të kujdesen dhe janë të detyruar ta mësojnë myslimanët.

Megjithatë, këta njerëz nuk e kanë për qëllim të kuptuarit e gjuhës kur flasin për Fikh-ul- Uaki. Qëllimi i tyre është të merret me politikë dhe nxitje politike, kalimi i kohës në të dhe drejtimi i ambicieve kah politika.

Sa i përket të kuptuarit e dispozitave, ata e quajnë atë “të kuptuarit e cikërrimeve” dhe “të kuptuarit e ciklit mujor dhe lehonisë” për të nxitur mosinteresim për to 5.

______________________________________________________

1 - 9:122

2 - 4:78

3 - 63:7

4 - Bukhari (71) dhe Muslimi (1037).

5 - Kjo e qartëson se ka disa lloje të Fikhut të kërkuar (të kuptuarit):

1 - Fikh që do të thotë të kuptuarit Kur’anin dhe Sunnetin dhe nxjerrja e dispozitave nga to.

2 - Fikh në gjuhën arabe, e cila është gjuhë e Kuranit dhe Sunnetit, sikurse gramatika, morfologjia dhe retorika, dhe etimologjia dhe semantika e tyre.

3 - Fikhu i çështjeve të paqarta dhe ndodhive madhore, në mënyrë që të aplikohet gjykimi i duhur sheriatik dhe i përcaktuar për to.

Sa për atë që ata e quajnë “Fikh-ul- Uaki”, qëllimi është për ti nxitur njerëzit të merren me politikë, të kritikohen pushtetarët, nxijta e trazirave dhe cenimi i sigurisë. Ata ia kanë dhënë këtij fenomeni këtë emër për t’i mashtruar njerëzit. Kjo nuk është asgjë e re për njerëzit që fshihen prapa parollës “Fikh-ul- Uaki.” Parakaluesi dhe lideri i tyre Sejjid Kutbi e përdorë këtë fjalë në “Fi Dhilal-ul-Kur’an”, në lidhje me fjalët e Allahut Tebarake ue Te‘ala:

قَالَ اجْعَلْنِي عَلَى خَزَآئِنِ الأَرْضِ إِنِّي حَفِيظٌ عَلِيمٌ

“Ai (Jusufi) tha: “Më cakto mua përgjegjës të depove të vendit, unë jam besnik i dijshëm” 12:55

dhe tha:

“Të kuptuarit islam është zhvilluar në shoqëri myslimane, është zhvilluar përmes lëvizjeve të kësaj shoqërie të cilat janë bërë për tu përballur me të përditshmen aktuale islame… Fikh-ul-Harakah (të kuptuarit e lëvizjeve) ​​ndryshon rrënjësisht nga të kuptuarit e letrave… Fikh-ul-Harakah (të kuptuarit e lëvizjeve) merr parasyshë gjendjen aktuale për të cilën tekstet [në Kur’an dhe Sunnet] janë shpallur dhe janë vënë dispozitat sheriatike.” (4/2006)

04. A lejohet t’u bashkohemi xhemateve islamike? 

Pyetja 4 : “Në ditët e sotme ne shpesh dëgjojmë të flitet për “xhemate islamike” anekënd botës. Cila është baza e këtij emërtimi? A është e lejueshme për të shkuar tek ta dhe të marrim pjesë me ta në qoftë se ata nuk kanë ndonjë bidat?”

Përgjigje: “I Dërguari sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem na tregoi dhe na shpjegoi se si duhet të veprojnë. Nuk ka asgjë që e afron umetin më afër Allahut vetëm se ai sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem na e qartësoi atë 1 duke përfshirë edhe këtë pyetje. Ai sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë:

“Ai që jeton prej jush do të sheh shumë kundërshtime.”

Si duhet të trajtohet kjo pasi kjo të ndodh?

Ai tha:

“Prandaj, kapuni për Sunnetin tim dhe Sunnetin e Khalifëve rashidin. Kapuni për të dhe shtrëngojeni sikurse me dhëmballë. Unë ua tërheq vërejtjen prej risive, sepse çdo risi është bidat dhe çdo bidat është devijim.” 2

Ne u bashkohemi xhemateve që pasojnë të Dërguarin sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem, sahabët dhe sidomos khulefai rashidinët dhe brezat e shkëlqyer. Ne asociohemi veten me ta, punojnë me ta.

Çdo gjë që devijon nga udhëzimi i të Dërguarit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem, ne i shmangemi asaj. Nuk ka rëndësi nëse ata e quajnë veten “Xhemati islamik”. Çështja qëndron në realitetin e jo në emërtime. Sa u përket emërtimeve, ato mund të jenë shumë të mëdha, por brenda janë bosh dhe ndoshta edhe të rreme. I Dërguari i Allahut sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë:

“Jehudët u ndanë në shtatëdhjetë e një grup, të krishterët u ndanë në shtatëdhjetë e dy grupe, ndërsa umeti im do të ndahet në shtatëdhjetë e tre grupe. Të gjithë ata do të hyjnë për në Zjarr përveç njërës.” Sahabët thanë: “Cili është ky grup o i Dërguari i Allahut?” Ai tha: “Ai që pason atë në të cilën jam unë dhe shokët e mi sot.” 4

Rruga është e qartë, ndërsa ai xhemat që ka këto shenja ne jemi me të. Ai që pason atë që veproi i Dërguari sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem dhe shokët e tij, ky është grupi i vërtetë islamik.

Ndërsa ai që devijon nga kjo metodologji dhe pason një metodologji tjetër, atëherë ai nuk është prej nesh dhe ne nuk jemi prej tij. Ne nuk asociohemi me atë grupë dhe ai nuk asociohet me ne. Dhe ai nuk duhet të quhet një “grup (xhemat)”. Ai duhet të quhet “sekt i devijuar”. Sepse xhemati iu përmbahet vetëm të vërtetës dhe njerëzit janë të mbledhur rreth tij. Ndërsa e kota vetëm se përçan. Ajo nuk bashkon. Allahu Tebarake ue Te‘ala ka thënë:

وَّإِن تَوَلَّوْاْ فَإِنَّمَا هُمْ فِي شِقَاقٍ فَسَيَكْفِيكَهُمُ اللّهُ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ

“E nëse refuzojnë, atëherë ata janë në ndarje.” 5

_____________________________________________________________

1 - Shejkhu (Allahu e ruajttë!) i referohet hadithit të konfirmuar në të cilin Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem thotë:

“Unë nuk kam lënë asgjë për ju që iu afron tek Allahu, vetëm se edhe ua kam urdhëruar atë.” (Abdurr-Rrazak në el-Musenef” (11/125) dhe el-Bejhaki në “Ma’rifat-us-Sunnen uel-Athar” (1/20))

2 - Autentik nëpër të gjitha rrugët e mbledhura. Ebu Davudi (4607 ), Tirmidhi (2676) dhe Ibn Maxheh (34). Saktësuar nga Imam Albani në “el-Irua” (2455).

3 - Është mirë të quhen të gjithë ata që shmangen nga Kurani, Sunneti dhe të kuptuarit e Selefëve “sekte”. Ky është një emër i ligjësuar për ta. Kështu i quajti i Dërguari i Allahut sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ata. Kurse sa u përket xhemateve, atëherë s’ka xhemat tjetër pos xhematit të myslimanëve, të cilin ai e kishte për qëllim dhe Allahu e di më së miri.

4 - Tirmidhi ( 2641 ) dhe Hakim (1/129). Ky mbështetet nga hadithi: “Ata janë Xhemati.” Referoju “Tuhfat-ul-Ahuadhi” (7/398). Ky transmetim transmetohet nga Ibn Maxheh (3992) dhe Ebu Davudi (4597).

05. Bidatçitë janë më të këqinjë se mëkatarët. 

Pyetja 5: “Kush do të ketë dënimin më të rëndë – mëkatarët apo bidatçitë?”

Përgjigje: “Bidatçitë janë më të këqinjë se sa mëkatarët, sepse bidati është më i keq se mëkati, bidati është më i dashur për shejtanin sesa mëkati. Sepse mëkatari pendohet, ndërsa bidatçiu rrallë ndodhë të pendohet 1. Sepse ai beson se është duke vepruar drejtë, ndryshe nga mëkatari që e di se ai është mëkatar. Kurse bidatçiu mendon se është i nënshtruar në ibadet. Prandaj bidati është më i keq se mëkati Allahu na ruajtë. Prandaj Selefët paralajmëruan nga shoqërimi me bidatçitë, sepse ata ndikojnë në shoqërinë e tyre 2 dhe rreziku i tyre është shumë i madh.

Bidati është padyshim më i keq se mëkati. Rreziku i bidatçive për njerëzit është më i madh se rreziku 3 i mëkatit.

Prandaj Selefët kanë thënë:

“Është më mirë të punosh pak dhe me Sunnet sesa të jesh shumë i zellshëm e me bidate.”

01 - Sufjan eth-Theuri (Allahu e mëshiroftë) ka thënë:

“Iblisi e do më shumë bidatin se mëkatin. Njeriu pendohet për bërjën e mëkatit ndryshe nga bidati.” (Ibn-ul-Xha’d (1885) dhe Mexhmu-ul-Fataua (11/472))

02 - Hasan el-Basri (Allahu e mëshiroftë) ka thënë:

“Mos u ulë me bidatçiun. Ai do të shkaktojë sëmundje në zemrën tënde.” ( El-I’tisam (1/172) dhe el- Bid’a uen-Nahi anha, fq. 45)

esh-Shatibi (Rahimullah) ka thënë:

“Grupi i shpëtuar (Ehl-us-Sunneti) janë të urdhëruar që të urrejnë Pasuesit e Bidateve, të japin një paralajmërim për ata që duan t’i pasojnë ata dhe t’i dënojnë ata që iu bashkohen atyre, qoftë me anë të ekzekutimit apo ndryshe. Dijetarët kanë paralajmëruar kundër shoqërimit dhe të ndejurit me ta.” (El -I’tisam (1/158))

Them: Allahu i mëshiroftë Selefët. Nuk kanë lënë asnjë bidatçi vetëm se e kanë luftuar dhe kanë paralajmëruar ndaj tij.

03 - Shejkh-ul-Islam Ibn Tejmijeh (Rahimullah) ka thënë kur ai përmendi rrezikun e Pasuesve të Bidateve:

“Sikur të mos kishte lënë Allahu njerëz që refuzojnë dëmet e këtyre njerëzve do të ishte shkatërruar feja. Ky dëm do të kishte qenë më i madh se armiku kafir kur e rrethon një vend. Sepse kur ata të rrethojë vende me ta vie shkatërrimi i zemrave dhe fesë, ndërsa bidatçitë fillojnë së pari me shkatërrimin e zemrave.” (Mexhu-ul-Fataua (28/232))

Ai (Rahimullah) gjithashtu ka thënë:

“Sipas Sunnetit dhe konsensusit, Pasuesit e Bidateve janë më të këqinjë se mëkatarët epshorë.” (Mexhmu-ul-Fataua (20/103))

06. A është bidatçi ai i cili i bashkohet xhemateve (grupeve)? 

Pyetja 6: “A është bidatçi ai i cili i bashkohet xhemateve (grupeve)?”

Përgjigje: “Kjo varet nga xhematet. Ai që bashkohet me grupet që kanë kundërshtime me Kur’anin dhe Sunnetin është bidatçi 1.

1 - Shejkh Bekr Ebu Zejd bin Abdil-lah, në librin e tij “Gjykimi i bashkimit me xhematet, grupacionet dhe partitë islamike” ka thënë:

“Askush në umetin tonë përveç Profetit dhe të Dërguarit tonë Muhamedit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem nuk i lejohet që të formojë një personalitet që duhet të pasohet dhe për të cilin duhet dashur dhe urryer. Ai i cili cakton një person të tillë është bidatçi i devijuar.” (Hukm-ul-intim ila el-Firak uel-Ahzab Uel-Xhama´at el-Islamijjeh, f. 96-97).

Shejkh-ul-Islam Ibnu Tejmijeh (Rahimullah) ka thënë:

“Askujt nuk i lejohet që të emërojë një personalitet përveç Profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem në doktorinën e të cilit ai thërret dhe për hirë të cilit ai i do dhe i urren njerëzit. Askujt nuk i lejohet që të caktojë një fjalë përveç fjalës së Allahut, fjalës të Dërguarit të Tij sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem dhe konsensusit të umetit për të cilën duhet dashur dhe urryer. Është tipike për Pasuesit e Bidateve që të emërojnë një person ose një numër njerëz me të cilin ata e përçajnë umetin. Ata duan dhe urrejnë përgjatë këtij fjalimi apo këtij personi.” (Mexhmu-ul-Fataua (20/164))

Shekjh Bekr tha pas këtyre fjalëve të Shejkh-ul-Islamit:

“E tillë është gjendja e shumë grupeve islamike dhe sekteve sot. Ata emërojë njerëz si lider të tyre. Ata i duan ata që janë me ta dhe i urrejnë ata që janë kundër tyre. Ata iu binden atyre në çdo gjë që ata thonë pa iu referuar Kuranit dhe Sunetit dhe pa i pyetur ata për provat për atë që ata thonë.”

07. Secili që kundërshton xhematin e Ehl-is-Sunnetit është i devijuar.

Pyetja 7: “Cili është mendimi i juaj lidhur me xhematet në përgjithësi?”

Përgjigje: “Secili që kundërshton xhematin e Ehl-is-Sunnetit është i devijuar, sepse ne kemi vetëm një xhemat, e ai është Ehl-us-Sunneti dhe Xhemati1. Secili që kundërshton këtë xhemat e kundërshton edhe metodologjinë e të Dërguarit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem.

Përveç kësaj, të gjithë ata që kundërshtojnë Ehl-us-Sunnetin dhe Xhematin janë Ehl-ul-Ahua (Pasues të Epsheve). Ndërsa kundërshtimet që i bëhen ehli sunetit kanë dispozita të ndryshme, sepse dikush është i devijuar apo kafir, në varësi se sa është i madh ai kundërshtim, se sa është larg apo afër së vërtetës.

1 - Ata janë Grupi i ndihmuar dhe grupi i shpëtuar, Ehl-ul-Hadith, Ehl-ul-Athar dhe Selefijjun, siç është thënë nga shumë prej dijetarëve parakalues dhe atyre pasardhës. Shembull i kësaj janë katër imamët dhe dijetarët nga mocanikët e tyre dhe pasardhësit e tyre që i pasuan ata edhe pse ata jetuan shumë kohë të gjatë pas tyre.

Nuk është e saktë për ti quajtur këto sekte që devijojnë nga grupi i vetëm i myslimanëve me emërtimin “xhemate”, e cila u përmend më herët dhe është bërë e qartë nga Shejkhu. Ata duhet të quhen “sekte” dhe “parti”.

08. A duhet të përziemi me xhematet tjera apo duhet t’i bojkotojmë?

Pyetje 8: “A duhet të përzihemi me grupet e ndryshme, apo duhet ti bojkotojmë?”

Përgjigje: “Nëse ke dije dhe njohuri1 dhe përzihesh me ta për ti thirrur në Sunnet dhe ti bësh ata që të braktisin gabimet, kjo është e mirë. Kjo është një formë e të thirurit për në fenë e Allahut. Dhe nëse përzihesh me ta për tu shoqëruar me ta dhe të jeshë mik me ta, pa i thirrur ata dhe pa ua shpjeguar atyre, kështu që kjo gjë nuk lejohet.

Pra nuk është e lejuar të shoqërohesh me kundërshtuesit përveç në qoftë se kjo sjell një dobi fetare sikurse ata të ftohen në Islamin e vërtetë dhe që e vërteta tu qartësohet atyre në mënyrë që ata të mund të kthehen në të2. Shembuj për këtë janë kur Ibn Mesudi (Allahu qoftë i kënaqur me të) shkoi tek bidatçitë në xhami dhe i qortoi ata për bidatet e tyre. Një shembull tjetër është Ibn Abbasi (radijAll-llahu anhu) i cili shkoi tek Hauarixhët për të diskutuar me ta dhe për tu´a shuar dyshimet e tyre. Si rezultat, ka pasur njerëz në mesin e atyre që u kthyen tek e vërteta.

Pra, nëse përzierja me ta bëhet me këtë qëllim kjo është e saktë. Por në qoftë se ata vazhdojnë të kapur në të kotën e tyre, është e detyrueshme për ti´u shmangur atyre dhe të luftohen ata për hir të Allahut.

1 - Kjo është e saktë duke pasur parasyshë individët. Është e mundur për ti thirrur ata dhe të ndikoshë në ta. Kurse është e pamundur që të ndryshoshë tërë metodologjinë e personaliteteve të tyre të shquar. Në vend të kësaj, ata munden të ndikojnë në atë që përziehet me ta. Kur është fjala për tek thirrja, këto sekte në parim nuk braktisin kurrë mësimet e udhëheqësve të tyre. Shembuj të këtyre sekteve janë të Ikhuanul Muslimin dhe Xhemati Tebligh. Sa shumë janë këshilluar nga njerëz të sinqertë! Sa shumë është shkruar në lidhje me ta! Megjithatë, ata qëndrojnë në të njëjtin vend. Këtu ju keni dëshmi për atë që unë po them. Themeluesi i sektit Ikhaunu Muslimin Hasan el-Bena ka thënë nën titullin “Maukifuna min ed-Dau’at”:

“Qëndrimi ynë ndaj thirrjeve të ndryshme është që ne i peshojmë ato me peshoren tonë të thirrjes; ajo që është në përputhje me të i urojmë mirëseardhje dhe ajo që nuk përputhet me të, ne nuk kemi asgjë të bëjmë me të.”(Mexhmu-e-Rasa’il, f. 24)

O Allah! Dëshmo se unë kam të bëjë asgjë me thirrjen apo themeluesin e Ikhuanu Musliminëve, të cilët janë në kundërshtim të Kur’anit, Sunnetit dhe metodologjisë së Selefëve të këtij umeti.

Bazuar në këtë, ata nuk pranojnë thirrjen e askujt. Ata duan që thirrjet e të tjerëve të pasojnë thirrjen e tyre dhe ti nënshtrohen tyre – dhe Allahu e di më së miri.

2 - Nëse vërtetë duhet të përziehesh me ta për ti thirrur ata dhe tu´a shpjegosh metodologjinë e Selefëve atyre, këtë duhet ta bëjnë vetëm dijetarët apo studentët të cilët janë të qëndrueshëm në akiden e saktë, në Sunnet dhe në metodologjinë Selefite dhe askush tjetër.

09. Ne nuk i pranojmë devijimet.

 Pyetja 9: “A ka ndonjë problem në paralajmërimin ndaj këtyre sekteve të cilët kundërshtojnë metodologjinë e Ehl-us-Sunnetit dhe Xhematit?”

Përgjigje: “Ne në përgjithësi paralajmërojnë kundër atyre që kanë kundërshtuar1 dhe themi se ne i përmbahemi metodologjisë së Ehl-us-Sunnetit dhe Xhematit dhe se ne braktisim atë që ka kundërshtuar Ehl-us-Sunnetin dhe Xhematin, qoftë ai kundërshtim i madh apo i vogël. Sepse në qoftë se ne e marrim të lehtë devijimin, ka rrezik që ai të rritet. Pra devijimet nuk lejohen në asnjë rrethanë. Është i detyrueshëm pasimi i metodologjisë e Ehl-us-Sunnetit dhe Xhematit në të gjitha çështje të vogla dhe të mëdha.”

1 - Kjo është edukata e Selefëve. Ata nuk heshtnin por dënonin ata që heshtin. Muhamed bin Bandar el-Xhurxhani i tha Imam Ahmedit: “Mua më vjen vështirë që të them se ky apo ai person është kështu e kështu.” Imam Ahmedi i tha: “Nëse ti hesht dhe unë heshti – kur to da kutpojë injoranti se çfarë është e shëndetshme dhe çfarë është e dëmshme?”(Shih “Mexhmu-ul-Fataua”(28/231) dhe “Sherh Ilal el-Tirmidhi”(1/350).)

Kur Imam Ahmedi është pyetur për Husejn el-Karabisin ai tha:

“Ai është bidatçi.”

Ai tha në një rast tjetër:

“Unë të paralajmërojë ndaj Husejn el-Karabisit! Mos folë me të! Mos fol me personin që flet me të!”

Ai e tha këtë katër ose pesë herë. (Shih “Tarikh Bagdad” (8/65).)

Selefët e konsideruan paralajmërimin ndaj Pasuesve të Bidatit të jetë më i mirë se agjërimit vullnetar, namazi vullnetarë dhe I’tikafi. Imam Ahmedi u pyet; a të agjërojë, të fali namaz vullnetarë dhe të bëjë I’tikafi apo të paralajmërojë kundër Pasuesve të Bidatit. Ai u përgjigj:

“Nëse ai agjëron, falet dhe bën I’tikaf ai i bënë dobi vetëm vetës së tij. Ndërsa, nëse ai paralajmëron ndaj Pasuesve të Bidateve kjo i sjell dobi myslimanëve.” (Shih “Mexhmu-ul-Fataua”(28/231).)

10. Cilësitë e mira të Pasuesve të Bidateve nuk duhet të përmenden. 

Pyetja 10: “A duhet ti përmendim cilësitë e mira të njerëzve ndaj të cilëve paralajmërojmë?”

Përgjigje: “Në qoftë se ti përmend cilësitë e tyre të mira kjo do të thotë se ti po bënë thirrje për ti pasuar ata 1. Jo, ti nuk duhet të përmend cilësitë e tyre të mira. Përmend vetëm gabimet e tyre 2. Ti nuk je përgjegjës për rekomanduar gjendjen e tyre. Ti je përgjegjës për të përmendur gabimet e tyre në mënyrë që ata të pendohen dhe që të tjerët të ruhen prej tyre. Të gjitha cilësitë e tyre të mira mund të shkojnë boshë në qoftë se gabimi i tyre është e mosbesim apo idhujtari. Ato gjithashtu mund të jenë më shumë se sa veprat e mira. Ndoshta vetëm ti mendon se ato janë cilësi të mira, kur në fakt ata nuk janë fare të mira tek Allahu.

1 - Edhe nëse personi përmend anët e këqija të bidatçiut ai mashtronë njerëzit nëse ai përmend anët e tij të mira. Për deri sa ti e lavdëronë atë ata nuk do të marrin parasysh anët e tij të këqija. Nuk ishte prej metodologjisë së Selefëve lavdërimi i Pasusve të Bidateve kur ata i kritikonin. Imam Ahmedi (Rahimullah) nuk e lavdëroi Husejn al-Karabisin kur ai shpjegoi gjendjen e tij. Ai tha:

“Ai është bidatçi.”

Ai paralajmëroi ndaj tij dhe shoqërimit me të. Po kështu, ai paralajmëroi ashpër ndaj shoqërimit me el-Muhasibi. Kur Ebu Zur’ah (Rahimullah) është pyetur në lidhje me el-Harith el-Muhasibi dhe librat e tij, ai tha:

“Unë të paralajmërojë ndaj atyre librave. Ato përbëhen nga bidate dhe devijime. Përmbaju transmetimeve.”

Megjithatë, ti plotësisht i vetëdijshëm se të dy el-Karabisi dhe el-Muhasibi ishin dy oqeane të diturisë. Ata vetë kanë pasuar Pasuesit e Bidateve. Megjithatë, i pari tha se shqiptimi i Kur’anit është i krijuar, ndërsa i dyti ra në një formë të skolastikës, kur ai refuzoi skolastikët me ndihmën e skolastikës dhe jo me Sunnet. Kjo është pika kryesore për të cilën Imam Ahmedi e dënoi atë. (Shih “et-Tahdhib” (2/117), “Tarikh Bagdad” (8 / 215-216), dhe “Sijar A’lam-in-Nubela” (13/110) dhe (12/89) edh-Dhehebi.)

2 - Librat e Shejkh-ul-Islam Ibnu Tejmijes, ku Shejkhu përmend bidatet e bidatçive, është dëshmi e madhe për të mos përmendur cilësitë e mira të bidatçive. Librat e tij janë plot me refuzimin dhe kritika. Ai refuzoi pasuesit e logjikës dhe skolasitkët. Ai refuzoi Xhehmitë, Mu’tezilitë dhe Esharitë. Megjithatë, ne nuk mund të shohim se ai përmendi ndonjë cilësi të tyre të mirë. Ai refuzoi individë sikurse el-Akhna’i, el-Bakri dhe të tjerë pa i lavdëruar ata. Sigurisht, se të gjithë këta njerëz kishin cilësi të mira, por kjo nuk është diçka që duhet të përmendet në lidhje me kritikat. Kije parasysh këtë!

Rafi bin Ashras (Rahimullah) ka thënë:

“Prej dënimit të bidatçiut mëkatarë është që cilësitë e tij të mira nuk përmenden.” (Shih ‘”Sherh Ilal el-Tirmidhi” (1/353).)

11. Si mundë të paralajmëroni ndaj Xhematit Teblig? 

Pyetja 11: “Për shembull, Xhemati-Teblig thonë se ata duan të pasojnë metodologjinë e Ehl-us-Sunnetit dhe Xhematit dhe mund të ndodhë që disa prej tyre bëjnë gabime. Prandaj ata thonë pse na gjykoni dhe paralajmëroni kundër nesh?”

Përgjigje: “Reth Xhematit-Teblig është shkruar dhe është studiuar, rreth tyre kanë shkruar shum, dhe kanë detajuar gabimet në të cilat ata kanë rënë. Prandaj lexoni librat që janë shkruar për Xhematin-Teblig në mënyrë që gjykimi në këtë çështje t’u sqarohet juve 1.

Hamdi dhe lavdërimi i takon Allahut që Ai na ka dhënë aq shumë sa që ne të mos kemi nevojë për të pasuar njërin dhe tjetrin. Ne e kemi metodologjinë e Ehl-us-Sunnetit dhe Xhematit të cilës i përmbahemi. Ne as nuk jemi në nevojë për Xhematin-Teblig apo për dikë tjetër. Ne nuk kemi nevojë për këtë.

Ndërsa sa i përket realitetit të tyre, ka shumë libra që janë shkru. Lexoni ato në mënyrë që ta dini. Ata që kanë shkruar rreth tyre kanë shkuar me ta, udhëtuar me ta, kanë kaluar kohë me ta dhe prandaj kanë shkruar për në bazë të dijes dhe qartësisë.

1 - Prej tyre që kanë shkruar bukur rreth sektit Xhematit-Teblig, kanë sjellur dobi dhe kanë qartësuar ideologjin e tyre është Shejkh fisnik Sad bin Abdirr-Rrahman el-Husejjin në librin “Hakikat-ud-Dauah ila Allah Te‘ala”, dhe u botua nën mbikqyerjen e Shejkh Falih bin Nafi el-Harbi. Ai tha kur foli rreth kuptimit të shahadetit sipas Xhematit Teblig:

“Kjo do të thotë nxjerrja nga zemra e bindjes së gabur në lidhje me gjërat dhe të zëvendësohet me një besim të shëndetshëm lidhur me esencën e Allahut dhe se nuk ka krijues, furnizues dhe drejtues i gjërave tjetër përveç Allahut. Kjo në fakt nuk është asgjë më shumë se Teuhid-ur-Rububijeh gjë të cilën paganët në kohën e Profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem e pohuan. Megjithatë, ata nuk ishin myslimanë.” (faqe. 70)

Ai gjithashtu ka thënë:

“Ideologji e tyre është se ata janë Hanefij në Fikh, Eshari, Maturidi në besim, Xhishtijah, Nashbandijah, Kaderi dhe Sahrauardijjeh në Tasavuf.” (faqe. 80)

Edhe Shejkh Hamud bin Abdilah at-Tuvejxhiri (Rahimullah) ka shkruar një libër të veçantë rreth tyre. Libri i tij është më i thelli lidhur me këtë sekt. Libri përshkruan të vërtetën rreth tyre që vjen nga librat e tyre. Gabimet e tyre refuzohen poshtë në libër. Veç kësaj cituan dëshmitarë të besueshëm që kanë përvoja të veçanta me udhëheqësit e këtij sekti dhe pasuesit e tyre. Libri është shtypur dhe quhet “el-Kaul el-Beligh fit-Tahdhir min Xhama´at-it-Teblig“.

Edhe Pakistanezi Muhammad Aslam (Allahu e mëshiroftë!) ka shkruar një libër rreth tyre. Ai u diplomua në Universitetin Islamik në Medine el-Medina en-Nabauijjeh.

Gjithashtu, Shejkh Muhamed Takijj-ud-Din el-Hilali (Rahimullah) ka shkruar në librin e tij “es-Siraxh el-Munir fi Tenbih Xhama’at-it-Tablig min Akhta’ihim”. Libri është një nga më të detajuarit lidhur me librin Xhema’at-ut- Teblig. Ajo ofron një shpjegim të librit të Muhammed Aslamit.

Fytyra e tyre e vërtetë është bërë e qartë për shumë njerëz të cilët kanë qenë të mashtruar nga ata dhe pastaj ata i kanë bojkotuar Tebligët dhe paralajmërojnë kundër tyre. Mjafton gjykimi kundër tyre për faktin se ata nuk brengosen për të thirrur në Teuhid. Në fakt, ata edhe i irritojnë të tjerët nga Teuhidi dhe nga ata që thërrasin në Teuhid.

Prej atyre që janë mashtruar nga ky sekt i kamufluar Sufi dhe del me ta duhet ti thuhet që të shpërndajë për shembull librin “Kitabu Teuhid” të Imamit dhe Shejkhut Muhamed bin Abdil-Vehabit (Allahu e mëshirotë!) gjatë ekskursioneve të tyre dhe të shikojë reagimet e tyre dhe se si karakteri i tyre i mirë shndërrohet në vandalizëm të egër dhe mirësia në urrejte dhe armiqësi. Kjo ka ndodhë. Kështu i shihni fytyrat e tyre të vërteta.

Ish myftiu i Arabisë Saudite dhe kryegjykatësi Shejkh Muhamed bin Ibrahim Al esh-Shejkh (Rahimullah) ka thënë:

“Nuk ka asnjë të mirë në këtë organizatë. Ajo është një organizatë e përbërë nga bidate dhe devijime. Pasi kisha lexuar broshura të shumta, ne pamë se ato përbëhehen nga devijime, bidate dhe propagandë për adhurim e varreve dhe idhujtarisë, për të cilën është e pamundur të heshtësh. Prandaj ne – nëse Allahu dëshiron – do ta qortojmë atë dhe do të nxjerrim në pah devijimet e tyre dhe të refuzojmë të kotën e tyre.” (Mexhmu-ul-Fataua uer-Resa’il (1/267)).

Ish Myftiu i Arabis Saudite Shejkh Abdul-Aziz bin Baz (Rahimullah) ka thënë:

“Xhemati Teblig nuk kanë fare dituri në lidhje me besimin. Nuk është e lejuar për të dalë me ta nëse nuk ke dije dhe të kuptuar të besimit të Ehl-us-Sunnetit dhe Xhematit në mënyrë që ti këshilloshë dhe ti udhëzoshë ata dhe të bashkëpunosh në të mirën.” (ed-Dauah (1438) (03-11-1414)).

Ai tha kur u pyet nëse ata i përkasin shtatëdhjetë e dy sekteve:

“Ata janë prej tyre. Ata që devijojnë nga besimi i Ehl-us-Sunnetit dhe Xhematit janë prej shtatëdhjetë e dy sekteve.” (es-Selefijjeh (7/47) (1422)).

Alameh dhe muhadithi i Shamit, Shejkh Muhamed Nasir-ud-Din el-Albani (Rahimullah)  ka thënë:

“Xhemati Teblig nuk janë të bazuar në Kur’an, Sunnet dhe në metodologjinë e Selefëve. Si rezultat, nuk është e lejuar për të dalë me ta…” (el-Fataua el-Imaratijjah)

12. Ata hyjnë në mesin e shtatëdhjetë e dy sekteve.

Pyetja 12: “A hyjnë këto grupe (xhemate) në mesin e shtatëdhjetë e dy sekteve të cilat janë shkatërruar?”

Përgjigje: “Po. Të gjithë ata që i përkasin islamit por që devijojnë nga Ehl-us-Sunneti dhe Xhemati në thirrje, besim apo ndonjë gjë brenda çështjeve themelore, hyn në mesin e shtatëdhjetë e dy sekteve. Ata preken nga kërcënimi. Ata qortohen dhe dënohen në varësi të madhësisë së devijimit të tyre.”

13. A konsiderohet i sektarizuar ai që quan vetën Selefi? 

Pyetja 13: “A konsiderohet i sektarizuar ai që e quan veten “Selefi”?”

Përgjigje: “Të emërtuarit me emrin “Selefizëm” 1 nuk ka të keqe nëse kjo bëhet në të vërtetë. Por nuk lejohet nëse ajo është vetëm pretendim, nuk lejohet të emërtohet me Selefizëm nëse nuk pason menhexhin e Selefëve. Për shembull, Esharitë thonë se ata janë Ehl-us-Sunneh dhe Xhemati. Kjo nuk është e vërtetë, sepse ideologjia e tyre nuk është aspak metodologjia e Ehl-us-Sunnetit dhe Xhematit. Po kështu Mu’tezilitë quajn vetën e tyre “Muvahidun,” monoteistët.

Të gjithë pretendojnë se e duan Lejlën,

mirëpo Lejla nuk e do asnjërin prej tyre!

Kushdo që pretendon se pason metodologjinë e Ehl-us-Sunnetit dhe Xhematit, duhet gjithashtu të ecë në gjurmët e Ehl-us-Sunnetit dhe Xhematit dhe ti braktisë kundërshtuesit. Fjala e urtë thotë se është e pamundur që të bashkoshë hardhucën me peshkun, dmth kafshët e shkretëtirës me kafshët e detit. Nuk mund të bashkosh zjarrin me ujë. Ehl-us-Sunneti nuk mund të bashkohet me kundërshtuesit, sikurse janë Hauarixhët, Mu’tezilitë dhe Hizbitë siç edhe e quajnë ndër të tjerash “mysliman modern” që dëshirojnë të bashkojnë devijimet e sotme me metodologjinë Selefite. Asgjë përveç asaj që korrigjoi fillimin e këtij umeti nuk mund të korigjojë fundin e saj. Si përmbledhje, është një domosdoshmëri për të dalluar dhe filtruar çështjet.

1 - Shejkh-ul-Islam Ibnu Tejmijeh ka thënë:

“Ai i cili e shfaqë metodologjinë e Selefëve, asocion veten me të dhe i referohen asaj, nuk ka të keqe për këtë. Në të vërtetë ka pajtueshmëri se është e detyrueshme për ta pranuar këtë veprim të tij, sepse metodologjia Selefite nuk është asgjë tjetër përveç se e vërteta “(Mexhmu-ul-Fataua (4/149))

Mendon për fjalët e Shejkh-ul-Islamit të cilat ai i tha para 800 vjet më parë. Është sikurse ai po e refuzon një person që jeton sot dhe është i dedikohet dijes.

Ky person (Amër Khalid) tha: “Kushdo që obligon dikë tjetër që të jetë Ikhuani, Selefi, Teblighi apo Sururi duhet të kërkohet të pendohet. Ose ai duhet të pendohet ose të ekzekutohet.”

Këtë ai e tha në një audio kasetë që është e përhapur në mesin e të rinjve dhe është e njohur me titullin “Firr min el-Hizbijjeh Firarak min al-Asad”. I pa të meta është Allahu! Si mund ai të lejojë veten që të përmenden metodologjinë e vërtetë Selefite së bashku me këto metodologji të shpikura, të gabuara dhe të kota dhe sekte? Pyetja ime për këtë njeri që jeton në vendin e Teuhidit dhe ka diplomë master në hadith dhe kohët e fundit edhe ka doktoruar është: Çfarë duhet të jeshë në qoftë se jo Selefi?

Dijetari i madh Ibn Baz (Rahimullah) është pyetur:

“Çfarë thua në lidhje me personin i cili e quan veten” Selefi “ose” Etheri “? A është kjo lavdërim? “

Ai u përgjigj:

“Nuk ka asnjë problem nëse ai me të vërtetë është një Etheri ose Selefi. Për shembull disa prej Selefëve i quanin disa individë “Selefi” dhe “Etheri”. Një lavdërim i tillë është një domosdoshmëri. Është një lavdërim i detyrueshëm. “(Nga leksioni “Hak-ul-Muslim” 16/01-1413 në at-Taif).

Shejkh Bekr Ebu Zejd ka thënë:

“Nëse përmenden Selefët, Selefitë apo metodologjia e tyre, kjo do të thotë tu referohesh të gjithë sahabëve (radijAllahu anhum) dhe pasardhësve të tyre të drejtë dhe askujt që ka devijuar drejt epshëve të tyre… Ata që janë të qëndrueshëm i përmbahen metodologjis profetike që iu atribuohet Selefëve të drejtë në të. Prandaj ata quhen “Selefi” dhe “Selefijjun”. Ai që asociohet me ta quhet “Selefi”. Në bazë të kësaj, Selefi do të thotë Selefët e drejtë. Ky termi përfshinë të gjithë ata që veprojnë në përputhje me sahabët (radijAllahu anhum) duke përfshinë edhe njerëzit e sotëm, thonë dijetarët.

Ky nuk është asnjë asocijim me norma që devijojnë nga Kurani dhe Sunneti. Ky nuk është një asocijim që devijon sado pak nga brezi i parë; ai është prej tyre dhe me të. Këtë për fat të keq nuk mund ta themi për ata që devijojnë prej tyre, qoftë me emër apo norma, edhe nëse ata jetojnë në mesin e tyre dhe me ta. “(Hukm-ul-Intima”, fq. 46)

Ai gjithashtu ka thënë:

“Ji një Selefi në rrugën e drejtë.” (Hiljatu Talib-ul-ilm, fq. 8 )

Asocijimi përmendet në librat e historisë dhe biografitë.

Imam edh-Dhehebi ka thënë në lidhje me Muhamed bin Muhamed el-Bahrani:

“Ai ishte fetar, i mirë dhe Selefi.” (Mu’xham-ush-Shujukh (2/280))

Ai tha për Ahmad bin Ahmed bin Ni’mah el-Makdisin:

“Ai i përmbahej metodologjisë Selefite.” (Mu’xham-ush-Shujukh (1/34))

Asocijimi me Selefët pra është e domosdoshme, në mënyrë që një Selefi të dallohet nga i ai që fshihet dhe ai që ka dëshirë ti pasojë Selefët dhe metodologjinë e tyre të mos bie në paqartësi. Kur të shfaqen shumë drejtime dhe të devijuar dhe hizbi, atëherë Pasuesit e së Vërtetës asocijojnë veten e tyre haptazi me Selefët për tu distancuar nga kundërshtuesit. Allahu Tebarake ue Te‘ala i tha Profetit të Tij sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem dhe besimtarëve:

فَإِن تَوَلَّوْاْ فَقُولُواْ اشْهَدُواْ بِأَنَّا مُسْلِمُونَ

“Bëhuni dëshmitarë se ne jemi myslimanë!” (3:64)

وَمَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِّمَّن دَعَا إِلَى اللَّهِ وَعَمِلَ صَالِحًا وَقَالَ إِنَّنِي مِنَ الْمُسْلِمِينَ

“E, kush flet më bukur se ai që thërret te Allahu, bënë vepra të mira dhe thotë: “Unë, me të vërtetë, jam mysliman!” (41:33)

قُلْ هَذِهِ سَبِيلِي أَدْعُو إِلَى اللّهِ عَلَى بَصِيرَةٍ أَنَاْ وَمَنِ اتَّبَعَنِي وَسُبْحَانَ اللّهِ وَمَا أَنَاْ مِنَ الْمُشْرِكِينَ

“Thuaj: “Kjo është rruga ime, unë thërras (në besimin) e Allahut, duke pasur argumente të qarta, unë dhe çdonjëri që më pason mua, dhe qoftë lavdëruar Allahu, unë nuk jam prej idhujtarëve!” (12:108)

Pasi kisha mbaruar këtë libër, mu dhanë disa fleta ku Aid el-Karni kishte hequr dorë nga disa prej gabimeve të tij duke përfshirë këtë që e cekëm më parë. Për të qenë i drejtë dhe i paanshëm, unë zgjedhi të përmendi se ai ka hequr dorë prej këtij, ndërsa disa gabime nga të cilat ka hequr dorë dhe disa metodologji duhet ti mbajmë në mend dhe të quhen shkujdesje.

Ai thotë:

“E katërmbëdhjeta: Audiokastea “Firr min el-Hizbijeh Firarak min el-Asad” aty ai thotë: “Kushdo që obligon dikë tjetër që të jetë Ihuani, Tebligi ose Selefi duhet të kërkohet që ai të pendohet. Ai ose pendohet ose duhet të ekzekutohet.” Unë kam gabuar dhe i kërkojë Allahun falje. Unë e kisha për qëllim se ai që thotë ashtu ai ka ligjësuar. Megjithatë, unë isha gabim sido koftë dhe kërkojë falje për këtë. Unë besoj se metodologjia Selefite është metodologjia e vërtetë të cilën njerëzit duhet ta pasojnë dhe të korigjohen përgjatë saj.”

Është e njohur gjerësisht nga akideja e Ehl-us-Sunnetit dhe Xhematit se të gjitha gabimet duhet të tërhiqen dhe jo vetëm disa. Pranimi, korrigjimi dhe tërheqja duhet të shkruhet haptazi dhe të publikohet në mënyrë që të gjithë të kenë qasje në të – jo në disa faqe për të cilën kanë dije vetëm disa persona. Le ti mësojë lexuesi këto gafa!

Ibn-ul-Kajimi ka thënë:

“Një nga kushtet që të pendohet thirrësi i bidateve është që ai të sqaroj se e kishte zakon të thërriste në bidate dhe devijime dhe se e kundërta është e sakta” (Uddat-us-Sabirin, f. 93)

Për më tepër, unë pyes veten në qoftë se ishte i vetmi gabim që ky thirrës i cili kohët e fundit mori doktoraturën e tij ka bërë. Ai thotë në librin e tij “El-Misk uel-Enbar”:

“Çfarë që kemi arritur vitin e kaluar? Ju keni të drejtë të habiteni me mua. Është e mahnitshme se si ata asociohen me hixhretin e Muhamedit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem. Ku janë gazetat e mëngjesit? Ku është telivizioni? Pse gazetat nuk e festojnë datëlindjen e Muhamedit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem? Nuk ka asnjë vend ku njerëzit nuk e pranojnë atë, megjithatë, ata nuk e festojnë atë. Asnjë fjalë? As edhe një rresht të vogël? As edhe një shënim që feston reformatorin më të madh?” (1/189)

A nuk është kjo e ngjashme, nëse jo identike, festimin e Mevludit të shpikur që po festohet në të gjitha mediat, përveç këtij vendi Sunni, Arabis Saudite. Ky thirrës nënvizon qëndrimin e tij ekstrem në festimin e ditës së emigrimit të Profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem dhe pyet:

“Si do të justifikohen ata para tij sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem nesër?” (1/190)

Ai është duke iu referuar mediave që nuk kanë festuar emigriminin dhe nuk kanë folur për të. Para kësaj, ai ekzagjeron në lidhje me të Dërguarin sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem dhe thotë:

“Përsa i përket shpëtimtarit të parë, vetë krijimi dhe njeriu me të cilin Allahu e korrigjoi umetin, kështu që nuk ka asnjë fjalim dhe biografi.”

Kjo nuk është asgjë tjetër përpos akide e Sufive. Si mund që thirrësi të akuzoj umetin se nuk kan shkruar biografin e Profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem? Kështu ai i akuzon Selefët tanë. Sa shumë libra ka folur për biografinë dhe cilësitë e tij sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem! Dhe në qoftë se ai e ka për qëllim që dita e emigrimit të tij sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem duhet të përmendet në të njëjtën mënyrë si festimi i Mevludit, kështu që unë e lus Allahun që të na mbrojë. Për më shumë informacion lexoni në faqen 253 për të parë se çfarë ai tha pasi ka qenë i censuruar për dhjetë vjet.

14. Dija sheriatike për të thirrur në fe. 

Pyetja 14: “Është e njohur përgjithësisht se thirrja në fenë e Allahut kërkon dije rreth Sheriatit. A është për qëllim me këtë mësimi përmendësh i Kur’anit dhe Sunnetit? A mjafton dija që arrihet në shkolla dhe në universitete (në Arabinë Saudite) për të thirrur në fenë e Allahut?”

Përgjigje: “Qëllimi i dijes është memorizimi i teksteve dhe të kuptoshë kuptimet e tyre. Nuk mjafton vetëm të mësosh përmendësh tekstet. Nuk mjafton vetëm të mësosh përmendësh tekstet në Kur’an dhe Sunnet. Përveç kësaj, duhet që ato të kuptohen drejtë. Të mësuarit përendësh pa të kuptuar nuk i jep të drejtën askujt për të thirrur në fenë e Allahut Azze ue Xhel.

Sa i përket programit mësimor në shkolla, ajo është e mjaftueshme në qoftë se bëhet fjalë për të mësuar përmendësh dhe të kuptohen tekstet. Por në qoftë se bëhet fjalë vetëm për memorizimin e teksteve pa i kuptuar ato, aëherë ata nuk janë kompetent për të thirrur në fe. Megjithatë, është e mundur që ti mësojnë studentët të mësojnë përmendësh tekstet para se ata t’ua shpjegojnë kuptimet atyre ose pa ia treguar ato.

15. Vetëm dijetarët thërrasin në islam. 

Pyetje 15: “Disa imagjinojnë se vetëm dijetarët duhet të thërrasin në fenë e Allahut dhe se të tjerët nuk obligohen të thërrasin me atë dije që kanë mësuar. Çfarë thoni për këtë?”

Përgjigje: “Kjo nuk është imagjinatë. Kjo është e vërteta. Vetëm dijetarët thërrasin në fe. Unë po e them këtë vetë. Megjithatë, ka çështje të qarta rreth të cilave të gjithë kanë dije. Secilit i lejohet që të urdhërojë në të mirën dhe të ndalojë nga e keqja sipas dijes së tij. Ai duhet të urdhërojë familjen e tij që ta falin namazin dhe gjëra tjera të qarta. Madje edhe njerëzit e thjeshtë e kanë obligim këtë. Ata duhet të urdhërojnë bijtë e tyre që të falen në xhami.

I Dërguari sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë:

“Urdhëroni fëmijët tuaj për namaz kur ata jtë kenë mbushur shtatë vjeç dhe rrahni ata kur ata të kenë mbushur dhjetë vjeç dhe ndani dyshekët e tyre veç e veç.” 1

“Ju jeni të gjithë barinj dhe të gjithë ju jeni përgjegjës për kopetë tuaja.” 2

Kjo quhet mbikqyrje. Kjo quhet të thirrurit në të mirë dhe ndalimi i së keqes.

Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë:

“Nëse dikush prej jush sheh diçka të keqe, ai duhet ta ndryshojë atë me dorën e tij. Nëse ai nuk mundet, ati duhet ta bëjë këtë me gojën e tij. Nëse ai nuk mund ta bëjë këtë, ai duhet ta bëjë këtë me zemër – dhe ky është besimi më i dobët.” 3

Njerëzit e thjeshtë, siç thashë janë të detyruar të urdhërojnë familjen e tyre dhe të tjerët që të falen, të japin lëmoshë, ti binden Allahut dhe ti shmangen mëkateve. Pos kësaj ai duhet të pastrojë shtëpinë e tij nga mëkatet dhe ti edukojë fëmijët e tyre në devotshmëri. Këtë e ka obligim ai edhe pse ai është vetëm një njeri i thjeshtë. Këtë të gjithë e dijmë; kjo është e qartë.

Sa u përket fetvave, gjërave të lejuara dhe të ndaluara, idhujtarisë dhe Teuhidit, vetëm dijetarët janë që mirren me këto.”

______________________________________________

1 - Ebu Davudi (495).Hadith është autentik. Shih ”Nasb-ur-Rejah” (1/298) me formulime të ngjashme.

2 - Bukhari (853).

3 - Muslimi (49).

16. Çështja qëndron në cilësi e jo në sasi. 

Pyetja 16: “Tani ka shumë grupe dhe thirrësa që thërrasin në fenë e Allahut, por përgjigjet e njerëzve janë të pakëta, cila është fshehtësia e kësaj?”

Përgjigje: “Para së gjithash, ne nuk i inkurajojmë fare të gjitha këto grupe në davet dhe gjëra tjera. Ne e duam vetëm një grup të vetëm që sinqerisht thërret në fenë e Allahut me dije. Shumë grupime dhe metodologji shkaktojnë vetëm humbje dhe mosmarrëveshje.

Allahu Tebarake ue Te‘ala ka thënë:

وَلاَ تَنَازَعُواْ فَتَفْشَلُواْ وَتَذْهَبَ رِيحُكُمْ

“Mos u grindni në mes vete, se do të demoralizoheni e do t’ju lë fuqia.” 1

وَلاَ تَكُونُواْ كَالَّذِينَ تَفَرَّقُواْ وَاخْتَلَفُواْ

“Mos u bëni si ata që pasi që u erdhën argumentet e dukshme, u shpërndanë dhe u distancuan në mendime.” 2

وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِيعًا وَلاَ تَفَرَّقُواْ

“Dhe të gjithë ju mbahuni fortë për litarin e Allahut (Kuranin) dhe mos u shpartalloni!” 3

Ne duam vetëm një grup të vetëm që pason metodologjinë e vërtetë dhe thirrjen e vërtetë, edhe nëse ato ekziston në vende të ndryshme, referenca e tyre është e njëjtë, ata referohen mes vete dhe e ndihmojnë njëri-tjetrin. Kështu duhet të bëhet daveti. Ndërsa shumë grupime që nuk janë të bazuara në një metodologji të vetme përfundojnë vetëm me mosmarrëveshje.

Së dyti, nuk ka dyshim se sinqeriteti i thirrësit ndikon në ata që i thërret. Nëse thirrësi është i sinqertë dhe thërret në metodologjinë e vërtetë në bazë të kuptuarit dhe dijes, atëherë kjo do të ndikojë në ata që i thërret. Por në qoftë se ai nuk është i sinqertë në thirrjen e tij dhe në vend të kësaj thërret në veten e tij ose në hizbizmin e tij ose tek një grup i devijuar ose në fanatizëm (edhe pse e gjithë kjo bëhet në emër të Islamit), kjo është pavlefshme dhe nuk ka të bëjë asgjë me thirrjen në Islam.

Dhe nëse thirrësi thërret në Kuran dhe Sunnet pa praktikuar atë që ai predikon, atëherë edhe kjo do të tërheqë njerëzit nga ai. Allahu e di ç’ka në zemrat dhe çfarë secili bën, pavarësisht nga vendndodhja. Nëse personi e kundërshton Allahun kur ai është i vetëm dhe i thërret njerëzit në të mirën kur ai është me ta, atëherë kjo nuk do të ndikojë asgjë dhe ai nuk do të fitojë pranimin e njerëzve. Sepse Allahu nuk e ka bekuar thirrjen e tij.

Vetëm shikoni thirrësat e sinqertë dhe si thirrja e tyre ka sjellë fryta. Ata ishin të vetëm dhe kishin kundërshtarët. Shembuj të tillë janë Shejkhul-Islam Ibn Tejmijeh, Shejkh-ul-Islam Muhamed bin Abdil-Vehabi dhe të tjerët. Pastaj, shikoni në të gjithë, shumë thirrësa dhe grupe që ekzistojnë sot dhe se sa i pakët është ndikimi i tyre dhe përfitimi, që ju ta dini se qëllimi qëndron në cilësi e jo në sasi.

____________________________________________

2 - 3:105

3 - 3:103

17. Metodologjia e thirrjes duhet të jetë vetëm sipas Kuranit dhe Sunnetit. 

Pyetja 17: “A duhet që metodologjia në thirrjen në fenë e Allahut të jetë sipas Kuranit dhe Sunnetit, apo kjo është ne dorën e çdo njërit?”

Përgjigje: “Metodologjitë e thirrjes duhet të jetë sipas Kuranit dhe Sunnetit. Kur’ani, Sunneti dhe stili i jetës së të Dërguarit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem1 e ka sqaruar këtë. Ne nuk duhet të shpikim diçka nga vetja jonë. Mënyra e davetit përmendet në Kur’an dhe Sunnet. Nëse ne fillojmë të shpikim, atëherë do të devijojmë dhe do t’u shkaktojmë devijimin edhe të tjerëve.

Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë:

“Ai që shpik diçka në çështjen (fenë) tonë, ajo i refuzohet.”

Megjithatë, është e vërtetë se daveti përdor sot mjete që nuk ekzistonin më parë, duke përfshirë edhe mikrofonat, stacionet e radiove, gazetat, revistat, transmetimet e televizionit. Ato janë mjete që i sjellin dobi davetit. Megjithatë, ato nuk janë metodologji. Metodologjia e Allahut Tebarake ue Te‘ala e bëri të qartë kur Ai tha:

ادْعُ إِلِى سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَجَادِلْهُم بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ

”Ti (Muhamed) thirr për në rrugën e Zotit tënd me urtësi e këshillë të mirë dhe polemizo me ata (kundërshtarët) me atë mënyrë që është më e mira.” 1

قُلْ هَذِهِ سَبِيلِي أَدْعُو إِلَى اللّهِ عَلَى بَصِيرَةٍ أَنَاْ وَمَنِ اتَّبَعَنِي

“Thuaj: “Kjo është rruga ime, e vënë në fakte të qarta, e që unë thërras te Allahu, unë dhe ai që vjen pas meje.” 3

Gjithashtu Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem qartësoi metodologjitë e davetit kur ai ishte në Meke dhe në Medine:

لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِّمَن كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا

“Ju e kishit shembullin më të lartë në të dërguarin e Allahut, kuptohet, ai që shpreson në takimin me Allahun dhe me botën jetër, ai që atë shpresë e shoqëron duke e përmendur shumë shpesh Allahun.” 4

1 - Allahu Tebarake ue Te‘ala e ka plotësuar fenë për ne. Askush nuk ka të drejtë të shpik një rrugë të veten për të thirrur në Islam. Kushdo që e bën këtë thotë në mënyrë indirekte se Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem nuk e kumtoi mesazhin në mënyrë të mjaftueshme dhe se mënyra të tjera sjellin dobi dhe ndikojnë më shumë.

Kur i Dërguari i Allahut sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem e dërgoi Muadh bin Xhebelin (radijAllahu anhu) në Jemen, ai i tha atij:

“Ti do të shkoshë tek një popull prej pasuesve të librit. Le të jetë gjëja e parë në të cilën i thërrisni ata ”se nuk meriton të adhurohet me të drejtë askush përveç Allahut (dhe në një formulim tjetër që ata vetëm ta adhurojnë Allahun). Nëse të binden në këtë, duhet ti mësoshë ata se Allahu i ka urdhëruar ata që të falen pesë herë në ditë. Nëse të binden në këtë, duhet ti mësoshë ata se Allahu i ka urdhëruar ata që të japin zekatin, që mirret nga i pasuri i tyre dhe i ipet të varfërve të tyre. Nëse të binden në këtë, ti duhet të qëndroshë larg nga pasuritë e tyre të mira. Shmangu nga lutja e të shtypurit; nuk ka asnjë pengesë mes tij dhe Allahut.” (el-Buhariu (1331))

Kjo dëshmon qartë dhe prerë se metodologjitë e davetit duhet të jenë sipas Kuranit dhe Sunnetit. Përndryshe Muadh bin Xhebeli ishte më meritori për davetin se sa njëmijë nga thirrësa të sotëm. Shejkh-ul-Islam Ibnu Tejmijeh u pyet në lidhje me personin që thërret në Islam përmes këngës. Më poshtë vijon përgjigja e kësaj pyetje:

“Egziston një grup që të bien dakord për të bërë mëkate të rënda në formën e vrasjeve, grabitjes, vjedhjes, abuzimit të alkoolit dhe gjëra të tjera. Një Shejkh i cili është i njohur për mirësi dhe Sunnet dëshiroi që ti parandalojë ata, por nuk mundi ndryshe përveçse ua lejoi atyre që të dëgjojnë këngë në formën e poezisë së ligjshme të shoqëruar me def, pasi e veproi këtë u pendua një grup dhe ata që nuk faleshin dhe nuk e paguanin lëmoshën dhe në vend të kësaj pinin alkool pastaj filluan ti shmangen gjërave të paqarta, duke bërë gjërat e detyrueshme dhe shmangeshin nga e ndaluara. A është e lejueshme për Shejkhun që të përdorë këtë metodologji duke pasur parasysh se ky veprimsjell dobi?”

Ai (RahimehUllah) u përgjigj:

“Hamdi dhe lavdërimi i takon Allahut, Zotit të krijesave.

Allahu dërgoi Muhamedin sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem me udhëzim të qartë dhe fe të vërtetë … Ai ia ka plotësuar fenë atij sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem dhe umetit të tij … Ai ka urdhëruar krijesat që të kthehet tek shpallja e tij sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem kur ata bien në mosmarrëveshje fetare. Ata që kapen pas Kur’anit dhe Sunnetit të Allahut i takojnë robërve të devotshëm, grupit të suksesshëm dhe ushtarët fitimtarë. Selefët sikurse Maliku thoshin:

“Sunneti është si anija e Nuhit alejhi-selam; ata që hipin në të shpëtojnë dhe ata që nuk hipin mbyten.”

“Tani kur ti e di këtë, duhet ta dish se ajo me të cilën Allahu i udhëzon të devijuarit, i liron të humburit dhe i falë mëkatarët kjo duhet të jetë përmes Kuranit dhe Sunnetit me të cilën Allahu e ka dërguar të Dërguarin e Tij sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem … Pasi kjo është sqaruar, unë i them pyetësit se Shejkhu, i cili donte ti bënte mëkatarët që të pendohen dhe mundi ta bëjë këtë vetëm nëpërmjet një metode të shpikur, ai është ose injorant në lidhje me metodat e Sheriatit që i bën mëkatarët që të pendohen ose është i paaftë për këtë. I Dërguari sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem, sahabët dhe pasardhësit i thirrën kufarët, të padrejtët dhe kriminelët që ishin shumë më të këqinjë se këta njerëz. Ato përdorën metodat e bazuara në Sheriat kështu që ata nuk kishin nevojë që të përdorin këto metoda të shpikura.” (Mexhmu-ul-Fataua (11 / 620-624))

Medno lidhur me këto metoda të shpikura dhe krahaso ato me atë që bëjnë disa thirrësa dhe sekte sot dhe e quajnë “metodologjit e davetit”; futboll, të ashtu-quajtur Ilahi islame, të ashtu-quajtur spektakël islam, ekskursione dhe përralla.

_______________________________________________

2 - 16:125

3 - 12:108

4 - 33:21

18. Si duhet të këshillon pushtetarët?

Pyetja 18: “Si duhet të jetë këshilla korrekte dhe në veçanti këshilla për ata që janë në pushtet? A duhet të përmenden mëkatet e tyre në minbere? A duhet ata të këshillohen fshehurazi?”

Përgjigje: “Askush tjetër përveç të Dërguarit të Allahut sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem nuk është i pa gabuar (në fe). Pushtetarët myslimanë janë njerëz të zakonshëm që bëjnë gabime. Ata padyshim gabojnë dhe ata nuk janë të pagabueshëm.

Megjithatë, ne nuk duhet të shfrytëzojnë gabimet e tyre për të ti bërë publike ato dhe të ndalohemi nga bindja ndaj tyre edhe pse ata janë të padrejtë, shtypës dhe mëkatar për derisa nuk kan dalur nga feja haptazi 1. Ky është urdhëri i Profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem 2. Nuk ka rëndësi nëse atë mëkatojnë, shtypin dhe janë të padrejtë. Durimi me bindje ndaj tyre 3 i bashkon myslimanët dhe mbron vendet myslimane. Ti kundërshtosh ata dhe të ngrihesh kundër sjell dëme4 të mëdha; dëme që janë më të mëdha se sa mëkatet e pushtetarëve për derisa ato nuk janë mosbesim dhe idhujtari.

Ne nuk jemi duke thënë se duhet të heshtim lidhur me mëkatet e pushtetarëve. Ato duhet të trajtohen, por trajtohen në mënyrën e shëndoshë. Ata duhet të këshillohen fshehurzai. Duhet tu shkruhet atyre fshehurazi 5. Nuk duhet të jetë letër që disa njerëz e nënshkruajnë dhe pastaj shpërndahet në mesin e njerëzve. Kjo nuk është e lejuar. Këshilla duhet të bëhet fshehurazi dhe ti dërgohet pushtetarit. Një tjetër mënyrë është që të flasësh drejtpërdrejt me të. Megjithatë, nuk është e lejuar për të shkruar, e pastaj të kopjohen dhe të shpërndahen në popull, sepse ky është publikim dhe madje edhe më keq se fjalimi nga minberet. Fjala mund të harrohet, por shkrimi mbetet dhe qarkullon në mesin e njerëzve. Pra, kjo nuk është e saktë.

Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë:

“Feja është sinqeritet.” Ata thanë: “ndaj kujt o i Dërguari i Allahut?” Ai tha: “Ndaj Allahut, Librit e Tij, të Dërguarit të Tij, udhëheqësit të myslimanëve dhe masës së gjerë.” 6

Në një tjetër hadith thuhet:

“Allahu kënaqet që ju të verponi tri gjëra: që ju ta adhuroni vetëm Allahun dhe të mos adhuroni dikë karshi Atij, që ju të gjithë të kapeni për litarin e Allahut dhe të mos përçaheni dhe që ti këshilloj ata që Allahu i ka dhënë pushtet.” 7

Ata që kanë më së shumti të drejtë që ti këshillojnë pushtetarët janë dijetarët dhe njerëzit me ndikim. Allahu Tebarake ue Te‘ala ka thënë:

وَإِذَا جَاءهُمْ أَمْرٌ مِّنَ الأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذَاعُواْ بِهِ وَلَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَإِلَى أُوْلِي الأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنبِطُونَهُ مِنْهُمْ وَلَوْلاَ فَضْلُ اللّهِ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَتُهُ لاَتَّبَعْتُمُ الشَّيْطَانَ إِلاَّ قَلِيلاً

“Kur t’u vijë atyre ndonjë lajm i rëndësishëm që i përket sigurisë ose frikës, ata e përhapin atë, por në qoftë se ata këtë lajm ia përcjellin Profetit dhe parisë (bashkëpunëtorëve të afërm të tij) do të kuptonin prej tyre vetëm atë, që dëshirojnë ta marrin vesh. Sikur të mos ishte mirësia e Allahut dhe mëshira e Tij, përpos një numri të vogël, ju të gjithë do të ndiqnit shejtanin.” 8

Të gjithë nuk janë të përshtatshëm për këtë. Publikimi i mëkateve nuk është këshillë fare. Ato vetëm se përhapin të keqen dhe gjëra të turpshme në mesin e besimtarëve. Kjo nuk ishte metodologjia e Selefëve. Nuk ka rëndësi nëse personi ka një qëllim të mirë dhe vetëm dëshiron ta dënojë atë që ai pretendon të jetë e keqe. Akti i tij është më i keqë se e keqja që ai dënon. Dënimi i së keqes mund të jetë një e keqe në vetvete, nëse ajo devijon nga mënyra e përshkruar e Allahut dhe të Dërguarit të Tij sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem për shkak se mënyra e përshkruar nuk po pasohet. Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë:

“Çdo njëri prej jush që sheh një mëkat le ta ndryshojë atë me dorën e tij. Nëse ai nuk mundet ta bëjë këtë, ai duhet ta bëjë këtë me gojën e tij. Nëse ai nuk mund ta bëjë këtë, ai duhet të bëjë këtë me zemrën e tij dhe ky është imani më i dobët i besimit.” 9

I Dërguari sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem i ndaru njerëzit në tri grupe:

01 - Personi që mund të largoj të keqen me dorën e tij. Ky është pushtetari dhe zëvendësit e tij në mesin e komitetit, princave dhe udhëheqësve.

02 - Dijetari që nuk ka pushtet. Me ndihmën e urtësisë dhe këshillave të mira ai duhet të qartësojë dhe të këshillojë dhe të informojnë autoritetet.

03 - Personi i cili nuk ka dije dhe fuqi. Ai duhet të dënojë mëkatin me e zemrën e tij, ta urrej mëkatin dhe mëkatarin, dhe ti shmanget atyre.

____________________________________________

1 - Kjo është akideja (besimi) e Ehl-us-Sunnetit dhe Xhematit në lidhje me pushtetarin mysliman.

Imam et-Tahaviu (RahimehUllah) ka thënë:

“Ne nuk lejojmë dhunën kundër askujt prej umetit të Muhamedit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem për deri sa personi nuk e meriton atë. Ne nuk lejojmë rebelimin kundër udhëheqësve tanë dhe politikanëve edhe pse ata janë të padrejtë. Ne nuk lutemi kundër tyre. Ne nuk i sfidojmë ata. Ne besojmë se bindja ndaj tyre i përket bindjes së detyrueshme ndaj Allahut Azze ue Xhel përderisa ata nuk na urdhërojë të mëkatojmë. Ne lutemi për drejtësinë dhe prosperitetin e tyre. Ne pasojmë Sunnetin dhe xhematin dhe i shmangemi devijimit, mosmarrëveshjeve dhe përçarjes.” (El-Akideh et-Tahauijeh, f. 379)

Kjo është e vërteta të cilën e pasojnë thirrësat e së vërtetës deri me sot. Kjo thënie dhe thënie të ngjashme përsëriten shpesh në ligjeratat dhe leksionet e Shejkhut tonë Abdul-Aziz bin Abdil-lah bin Bazit (RahimehUllah). Shih librat ”el-Ma’lum min Uaxhib-il-Ilakah bejn el-Hakim uel-Mahkum” dhe ”Nasihat-ul-Ummeh fi Xhauab Asharah As’ilah Muhimmah” dhe parathënien e tij të librit të Abdul-Aziz el-Ashkarit e cila quhet ”Nubdheh fI Hukuk vVulat-il-Amër”. Po kështu, fjala e tij (RahimehUllah) janë të shtypura në revistën ”El-Buhuth el-Islamijeh” (50). Aty është refuzimi më i qartë i atyre që pretendojnë se ai (RahimehUllah) nuk besoj se duhet të flitet dhe të shkruhet lidhur me këtë temë.

2 - Ai (hafidhehullah) ka për qëllim hadithin e Ubadeh bin es-Samit (radijAllahu anhu) në të cilin ai tha:

“Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem na thërri ne dhe ne i premtuam atij se do ta dëgjojmë dhe do ti bindemi me dëshirë dhe pa dëshirë, në kohë të lehtë dhe kohë të vështira dhe kur të drejtat tona abuzohen dhe që ne të mos grindemi me ata në pushtet për deri sa të mos shihni një mosbesim të qartë për të cilën keni dëshmi nga Allahu.” (Fet´h-ul-Bari (5/13))

Ahmedi transmetoi shtojcën:

“Dhe në qoftë se ti supozonë se je në të drejtën në çështje, kështu që nuk duhet ta pasoshë supozimin. Dëgjo dhe binduni deri sa ta merrë atë pa sfiduar.”

Ibn Hibani dhe Ahmedi gjithashtu transmeton shtojcën:

“…Edhe nëse ata do ta marrin pasurinë tuaj dhe ta fishkëllonë shpinën.” (Fet´h-ul-Bari (8/13))

3 - Shejkhu (hafidhehullah) i referohet Ibn Abasit (radijAllahu anhum) hadith në të cilin Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë:

“Ai që sheh diçka të urryer tek pushtetari i tij duhet të bëjë durim me të. Sepse ai që devijon një pëllëmbë nga xhemati dhe vdes, vdesë një vdekje injorance.” (Buhariu (7054))

Enes bin Malik (radijAllahu anhu) ka transmetuar se Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë:

“Pas meje ju do të shihni privilegje dhe fenomene që ju do ti dënoni.” Ata thanë: “O i Dërguari i Allahut! Çfarë na urdhëronë?” Ai u përgjigj: “Jepu atyre të drejtat e tyre dhe lusne Allahun për të drejtat tuaja.” (El-Buhariu (7052) dhe et-Tirmidhi (2090))

4 - Mes tyre demonstratat të cilat po ndodhin në disa vende fqinje. Demonstratat që rrjedhin nga kufarët dhe jo myslimanët. Ato nuk kanë të bëjnë asgjë me Islamin. Ato shkatojnë gjakderdhje, poshtërime dhe abuzim i Sunnetit dhe Ehl-us-Sunnetit. A nuk mendojnë për këto pasoja njerëzit të cilët bëjnë vetëm nxitje politike?

5 - Është metodologjia Selefite të konsultuarit e pushtetarit për të minimizuar rrezikun e syefaqësisë dhe të rriten shanset e pranimit nga ata në pushtet dhe Allahut.

6 - Muslim (55).

7 - Muslim (1715), Maliku (2/756) dhe Ahmedi (2/367).

8 - 4:83

Shejkh-ul-Islam Ibnu Tejmijeh (RahimehUllah) ka thënë:

“Detyrimi në të mirë dhe ndalimi i së keqes duhet të bëhet me butësi. Prandaj, thuhet se të thirrurit në të mirë nga ana e dikujt duhet të jenë të shumta, ndërsa ndalimi i së keqes të mos dëmtojë. Nëse urdhërimi në të mirë dhe ndalimi nga e keqja është prej obligimeve më të mëdha apo rekomandimeve, dobia e tyre duhet të jetë ma e madhe se dëmi i tyre …

“Çdo gjë që Allahu urdhëron është e mirë. Ai ka lavdëruar drejtësinë dhe të drejtit dhe ka dënuar sabotimin dhe sabotuesit në disa vende. Nëse dëmi i urdhërimit dhe ndalimit është më i madh se sa dobia atëherë kjo nuk është diçka që Allahu ka urdhëruar edhe pse ka mungesë të diçkaje të detyrueshme ose ndonjë ndales veprohet. Besimtari duhet ti frikësohet Allahut në lidhje me robërit e Allahut. Detyra e tij nuk është që ti udhëzojë ata.”
(el-Amr bil-Maruf uen-Nahi en-Nakhi, f. 19)

9 - Muslimi (49).

19. A duhet të përmendi tiparet e mira kur të kritikojë? 

Pyetje 19: “Është përhapur në mesin e rinisë së sotme se është e detyrueshme të qenurit i balancuar në kontekstin e kritikës. Ata thonë se kur të përmend bidatet dhe gabimet e një personi atëherë është e detyrueshme për të përmendur cilësitë e tij të mira. Ata thonë se kjo është drejtësi dhe balancim. A është kjo metodë e kritikës e saktë? A duhet të përmendë cilësitë e mira kur unë kritikoj?”

Përgjigje: “Kjo pyetje ka marrë përgjigje. Por nëse personi që kritikohet është nga Ehl-us-Sunneti dhe Xhemati njëkohësisht gabimi i tij nuk ka të bëj me gjëra që e cenojnë akiden (besimin), atëherë kjo është e vërtetë. Cilësitë e tij të mira dhe anët duhet të përmenden, dërsa gabimet e tij mbulohen nga përpjeka dhe përkrahja e tij për Sunnetin. Ndërsa, në qoftë se ai i takon të devijuarëve dhe kundërshtarëve të cilët posedojnë parime shkatërruese ose të paqarta, atëherë nuk na lejohet që të përmendim anët e tij eventuale të mira. Nëse ti përmend anët e mira atëherë ti i mashtron njerëzit dhe do të mendojnë mirë në lidhje me personin i cili është i humbur, bidatçi ose Hizbi dhe ata fillojnë të pranojnë mendimet e tij.

Allahu Xhela ue Ala refuzoi kufarët, mëkatarët dhe hipokritët pa përmendur cilësitë e tyre të mira 1. Po ashtu Imamët e Selefit refuzuan Xhehmitë, Mu’tezilitë dhe të devijuarit e tjerë pa përmendur cilësitë e tyre të mira. Sepse cilësitë e tyre të mira mposhten nga devijimi i tyre, mosbesimi, ateizmi apo hipokrizia. Është e papërshtatshme që të refuzoshë një person i cili është i devijuar, bidatçi dhe kundërshtarë dhe të përmendësh cilësitë e tij të mira dhe thuhet se ai është një njeri i mirë dhe ai ka cilësi të bukura që për fat të keq ka bërë gabim. Lavdërimi ytë që ia bën atij është më i keq sesa devijimi i tij, për shkak se njerëzit i besojnë lavdërimit tuaj për të. Ti i mashtron njerëzit kur e lavdëronë bidatçiun e devijuar. Kjo hap rrugën që mendimet e të devijuarëve të pranohen në mesin e njerëzve 2.

Ndërsa nëse i refuzuari është nga Ehl-us-Sunneti dhe Xhemati, atëherë refuzimi duhet të jetë me edukatë. Ai duhet të këshillohet lidhur me gabimin që ai e ka bërë në Fikh- dhe çështjet e lidhur me Ixhtihadin. Ne themi se personi ka bërë Ixhtihad dhe ka gabuar në këtë çështje dhe se prova thotë diçka tjetër dhe Allahu e faltë atë. Kështu ishte refuzimi në mes të katër imamëve të methhebeve dhe të tjerëve. Kjo nuk e ulë pozitën e tij të dijes nëse ai është nga Ehl-us-Sunneti dhe Xhemati. Ehl-us-Sunneti dhe Xhemati nuk janë të pa gabueshëm, ata gabojnë, atyre mund tu ikin provat dhe të ngatërrojnë konkluzione. Ne nuk heshtim lidhur me gabimin. Ne e sqarojmë gabimin dhe e arsyetojmë atë. Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë:

“Nëse një gjykatës gjykon dhe jepë mundin maksimal dhe ia qëllon, ai merr dy shpërblime. Dhe nëse ai gjykon dhe jepë mundin maksimal dhe gabon, ai merr një shpërblim.” 3

Kjo vlen për çështje të fikhut.

Por në qoftë se gabimi është i lidhur me besimin, atëherë neve nuk na lejohet që ti lavdërojmë të devijuarit dhe të tjerët që kundërshtojnë Ehli Sunnetin dhe Xhematin sikurse Mu’tezilitë, Xhehmitë, heretikët, ateistët 4 në ditët e sotme. Ata janë të shumtë sot.

Themeli i dyshimit se, të dy anët të mirat dhe të këqijat duhet të përmendet në lidhje me kritikën, vie nga disa të rinj të cilët shkruan një libër mbi këtë temë. Rrjedhimisht filluan të fluturojnë nga gëzimi. Unë kam lexuar këtë libër të autorit, i cili obligon balansimin mes të mirave dhe të këqiave.

Unë kam lexuar edhe refuzmin që ia ka bërë Shejkh Rebi bin Hadi el-Medkhali. Është një refuzim i mjaftueshëm. Në të, ai shpjegon se teoria është e gabuar dhe se ajo detyron të miratohet e kota. Gjithashtu, ai shpjegon se Selefët refuzonin njerëzit e devijuar pa i lavdëruar ata, sepse një lavdatë në këtë rast është kontradiktore.

1 - Nuk ekziston askush, madje as jehudët dhe të krishterët, të cilët nuk kanë anë të mira. Përgjatë parimit të mbështetësve të balancimit ne duhet të përmendim cilësitë e mira të kufarëve kur bie fjala për ta. Këtë nuk e thotë njeri i mençur, e lëre më një student. Selefët nuk përmendën anët e mira në lidhje me kritikat. Dhe në qoftë se ata e bënë këtë, kjo ishte në mënyrë që njerëzit të mos mashtrohen nga ata dhe jo për shkak se kjo është një domosdoshmëri për ta bërë. Këtu sjellim disa nga shembujt më të fuqishëm, në të cilin ka udhëzim dhe dritë për atë që mendo:

I Dërguari sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë për Hauarixhët:

“Nga ky person do të vijë një popull që do ta lexojnë Kur’anin pa kaluar fytin e tyre. Ata depërtojnë nga feja sikurse shigjeta e penetron gjahun. Ata vrasin myslimanët dhe i lënë idhujtarët. Nëse unë do ti has ata, unë do ti mbysë ata sikurse u mbytën populli Ad.” (El-Buhariu (3166))

Në një tjetër formulim thotë:

“Ju do ta nënvlerësoni namazin tuaj në krahasim me namazin e tyre dhe agjërimin tuaj në krahasim me agjërimin e tyre.” (El-Buhariu (3414))

Në një tjetër formulim thuhet:

“Vrisni ata kudo që t’i gjeni.” (El-Buhariu (3415))

Betohem në Allahun se i Dërguari i Allahut sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem nuk përmendte cilësitë e tyre për ti lavdëruar ata apo për ti mashtruar njerëzit; ai e bëri këtë për të paralajmëruar njerëzit në mënyrë që ata të mos mashtrohen nga veprimet e tyre të dukshme. Selefët e kuptuan këtë prandaj e praktikonin këtë në jetën e tyre dhe e bënë këtë një metodologji që ata e besonin. Imam Ahmedi e theksoi, për shembull, kur el-Karabisi tha se shqiptimi i Kur’anit është i krijuar. Imam Abdullah -Rahimullah - ka raportuar:

“Kam dëgjuar babai im duke thënë: “Është ligështi dhe nënçmim që të thuhet se shqiptimi ytë i Kur’anit është i krijuar. Kështu thonë: Xhehmitë. “Unë thashë: “Husejn al-Karabisi thotë kështu.” Ai tha: “…I neveritshmi – Allahu e zuloftë atë – ai gënjen.” (es-Sunnah (1/165))

Imam Ahmedi (Rahimullah) u deklarua më ashpër se kaq lidhur me el-Harith el-Muhasibi. Ali bin Ebi Khalid ka thënë:

“I thashë Imam Ahmedit për një Shejkh i cili ishte me ne: “Shejkhu është komshiu im. Unë e kam paralajmëruar atë ndaj një njeriu, por ai dëshiron të dëgjojë atë që ti ke për të thënë për Harithin e shkurtë (el-Muhasibi). Ti më ke pa me të shumë vite më parë dhe the: “Mos rri me të, mos folë me të.” Unë nuk kam ndejur me të që nga ajo kohë. Megjithatë, ky Shejhu rrinë me të. Çfarë i thua për të? “Imam Ahmedi u skuq në fytyrë dhe arteriet dhe sytë e tij u frynë. Unë kurrë nuk e kam parë atë kështu. Pastaj ai tha duke u dridhur: “Ai filani? Allahu e bëftë këtë dhe atë me të! Vetëm ai që ka përvojë dhe dije për të e njeh atë! Vetëm ai që ka përvojë dhe dije për të e njeh atë! Ai rrinte me el-Mughazilin, Jakubin dhe të tjerët dhe i bëri ata që të devijojnë për drejt besimit të Xhehmive. Ata u shkatërruan shkaku i tij.” Shejkhu tha: “Ebu Abdilah! Ai rrëfen hadithe dhe duket i përulur ndaj Allahut.” Ebu Abdilahi u zemërua dhe tha: “Mos u mashtro nga zemërbutësisa dhe butësia e tij. Mos u mashtro nga ajo se ai ec kokë ulur. Ai është një njeri i keq. Vetëm ai që ka përvojë me të, e njeh atë! Mos flisni me të. Ai duhet të trajtohet pa mëshirë. A ulesh me çdo bidatçi i cili transmeton hadithe nga i Dërguari i Allahut sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem? Jo! Ai duhet të trajtohet pa mëshirë!” (Tabakat-ul-Hanabilah (1/233))

Ku është drejtësia e pretenduar tek Imam Ahmedi (Rahimullah)? Ai nuk e përmendi as edhe një cilësi të mirë të el-Karabisit apo të el-Muhasibit pavarësisht se el-Karabisi ishte një det i dijes. Shih biografinë e tij në “Tarikh Bagdad” (8/64) dhe “Sijar A’lam-in-Nubala” (12/79).

Allahu e mëshiroftë Imam Ahmedin. Në qoftë se kjo kishte ndodhur sot, ai do të akuzohej se është shumë i ashpër, agjent, sekular dhe emra të tjerë të cilët i përdorin Hizbitë kur ata rrethohen nga argumentet. Sepse ai as nuk bëri kompromi me bidatçitë e as nuk ju bër lajka atyre.

Rafi Bin Ashras (Rahimullah) ka thënë:

“Prej dënimit të bidatçiut mëkatar është që të mos përmenden cilësitë e tij të mira.” (Shih “Sherh Ilal el-Tirmidhi” (1/353).)

2 - Lexoje këtë histori për të parë se si njerëzit mund të mashtrohen kur Pasuesit e Bidateve lavdërohen. Imam edh-Dhehebiu dhe të tjerët transmetuan:

“Tha Ebul-Uelid në librin Ikhtisar Firak-ul-Fukaha”, Kur ra biseda lidhur me Ebu Bekr el-Bakilanin: “Më ka njoftuar Ebu Dherr el-Harauani, cili kishte anim kah besimi i tij Eshari- kur unë e pyta “Si ndodhi kjo?” Ai tha: “Një ditë unë isha duke ecur me Ebul-Hasan ed-Darakutni ne e takuam Ebu Bekr bin et-Tajjib el-Esh’ariun. Darakutni e përqafoi atë dhe e puthi në fytyrë dhe sy. Kur ata u ndanë, i thashë: “Kush është ai me të cilin veprove kështu? Kurrë nuk kam menduar se do të veproje një gjë të tillë. Ti je imam i kohës tënde.” Ai u përgjigj: “Ai është imami i myslimanëve dhe mbrojtësi i fesë; gjykatësi Ebu Bekr bin et-Tajjib. “Që nga ajo kohë kam filluar të shkoj tek ai dhe të ndjeki mësimet e tij.” (Tadhkirat-ul-Huffadh (3 / 1104-1105) dhe Sijar A’lam-in-Nubala (17/558 -559))

Kur Darakutni trajtoi el-Bakilani el-Esh’ariun në këtë mënyrë, dhe e vlerësoi atë si imam të myslimanëve dhe kështu me radhë, u mashtruan ata që e panë këtë dhe si rezultat i kësaj miratuan besimin Esharij. Kjo vlen për të gjithë ata që lavdërojnë Pasuesit e bidateve dhe të epsheve; ai do të shkaktojë rënien e shumë personave në besimin e tyre dhe në veçanti në qoftë se ata duken të drejtë nga ana e jashtme dhe Allahu e di më së miri.

3 - Bukhari (6919) dhe Muslimi (1716).

4 - Mund që dikush të pyet pse ne gjithmonë përmendim sektet e zhdukura Mutezilitë, Xhehmitë, heretikët, Esharitë, Hauarixhët dhe Murxhiat kur bie fjala për besimin dhe se cila është dobia nga kjo? Është e vërtetë se këto sekte janë zhdukur dhe se pasuesit dhe themeluesit e tyre ka ndërruar jetë kohë më parë. Megjithatë, mendimet e tyre ende ekzistojnë.

Mësimet e tyre ekzistojnë ende. Pasuesit e tyre të cilët janë të ndikuar nga ata jetojnë mes nesh. Besimi dhe ideologjitë e tyre përcillen nga brezi në brez. Ka njerëz që ende i përhapin ato. P.sh besimi i Mutezilive ekziston. Atë e kanë shumë njerëz të cilët asocijohen me Islamin. Të gjithë Shi’itët duke përfshirë Zejditë e kanë besimin e Mutezilive. Esharitë kanë një ekzistencë kolektive në mes të shumicës së myslimanëve sot. Ideologjia e Murxhiave gjithashtu ekziston. Hanefitë besojnë se besimi përbëhet nga konfirmimi me zemër dhe të shprehurit me gjuhë, dhe duke përjashtuar veprat. Megjithatë, ky besim është më i butë sesa besimi i Murxhiave ekstrem. Edhe pse çdo epokë përbëhet prej këtyre besimeve dhe drejtimeve të cilat e kundërshtojnë besimin e Ehl-us-Sunnetit dhe Xhematit, kështu që gjithmonë ekziston dikush që i mbronë ata. Komiteti i Përhershëm për dije dhe hulumtime dhe fetva në Arabinë Saudite dha një fetva paralajmëruese kundër Irxhasë dhe thanë:

“Murxhiat përjashtojnë veprat nga besimi dhe thonë se ose besimi përbëhet vetëm prej konfirmimit me zemër, ose konfirmimit me zemrë dhe deklaratës me gojë. Sipas tyre veprat përbëjnë një kusht për një besim të përsosur dhe jo një pjesë të saj. Ata besojnë se ai që konfirmon me zemër dhe shqipton me gojë është një besimtarë i përsosur pavarësisht se çfarë obligime braktisë apo mëkatet që ai vepronë. Ata besojnë se ai meriton të hyjë në Xhenet edhe pse ai kurrë nuk e ka bërë asnjë vepër të mirë. Nuk ka dyshim se ky mendim është i gabuar dhe i rremë dhe që bie në kundërshtim me Kur’anin dhe Sunnetin, dhe Ehl-us-Sunnetin dhe Xhematin në të gjitha kohërat. Një ideologji e tillë ia hap rrugën për të këqinjëve dhe mëkatarëve…” (Fetvaja (21.436) 08/04-1421, në-Tahdhir min el-Irxha ue ba’dh el-Kutub ad-Da’aijah ilejh, fq. 8-9 )

Ka heretikë edhe në mesin e panenteistëve dhe të tjerëve. Ata ndjekin Ibn Arabi et-Ta’i dhe Sufitë ekstrem. Kur ne flasim për këto sekte, ne nuk po flasim për skelete të cilat janë kalbur.

Ne vërtetë po flasim për sektet që ekzistojnë në mesin e myslimanëve sot. Këtë e dinë studentët. Vetëm masa e thjeshtë e njerëzve janë ata që nuk e dijnë këtë, ose njerëz që duan ti mashtrojnë të tjerët dhe të përhapin besimet e tyre të rreme, që na kundërshtojnë neve, sepse ne paralajmërojmë kundër këtyre sekteve. Njerëz të tillë duhet të pyesin para se ata të fillojnë të kundërshtojnë. Ky ishte një sqarim i shkurtë, sepse kjo është një temë e gjatë, dhe Allahu e di më së miri. Me këtë desha të theksojë disa shembuj të sekteve shkatërruese dhe se ato ekzistojnë edhe tani:

01 - Sejid Kutubi thotë:

“Kur’ani është një fenomen universi sikurse fenomeni i qiejve dhe tokës.” (Fi Dhilal-il-Kur’an (4/2328))

Kjo është ideologjia se Kur’ani është i krijuar, të cilën e thonë Xhehmitë dhe të tjerët. Ai gjithashtu tha se Kur’ani ka një ritëm dhe stil muzikor, dhe dha shembuj të sureve “Esh-Shems”, ”El-Fexhr”, “el-Ghashijah”, “Et-Tarik” dhe “el-Kijame”. Ai gjithashtu përshkroi Allahun në formën e një prodhuesi në suren “el-Ala”. I pastër është Allahu nga ajo që thonë ata. Shih faqen 3883.

02 - Ai tha kur shpjegoi kapitullin e “el-Ikhlas”:

“Nuk ka realitet përveç realitetit të Tij, nuk ka ekzistencë reale përveç ekzistencës së Tij. E gjithë ekzistenca tjetër e ka burimin e saj në ekzistencën e vërtetë.” (Fi Dhilal-ul-Kur’an (6/4002))

Allamah Dhe Shejkh Muhamed bin Salih bin Uthejmin (Rahimullah) ka thënë:

“Kam lexuar shpjegimin e tij të sures “el-Ikhlas ”. Ai vjen me një fjalë të rëndë që kundërshton metodologjinë e Ehl-us-Sunnetit dhe Xhematit, sepse deklarata e tij sugjeron se ai flet sipas panenteismit.” (Bara’atu Ulema-ul-Umeti, f. 42)

Muhadithi dhe Shejkh el-Albani (Rahimullah) ka thënë:

“Sejjid Kutubi citoi Sufitë dhe nuk mund të kuptoshë asgjë tjetër përveç se ai besonte në panenteizëm.” (Bara’atu Ulema-ul-Umeti, f. 37)

Ai (Rahimullah) shkroi me dorë në fillim të librit të Shejkh Rebi bin Hadi el-Medkhaliut (Allahu e ruajttë!) “el-‘Auasim mima fi Kutub Sajjid Kutub min el-Kauasim”:

“Të gjitha refuzimet që ia ke bërë Sejjid Kutbit janë të vërteta dhe të sakta. Me anë të kësaj është bërë e qartë për çdo njërin që zotëron një formë të dijes islame se Sejjid Kutbi nuk kishte dijeni për degëzimet e Islamit dhe parimet e tij. Allahu të shpërbleftë me bollëk, o vëlla Rebi, sepse ti ke marrë mbi vete obligimin për të qartësuar dhe zbuluar injorancën e tij dhe devijim e tij nga Islami.” (F. 3, edicioni i dytë, 1421, dhe në revistën” es-Selefijjeh ”7 / 1422, f. 46)

03 - Muhamed Kutb tha:

“Njerëzit duhet të thirren përsëri në Islam. Këtë herë, ata nuk duhet të thirren në Islam sepse nuk pranojnë të shqiptojnë shahadetin, të cilën ata e bënë herën e parë. Këtë herë ata duhet të thirren përsëri sepse ata refuzuan obligimet e shahadetit, domethënë sundimin me librin e Allahut.” (Uaki’una el-Mu’asir, f. 29)

Ky është një Tekfir i përgjithëshëm mbi të gjithë njerëzit. Si mund të thuhet përndryshe se ata refuzojnë ligjin e Allahut? Përndryshe si mundet ai ti krahasoj ata me periudhën pagane para islamit? Ai nuk përmend asnjë detajim dhe as nuk përjashton ata (Arabin Saudite) që qeverisin me ligjin e Allahut dhe që nuk kanë kushtetutë tjetër përveç Kuranit. Këta autorë shprehen shpesh në këtë mënyrë. Është sikurse ata nuk e miratojnë vendin islamik përgjatë Selefizmit në Gadishullin Arabik. Është sikurse ata nuk i miratojnë myslimanët në gjithë botën në mesin e Ehl-ul-Hadithit, Ensar-us-Sunneh dhe të tjerët që pasojnë metodologjinë e Selefëve. Ajo që është e çuditshme është se si disa të cilët flasin kështu jetojnë në këtë vend islamik në Arabin Saudite. Mendimet e tyre janë të rrezikshme për lexuesit, sepse lexuesi i thjeshtë mund të merr idenë se nuk ka vend islamik sot që e shqipton shahadetin, vepron sipas tij dhe e aplikon librin e Allahut, dhe se nuk ka individë ose grupe që adhurojnë vetëm Allahun mbi sipërfaqen e tokës. Kështu ata mashtrojnë lexuesit në mënyrë që ata të bien në Tekfir, gjë të cilën shumë e kanë bërë. Prandaj, studenti duhet të jetë i vëmendshëm me këtë fenomen të përhapur që lind nga shumë prej këtyre shkrimtarëve – Allahu i udhëzoftë atë në të saktën.

04 - Një person i cili asocijohet me davet tha:

“Prej mëkateve të hapura është që të mburresh para miqve tu dhe të thuash se ke bërë këtë dhe atë dhe ta cekësh një listë me mëkate që ke bërë. Personi i tillë nuk do të falet nëse ai nuk pendohet! Sepse Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem tha se ky person nuk do të falet kur ai tha:

“I tërë umeti im do të falen…” (Audio kaseta “Xhalsah’alar-Rasif”)

Ku në hadith thuhet se Allahu nuk do ta falë atë? Kush nga Ehl-us-Sunneti dhe Xhemati thotë se mëkatari që madje mëkatoi hapur dhe vdiq, nuk do të falet nëse ai nuk pendohet para vdekjes? A nuk është çështja në dorën e Allahut nëse Ai dëshiron ta falë atë ose ta dënoj atë në qoftë se Ai dëshiron? Megjithatë, kjo është doktorina e Hauarixhëve dhe e Mutezilivie. Thirrësi vazhdon të thotë:

“Më e shëmtuar dhe më serioze se kjo është se disa tregojnë se si ata kanë marrëdhënie të ndaluara dhe të dashura dhe se udhëtojnë rreth e rrotull. Ai kënaqet nga mëkatet. Disa regjistrojnë mëkatet e tyre. Ata nuk kanë nder. Ata janë renegat për shkak të kësaj. Ai e regjsitron se si ai e mashtron një vajzë dhe pastaj mëkaton me të. Kjo është dalje nga islami. Nëse ai nuk pendohet, do të mbetet në Xhehnem.”(Audio kaseta “Xhalsah alar-Rasif ”)

Ai tha lidhur me këngëtarët, kasetat e të cilëve përhapen nga të rinjtë dhe që përmbajnë këngë poshtëruese që mashtrojnë djemtë dhe vajzat:

“Unë mund të them me qetësi se ky njeri së paku e nënvlerëson mëkatin. Nuk ka dyshim se është kufër nënvlerësimi i një mëkati, veçanërisht në qoftë se ai është i madh dhe për ndalimin e të cilit nuk ka mosmarrëveshje mes dijetarëve. Veprimet e këtyre njerëzve janë pa dyshim dalje nga feja. Unë e them këtë me qetësi dhe me zemër të kënaqur.” (Audio kaseta “esh-Shabab; As’ilah ue Mushkilat).

Të bërit tekfir dhe të shpjegohen mëkate të përhapura dhe të treguara si degradim i atyre që shpien në kufër, provon një guxim tjetër kur vjen puna për të bërë tekfir për mëkatet e mëdha dhe mungesa e devotshmërisë. Kjo i takon besimit të Hauarixhëve që bëjnë tekfir për mëkatet e mëdha. Të folurit për mëkatet dhe marrëdhëniet e ndaluara të dikujt mund të varet nga gjëra të ndryshme. Personi nuk është shprehur se ai beson se këto veprime janë të lejuara. Ai ndoshta është injorant në lidhje me to. Prandaj, duhet përkujtuar e jo të bëhet tekfir. Kështu veprojnë Ehl-us-Sunneti dhe Xhemati uel-Xhemati. Nënvlerësimi i një mëkati nuk do të thotë se ai tallet me mëkatin. Nuk ka asnjë njeri që bën një mëkat, të madh apo të vogël, pa e nënvlerësuar atë më parë. Ai që bën këtë nuk do të thotë se bën tallje. Kush është i pagabueshëm? Dhe Allahu e di më së miri.

05 - Një tjetër tha kur edhe shtroi një pyetje edhe iu përgjigj asaj:

“A mund të imagjinoni se mëkatet e sotme në shoqërinë tonë janë vetëm si mëkate? Shumë sot besojnë se kamata, droga, pijet alkoolike dhe ryshfeti janë vetëm mëkate apo mëkate të mëdha … Jo o vëllezër! Unë kam hulumtuar çështjen dhe e kam kuptuar se shumë njerëz në shoqërinë tonë besoj se kamata është e ligjshme. A e dini se bankat në vendin tonë kanë më shumë se një milion konsumatorë? A e din i gjith ky milion se kamata është e ndaluar dhe se ata vetëm po bëjnë një mëkat? Jo, Pasha Allahu! Për shkak të përhapjes së mëkateve sot është një nga rreziqet që shumë i konsiderojnë mëkatet e mëdha të lejuara.” (Audiokaseta “er-Teuhid Auualen”)

Unë them atë që thashë më parë dhe po ia shtoj aty se ky shembull është më i rrezikshëm për folësin kur ai e tepron dhe thotë se mëkatet e shoqërisë sonë sikurse kamata, pijet alkoolike dhe droga nuk janë vetëm mëkate apo mëkate të mëdha.

Të thuhet se personi që kryen këto mëkate i konsideronë ato si të ligjshme pa e dëgjuar dikë në mënyrë të qartë duke thënë se ato janë të ligjshme është një tekfir i caktuar. Vetëm të spekulohet pa dëgjuar ndonjë indikacion të qartë se mëkatet janë shpallur të ligjshme, kjo provon devotshmërinë e dobët të folësit. Ky është besimi i Hauarixhëve dhe e Mutezilive.

I këshilloj ata dhe shokët e tyre që të tërheqin këto deklarata që i vë ata në rrezik para gjithë të tjerëve. Është më mirë të kthehesh në të vërtetën se sa të vazhdosh në të kotën.

06 - Një i treti (Sefer el-Hauali dhe ai posedon titullin dr në akide) ka thënë, ndërsa ai mbante në dorë një reklamë të një hoteli në Gjirin Persik (dhe ai e bëri këtë në xhami dhe e injoroi shenjtërinë e xhamisë):

“Është një hotel në një nga vendet e Gjirit, Dubai, i cili quhet “Metropolitan Hotel”. Në këtë hotel thuhet haptazi se ka alkool në të. Përveç kësaj, në të ka shtëpiza, video filma dhe gjëra tjera. Kjo është një ftesë e hapur plotësisht. Ata madje kanë bërë edhe fotot që vërtetojnë se ka valle me gra të zhveshura dhe konsumim të alkoolit. Ne kërkojmë mbojtjen e Allahut kundër këtij kufri. Është pa dyshim një kufër i qartë për të lejuar diçka që Allahu ka ndaluar.” (Sherh et-Tahauijjah (2/272))

Ai tha gjithashtu në një nga librat e tij:

“Është shfaqur mosbesimi dhe ateizmi në gazetat tona. Mëkatet janë përhapur në koleksionet tona. Radio stacionet dhe kanalet tona televizive thërrasin në zina. Dhe ne kemi deklaruar kamatën të ligjshme.”

Ky libër është botuar me tituj të ndryshëm. Në Pakistan, quajtur “Keshf-ul-Ghummah an Ulema-ul-Ummeh” në Shtetet e Bashkuara quhet “Ua’du Kissinger,” dhe në Egjipt quhet “Haka’ik haul Ahdath-il-Khalixh”.

Në çdo rast, ju e shihni se si folësi lufton për të provuar se ne besojmë se kamata dhe mëkatet e bashkangjitura janë të lejuara. As ne as shoqëria jonë nuk e konsideron kamatën të jetë e ligjshme. As ne nuk besojmë se alkooli në vendet e fqinjëve tanë janë kufër i madhë që e nxerr personin nga feja. Të gjitha këto gjëra të cilat i kanë përmendur këta njerëz të cilët asocijohen me davetin janë mëkate e jo mosbesim. Ato janë një formë e mosbesimit të vogël, mosbindje dhe mëkate të mëdha të cilat zvogëlojnë besimin e plotë të personit dhe jo tërë besimin e tij.

Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë:

“Zinaqari nuk bën zina ndërsa ai është besimtar, hajduti nuk vjedh ndërsa ai është besimtar…” (el-Buhariu (2243))

Nuk ka dyshim se besimi i plotë është mohuar në këtë hadith e jo i tërë besimi. Ka shumë raste të ngjashme në sheriatin tonë.

Tani ju keni lexuar shembuj të ideve të cilat i posedojnë disa thirrësa, e të mos flasim për të rinjtë që janë ndikuar prej tyre, të cilët ulen pranë këtyre thirrësave dhe mësojnë këto teori dhe këto doktorina që grisin metodologjinë Selefite. A mund që në fund të fundit të pyesësh veten pse ne flasim për sektet e zhdukura dhe të devijuara që kanë devijuar në akide dhe metodologji kur edhe doktorina dhe devijimet e tyre ekzistojnë? Prandaj mendo lidhur me rëndësinë e të thirrurit për në Teuhid dhe praktikimin e tij, paralajmëro kundër të gjitha sekteve pavarësisht kohës dhe vendit dhe kthehu në Kur’an dhe Sunnet në përputhje me metodologjinë e Selefëve.

20. A është konfliki ynë me jehudët për gjëra të tokave? 

Pyetja 20: “Çfarë thuar në lidhje me personin i cili thotë:

“Konflikti jonë me jehudët nuk është konflikt fetar. Sepse Kurani na urdhëron që tu shprehim atyre për zemërsi dhe miqësi.” 1

Përgjigje: “Kjo fjalë përbëhet nga konfuzioni dhe devijimi. Jehudët janë mosbesimtarë. Allahu ka thënë se ata janë kufarë dhe i ka mallkuar ata, i Dërguari i Allahut sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë se ata janë kufarë dhe i ka mallkuar ata. Allahu Tebarake ue Te‘ala ka thënë:

لُعِنَ الَّذِينَ كَفَرُواْ مِن بَنِي إِسْرَائِيلَ عَلَى لِسَانِ دَاوُودَ وَعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ ذَلِكَ بِمَا عَصَوا وَّكَانُواْ يَعْتَدُونَ

“Ata që mohuan të vërtetën nga beni israilët, u mallkuan prej gjuhës së Davudit dhe Isait, të birit të Merjemes. Kështu u veprua sepse kundërshtuan dhe e tepruan.” 2

Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë:

“Mallkimi i Allahut është mbi jehudët dhe mbi të krishterët.” 3

Allahu Tebarake ue Te‘alaka thënë:

إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ وَالْمُشْرِكِينَ فِي نَارِ جَهَنَّمَ خَالِدِينَ فِيهَا أُوْلَئِكَ هُمْ شَرُّ الْبَرِيَّةِ

“S’ka dyshim se ata, të cilët nuk besuan nga ithtarët e librit dhe nga idhujtarët, do të jenë në zjarrin e Xhehenemit, aty do të jenë përgjithmonë. Të tillët janë krijesa më e dëmshme.” 4

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَتَّخِذُواْ الْيَهُودَ وَالنَّصَارَى أَوْلِيَاء بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاء بَعْضٍ وَمَن يَتَوَلَّهُم مِّنكُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ إِنَّ اللّهَ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ

“O ju që besuat! Mos zini miq as jehuditë, e as të krishterët. Ata janë miq të njëri-tjetrit. E kush prej jush i miqëson ata, ai është prej tyre. Vërtet All-llahu nuk vë në rrugë të drejtë popullin zullumqar.” 5

Armiqësia jonë ndaj jehudëve është fetare. Nuk lejohet që të kesh miqësi me ta ose që ti duash ata. Sepse Kurani na ka ndaluar këtë, siç është bërë e qartë në ajetet e mëparshme.

1 - Kështu ka thënë Hasan el-Benna, themeluesi Ikahuanu-Musliminëve. Referoju librit “el-Ikhuan el-Muslimun Ahdath san’at et-Tarikh” (1/409) nga Mahmud Abdul-Halim.

Po aq fjalë të rrezikshme tha Harixhiu i devijuar Muhamed el-Mas’ari. Edhe pse të dy burrat kanë metodologji të ndryshme fjalët e tyre të kujtojnë njëri-tjetrin. E vetmja gjë që i bashkon ata është ideologjia e lëvizjeve. Ky njeri zëvendësoi të mirën me të keqën kur ai u zhvendos nga vendi i dy xhamive të shenjta dhe nga vendi i Teuhidit për tu vendosur në një vend kufri dhe kënaqet që të udhëhiqet nga kufarët. Ai tha:

“Aktualisht Arabia Saudite nuk lejon të krishterët dhe jehudët që të shfaqin ritualet e tyre haptazi. Kjo do të ndryshojë kur komiteti (i ashtuquajturi komiteti për mbrojtjen e të drejtave të njeriut), do të merr pushtetin dhe do ti´a jap pakicave të drejtat e tyre. Ata duhet të kenë mundësinë që të martohen përgjatë ritualeve të tyre dhe të bëjnë çdo gjë tjetër. Ata duhet të jenë në gjendje të praktikojnë besimet e tyre lirisht dhe plotësisht. Nuk ka rëndësi nëse ata janë jehudë, të krishterë apo hindus.” (Gazeta “esh-Shark el-Eusat” (2670), e diel 8 Ramazan 1416)

Ai gjithashtu ka thënë:

“Sipas legjislacionit islam lejohet ndërtimi i kishave.” (Po aty)

Në radion britaneze drejtuesi i programit tha:

“Disidenti saudit Muhamed el-Mas’ari i cili jeton në Londër dhe e quan veten “Xhihadist” tha se ai do të organizojmë një konferencë për shtyp para përfundimit të muajit bashku me disidentët Shi’itë për të shpallur një bllok unifikiues me ta.”

Pastaj vetë el-Mas’ari tha:

“Do të kemi një bashkëpunim dhe ndoshta madje edhe një bllok të gjerë. Ne punojmë dhe luftojmë për këtë. Kjo është një lëvizje islamike dhe nuk është as një lëvizje Sunnite apo një lëvizje Shi’ite. Kjo është një lëvizje islamike, e cila është themeluar në atë që ka përputhje definitivisht në Islam. Ajo do të bashkoj të gjithë myslimanët; Sunnitë dhe Shiit. Përveç kësaj, ne gjithashtu do të ruajmë të drejtat e myslimanëve dhe qytetarëve. Ne i pranojmë të drejtat e tyre si qytetarë; jehudë, të krishterë, adhurues zjarri dhe të tjerët në vendet islamike. Në këtë mënyrë, lëvizja jonë është politike që është themeluar mbi parimet islame dhe nuk ka grupe ose drejtime.” (1417/06/29)

A ka një verbëri më të madhe dhe guxim se kjo? Si i përmbahet el-Mas’ari fjalëve të Profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem:

“Largoni idhujtarët nga Gadishulli Arabik.” (El-Buhariu (2888))

dhe:

“Nuk lejohet egzistimi i dy religjioneve në Gadishullin Arabik.” (Malik (1862) dhe Bejhaki (9/208))?

A e meriton një person i cili është injorant i këtyre haditheve të qarta të jetë një instruktor përveç nëse dëshiron të jetë një lider në devijim dhe epsh? Është sikurse ai po iu nënshtrohet fjalëve të poetit:

Shkoju për qefi për derisa je në shtëpinë e tyre

shkoju për qefi për derisa je në në vendin e tyre

Myftiu më i lartë, Imam dhe Shejkh Abdul-Aziz bin Baz (RahimehUllah) ka thënë:

“Këto fletushka që burojnë nga el-Fakih, el-Mas’ari apo nga dokush tjetër prej misionerëve të së kotës dhe të keqës, duhet të shkatërrohen, shqyen dhe të injorohen. Është e detyrueshme që të këshillohen ata, ti drejtosh ata në të vërtetën dhe ti paralajmërosh ndaj devijimit. Nuk është e lejuar për askënd që të bashkëpunojnë me ta në këtë të keqe. Është e detyrueshme që ata të këshillohen dhe që ata të kthehen tek e vërteta. Është e detyrueshme që ata të largohen dhe të braktisin të kotën.

Këshilla ime për el-Mas’arin, el-Fakihun, Bin Ladenin dhe të gjithë ata që ecin në metodologjinë e tyre, është që ata të largohen nga kjo rrugë e keqe, dhe në vend të kësaj të kenë frikë për atë që kanë bërë më parë.” Mexhmu-ul -Fataua (9/100))

2 - 5:78

3 - Bukhari (425) dhe Muslimi (531).

4 - 98:6

5 - 5:51

21. A është e saktë për të lexuar gazetat në xhami për të paralajmëruar njerëzit ndaj mëkateve?

Pyetja 21: “A është e saktë që të lexohen gazeta dhe revista në xhami për të kundërshtuar gabimet e përfshira në to dhe për të paralajmëruar njerëzit?”

Përgjigje: “Gazetat dhe revistat nuk duhet të lexohet në publik. Ato duhet të shqyrtohen me dijetarët dhe autoritetet. Sjellja e tyre në xhami është vetëm një publikim i tyre 1 dhe nuk është kundërshtim. Kjo madje ndoshta edhe e kënaq personin e paralajmëruar 2. Disa njerëz kënaqen nga gabimet që ata mund ti përhapin. Mund të ndodhë qe një hipokrit ti´u bashkangjitet atyre për të përhapur të keqen dhe të kotën. Pra, kjo është shumë e rrezikshme dhe nuk është zgjidhje. Betohem në Allahun se nuk është zgjidhje.

Ai që dëshiron ti këshillojë myslimanët dhe udhëheqësit e tyre dhe njerëzit e thjeshtë nuk duhet të veprojë në këtë mënyrë. Ai nuk duhet ti mbledhë gabimet në xhami, ti publikojë ato. Kjo vetëm shton guximin për ë vepruar të kotën. Shumë njerëz nuk janë të vetëdijshëm për këto gjëra. Ti po ua hap rrugën atyre në këtë mënyrë dhe po u tregon atyre gjëra që ata nuk i dinë. Përveç kësaj, kjo shpie në dëm.

01 - Mos harro se shtëpitë e Allahut abuzohen kur imazhet futen në to.

Ish-Myftiu i Arabisë Saudite Shejkh Muhamed bin Ibrahim Al esh-Shejkh i (RahimehUllah) ka thënë:

“Sa i përket përdorimit të fotove, kështu që dijetarët (rahimahumullah) janë deklaruar në mënyrë të qartë se është e ndaluar për të përdorur fotografi të qenieve të gjalla. Nuk ka rëndësi nëse ato janë në xhami apo diku tjetër. Megjithatë, është e qartë se përçmimi i ndalesave të Allahut dhe përdorimi i imazheve në shtëpitë e Tij është edhe më keqe dhe më e rëndë. Më keq dhe më e guximshme është përdorimi i fotografive apo veshja e tyre gjatë namazit.” (Mexhmu-ul-Fataua (1/193))
02 - Një metodë e tillë vetëm se i nxitë njerëzit e thjeshtë dhe i mbush qytetarët me urrejtje kundër atyre në pushtet. E keqja e madhe dhe dëmi që rezulton nga një veprim i tillë është i kuptueshëm dhe i qartë. Kjo nxitje politike shpie në kaos dhe jostabilitet. Menjanimi i të këqijave ka përparësi përfitimeve të arritura – nëse vërtet ka ndonjë përfitim në veprim.

22. A nuk duhet të kundërshtojmë dhe t’ua shpjegojmë njerëzve gabimet në gazeta?

Pyetja 22: “A nuk duhet të kundërshtojmë dhe t’ua shpjegojmë njerëzve gabimet në gazeta?”

Përgjigje: “Gabimet në gazeta dhe madje edhe në individët nuk duhet të trajtohen në xhami apo në minbere. Megjithatë, është e saktë për të qortuar një gabim përgjithësisht por pa përmendur një individ. Kështu veproi Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem. Një praktikë e tillë përbëhet nga dobia e jo nga dëmi. Nëse ka gabime në një gazetë apo tek një shkrimtar, ti refuzoje gazetën apo shkrimtarin përmes shkrimit ose dërgoja refuzimin gazetës. Nëse ajo nuk e publikon refuzimin, dërgoja atë një gazete tjetër. Kjo është zgjidhja 1.

Që ti sjellësh gazetat me vete në xhami ose gjatë predikimit të xhumasë dhe të lexosh ato në minber, kjo do të thotë që ti vetëm se po ua mëson njerëzve të keqen, po përhap mëkatet dhe po u bën marketing mëkatarëve.

01 - Kjo është metodologjia e Selefëve të cilën thirrësat në fe duhet ta aplikojnë kur ata dënojnë gabime të ngjashme; refuzime dhe shkrime. Pra nuk duhet heshtur lidhur me mëkatet, është e detyrueshme për të mbrojtur Sheriatin – dhe Allahu e di më së miri.

23. Sa e vërtetë është se Imam Ahmedi RahimehUllah është falur prapa Xhehmive?

Pyetja 23: “Sa e vërtetë është se Imam Ahmedi RahimehUllah është falur prapa Xhehmive?”

Përgjigje: “Unë nuk di asgjë për këtë. Imam Ahmedi ishte një nga kundërshtarët më të mëdhenj të Xhehmive. Unë nuk e di që ai të jetë falur prapa Xhehmive 1.

Nëse imami ka devijime që nuk janë kufër, atëherë duhet falur prapa tij pavarësisht nëse ai është i devotshëm apo mëkatar. Përderisa imami nuk e ka lënë fenë dhe nuk ka rënë në kufër të qartë duhet falur prapa tij edhe pse ai është mëkatar. Sahabët faleshin prapa el-Haxhaxhit dhe udhëheqësve të tjerë mëkatarë për të mos u përçarë. Kështu ata praktikonin urdhërin e të Dërguarit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem për të dëgjuar, bindur dhe për të mos kundërshtuar 2. Nuk duhet provokuar në kaos dhe në të keqen. Uniteti dhe bashkimi duhet të promovohet.

01 - Kështu është pra. Është konfirmuar nga biri i tij Abdullahi se ai nuk ka lejuar faljen prapa Xhehmive. Abdullahi ka thënë:

“E pyeta babain tim RahimehUllah për faljen e namazit prapa Pasuesve të Bidateve pas së cilës ai u përgjigj: “Nuk duhet falur pas tyre nëse ata janë Xhehmi ose Mutezili.” (Es-Sunneh (1/103)).

Ai u pyet gjithashtu rreth faljes së namazit prapa Xhehmive dhe u përgjigj:

“Nuk duhet falur pas tyre, ska respekt për ta.” (Masa’il-ul-Imam Ahmed (1/63) nga Ibn Hani)

Muhamed bin Jusuf et-Tabba ka thënë: “Kam dëgjuar një njeri duke pyetur Ahmed bin Hanbelin: “O Ebu Abdil-lah! A të falem prapa një personi që pi alkool?” Ai tha: “Jo.” Burri pyeti: “A të falem pas atij që thotë se Kur’ani është i krijuar?” Ai u përgjigj: “I pa të meta është Allahu! Unë po të ndaloj ty që të falesh prapa një myslimani e ti po më pyet për një kafir!?” (Esh-Sheriah (81) nga el-Axhuri)

02 - Ai Allahu e ruajttë i referohet hadithit të transmetuar nga Muslimi nga Auf bin Malik el-Ashxha’i nga Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem i cili ka thënë:

“Ai që ka nje pushtetarë mbi, dhe e sheh se ai po e kundërshton Allahun, duhet ta urrej kundërshtimin që ai ia bën Allahut por nuk duhet të braktis bindjen ndaj tij.” (Muslimi (1855))

24. Cili është gjykimi për tu asocijuar me ndonjë prej grupeve që kanë ardhur tek ne, ti mbështesim ato dhe ti mbrojmë ato? 

Pyetja 24: “Cili është gjykimi për tu asocijuar me ndonjë prej grupeve që kanë ardhur tek ne (në Arabinë Saudite), ti mbështesim ato dhe ti mbrojmë ato?”

Përgjigje: “Ky vend përbëhet nga një grup i vetëm. Është i bazuar në Teuhid dhe Islam, dhe është nën një udhëheqje myslimane. Vendi është i sigurt dhe stabil dhe përbëhet nga shumë të mira. Ne jemi një grup i vetëm dhe nuk pranojmë asnjë ndarje. Grupet e shumta janë në vendet që nuk kanë stabilitetin e duhur dhe sigurinë. Vendi ynë dallon nga vendet e tjera, sepse Allahu ia ka dhuruar atij një thirrje për në Teuhid, likuidimin e idhujtarisë dhe një qeveri Islame që gjykon me Sheriat. Kështu është që nga ditët e imamit dhe reformatorit Muhamed bin Abdil-Vehabit (RahimehUllah) deri në kohën e shkrimit – dhe hamdi dhe lavdërimi i takon Allahut.

Ne nuk jemi duke thënë se vendi është i përsosur, por ende qëndronë në një bazë të shëndoshë. Egziston thirrja në të mirë dhe ndalohet e keqja. Dënimet e përshkruara aplikohen. Qeverisja është në përputhje me shpalljen e Allahut. Gjykatat janë ato që veprojnë përgjatë Sheriatit. Trashëgimia ndahet përgjatë librit të Allahut. Askush nuk ka të drejtë të ndërhyjë në të. I tillë nuk është rasti në vendet e tjera.

Pra ne jemi një grup në këtë vend. Ne nuk pranojmë asnjë grup apo drejtime që dallojnë nga doktorina Selefite. Sepse ato na përçajnë të gjithë ne, helmojnë të menduarit e të rinjve tanë dhe shkaktojnë armiqësi dhe urrejtje brenda reshtave tonë 1. Nëse këto grupe vijnë tek ne, ne humbasin lumturinë që ne përjetojmë tani 2. Ne nuk i duam këto grupe. Të gjitha të mira që gjenden në to, ne i kemi tashmë dhe më shumë. Të gjitha të këqijat që gjenden në to, ne i refuzojmë. Ne jemi të detyruar që t’i furnizojmë njerëzit me të mirën 3.

01 - Të menduarit e të disa prej të rinjve tanë është helmuar për shkak të këtyre sekteve të shpikura, orientimeve destruktive dhe sektarizmeve të urryera. Si pasojë, urrejtja është bërë evidente në mesin e shumë të rinjve tanë. Ka shkuar aq larg sa që vëllezërit e gjakut nën një çati e urrejnë njëri-tjetrin. Një e asocijon veten me një sekt për të cilin ai do dhe urren, një tjetër asocijon veten e tij me një tjetër sekt për te cilin ai do dhe urren. Në fakt, edhe thirrësat në fe kan filluar të urrejnë njëri-tjetrin për shkak të asocjimimit me sektet dhe për shkak të epsheve devijuese. Allahu e mëshiroftë Shejkh-ul-Islam Ibn Tejmijen i cili tha:

“Bidati është i lidhur me përçarje (Furkah) dhe Sunneti është i lidhur me koleksionin (Xhematin). Prandaj thuhet: Ehl-us-Sunneh uel-Xhema´ah dhe Ehl-ul-Bid’a uel-Furkah.” (El-Istikamah (1/41))

02 - Sekte moderna sikruse Xhemat-ut-Tebligh, el-Ikhuan el-Muslimun, Kutbijjah, Sururijjah dhe Hadadijjah i përkasin sekteve që kanë ardhur tek ne. Thirësat Selefi që ia atribuojnë veten metodologjisë Selefite dhe pasojnë transmetimet janë të detyruar që ti luftojnë këto sekte të shpikura që devijojnë nga rruga e Profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem dhe e sahabëve të tij. Nuk lejohet të përkrahet metodologjia e tyre, është e detyrueshme për ti shtrënguar ato dhe të shfarrosen lëvizjet e tyre duke përhapur diturin Sheriatike sipas provave në Kur’an dhe Sunnet dhe të kuptuarit e Selefëve. Duhet tu mësohet Teuhidi njerëzve gjë të cilën këto sekte e lënë pas dore dhe distrahojnë me ndihmën e politikës dhe eksitim politik.

Disa (Xhemati-Teblig) vetëm se se i kushtojnë rëndësi, siç thonë ata vetë, të shpëtuarit njerëzit nga mëkatet dhe sjelljen e tyre në xhami ndërsa njëkohësisht i lënë ata të kenë mësimet e tyre pagane kur kërkojnë bekimin e varreve, bëjnë tavaf rreth tyre dhe i luten të vdekurve.

Disa (Ikhuanu-Musliminët) vetëm se se i kushtojnë rëndësi, siç thonë ata vetë, bashkimit të njerëzve dhe të kenë tolerim me mospërputhjet në akide. Sipas tyre përçahen myslimanët nëse mospërputhjet në akide trajtohen. Prandaj ju shihni adhurues të varreve, Hauarixhët, Mutezilitë, Xhehmitë dhe Shiat në mesin e tyre. Qëllimi i metodologjsë së tyre është grumbullimi. Ata janë të interesuar vetëm që të kenë me vete një numër të madh të pasuesve. Parimi i tyre thotë:

“Së bashku ne zbatojmë atë për të cilën ne jemi dakord dhe justifikojmë njëri-tjetrin në atë që nuk pajtohemi.”

Ehli Sunneh uel-Athar, Selefitë, janë të detyruar që të ekspozojnë gjendjen e këtyre sekte devijante dhe të mbështetësve të tyre, ta paralajmërojnë umetin ndaj tyre, të refuzojnë dyshimet e tyre dhe ti likvidojnë ato me prova të bazuara në Sheriat. Gjithashtu, ata janë të detyruar të thërrasin në metodologjinë Selefite (radijAllahu anhum) dhe të mbjelljen doktorinën Selefite në zemrat e brezit të ardhshëm sikurse e mbollën paraardhësit tanë atëtek ne.

Kjo i përket të folurit për dhuratat e Allahut për ne në formë të Teuhidit, dijetarëve që i përmbahen Selefëve dhe pushtetarët që gjykojnë me Librin e Allahut dhe iu referohen Kuranit dhe Sunnetit dhe jo ligjeve të themeluara nga njerëzit- dhe hamdi dhe lavdërimi i takon Allahut.

25. Si duhet të sillemi karshi fjalëve të dijetarëve? 

Pyetje 25: “Disa njerëz janë fanatik në një medhheb apo ndaj një dijetari, ndërsa disa të tjerë injorojnë dijetarët dhe këshillat e imamëve. Çfarë thoni për këtë?”

Përgjigje: “Kjo është e saktë. Këto dy grupe janë në kontrast me njëri-tjetrin.

Një grup pasojnë verbërisht deri në një shkallë të tillë, sa që ata janë fanatikë për mendimet e njerëzve edhe nëse ato kundërshtojnë argumentet. Kjo është e qortuar dhe mund të shpie në kufër (dalje nga feja) 1.

Një tjetër grup refuzon fjalët e dijetarëve dhe nuk përfitojnë prej tyre, edhe pse ato janë në përputhje me Kuranin dhe Sunnetin. Kjo është cungim.

Grupi i parë bie në ekzagjerim dhe tjetri në cungim.

Ka mirësi në fjalët e dijetarëve, dhe sidomos në fjalët e Selefëve; në të kuptuarit e Sahabëve dhe të pasuesve të tyre, pastaj të katër imamët dhe dijetarët tjerë, për të kuptuarit e të cilëve umeti dëshmon. Duhet përfituar nga fjalët e tyre. Megjithatë, ato nuk duhet të pranohen si një çështje e kryer. Në qoftë se ne e dimë se një mendim bie në kundërshtim me provat, ne jemi të detyruar të pasojmë provat. Dhe në qoftë se ne e dimë se ai nuk bie në kundërshtim me provat në Kur’an dhe Sunnet, atëherë është në rregull që ta pasojmë atë. Ky nuk është fanatizëm fare. Është një mënyrë për të përfituar nga të kuptuarit e Selefëve dhe ta kuptosh Kur’anin dhe Sunnetin. Ky është mendimi i saktë dhe mesatarë. Ne pranojmë fjalët e dijetarëve kur ato janë në përputhje me provat në Kuran dhe Sunnet dhe braktisim atë që i kundërshton ato. Përveç kësaj, ne duhet të justifikojmë dijetarët për gabimet e tyre, duke e ditur pozitën e tyre dhe nuk i denigrojmë ata. Profeti salAllahu alejhiue selem ka thënë:

“Nëse një gjykatës gjykon dhe jep mundin e tij maksimal dhe ia qëllon, ai merr dy shpërblime. Dhe nëse ai gjykon dhe jep mundin e tij maksimal dhe gabon, ai merr një shpërblim.” 2

Gabimi është i falur nëse ai vie nga një person i cili ka të drejtë të bëjë Ixhtihad. Injoranti dhe studenti fillestarë nuk ka të drejtë të bëjë Ixhtihad. Atyre nuk i lejohet që të bëjnë Ixhtihad. Ata mëkatojnë nëse bëjnë Ixhtihad pavarësisht nëse ndodhë që ti´a qëllojnë apo të gabojnë. Sepse ata kanë bërë diçka që nuk u lejohet.

01 - Shejkh-ul-Islam Ibn Tejmijeh (RahimehUllah) ka thënë:

“Ai që është fanatik për një individ, përveç Profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem, si Imam Malikun, esh-Shafi’in, Ahmedin dhe Ebu Hanifen dhe beson se mendimi i tij është i saktë që duhet pasuar dhe jo fjalët e asnjë dijetari tjetër i cili mendon ndryshe, personi i tillë është injorant dhe i humbur. Ai madje mund të jetë edhe kafir. Ai që beson se është e detyrueshme për të pasuar një nga këta katër imamët dhe askë tjetër, ai është i detyruar që të pendohet, dhe ose pendohet ose ekzekutohet.” 3 (Mexhmu-ul-Fataua (22 / 248-249))

2 - Bukhari (6919) dhe Muslimi (1716).

3 - Kush i zbaton gjykimet dhe dënimet e sheriatit? Shih: 

Kush i zbaton gjykimet dhe dënimet e sheriatit?

Imam Ibn Kudameh el-Makdisi dhe Imam Beha’-ud-Din el-Makdisi (RahimehUllah)

Burimi: Umdet-ul-Fikh, faqe. 120, Maktebeh ar-Rushd, 1422/2001 dhe el-Uddeh fi Sherh-il-Umdeh (2/285), Muesseseh err-Riisaleh 1421/2001

Është obligim ekzekutimi i dënimit ndaj një personi, vetëm nëse ai është përgjegjës për veprën e kryer dhe ai e di se veprimi i caktuar është i ndaluar sipas sheriatit.

Ndërsa, ekzekutimi i dënimit bëhet vetëm nga sundimtari ose zëvendësi i tij. I vetmi përjashtim është kur zotëria ndëshkon skllaven e tij për zina. I Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka thënë:

“Nëse ndonjë nga skllavet tuaja bën zina, atëherë ndëshkoni ato (me dënim të caktuar).” [1]

Megjithatë, askush nuk ka të drejtë që të prej dorën hajdutit, të ekzekutojë renegatin, të ndëshkoj me rrahje me kamxhik të fejuarën e tij apo skllaven me të cilën është martuar.

Ndërsa Imam Beha-ud-Din el-Makdisi (RahimehUllah), ka shpjeguar fjalët vijuese të Imam Ibn Kudames (RahimehUllah), duke thënë:

“Është obligim ekzekutimi i dënimit ndaj një personi, vetëm nëse ai është përgjegjës për veprën e kryer…” – që do të thotë se, një fëmijë ose një person i çmendur nuk dënohen nëse ata bëjnë zina.

“…dhe ai e di se veprimi i caktuar është i ndaluar sipas sheriatit.” – që do të thotë se, një person i cili ka bërë zina dhe pretendon se ka qenë i paditur se veprimi i tillë është i ndaluar dhe me të vërtetë është e mundur që ai të ketë qenë injorant në këtë gjë, p.sh. për shkak se ai është një mysliman i ri në fe ose jeton në shkretëtirë, atëherë arsyeja e tij pranohet

Në raste të tjera, ky arsyetim pranohet, sepse gjykimi për zinanë nuk është i panjohur nga personi që jeton në një vend mysliman.

“Ndërsa, ekzekutimi i dënimit bëhet vetëm nga sundimtari ose zëvendësi i tij.” – Sepse Allahu ka caktuar se këto gjëra i takojnë vetëm sundimtarit apo atij që e zëvendëson atë.

[1] - El-Buhari (6839), Muslim (1703), Ebu Davudi (4469), Ibn Maxheh (2565), ed-Darimi (2240) dhe et-Tajalisi (952).

26. Studentët largohen nga mësimet e fesë, për të mos bartë më shumë përgjegjësi! 

Pyetje 26: “Disa studentë të rinj shpesh mendojnë se aq më shumë që ata të prezentojnë në mësime aq më shumë kanë përgjegjësi për ta kumtuar dijen dhe për ta praktikuar atë. Kjo i shtyen disa që të tërhiqen nga kërkimi i dijes Sheriatik. Çfarë thoni për këtë?”

Përgjigje: “Këto janë vesvese nga shejtani. Ai të thotë ty që të mos mësosh që dija të mos jetë argument kundër teje tënd.

Por a nuk është argument kundër teje edhe fakti që të mbetesh injorant ndërsa dijetarët janë preznet? Të mbetesh injorant kur dija, dijetarët dhe mësimet ekzistojnë është më e rrezikshme se sa të shkosh në leksion dhe të mësoshë dhe mund të ndodhë që të mos e praktikoshë atë që ke mësuar. Është e natyrshme që njerëzit janë të pakujdesshëm në lidhje me veprat dhe se mëkatojnë. Shpresojmë që ai të pendohet për mëkatet e tij dhe të përmirësohet pasi ka marrë pjesë në leksionet e dijetarëve në xhami. Këto tubime mësimi i japin jetë zemrës. Mos lejo shejtanin që të largojë nga dija e dobishme dhe fetare me këtë dyshim dhe me këtë vesves.”

27. Si duhet të jetë qëndrimi ynë ndaj besimeve që vijnë nga jashtë? 

Pyetja 27: “Si duhet të sillemi me një grup i të rinjve dhe studentëve që hyjnë në çështje të ciat i pengojnë nga studimet, fyejnë disa dijetarë dhe janë fanatik ndaj disa të tjerëve? Kjo çështje është e rëndësishme dhe është shpërndarë në mesin e studentëve. Çfarë na këshilloni në lidhje me këtë?”

Përgjigje: “Në të kaluarën, kur të gjithë në këtë vend, të rinj dhe pleq, u përmbaheshin dijetarëve, ishin në gjendje të mirë dhe të saktë. Asnjë mendim nuk erdhi prej jashtë vendit. Kjo është ajo që sjell unitet dhe miqësi. Njerëzit i besonin dijetarëve të tyre, liderëve dhe intelektualëve. Ata ishin një grup i vetëm dhe gjendja e tyre ishte e mirë deri sa mendimet dhe njerëzit erdhën nga jashtë 1 dhe ata filluan të lexojnë në disa libra dhe revista 2. Të rinjtë i pranuan ato dhe kështu ndarja ishte një fakt. Këta të rinj të cilët kanë devijuar nga metodologjia Selefite në lidhje me thirrjen e kanë bërë këtë për shkak të mënyrës së të menduarit që erdhi nga jashtë.

Sa u përket të rinjve dhe thirrësave që mbajtën kontakt me dijetarët e tyre dhe nuk u ndikuan nga kjo mënyrë e të menduarit që vie nga jashtë, kështu që gjendja e tyre është e saktë, sikurse edhe e paraardhësve të devotshëm – El-hmdulilah

Arsyeja e kësaj përçarjeje është për shkak të mënyrës së të menduarit dhe të propagandës së marrë nga të tjerë përveç dijetarëve të vendit 4. Ajo mirrej nga njerëz të dyshimtë ose të devijuar 5 që duan të likuidojë lumturinë e këtij vendi, sigurinë, stabilitetin, të gjykuarit sipas Sheriatit dhe shumë mirësi tjera që nuk ekzistojnë në vendet e tjera. Ata duan të na ndajnë dhe largojnë rininë tonë. Ata duan që dijetarët tanë të duken si të pabesueshëm. Pasi të ndodhë kjo, përfundimi nuk dotë jetë i mirë.

Ne – dijetarët, thirrësat, të rinjtë dhe njerëzit e rëndomtë – jemi të detyruar që t’i kushtojmë vëmendje kësaj dhe të mos e pranojnë këtë mënyrë të të menduarit që vie nga jashtë apo parime të paqarta edhe pse ata duken si të vërteta dhe diket se janë sipas Sunnetit. Ne nuk dyshojmë në gjendjen tonë6. Metodologjia jonë është e shëndoshë, besimi ynë është i shëndoshë. Ne kemi të gjitha të mirat – El-hamdulilah. Pse ne duhet të pranojmë mendime nga jashtë dhe ti përhapim ato në mes nesh dhe rinisë sonë?

Kjo përçarje mund të shmanget vetëm nëse ndalojmë të të mënduarit që vie nga jashtë dhe të pranojmë mirësinë që ne kemi, të praktikojmë atë dhe të thërrasim në të.

Vërtetë, ne kemi lëshime, por ne nuk mund ti rregullojmë ato përmes të menduarit që vie nga jashtë dhe që kundërshtojnë Kuranin dhe Sunnetin dhe të kuptuarit e Selefëve. As nuk kemi nevojë për njerëz të dyshimtë ose të devijuar edhe pse ata janë nga vendi ynë.

Tani jemi në kohë sprovash. Aq më shumë që kalon koha, aq më të mëdha bëhen sprovat. Ju duhet ta kuptoni këtë dhe të mos dëgjoni mendimet e njerëzve të dyshimtë dhe atyre të devijuar. Ata duan të likuidojnë lumturitë në të cilën po jetojmë ne. Ata duan që ne të kemi gjendjen si në vendet e tjera të karakterizuara nga plaçkitjet, shkatërrimet, derdhja e gjakut, humbja e të drejtave, akidet e prishura, armiqësia dhe sektarizmi.

Së fundi, ka vetëm tre lloje të njerëzve që fyejn dijetarët e vërtetë:

01 -  Një hipokrit, hipokrizia e të cilit është e qartë.

02 - Një mëkatar që urren dijetarët, sepse ata e ndalojnë atë të mëkatojë.

03 - Një Hizbi që urren dijetarët për shkak se ata nuk pajtohen me të lidhur me hizbizmin e tij dhe ideologjit e tij të devijuara.

1 - Shembuj të këtyre sekteve janë el-Ikhuan el-Muslimun, sprova e të cilëve është gjithëpërfshirëse. Ata e marri me lehtësi akiden dhe devijojnë nga metodologjia Selefite. Një shembull tjetër janë Xhemati-Tebligh dhe të tjerët.

2 - Shembuj të këtyre janë librat e el-Ikhuan el-Muslimunëve dhe revista “Ikhuanijjeh” dhe “Kutbijjeh” e quajtur “es-Sunneh” që përzien helm në mjaltë.

3 - Ata janë Ehl-ul-Athar dhe Selefijjun që i përmbahen Sunnetit. Për shkak të injorancës së Sunnetit, antagonistët e tyre mund ti akuzojnë ata si shumë të ashpër, agjentë dhe servilë. Kjo vërtet nuk është e çuditshme. Selefët u akuzuan për gjëra më të këqija sikurse “Hashuijjeh” dhe “Muxhesimah”. Fyerja e Ehl-ul-Athar i përket cilësive të Pasuesve të Bidateve.

4 - Ne e theksojmë se dijetarët e këtij vendi janë të kapur për akiden dhe menhexhin e Selefëve. Po ashtu, ka dijetarë jashtë vendit që bëjnë të njëjtën gjë, por tema e bisedës ishte rreth krahasimit në mes të dijetarëve të këtij vendi në veçanti dhe dijetarëve të vendeve të tjerë në tërësi.

5 - Një shembull i këtyre është Surur Muhamed bin Najif Zein-ul-Abidin, autor i librit “Menhexh-ul-Enbija”. Unë do të citojë për ty disa prej ideologjive të tij të paqarta.

Një shembull tjetër është Muhamed el-Mas’ari dhe Sa’di al-Fakih që mbylli sytë e tij ndaj dhuratave të Allahut, braktisi xhematin e myslimanëve, iku në vendin e kufarëve dhe filloi të thërras në devijim. Më në fund ata filluan të mallkojnë dhe të zbulojnë njëri-tjetrin publikisht në gazeta.

Një shembull tjetër është Ibn Laden i cili gjithashtu ua ktheu shpinën dhuratave të Allahut, u largua nga rruga e Ehl-us-Sunnetit dhe Xhematit, miratoi akiden e Hauarixhëve dhe filloi të përhap kaos, trazira dhe shkatërrime në botë. Zoti yt është, megjithatë, është i Vetëdijshëm për të dhe shokët e tij.

6 - Një burrë erdhi tek el-Hasan el-Basri (RahimehUllah) dhe tha:

“O Ebu Said! Unë dua të debatoj me ty.” Hasani tha: “Qëndro larg nga unë. Unë e njohë fenë time. Vetëm një njeri që dyshon në fenë e tij debaton me ty.” (Sherh Usul I’tikad Ehl-Sunneh uel-Xhema´ah (1/128))

Ma´n bin Isa ka thënë:

“Një ditë, Malik bin Enes (RahimehUllah) më kapi për dore dhe shkuam në xhami. Gjatë rrugës e zuri atë një njeri me emrin Ebu Haurijjeh. Njeriu ishte i dyshuar se kishte akiden e Murxhiave. Ai tha: “O Ebu Abdil-lah! Dëgjoni atë që kam për ta thënë ty. Më lejo të argumentojë me ty dhe të informojë për mendimin tim.” Imam Malik tha: “Çfarë ndodh në qoftë se ti më mposht mua?” Njeriu u përgjigj: “Nëse unë të mundi ty, ti duhet të më pasosh mua.” Imam Maliku tha: “Çfarë nëse një tjetër vjen dhe më mposht mua dhe ty?” Njeriu tha: “Atëherë e pasojmë atë.” Atëherë Imam Maliku (RahimehUllah) i tha: “O rob i Allahut! Allahu Azze ue Xhel e dërgoi Muhamedin sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem me një fe të vetme dhe unë mendoj se ti shkon nga një fe në tjetrën.” (esh-Shariah (62) nga el-Axhuri)

7 - Akideja e vërtetë dhe metodologjia Selefite e drejtë që burojnë nga Kur’ani dhe Sunneti sipas të kuptuarit të Selefëve.

28. Çfarë thoni në lidhje me atë se librat e besimit janë të ngurta? 

Pyetje 27: “Kam lexuar një libër me emrin “Menhexh-ul-Enbija dif Daueti ila Allah” nga Muhamed bin Najif Surur Zejn-ul-Abidin, në të cilën ai thotë:

“Kam shikuar në librat e akides dhe e pash se ato nuk janë shkruar në kohën tonë. Ato e kishin zgjidhjen për problemet e atëhershëm. Sot, ka probleme që kanë nevojë për zgjidhje të reja. Prandaj është mënyra e librave e ngurtë. Sepse ato përbëhen nga ajete, hadithe dhe dispozita. Prandaj, shumica e të rinjve ia kan kthyer shpinën atyre dhe i kanë braktisur ato.” 1

Çfarë thoni për këtë?”

Përgjigje: “Ka njerëz që largojnë nga mësimet e këtyre librave dhe librave të Selefëve. Ata largojnë nga punimet e imamëve. Ata duan që në vend të kësaj ti bëjnë rininë që të lexojnë librat e tyre, librat e atyre që janë injornat si ta dhe librat e propagandistëve të devijuar. Ky person është një nga propagandistët e devijuar. Ne jemi të detyruar që të kemi kujdes nga libri i tij dhe të paralajmërojmë kundër tij.

Unë mund t’ju them se Shejkh Muhamed Aman el-Xhami e ka regjistruar një kasetë të tërë në lidhje me këtë frazë:

“Prandaj është mënyra e librave të vjetra shpesh e ngurtë. Sepse ato përbëhen nga tekste dhe dispozita.”

Ai e ka refuzuar atë siç duhet. Kërkoje këtë kasetë dhe përhape atë në mesin e myslimanëve në mënyrë që ata mund të ruhen nga kjo gjë e neveritshëm dhe e keqja që vjen në vendet myslimane. Kjo kasetë është shumë e vlefshme. Allahu e shpërbleftë Shejkh Muhamed Aman el-Xhamin me shumë të mira dhe e mbështet Islamin dhe myslimanët me të 2.

Pse e marrim mënyrën tonë të të menduarit nga jashtë vendit? Pse i marrim këto mënyra të të menduarit nga Muhamed Surur Zejn-ul-Abidin në Londër apo ndonjë tjetër?

Përse ne nuk i referohemi librave të Selefëve dhe librave të shkruar nga dijetarët e monoteistëve? Përse i referohemi librave të shkruar nga autorë apo intelektualët, agjenda dhe nivelet dhe aftësitë e të cilëve janë të panjohura?

Ky njeri me emrin Muhamed Surur devijon të rinjtë me deklaratën e tij dhe i largon ata nga librat me akide të shëndoshë dhe librat e Selefëve. Ai i devijon ata në mënyra të reja të të menduarit dhe të libra të reja që përmbajnë ideologji të paqarta. Sipas Muhamed Sururit, janë ajetet, hadithet dhe dispozitat që përbëjnë problemin në librat e akides; libra që citojnë Allahun dhe të Dërguarin e Tij sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem. Ai dëshiron ideologjitë e filan dhe filan personit. Ai nuk dëshiron tekste dhe dispozita. Kujdes nga këto komplote të rreme që synojnë të largojnë të rinjtë tanë nga librat e Selefëve.

El-hamdulilah që Selefët kanë lënë pas tyre libra të mjaftueshme lidhur me akiden dhe menhexhin. Në kontrast me fjalë e autorit, ato nuk janë aspak të ngurta. Ato janë me dituri dhe burimet e tyre janë Kur’ani dhe Sunneti. Përveç Kur’anit, të cilit gënjeshtra nuk mund ti dedikohet në asnjë mënyrë, janë librat si “Sahihu” i Bukhariut, “Sahihu” i Muslimit dhe libra të tjerë të hadithit. Përveç këtyre librave janë librat e Sunnetit sikurse “es-Sunnah” nga Ibn Ebi Asim, “esh-Sheriah” nga el-Axhuri, “es-Sunneh” nga Imam Abdullah bin Imam Ahmedi, librat e Shejkh-ul-Islam Ibnu Tejmijes, librat e nxënësit të tij Ibn -ul-Kajimit dhe librat e reformatorit Shejkh-ul-Islam Muhamed bin Abdil-Vehabit – përmajuni këtyre librave!

Vetëm një person i verbër thotë se Kur’ani, Sunneti dhe fjalët e dijetarëve të njohur janë të ngurta. Poeti ka thënë:

Ndoshta syri nuk e sheh shkëlqimin e diellit për shkak të inflamaciot të syve

ndoshta goja nuk e ndihen ujin për shkak të sëmundjes

Akidja pranohen vetëm nga Kur’ani dhe Sunneti, jo nga ideologjitë e individëve.

1 - Menhaxh-ul-Enbija fid-Daueti ila Allah, fq.8

Ideologjia devijuese e këtij njeriu është zbuluar në shkrimet e tij dhe armiqësia e tij ndaj Ehl-us-Sunnetit në Arabinë Saudite. E vetmja gjë që ne kemi parë është ajo që ai ka shkruar. Shembujt vijues vëretojnë në këtë:

01 - Urrejtja e tij ndaj librave të akides, siç tregohet në çështjen e përmendur.

02 - Ai e ka akiden e Hauarixhëve kur ai bën tekfir mbi pushtetarët dhe qytetarët për mëkatet e tyre. Lidhur me pushtetarët, artikujt i tij në revistën e tij “es-Sunneh” janë të mbushura me këtë. Lidhur me qytetarët, ai beson se populli i Lutit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem nuk do të kishte dobi nga besimi në Allahun, nëse ata nuk ishin ndalur nga mëkatet e tyre të turpshme. Ai tha:

“Nuk është çudi se homoseksualiteti ishte detyra më e rëndësishme në thirrjen e Lutit alejhi-selam. Pranimi i tyre eventual i besimit në Allahun dhe refuzimit të idhujtarisë do të ishte të pakuptimta nëse ata nuk ishin ndalur nga praktikat e tyre çnjerëzore në të cilat ata ishin të bashkuar.” (Manhaxh-ul-Enbija fid-Daueti ila Allah, f.158)

Ai bën tekfir të pakufizuar mbi mëkatet e rënda megjithëse vepruesi nuk e konsideron mëkatin të lejuar.

03 - Armiqësia e tij ndaj Ehlus-Sunnetit dhe Selefive. Tani do të lexosh se si ai tallet, fyen dhe i nënçmon dijetarët Selefi në Arabinë Saudite dhe në veçanti Komisionin e Fetvave. Ai tha nën titullin “el-Musa’dat er-Rasmijjeh”:

“Një grup tjetër merr grante qeveritare dhe lidhin qëndrimet e tyre me qëndrimet e zotërinjve të tyre… Kur zotërinjve do të kërkojnë ndihmën e amerikanëve, skllevërit shpejt i mbledhin provat që e lejojnë veprimin dhe dënojnë të gjithë ata që mendojnë ndryshe. Kur zotërinjtë kanë mosmarrëveshje me Iranin skllevërit shpejt përmendin gjërat e turpshme të Rafidave… Dhe kur mosmarrëveshja mbaron, skllevërit heshtin dhe ndalen nga shpërndarja e librave që ata kanë marrë.

Ky grupë gënjen… bën spiunazh… merrë vendime… dhe të bëjnë çdo gjë që zotërinjtë e tyre i urdhërojnë. Këta njerëz janë të pakët elhamdulilah. Ata të paautorizuar fshehurazi janë futur në davet dhe në veprimtarinë islame. Ata janë zbuluar edhe pse kanë mjekra të gjata dhe rroba të shkurtra dhe të pretendojnë se ata po e mbrojnë Sunnetin. Ky grupë nuk e dëmton thirrjen islamike. Hipokrizia është e vjetër. Vëllezër! Mos u mashtronu nga ana e dukshme. Kjo shoqëri e dijetarëve është e formuar nga njerëz të padrejtë. Detyra e Shejkhut fisnik është e njëjtë me detyrën e shefit të policisë.” (Revista “es-Sunneh”, edicioni 23, Dhul-Hixheh 1412, f. 29-30)

Është e qartë se grupi i dytë, të cilët ai ka për qëllim janë dijetarët Saudit, ndërsa zotërinjtë janë pushtetarët e Arabisë Saudite. Kjo dëshmohet nga fjalët e tij:

“Kur zotërinjve do të kërkojnë ndihmën e amerikanëve, skllevërit shpejt i mbledhin…”

Ai e ka për qëllim luftën e Gjirit. Skllevërit për të cilët ai po flet janë dijetarët tanë – Allahu ia dhëntë atij atë që ai e meriton. Po kështu, ai i akuzon ata për hipokrizi.

Ai tha gjithashtu nën titullin “el-Mustabiddun uel-Abid”:

“Skallavëria e sotme është ndërtuar nga klasa në formën e një piramide:

Klasa e parë: Në fron është ulur presidenti i SHBA;s, Xhorxh Bush dhe nesër do të jetë Clintoni.

Klasa e dytë: Udhëheqësit në botën arabe. Ata besojnë se dobia dhe dëmi i tyre është në dorën e Bushit.”

Si e dinë ai këtë? Ai mos ia ka hapur zemrën e tyre? A kanë thënë ata këtë?

سُبْحَانَكَ هَذَا بُهْتَانٌ عَظِيمٌ

”I lartë është Allahu ngatë metat, kjo është shpifje e madhe!” (24:16)

Ai vazhdon artikullin e tij, duke thënë:

“Kjo është arsyeja pse ata bëjnë peligrinazh tek ai dhe i dhurojnë atij zotime dhe sakrifikojnë për të dhurata.”

Kjo dëshmon se ai bënë tekfir mbi të gjithë pushtetarët. Ai vazhdon artikullin e tij, duke thënë:

“Kategoria e tretë: Pasuesit e liderëve arab në mesin e ministrave, zëvendës ministrat, gjeneralët dhe këshilltarët. Këta bëjnë hipokrizi para udhëheqësve të tyre dhe ua zbukurojnë atyre pa turp dhe të padenjë çdo kotësi.

E katërta, e pesta dhe e gjashta kategori: Nënpunësit e lartë tek ministrat.

Më parë skllavëria ishte e thjeshtë; skllavi kishte një pronar të drejtpërdrejtë. Tani skllavëria është e komplikuar. Dhe unë kurrë nuk ndalem të habitem me ata që flasin për Teuhidin dhe janë skllevër të skllevërve të cilët janë skllevër të skllevërve të cilët janë skllevër të skllevërve të cilët janë skllevër të skllevërve, zotëria i të cilëve është një njeri i krishterë.”

Cilët dijetarë flasin për Teuhidin? A nuk janë dijetarët saudite si Ibn Bazi, Ibn Uthejmin, Salih el-Luhejdan, Salih el-Feuzan dhe vëllezërit e tyre nga dijetarët e mëdhenj? Sot ka njerëz të cilët i akuzojnë ata për të qenë skllevër të liderëve dhe si rrjedhim edhe skllevër të Bushit. I Dërguari i Allahut sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem e kishte të drejtë kur tha:

“Nëse nuk turpërohesh vepro çfarë të duash.” (El-Buhariu (3296))

Ai është gjithashtu kontradiktor. Ai ndalon ndihmën nga kufarët në raste urgjente, ndërsa ai kërkon strehim tek ta dhe jeton në vendin e tyre dhe nën mbrojtjen e tyre. Cili është dallimi në mes të kufarëve të SHBA;s dhe kufarëve të Londrës në mesin e të cilëve ai jeton pa nevojë?

أَكُفَّارُكُمْ خَيْرٌ مِّنْ أُوْلَئِكُمْ أَمْ لَكُم بَرَاءةٌ فِي الزُّبُرِ

”A jobesimtarët tuaj janë më të vlefshëm se ata që u përmendën, apo ju keni ndonjë kontratë në librat e qiellit?” (54:43)

A nuk ka turp për veprimet e tij? Apo ai hynë nën fjalët e të Dërguarit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem:

“Nëse nuk turpërohesh vepro çfarë të duash.” (El-Buhariu (3296))

Nuk duhet hedhur gurë në shtëpin e ndërtuar nga xhamat.

2 - Audio kaseta quhet “Lejse min en-Nasihati fi Shejj”. Shejkh Muhamed Aman el-Xhami (rahimahullah) mes tjerash ka thënë:

“Fraza e fundit “Prandaj shumica e të rinjve ia kanë kthyer shpinën atyre dhe i kanë braktisur ata” është një gënjeshtër që të kujton gënjeshtrën e Ibn Batutas për Ibnu Tejmijen të cilin kurrë nuk e kishte parë. Ibn Batutah pohoi se erdhi në Bagdad dhe e pa se si Ibnu Tejmijeh zbriste poshtë nga minber duke thënë:

“Zoti im zbret poshtë sikurse zbres unë.”

Allahu lejoi dijetarët që ta argumentojnë gënjeshtrën e kësaj përallë në perspektivën e saj historike. Bahxhah el-Bajtar deklaroi në librin e tij “Hajatu Shejkh-ul-Islam” se Ibn Batutah dhe Ibnu Tejmijeh kurrë nuk janë takuar dhe që Ibn Batutah as nuk e ka parë Ibnu Tejmijen. Kur Ibn Batutah erdhi në Bagdad Ibnu Tejmijeh ishte në burg ku ai vdiq. Këtë gënjeshtër e përhapin më tej vetëm shkrimtarët.

Gënjeshtrat e sotme duhet të likuidohen dhe të refuzohen si mbrojtje e akides. Muhamed Surur nuk ka të drejtë të përcaktojë nëse të rinjtë mysliman janë larguar apo tërhequr tek akidja. Ai nuk është dijetarë. Ai nuk e studion akiden. Ai nuk ua mëson akiden të tjerëve. Si të merr një vendim të tillë ai? Dhe me ndihmën e kujt? Kjo është një gënjeshtër e qartë.

Ju e keni dëgjuar këtë xheloz të madh, Muhamed Surur duke denoncuar fqinjët e tij Hizb-ut-Tahrir. Nëse librat e tona nuk janë mjaft të mira për të, ai mund të shkruaj vete një libër tërheqës dhe të ri lidhur me Teuhidin e cila i tërheq të rinjtë. A e ka bërë ai këtë? Po të kishte qenë një student ai do ta kishte bërë këtë. Por duket se ky njeri – dhe Allahu e di më së miri – ushqen urrejtje ndaj Selefizmit dhe Selefive.

O Muhamed Surur! Në çfarë thërret ti? Profetët bezdiseshin për shkak se ata thërrisnin në Teuhid dhe në Islam. Në çfarë thërret ti? Ku është besimi nëtë cilin ti thërret? Ti vetëm se je një kundërshtar i cili konkurron kundër pushtetarëve për pushtet. Kur e kuptove se ti nuk ke asnjë shans fillove të fyesh, të mallkosh dhe të bëshë tekfir. A është ky davet? A është ky Islam? Ti thua se ti dhe ata si ti thërrisni në fenë e Allahut. Thirrja për në fenë e Allahut është një thirrje për në fenë e Tij, besimi dhe gjykimet. A ke bërë ndonjërën nga këto? Jo.”

29. Tekfiri i Muhamed Sururit mbi personat homoseksual.

Pyetje 29: “Muhamed Surur Zejn-ul-Abidin thotë në librin e tij “Menhexh-ul-Enbija fid-Dauah Ila Allah”:

“Populli i Lutit alejhi-selam nuk do të kishin përfituar nëse ata e kishin shqiptuar shahadetin dhe njëkohësisht kishin vazhduar në mëkatet e tyre.” 1

Çfarë thoni në lidhje me këtë deklaratë?

Përgjigje: Kjo thënie është e kotë 2. Homoseksualiteti është padyshim një krim dhe një mëkat i rëndë, por nuk është mosbesim. Ai që pendohet tek Allahu Azze ue Xhel për idhujtari dhe braktis idhujtarinë dhe njëkohësish ai bie në homoseksualitet, ai ka bërë një mëkat të rëndë. Por nuk ka dalë nga besimi. Nëse populli i Lutit alejhi-selam do ta kishin adhuruar vetëm Allahun Azze ue Xhel dhe nuk kishin adhuruar dikë karshi Tij dhe pos kësaj kishin vazhduar me homoseksualitetin, ata do të ishin mëkatar. Ose i kishte ndëshkuar Allahu ata në këtë jetë apo në tjetrën, apo Ai i kishte falur ata. Megjithatë, ata nuk do të kishin qenë kufarë. Allahu Tebarake ue Te‘ala ka thënë:

إِنَّ اللّهَ لاَ يَغْفِرُ أَن يُشْرَكَ بِهِ وَيَغْفِرُ مَا دُونَ ذَلِكَ لِمَن يَشَاء وَمَن يُشْرِكْ بِاللّهِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلاَلاً بَعِيدًا

“Është e vërtetë se All-llahu nuk falë t’i bëhet Atij shok, e pos këtij (mëkati), të tjerat i falë atij që dëshiron. Ai që i përshkruan shok Allahut, ai ka humbur dhe bërë një largim të madh (prej të vërtetës).” 3

Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë në një hadith autentik:

“Në Ditën e Gjykimit, Allahu do të të urdhëroj atë që kishte iman në zemër sa fara e sinapit që të del nga Zjarri.” 4

Kjo do të thotë se monoteistët mëkatare që hyjnë në Xhehnem për shkak të mëkateve të tyre. Ata do të ndëshkohen dhe pastaj do të dalin prej tij falë monoteizmit dhe besimit të tyre. Një monoteist nuk mbetet në Xhehnem. Është gjithashtu e mundur që Allahu ta falë atë, kështu që ai të mos hyjë në Xhehnem fare. Ashtu shprehet vetëm një injorant. Kjo është më e mira që ne mund ta konsiderojmë atë.

Injoranca është një sëmundje serioze. Shumë thirrësa vuajnë prej saj sot. Ata thërrasin në fenë e Allahut me injorancë. Prandaj ata bëjnë tekfir mbi njerëzit pa të drejtë, duke injoruar Teuhidin 5. Vetëm shikoni këtë injorant! Ai injoron akiden dhe e rritë çështjen e homoseksualitetin. Cila është më e keqe? A është idhujtaria më keqe sesa homoseksualiteti?

1 - Faqe. 170

2 - Shejkh Muhamed Aman el-Xhami RahimehUllah ka thënë:

“Ndoshta shumë të rinj nuk e kuptojnë çfarë do të thotë kjo. Kjo do të thotë se personi i cili vazhdimisht mëkaton pa u penduar nuk i bën dobi besimit të tij eventual. Pra, nëse një pagan i cili bën mëkate të rënda, të tilla si kurvëri dhe homoseksualiteti, i përgjigjet thirrësit dhe të fillon të besojë, kështu që ai nuk përfiton nga besimi përderisa e bën atë mëkat. Me fjalë të tjera, mëkatet e anulojnë besimin. Me fjalë të tjera, mëkatari nuk është besimtarë. Akideja e kujt është kjo? Është akidja e Hauarixhëve. Në çfarë thërret ky thirrës në Londër dhe bashkëfetarëve e tij? Ata thërrasin në akiden e Hauarixhëve. Ata duan të krijojnë një vend përgjatë akides së Hauarixhëve. Hauarixhët janë ata që thonë se mëkatari i madh i cili vdes para se të pendohet vdes si pagan dhe mosbesimi i tij nuk i bën dobi. Hauarixhët janë ata të cilët u rebeluan kundër Ali ibn Ebi Talibit radijAllahu anhu dhe bënë tekfir mbi të.” (Kaseta ku Muhamed Surur Zejn-ul-Abidin refuzohet)

3 - 4: 116

4 - Bukhari (22):

5 - Një prej tyre tha kur ai e injoroi studimet e Teuhid në të cilën Profetët dhe të dërguarit i thirrën popujt e tyre për vite të gjata:

“Teuhidi dhe e drejta sovrane për ta adhuruar Allahun Tebarake ue Te‘ala është çështja më e rëndësishme dhe themelore që ekziston. Të gjithë profetët thirrën në të….

Ai është i thjeshtë dhe i qartë dhe i pa komplikuar.

Të gjithë e kuptojnë atë … Një pjesë e lehtësimit është besimi i lehtë.

Kjo do të thotë që ti mund ti´a shpjegoshë fenë çdo personi vetëm për dhjetë minuta në mënyrë që ai e kupton atë në mënyrë të lehtë.” (Hakadha al-lam-El-Enbija ‘, f. 43-44)

Nëse është me të vërtetë kështu, mund të pyesim veten pse Sejjid Kutubi, Hasan el-Benna dhe përkrahësit e tyre gabuan në akide dhe e keqkuptuan Teuhidin pas dhjetë vitesh, jo vetëm për dhjetë minuta. Pse disa prej jush fillojnë leksionet e tyre duke iu lutur për ndihmë gjakut dhe zemrës së tij?

Nëse është me të vërtetë kështu, mund të pyesim veten pse Allahu dërgoi të dërguarit një pas tjetrit dhe lejoi Nuhun alejhis-selam ta thërret popullin e tij për në Teuhid për 950 vite:

وَمَا آمَنَ مَعَهُ إِلاَّ قَلِيلٌ

” “Edhe kush ka besuar, po përveç një pakice nuk i kishin besuar atij.” (11:40)

Nëse është me të vërtetë kështu, mund të pyesim veten pse Muhamedi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem thirri në Teuhid për trembëdhjetë vite në Mekke. Pse ai përsëriste në çdo predikim të xhumasë:

“Unë iu paralajmërojë ndaj risivie, sepse çdo risi është bidat dhe çdo bidat është devijim dhe çdo devijim është në Zjarr.”? (Muslimi (867))

Pse tha ai sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem në shtratin e vdekjes:

“Allahu i mallkoftë jehudët dhe të krishterët. Ata i bënë varret e profetëve të tyre si vendfalje.”? (Buhariu (1265))

Rrugës për në Hunejn thanë disa sahabë të Profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem :

“O i Dërguar i Allahut! Le të varim armët në pemës sikurse ata varnin armët në pemë.” (Ibn Hibban (6702))

Përse nuk i mjaftuan këta arabë (që kuptuan dhe e zotëruan gjuhën arabe më mirë se të tjerët) me dhjetë minuta apo dhjetë apo njëzet ditë që Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem i shpenzoi me ta pas pushtimit dhe para Hunejnit?

Prandaj thirrësat dhe të tjerët duhet të jenë të vetëdijshëm se studimet e Teuhidit janë shumë të rëndësishme dhe edhe më e rëndësishme për ti përsëritur ato. Këtë e dëshmon jeta e përditshme dhe historia. Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem dëshmoi gjithashtu se kur ai tha:

“Çdo njëqind vjet Allahu dërgon dikë për të reformuar fenë e këtij umeti.” (Ebu Davudi (4291). Shih “Fath-ul-Bari” (13/295))

Sikur të ishte aq e lehtë për të mësuar Teuhidin, Allahut nuk do të kishte dërguar dikë që e reformon atë që ka humbur nga feja – dhe shumica që e kanë humbur njerëzit është Teuhidi.”

30. Si duhet të jetë qëndrimi ynë ndaj librit të përmendur “Menhexh-ul-Enbija”? 

Pyetja 30: “Si duhet të jetë qëndrimi ynë ndaj librit të përmendur “Menhexh-ul-Enbija”?”

Përgjigje: “Sëmundjet në këtë libër duhet të theksohen. Gjithashtu duhet kërkuar që libraritë të pastrohen prej tij dhe që ky libër të ndalohet në Arabinë Saudite 1.

01 - Pyetja në vazhdim iu shtrua Shejkh Abdul-Aziz bin Abdil-lah bin Bazit (RahimehUllah):

Pyetje: “Autori i librit “Menhexh-ul-Enbija fid-Daueti ila Allah” ka thënë:

“Unë kam lexuar librat e besimit dhe e kam kuptuar se ato të gjithë janë të ngurta. Sepse ato përbëhen vetëm prej haditheve, tekste dhe dispozitave.”

Çfarë thoni për këtë?”

Përgjigje: “Ky është një gabim shumë i madh. Të gjitha janë të ngurta? E lus Allahun për mbrojtje. Librat e besimit të cilat janë korrekte nuk janë aspak të ngurta. Në to citohet Allahu dhe i Dërguari i Tij. Nëse ai e ka për qëllim se Kur’ani dhe Sunneti janë të ngurta kështu që deklarata e tij është dalje nga feja. Është e neveritshme që ti´a kthesh shpinën fesë së Allahut. Kjo është e neveritshme.

Është e neveritshme që ti´a kthesh shpinën fesë së Allahut dhe të braktisësh praktikimin e Librit të Allahut. Nga ana tjetër, teprimi është ekstremizëm. I neveritshëm është ai që ia kthenë shpinën fesë së Allahut, e jo ai i cili shkruan për akiden, i thërret njerëzit në akidën e vërtetë dhe në metodologjinë e Selefëve. Kjo nuk është e neveritshme. Kjo është feja e profetëve. Është metodologjia e profetëve në thirrjen për në fenë e Allahut; Akidja e vërtetë duhet të sqarohet dhe nuk duhet të qortohet ai që kundërshton atë. Kjo është një deklaratë e sëmurë.”

Pyetje: “Cili është gjykimi për ta shitur këtë libër?”

Përgjigje: “Nëse kjo gjendet në të, nuk është e lejuar për ta shitur atë. Është e detyrueshme grisja e saj nëse kjo gjendet në të. (Ligjerata: “Afat-ul-Lisan”, 1413/12/29, në Taif)

er-Turabi u shpreh ngjashem me Muhamed Sururin kur ai tha:

“Besimi i sotëm duhet të çlirohet nga dituria e vjetër dhe të miratojë një dituri të re që ishte i huaj për Selefët.” (Taxhdid-ul-Fikr el-Islami, f. 25)

Ai gjithashtu ka thënë:

“Ne duhet ti kemi parasysh parimet islame. Sipas meje fillojnë teoritë e të kuptuarit të shëndosha me Kuranin i cili me sa duket ka nevojë për një interpretim të ri. Nëse lexojmë në interpretimet tona të Kur’anit, vërejmë se ato janë të lidhura me realitetin e asaj kohe. Çdo interpretim Kur’ani shprehet sipas të menduarit e asaj kohe. Megjithatë, ne nuk mund të gjejmë një interpretim të mjaftueshëm të Kuranit i cili i përshtatet situatës aktuale.” (Taxhdid-ul-Fikr el-Islami, f. 42)

Me këtë thënie, ai dëshiron ta shpjegojë Kuranin përgjatë mendimeve të njerëzve në të gjitha kohët. Ai nuk e di se Kur’ani mund të interpretohet vetëm si vijon; Kur’ani me Kur’an, Kur’ani me Sunnet, Kur’ani me deklaratat e sahabëve dhe Kur’anit me gjuhën arabe. Interpretimi i Kur’anit nuk ndryshonë përgjatë kohës, gjendjes së njerëzve apo konkluzioneve teorike.

31. A është e lejuar për ta quajtur shoqërinë e sotme islame “koha pagane”?

Pyetja 31: “A është e lejuar për t’i quajtur Injorante (pagane) shoqëritë e sotme islame?”

Përgjigje: “Injoranca e përgjithshme pagane ka përfunduar kur i Dërguari sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem u dërgua. Prandaj nuk është e lejuar për të përgjithësuar shoqëritë islame në këtë mënyrë përfshirëse 1. Megjithatë, është e lejueshme për të aplikuar këtë përshkrim mbi disa individë të caktuar, grupe ose komunitete. Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem i tha njërit prej shokëve të tij:

“Ti je një person me tipare të kohës së injorancës.” 2

Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë gjithashtu:

“Në umetin tim janë katër gjëra nga koha e injorancës që ata nuk do ta braktisin; mburrja me prejardhjen familjare, shpifja mbi baza të prejadhrdhjes, astrologjia dhe vajtimi për të vdekurin” 3

1 - Ky është Tekfir mbi shoqërit myslimane. Sejjid Kutubi deklarohet kështu shumë herë në librat e tij. Për shembull, Sejjid Kutubi thotë:

“Brena kornizave pagane hyjnë ato shoqëri që pretendojnë të jenë myslimane. Ata nuk hyjnë brenda kurnizave islame sepse mendojnë se dikush tjetër përveç Allahut e meriton të adhurohet, apo që ibadetet i bëjnë për dikë tjetër pos Allahut – por ata hyjnë në këtë sepse nuk i nënshtrohen Allahut në sistemin e jetës së tyre. Edhe pse ata nuk besojnë se dikush tjetër përveç Allahut meriton të adhurohet por ata ia kushtojnë aspektin më specifik dikujt tjetër përveç Allahut, kur ata nuk gjykojnë me ligjin e Allahut …

Pasi kjo është sqaruar, atëherë qëndrimi i islamit ndaj këtyre komuniteteve përkufizohet me një shprehje: Islami refuzon islamizmin e këtyre shoqërive dhe legjitimitetit të tyre.” (Ma’alim fit-Tarik, f. 101)

Ai gjithashtu ka thënë:

“Kur ne marrim parasysh të gjithë botën sipas këtij përkufiaimi të Allahut rreth të kuptuarit të drejtë të Islamit, ne e shohim se kjo fe nuk ka ekzistencë … Ekzistenca ka përfunduar kur myslimanët e fundit u ndaluan nga të gjykuarit në jetën e njeriut me ligjin e Allahut Subhanah të vetëm.” (El-Adalah el Ixhtima’ijjeh, faqe 250)

Sejid Kutubi gjithashtu ka thënë:

“Koha është rrotulluar ashtu siç ishte kur shahadeti i erdhi njerëzimit. Njerëzimi është kthyer sikur në kohën kur ka zbritur Kurani. Njerëzimi e kan braktisur shahadetin edhe pse ende ka grupe që e përsërin shehadetin “la ilahe ilAllah” nga minaret pa e kuptuar kuptimin e tij. Njerëzimi në përgjithësi, duke përfshirë edhe ata lartë në të gjitha minaret e botës që e përsërin frazën “la ilahe ilAllah”, pa të kuptuar dhe njohuri … janë mëkatarë të mëdhenjë dhe e meritojnë të ndëshkohen edhe më keq në Ditën e Gjykimit. Sepse ata kanë rënë në adhurimin e robërve pasi iu kishte arritur udhëzimi dhe ishin në fenë e Allahut.” (Fi Dhilal-ul-Kur’an (2/1057))

Muhammad Surur shfrytëzoi këto deklarata për ti fyer dijetarët dhe për ti akuzuar ata të jenë skllevër të skllevëre të cilët janë skllevër të skllevërve të cilët janë skllevër të skllevërve të cilët janë skllevër të skllevërve. Një nga ata që dëshmojnë tekfirin e Sejjid Kutbit mbi shoqëritë islame është Jusuf el-Karadaui i cili ka thënë:

“Në këtë fazë u shfaqën librat e Sejjid Kutubit që përfaqësojnë fazën e tij të fundit ideologjike. Këtu ai bëri tekfir mbi shoqëritë, e shtyu thirrjen për në sistemin islam … dhe bëri thirrje për në xhihadin sulmues ndaj të gjithë njerëzve … Kjo është diçka që është aq e qartë sa të jetë e mundur në librat e shehidit “Fi Dhilal-ul-Kur’an”, “Ma ‘ alim fi-Tarik”, “el-Islam ue Mushkilat-ul-Hadharah” dhe libra të tjerë.” (Aulauijjat-ul-Harakah el-Islamijjeh, fq. 110)

Të njëjtën gjë e dëshmoi Farid Abdul-Khalik, një nga udhëheqësit e Ikhuanu-Musliminëve kur ai tha:

“Ideologjia e Tekfirit u shfaq në mesin e disa të rinjëve nga Ikhaunu-Musliminët kur ata ishin në burg. Kjo ndodhi në fund të viteve 50-të dhe në fillim të 60-së. Ata ishin të ndikuar nga ideologjia Sejjid Kutbit dhe librat e tij. Në to ata sollën se shoqëritë janë nga kohët pagane dhe Tekfiri mbi pushtetarët që refuzojnë ligjin suprem të Allahut duke gjykuar me diçka tjetër dhe Tekfirin mbi qytetarët e tij, sepse ata janë të kënaqur me të.” (el-Ikhuan el-Muslimun fi Mizan -il-Hak, fq. 115)

2 - Bukhari dhe të tjerët raportuan nga Uasil bin el-Ahdab, nga el-Maruf i cili tha:

“Unë u takova Ebu Dherrin në er-Rabadhah. Ai dhe skllavi i tij ishin të veshur me ka një pallto. E pyeta se pse dhe ai u përgjigj: “Unë e fyeva një njeri dhe e ofendova për shkak të nënës së tij. Atëherë Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem më tha: O Ebu Dherr! A e fyeve atë për shkak të nënës së tij?” Ti je një person me tipare të kohës së injorancës.” (Bukhari (30))

3 - Ahmed (5/344) dhe Muslimi.

32. Çfarë thoni për atë që thotë se umeti islam i sotit mungon? 

Pyetja 32: “Çfarë thoni për atë që thotë se umeti islam sot mungon?”

Përgjigje: “Kjo nënkupton tekfirin mbi të gjitha vendet islame1. Kjo deklaratë do të thotë se nuk ka vende islame. Kjo kundërshton fjalët e të Dërguarit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem:

“Kurrë nuk do të pushojë së ekzistuari një grup nga umeti im i cili janë të vërtetën. Ata nuk dëmtohen nga ata që e braktisin atë ose e kundërshtojnë atë deri sa të vijë urdhëri i Allahut Tabarak ue Tebarake ue Te‘ala dhe ky grup do të jetë në të njëjtën gjendje.”

Pa marrë parasysh se sa shumë devijme, përçarje, dhe kufër ekziston, kështu që gjithmonë do të ekzistojë ky grup mysliman.

Pra umeti islam fare nuk mungon elhamdulilah. Nuk është kusht që shoqëria islame, apo edhe ky grupi i ndihmuar, të jetë pa mëkate. Mëkatet ekzistonin edhe në kohën e Profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem dhe në kohën e kalifëve të tij, por ato u rezistuan dhe u kundërshtuan.

1 Kështu u shpreh për fat të keq një person (Sefer el-Hauali) që i atribuohet davetit dhe të ashtuquajtur udhëheqja ringjallëse. Disa kohë më parë ai kishte një ligjëratë në Taif e quajtur “el-Umah el-Gha’ibah,” umeti i cili mungon.

33. Çfarë mendoni për librin “Kutbijjeh? 

Pyetja 33: “Çfarë mendoni për librin “Kutbijjeh”? A e rekomandoni atë? A i përkasin librat refuzuese metodolgjisë Selefite?”

Përgjigje: “Refuzimi ndaj kundërshtarëve i përket metodologjisë së Selefëve. Selefët refuzonin kundërshtarët. Librat e tyre janë në dispozicion. Imam Ahmedi refuzoi heretikët dhe bidatçitë. Shejkh-ul-Islam refuzoi filozofët dhe skolastikët, Sufitë dhe adhuruesit e varreve. Imam Ibn-ul-Kajjim dhe shumë imamë të tjerë refuzuan kundërshtarët për ti´a sqaruar të vërtetën njerëzve në mënyrë që umeti të mos devijoj. Ata që ishin gabim dhe kundërshtarët i hulumtonin. Qëllimi është ti´a duash të mirën umetit.

Lidhur me librin “Kutbijjeh” dhe libra të tjerë, e vërteta në to duhet të pranohet. Pse nuk duhet një person të refuzoj në qoftë se refuzimet citojnë librat apo kaseta e tij, dhe përmend titujt e librave dhe të kasetave, faqet dhe të vëllimt? Motivet e tyre janë këshillimi i umetit dhe jo skandalizimi i individit. Ata vetëm se duan që ti këshillojnë njerëzit dhe t’ua shpjegojnë të vërtetën atyre. Cili është problemi përderisa libri “Kutbijjeh” dhe libra të tjerë nuk gënjejnë për njerëzit, vetëmse citojnë njerëzit fjalë për fjalë duke përmendur volumin, numrin e faqes dhe madje edhe rreshtin pa u mjaftuar me kuptimin e tekstit, ose me përmbledhjen e fjalës së disidentit?

Është tradhti e umetit që ne të fshehim nga njerëzit, është mashtrim dhe tërheq të rinjtë dhe njerëzit nga këto libra duke thënë se ato janë të përbëra nga helmi dhe gabimet. Kjo nuk është e lejuar. Sqarimi është i detyrueshëm. Këshillimi është i detyrueshëm. Është i detyrueshëm thirrja në të mirë dhe ndalimi nga e keqja. Edhe pse librat refuzuese kanë ekzistuar nga fillimi i ditëve, askush nuk i ka kritikuar ato El-hamdulilah. Prandaj këshillimi është i detyrueshëm.

 

34. Çfarë i këshillon rininë të cilët e kanë neglizhuar besimin?

Pyetje 34: “Në kohët e fundit ka dalur në shesh disa të rinj që lënë pas dore studimin e çështjeve të lidhura me besimin për çështje të tjera. Çfarë i këshillonë këta të rinj?”

Përgjigje: “I këshilloj të rinjtë dhe të gjithë myslimanët që së pari dhe më kryesorja të kujdesen për besimin 1. Besimi është baza e veprave dhe se në bazë të besimit pranohen apo refuzohen ato. Nëse besimi është i shëndoshë dhe vepra i përkushtohet vetëm Allahut dhe sipas ligjësimit të dërguarëve dhe në veçanti Profetit të fundit, ligjësimit të Profetit tonë Muhamedit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem, atëherë të gjitha veprimet e tjera pranohen gjithashtu. Dhe në qoftë se besimi është i prishur ose i devijuar, bazuar në zakonet stërgjyshore dhe zakoneve apo pagane, kështu që veprat refuzohen edhe pse ato do ti përkushtohen vetëm Allahut të Vetëm. Sepse Allahu Tebarake ue Te‘ala nuk pranon një vepër derisa ajo të mos bëhet vetëm për hir të Tij dhe sipas Sunnetit të të Dërguarit të Tij sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem. Ai i cili dëshiron të shpëtojë veten e tij, që veprimet e tij të pranohen dhe të jetë mysliman i vërtetë duhet të kujdeset për besimin. Ai duhet ta dijë besimin e vërtetë dhe faktorët që e anulojnë atë në mënyrë që ai mund të ndërtojë veprimet e tij mbi të. Megjithatë, këtë nuk mund ta bëshë nëse nuk e studiojnë besimin tek dijetarët të cilët e kanë mësuar atë nga parardhësit e umetit 2. Allahu Tebarake ue Te‘ala i tha Profetit të Tij Muhamed sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem: 

فَاعْلَمْ أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَاسْتَغْفِرْ لِذَنبِكَ وَلِلْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ

“Atëherë, dije se nuk meriton të adhurohet me të drejtë askush pos Allahut, kërko falje për mëkatin tënd, për të besimtarëve e të besimtareve.” 3

Imam Bukhari shkroi titullin “Dituria vie para fjalimit dhe veprës” 4 dhe përmendi ajetin e lartëpërmendur. Allahu Tebarake ue Te‘ala ka thënë:

 

وَالْعَصْرِ إِنَّ الْإِنسَانَ لَفِي خُسْرٍ إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ

“Pasha kohën! Nuk ka dyshim se njeriu është në një humbje të sigurt. Me përjashtim të atyre që besuan, që bënë vepra të mira, që porositën njëri-tjetrin t’i përmbahen të vërtetës dhe që këshilluan njëri-tjetrin të jenë të durueshëm.” 5

Ai përmendi katër gjëra që e shpëtojnë njeriun nga shkatërrimi:

01 - Besimi, që është akidja e saktë.

02 - Veprat e mira dhe fjalët. Edhe pse veprat janë pjesë e besimit ai përmendi ato të ndara nga besimi për të theksuar rëndësinë e tyre.

03 - Nxitja për në të vërtetën. Do të thotë që ata të thërrasin në fenë e Allahut, të urdhërojnë në të mirën dhe të ndalojnë nga e keqja.

04 - Nxitja për durim me problemet dhe vështirësitë që shfaqen gjatë rrugës.

Myslimani nuk mund të përjetojnë lumturi derisa ai të mos plotësoj këto katër pika. Njeriu mund të kujdeset për arsim të përgjithshëm, të lexojë gazetat dhe të hulumtojë se çfarë ndodh në botë, vetëm kur ai ta dij Teuhidin dhe besimin e drejtë. Vetëm atëherë ai mund ta bëjë dallimin në mes të mirës dhe të keqes dhe të kundër së keqes dhe propagandës së devijuar. Megjithatë, ai së pari duhet të pajiset me dije dhe besim në Allahun dhe në të Dërguarin e Tij sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem. Nuk sjell dobi fare leximi i revistave, gazetava dhe politika pa pasur dituri për besimin dhe fenë. Kjo është një punë e kotë e cila nuk i sjell të kuptuarit e dallimit midis të drejtës dhe të gabuarës. Shumë njerëz të cilët janë injorantë rreth besimit hynë në këto çështje pastaj devijojnë vetë dhe i devijojnë të tjerët. Ata i mashtrojnë njerëzit6, sepse ata janë injorantë dhe nuk kanë dije lidhur me gjërat e dobishme dhe të dëmshme, se çfarë duhet bërë dhe çfarë nuk duhet bërë dhe se si gjërat duhet të trajtohet. Shumë prej tyre kanë pësuar defekte dhe mashtrime vetëm për shkak se ata lexojnë revista dhe peokupojnë veten me politikën pa pasur dije rreth besimit dhe fesë. Kështu ata mendonin se e sakta është gabim dhe gabimi është i saktë.

1 - Shejkhu ynë e bazoi këtë metodologji në fjalët e Profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem të transmetuara nga Tamim ed-Dari radijAllahu anhu:

“Feja është snqeritet.” Ata thanë: “Ndaj kujt, o i Dërguari i Allahut?” Ai tha: “Ndaj Allahut, Librit të Tij, të Dërguarit të Tij, udhëheqësit e myslimanëve dhe ndaj njerëzve të thjeshtë (masën e gjërë).” (Muslimi (55))

gjithashtu fjalët e Profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem të cilat ia tha Muadh bin Xhebelit radijAllahu anhu kur e dërgoi atë për në Jemen:

“Le të jetë gjëja e parë në të cilën i thërret ata se nuk meriton të adhurohet me të drejtë askush përveç Allahut.” (El-Buhariu (6937))

2 - Përveç kësaj, dijetarët mirëdashës i rekomandojnë ata qëtë jenë të udhëzuar, të sinqertë dhe të thelluar në dije. Ata nuk do t’i përkasin partizanëve e Pasusve të Epsheve dhe sekteve të devijuara.

3 - 47:19

4 - Bukhari (1/37).

5 - 103:1-4

6 - Kjo është tipik i aktivistëve politikë dhe Hizbive të cilët i preokupojnë shoqëritë myslimane me nxitje politike në ligjëratat, predikimet, artikuj dhe librat e tyre.

35. Cilat libra duhet lexuar dhe mësuar?

Pyetje 35: “Të rinjtë janë larguar nga leximi i librave të Selefëve, të cilat saktësojnë besimin e saktë, sikurse libri “Kitab-us-Sunneh” nga Ibn Ebi Asim i cili sqaron metodologjinë e Ehl-us-Sunnetit dhe Xhematit lidhur me Sunnetin dhe Ehl-us-Sunnetin, si dhe bidatet dhe Pasuesit e Bidateve. Në vend të kësaj, ata u përkushtohen librave të shkruar nga të ashtu quajturit mendimtarë dhe thirrësa që flasin në një mënyrë që bie ndesh me librat e Selefëve. Çfarë i këshillonë këta të rinj? Cilat libra Selefite u rekomandonë?”

Përgjigje: “Kur e dijmë se është obligative kujdesja dhe mësimi i besimit të drejtë, shtrohen pyetjet “Ku ta mësojmë këtë besim” dhe “Nga kush ta mësojmë atë”?”

Burimet e besimit janë Kurani, Sunneti dhe metodologjia e selefëve. Kurani e ka sqaruar besimin mjaftë dhe atë që e kundërshton atë, atë që i kundërvihet atij dhe e cenon atë. Ai ka vënë në dukje të gjitha sëmundjet që e cenojnë atë 1. E njëjta gjë vlenë edhe me Sunnetin e të dërguarit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem, jetën e tij, thirrjen e tij dhe hadithet 2. Gjithashtu vlejnë edhe selefët 3: sahabët, tabiinët dhe etba tebiinët. Ata janë brezat e admirueshëm. Ata u kujdesën për interpretimin e Kuranit, shpjegimin e Sunnetit dhe sqarimin e besimit të saktë njerëzve. Pas Kuranit dhe Sunnetit duhet t’u referohemi fjalëve të Selefëve të cilat janë ruajtur në librat që interpretojnë dhe shpjegojnë Kuranin dhe Sunnetin. Ato janë shkruar edhe në librat e besimit.

Për sa u përket atyre nga të cilët duhet mësuar besimin (akiden), ajo duhet bërë nga njerëzit dhe dijetarët që praktikojnë Teuhidin dhe që e kanë studiuar këtë besim në detaje dhe e kanë kuptuar atë. Ata ekzistojnë, dhe veçanërisht në këtë vend që aplikon Teuhidin 4. Dijetarët e drejtë në përgjithësi dhe dijetarët në këtë vend në veçanti kujdesen për besimin. Ata e studiojnë atë dhe e kuptojnë atë dhe ia sqarojnë atë njerëzve dhe i thërrasin në të. Prandaj besimi duhet të mësohet nga njerëzit dhe dijetarët që e aplikojnë Teuhidin dhe kanë besim të shëndoshë dhe të pastër.

Të largohesh nga mësmi i besimit duke mësuar libra sipërfaqësorë dhe ideologji të importuara, kjo nuk bën dobi aspak. Nuk është e dëmshme për të qenë i paditur në lidhje me këto libra dhe se nuk është e shëndetshme të pasurit dije rreth tyre5. Por në qoftë se një person është mjaft i informuar lidhur me Teuhidin, besimin dhe njohuri të tjera Sheriatike dhe dëshiron të lexojë libra të tjera në mënyrë që ta dijë se çfarë dhurate i ka dhënë Allahu Tebarake ue Te‘ala atij me anën e besimit të vërtetë nga e cila këta njerëz që janë të privuar për shkak të thashethemeve dhe fjalë të kota në libra dhe revista që përbëhen prej më shumë dëmeve sesa dobive, kështuqë kjo lejohet për të me kusht që ai të mos largohet nga leximi i dobishëm. Nuk është e lejuar për një student (dhe sidomos për një fillestar) që të lexojë këto libra. Sepse ato janë të padobishme dhe një humbje kohe që i shkakton lexuesit hutim dhe humbje kohe.

Prandaj është e detyrueshme për njeriun që të zgjedh libra të shëndetshme dhe të dobishme që kujdesen për Kuranin dhe Sunnetin dhe shpjegojnë interpretimin e Selefëve për të dyja (Kuranin dhe Sunnetin). Dituri është që të citosh fjalët e Allahut dhe të Dërguarit të Tij sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem.

Ibn-ul-Kajim (RahimehUllah) ka thënë:

Dituria është të citosh fjalët e Allahut, të Dërguarit të Tij dhe të sahabëve ata janë dijetarët Dituria nuk është mendjelehtësi të emëroshë veten tënde si mospajtues ndërmjet teksteve dhe mendimit6 të një individi.

1 - Allah Tebarake ue Te‘ala ka thënë:

وَمَا بَيْنَ ذَلِكَ وَمَا كَانَ رَبُّكَ نَسِيًّا

”Dhe Zoti yt nuk harron asgjë.” (19:64)

الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الإِسْلاَمَ دِينًا

“Sot përsosa për ju fenë tuaj, plotësova ndaj jush dhuntinë Time, zgjodha për ju islamin fe.” (5:3)

Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë:

“Unë po ju lë në një qartësi; nata e saj është si dita e saj. Vetëm i shkatërruari devijon nga ajo.” (El-Hakim (1/95))

Ai sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë gjithashtu:

“Unë po ua lë dy gjëra, nuk do të devijoni përderisa kapeni për to; Librin e Allahut dhe Sunnetin tim.” (El-Hakim (1/93))

3 - Abdullah bin Mesudi radijAllahu anhu ka thënë:

“Paso dhe mos shpik në fe. Ajo që ju keni është e mjaftueshme.” (es-Sunneh (28) nga Ibn Nasr dhe es-Sunnen (1/80) nga ed-Darimi).

4 - Arabia Saudite.

5 - O Allah! shtoje injorancën tonë lidhur me to dhe zgjeroje dijen tonë lidhur me Teuhidin!

6 - Nga poezia e Imam Shems-ud-Din bin Kajim-il-Xheuzijeh “en-Nunijjeh”.

36. Çfarë i këshilloni të rinjtë që largohen nga mësimet e dijetarëve dhe shkojnë në ligjëratat moderne?

Pyetja 36: “Disa të rinj nuk kanë interesim t’i përcjellin mësimet e inçizuara dhe mësimet e dijetarëve të besueshëm, sepse ata mendojnë se ato janë të parëndësishme ose pakë të rëndësishme. Ata janë orientuar në ligjëratat moderne që flasin për politikë dhe gjendjen botërore, sepse mendojnë se këto janë më të rëndësishme, për shkak se ato kujdesen për çështjet bashkëkohore. Çfarë i këshillonë këta të rinj?”

Përgjigje: “Të preokupohesh me ligjërata të përgjithshme, media dhe lajme ndërkombëtare pa patur dituri lidhur me akiden (besimin) dhe Kuranin, është siç thashë një devijim dhe mashtrim. Një person i tillë vetëm se do të hutohet, për shkak se ai ka lënë diçka të mirë për diçka të keqe. Allahu Subhanehu ue Te‘Ala së pari dhe më kryesorja na ka urdhëruar që të mësojmë dituri të dobishme. Ai Tebarake ue Te‘ala ka thënë:

فَاعْلَمْ أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَاسْتَغْفِرْ لِذَنبِكَ وَلِلْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ

“Atëherë, dije se nuk meriton të adhurohet m të drejtë askush pos Allahut, kërko falje për mëkatin tënd, për të besimtarëve e të besimtareve.”1

قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ إِنَّمَا يَتَذَكَّرُ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ

“A janë të barabartë ata që dinë dhe ata që nuk dinë?” Po, vetëm të zotët e mendjes marrin mësim.”2

إِنَّمَا يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاء

“Askush nuk robërit e Tij nuk ia ka frikën Allahut përveç atyre që kanë dije.”3

وَقُل رَّبِّ زِدْنِي عِلْمًا

”Zoti im, më shto dituri!”4

Ka ajete të ngjashme që e nxisin njeriun të kërkojë dituri ashtu siç është shpallur në Kur’an dhe Sunnet. Kjo dije është e dobishme edhe në këtë jetë dhe në tjetrën. Kjo dije është drita që e ndriçon udhëtimin e njeriut drejt Xhenetit dhe lumturisë; për një jetë të mirë dhe të pastër në këtë jetë dhe lumturi në të ardhmen.

Allahu Tebarake ue Te‘ala ka thënë:

يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءكُم بُرْهَانٌ مِّن رَّبِّكُمْ وَأَنزَلْنَا إِلَيْكُمْ نُورًا مُّبِينًا فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُواْ بِاللّهِ وَاعْتَصَمُواْ بِهِ فَسَيُدْخِلُهُمْ فِي رَحْمَةٍ مِّنْهُ وَفَضْلٍ وَيَهْدِيهِمْ إِلَيْهِ صِرَاطًا مُّسْتَقِيمًا

“O ju njerëz, juve ju erdhi nga Zoti juaj argument dhe Ne ju zbritëm dritë të qartë. Ata që i besuan Allahut dhe iu përmbajtën Atij (librit të Tij), Ai do t’i fusë në mëshirën (Xhenetin) e Tij dhe do t’i gradojë e do t’i udhëzojë për në rrugë të drejtë.”5

Në çdo rekat në namazet tona, lexojmë suren “el-Fatiha”, e cila përbëhet nga një lutje mdhështore:

اهدِنَا الصِّرَاطَ المُستَقِيمَ صِرَاطَ الَّذِينَ أَنعَمتَ عَلَيهِمْ غَيرِ المَغضُوبِ عَلَيهِمْ وَلاَ الضَّالِّينَ

“Udhëzona (përforcona) në rrugën e drejtë! Në rrugën e atyre, të cilët i begatove me të mira, jo në të atyre që kundër veti tërhoqën hidhërimin, e as në të atyre që e humbën veten!”6

Ata që janë begatuar nga Allahu janë ata që kombinojnë dijen e dobishme me vepra të mira;

وَمَن يُطِعِ اللّهَ وَالرَّسُولَ فَأُوْلَئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللّهُ عَلَيْهِم مِّنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاء وَالصَّالِحِينَ وَحَسُنَ أُولَئِكَ رَفِيقًا

E kush do që i bindet Allahut dhe të dërguarit, të tillët do të jenë së bashku me ata që Allahu i shpërbleu: (me) profetët, besnikët e dalluar, dëshmorët dhe me të mirët. Sa shokë të mirë janë ata!”7

غَيرِ المَغضُوبِ عَلَيهِمْ

“…jo në të atyre që kundër veti tërhoqën hidhërimin…”

Këta janë ata që nuk e praktikojnë dijen e tyre.

وَلاَ الضَّالِّينَ

“…e as në të atyre që e humbën veten!”

Këta janë ata që praktikojnë pa dije.

Grupi i parë janë goditur nga hidhërimi për shkak se ai e kundërshton Allahun duke e ditur.

Grupi i dytë është i humbur dhe ai vepron pa dije.

Ata të shpëtuarit janë vetëm ata që marrin begatinë e Allahut; ata që kanë një dituri të dobishme dhe vepra të mira. Ne jemi të detyruar që ta kujtojmë këtë.

Përsa i përket angazhimit me çështjet aktuale, ose siç thonë ata “Fikhu-ul-Uaki”, kjo është diçka që bëhet pasi ta kuptosh Sheriatin. Njeriu i cili e kupton Sheriatin mediton për çështjet aktuale dhe se çfarë ndodh në botë dhe se cilat teori dhe ideologji janë në të. Pastaj ai i studion ato me anë të dijes së vërtetë dhe dijes Sheriatike për të dalluar të mirën nga e keqja. Pa dije sheriatike ai nuk mund të dallojë në mes të vërtetës dhe të kotës, udhëzimit dhe devijimit 8. Një person që nuk ka dije lidhur me fenë e tij dhe preokupohet me një kulturë dije të përgjithshme, me lajme dhe politikëm do të devijoj në këtë mënyrë. E gjitha që përmenda përmbanë në pjesë të madhe devijimi, propaganda të devijimit dhe zbukurim me fjalë dhe mashtrim.”

___________________________________________________

1 - 47:19

2 - 39:9

3 - 35:28

4 - 20:114

5 - 4:174-175

6 - 1:6-7

7 - 4:69

8 - Ata që preokupohen me të ashtu-quajtur “Fikh-ul-Uaki” janë zbuluar në lidhje me Luftën e Gjirit, kur ata kundërshtuan fetvan e Komisionit të Fetvave dhe besuan se supozimet e tyre do të japin fryte dhe se dija e tyre politike dhe ideologjike do të mbizotërojë. Vërtet, kjo nuk ndodhi!

37. Cili është gjykimi mbi aktrimet e ashtuquajtura “fetare” dhe ilahitë e ashtuquajtura “islame”, të cilat praktikohen nga disa të rinj në kampet verore?

Pyetje 37: “Cili është gjykimi mbi aktrimet e ashtu quajtura ”fetare” dhe ilahitë e ashtu quajtura ”islame”, të cilat praktikohen nga disa të rinj në kampet verore?

Përgjigje: “Unë nuk mendoj se aktrimet1 nuk lejohen për shkak të arsyeve të mëposhtme:

01 - Ajo i tërheqë në dëfrim publikun2 të cilët shikojnë veprimet e aktorit dhe qeshin3. Pjesët teatrale në parim kanë për qëllim argëtimin dhe dëfrimin e publikut dhe asgjë tjetër.

02 - Ndoshta ata luajnë role të personaliteteve të mëdha islame, të tillë si p.sh sahabët. Kjo ulë pozitën e tyre4 pavarësisht nëse ia vë vëmendjen kësaj apo jo. Nuk është e lejuar për një fëmijë apo një të rritur që të luajë rolin e një prej dijetarëve apo një sahabiu, për shkak se kjo është një denigrimin i personalitetit islam me një aktor mëkatar ose të shëmtuar.

A kënaqesh që dikush të imitoj ecjen tënde dhe të folurit tuaj? A mendon se kjo është denigruese? Edhe pse aktori pretendon se ai vetëm ka qëllim të mirë, kështu që askujt nuk i pëlqen që të imitohet.

03 - Kjo është më e rrezikshmja, domethënë të luhet një personalitet pabesimtar, si Ebu Xhehli dhe Faraoni, të filten fjalë të kufrit, duke pretenduar se ata duan për të hedhur poshtë këto personalitet, ose me pretendimin për të treguar se si ishte periudha pagane. Ky është një përngjasim me ta, ndërsa i dërguari (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka ndaluar përngjasimin me idhujtarët5. Nuk ka rëndësi nëse përngjasimi ka të bëjë me një personalitet apo me fjalët e tij.

04 - I dërguari (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) nuk ka thirrur në këtë mënyrë. As Selefët, ose muslimanët e hershëm.

Këto aktrime kanë ardhur nga të tjerët, nëpërmjet jomusilmanëve, më pas ka hyrë tek ne në emër të thirrjes islame. Nuk është e saktë që këto të konsiderohen si mjet i thirrjes, sepse mjetet e thirrjes janë të mbështetura në Kuran dhe Sunnet6, dhe nuk kan nevojë për këtë metodë. Gjatë kohërave të ndryshme, thirrja ka qenë e suksesshme edhe pa këto aktrime. Kur erdhi kjo metodë e thirrjes, nuk u shtoi gjë njerëzve, e as nuk ndikuan asgjë, gjë që dëshmon se ato janë negative, të pa dobishme dhe të dëmshme.

Nëse dikush thotë se engjëjt shfaqen në formën njerëzore, kjo është për shkak se njeriu nuk është në gjendje për të parë engjëjt në formën e tyre të vërtetë. Kjo është në dobi të njeriut. Njeriu nuk kishte arritur për të folur me melaiket dhe as t’i shikojnë engjëjt në qoftë se ata ishin shfaqur në formën e vet7. Qëllimi i transformimit të engjujve në formën e një personi nuk është qëllimi që këta njerëz thonë. Engjëjt transformohen në formë të njeriut me qëllim të dobisë, sepse engjëjt kanë forma ndryshe nga njerëzit. Ndërsa si është e mundur që forma e një njeriu të transformohet në formën e njeritu tjetër? Cila është asryesa e saj?

1 - Shejh Bekr Ebu Zejdi ka thënë:

“Disa studiues kanë arritur në përfundimin se bërthama e aktrimit ishte simbol i adhurimeve idhujtare tek grekët.” (Et-Temthil, fq. 18)

Shejh-ul-Islam Ibn Tejmije ka thënë kur ai iu drejtua të krishterëve praktikojnë gjatë një feste të tyre:

“Ata dalin me fletat e ullirit dhe të ngjashme për të marrë shëmbëlltyrën e asaj që i ndodhi Isait.” (Iktidha’-ne-Sirat el mustakim, fq. 191)

Citimi është nga libri Shejkh Bekr Ebu Zejdit në Et-Temthil”. Shejkh Bekr Ebu Zejdi ka thënë në të njëjtin libër:

“Kur ti e din se aktrimi nuk ka ekzistuar në mesin e gjeneratave më të mira të Islamit dhe se ato u futën në dia periudha kohore, dhe se në shekullin 14 h u pranuan klubet e dëfrimit dhe teatrot, dhe pastaj u hodhën nga kishat e krishtera tek njerëzit që kërkojnë “drama fetare” në shkolla dhe nga disa grupe islamike, ti duhet ta dish se principet dhe parimet e Sheriatit që e ngrisin në nderë dhe përsosje praktikuesin e saj i refuzojnë ato.

Veprat janë ose adhurime apo zakone. Adhurimi nuk është ligjësuar për derisa Allahu nuk e ka ligjësuar atë, dhe zakonet nuk janë të ndaluara për derisa Allahu nuk i ndalon ato. Bazuar në këtë, nuk është e lejuar për të adhuruar me “aktrime fetare”, ose ta kesh si zakon argëtimin me to. Nuk ka asnjë dëshmi në Sheriat për “aktrimet fetare”. Kjo është një metodë e shpikur. Një nga shprehjet më përfshirëse të Islamit, janë fjalët e profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem:

“Ai që kryen një veprim që nuk është në përputhje me çështjen tonë, ai veprim i refuzohet.” (Muslimi (1718))

Pasi që mëson lidhur me prejardhjen e aktrimit, dhe se ato janë shfaqur në mesin e myslimanëve pa argumente të caktuara dhe se ato i përkasin adhurimeve të paganëve grek dhe të inovatorëve të krishterëve, atëhere e dini se “aktrimi fetar” që ju shihni në disa shkolla dhe universitete nuk janë asgjë tjetër pos aktrim i shpikur. Sepse ato nuk kanë bazë në Islam. Prandaj ato janë bidate. Gjitha gjërat e shpikura në fe janë bidate që kundërshtojnë fenë. Prandaj, është plotësisht e saktë për ti quajtur ato “aktrime të shpikura”.

Lidhur me aktrimet jo fetare, ato janë përngjasim me jomuslimanët të cilët janë armiqë të Allahut. Aktrimet nuk njihen vetëm përmes tyre dhe ne jemi të ndaluar që t’i imitojmë ata.”

Shembuj të grupeve të nënkuptuara islamike janë Ikhuanul-Muslimun.

Të ashtuquajturit “aktrim islam” që zhvillohet në kampe verore dhe në shkolla, është konsideruar si një mënyrë për të thirrur dhe për të ndikuar në rininë e tyre. Ashtu besojnë ata, por mendimi i tyre refuzohet nga Sheriati. Mënyra e davetit dhe mjetet duhet të jenë në përputhje me Kuranin dhe Sunnetin. Askujt nuk i lejohet të shpik vetë diçka.

Nëse dikush pohon se metoda e davetit varet nga rrethanat e dobive, ne pyesim veten nëse Sheriati ka dështuar në dobitë e robërve? Shejkh-ul-Islam Ibn Tejmijeh iu përgjigj kësaj pyetjeje dhe tha:

“Sheriati kurrë nuk ka neglizhuar ndonjë dobi. Allahu Tebarake ue Te‘ala ka plotësuar fenë tonë dhe na la në një rrugë, nata e të cilës është e qartë si dita e saj. Askush tjetër përveç të shkatërruarit nuk devijon prej saj.” (El-Huxhaxh el-Kauijjeh ala enna Uasa’il-ed-Dauah Taukifijjeh, fq. 40, nga Shejkh Abdus-Selam bin Barxhas

Pse duhet thirrësi ti kthehet metodave që nuk përmenden në Sheriat nëse shumë njerëz janë penduar nga kufri, mëkati, dhe kundërshtimet përmes metodave të ligësuara? Ajo që ekziston në Sheriatit është e mjaftueshme për të arritur qëllimet e davetit, domethënë pendimin e mëkatarit dhe udhëzimin e të devijuarit. Ata që thërrasin në fenë e Allahut duhet të jenë të kënaqur me atë që Muhammedi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem dhe shokët e tij radijAllahu anhum ishin të kënaqur. Ata vepruan çdo gjë përgjatë dijes. Ibn Mesudi radijAllahu anhu ka thënë:

“O Njerëz! Ju do të shpikni dhe do të shpikin për ju. Nëse ju e shihni një bidat ju duhet ti përmbaheni çështjes së parë (Sunnetit).”

Ai gjithashtu ka thënë:

“Ua tërheqi vërejtjen ndaj bidateve, Ua tërheqi vërejtjen ndaj shtirjeve, Ua tërheqi vërejtjen ndaj thellimit në gjëra. Përmbajuni asaj të vjetrës (fesë së Selefëve).” (Tabakat-ul-Hanabilah (1 / 69-71))

Shejkh Abdus-Salam tha:

“Është jashtëzakonisht e vështirë për të përcaktuar dobinë e një çështje të caktuar. Një person mund të konsiderojë diçka të jetë e dobihme kur në fakt ajo nuk është e tillë fare. Si rezultat, janë Muxhtehidunët ata që vendosin se çka është dobia. Këta njerëz janë të devotshëm dhe të ditur në lidhje me rregullat e Sheriatit dhe dobitë e kësaj bote.

Kërkimi i gjërave të dobishme kërkon veprim me rezerva kur është fjala për dobinë në mënyrë që të mos biesh në epshe. Shpesh epshet e zbukurojnë jo të dobishmen në mënyrë që ajo të duket si e dobishme. Nun ndodhë shpesh që të mashtrohesh nga diçka që dëmi të jetë me i madh se sa dobia. Si mundet një person që pason verbërisht të tjerët të thotë se ai ndjen fuqishëm se çka përmbanë dobinë? Kjo nuk është asgjë tjetër pos guxim i pamatur në fenë dhe hyrje në vendimet Sheriatike pa bindje.”

Ai citoi Shejkh Hamud bin Abdil-lah et-Tuvejxhirin (RahimehUllah) i cili tha:

“Aktrimet në thirrjen për në fenë e Allahut Tebarake ue Te‘ala nuk i përkasin as Sunnetit të dërguarit të Allahut sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem, e as Sunnetit të Khalifëve të drejtë dhe të udhëzuar. Ato janë prej bidateve të sotme. Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka paralajmëruar kundër bidateve, urdhëroi që ato të refuzohen dhe tha se ato janë të këqija dhe devijim.” (El-Huxhaxh el-Kauijjeh, f. 54-55)

2 - aktrimet janë humbje kohe. Myslimani është përgjegjës për kohën e tij. Ai është i obliguar të kujdeset për të dhe ta shpenzojnë atë në atë që e kënaq Allahun Azza ue Xhel dhe që i sjell dobi në të dy jetët. Ebu Barzah el-Aslami radijAllahu anhu transmeton se i dërguari i Allahut sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë:

“Këmbët e robit nuk do të lëvizin në Ditën e Gjykimit derisa të pyetet për katër gjëra; për jetën e tij dhe se si e kaloi, rininë e tij, pasurinë e tij dhe se si ai e fitoi atë dhe ku e shpenzoi atë, diturinë e tij dhe se si ai e ka praktikuar atë.” (Tirmidhi (2417 ) i cili e vërtetoi hadithin).

3 - Aktrimet në esencë janë gënjeshtra. Në fakt, i gjithë aktrimi është një gënjeshtër për të ngjallur vëmendjen e publikut dhe për të ndikuar tek ai ose për ti bërë që të qeshin. Aktrimet ndërtohen mbi tregime të shpikura. Ka ardhur një kërcënim i ashpër nga i dërguari sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem kundër atyre që gënjejnë për të bërë njerëzit të qeshin. Muaviu bin Hejdeh radijAllahu anhu transmeton se i dërguari i Allahut sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë:

“I mjeri ai që flet dhe gënjen në mënyrë për t’i bërë njerëzit që të qeshin! I mjeri ai! I mjeri ai!” (Ahmed (5 / 3-5), Tirmidhi (2315) dhe el-Hakim (1/46)).

Hadithi është i mirë.

Shejkh-ul-Islam Ibnu Tejmijeh ka thënë lidhur me hadithin e mësipërm:

Ibn Mesudi ka thënë:

“Gënjeshtra nuk lejohet as kur flitet seriozisht e as me shaka.”

Nëse pos gënjeshtrës përbën një sulm ndaj myslimanëve dhe dëmton fenë, atëherë ajo është më e rrezikshme. Në çdo rast, personi meriton (dmth ai që gënjen për ti bërë njerëzit të qeshin), ti ipet një dënim të ligjësuar në mënyrë që ai të mos rikthehet në këtë veprim më.”(Mexhmu-ul-Fataua (32/256))

Lidhur me përallat, Selefët i urrenin përralat dhe rrëfimin e tyre. Ata paralajmëronin ashpër kundër tyre dhe të luftonin treguesit e përrallave në mënyra të ndryshme. Shih librin “el-Mudhekkir uet Tadhkir Uedh-Dhikr” fq. 26, nga Ibn Ebi Asim me shqyrtimin e Khalid er-Radadit.

Ibn Ebi Asim raportoi me një zinxhir të saktë transmetimi se Aliu radijAllahu anhu pa një burrë duke treguar përralla. Ai e pyeti: “A ke dijeni për ajete që shfuqizojnë dhe ato të shfuqizuarat?” Njeriu u përgjigj: “Jo!” Atëherë Aliu i tha: “Ti je shkatërruar dhe u ke shkaktuar shkatërrimin të tjerëve.” (el-Mudhekir uet Tadhkir Uedh-Dhikr, fq. 82)

Maliku ka thënë:

“Unë i urrej përrallat në xhami.”

Maliku ka thënë:

“Unë nuk mendoj se ne duhet të ulemi me tregues të përrallave. Përrallat janë risi.”

Selim ka thënë:

“Ibn Umeri ishte jashtë xhamisë dhe tha: “E vetmja gjë që shtyu që të dal jashtë nga xhamia ishte zëri i një treguesi të përrallave.”

Imam Ahmedi ka thënë:

“Gënjeshtarët më të mëdha janë treguesit e përrallave dhe lypësit.” Ai u pyet: “A merrë pjesë në ndejat e tyre?” Ai u përgjigj: “Jo.” (el-Bid´ah uel-Hauadith, fq 109-122, nga Tartushi)

4 - Aktrimet janë gjithashtu një imitim i një personi. Ka një hadith autentik që dënon dhe ndalon imitimin. Aisha radijAllahu anha ka transmetuar se Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë:

“Nuk më pëlqen të imitojë një njeri edhe nëse më ipet kjo dhe ajo.” (Ahmed (6/136) dhe Tirmidhiu (2503))

5 - Hadithet që ndalojnë përngjasimin e paganëve dhe kufarëve janë të shumta, duke përfshirë:

“Dallohuni nga jehudët dhe të krishterët…” (Ibn Hibani (2186))

“Dallohuni nga idhujtarët …” (Muslimi (259))

“Dallohuni nga maxhusët (adhuruesit e zjarrit)…” (Muslimi (260))

6 - Ka dalur një libër nga Shejkh Abdus-Selam bin Barxhas Al Abdil-Kerim me emrin “el-Huxhaxh el-Kauijjeh’ala enna Uasa’il-ad-Da´uah Taukkifijjeh”. Ky libër e trajton këtë temë dhe rekomandohet nga ne.

7 - Engjujt nuk citojnë fjalët e njeriut që transformohen në formën e tij, e as nuk i imitojnë ata në ecje të tyre apo në diçka tjetër sikurse veprojnë aktorët e sotëm. Shih “Ikaf-un-Nabil ala Hukm-it-Temthil” nga Shejkh Abdus-Selam bin Berxhas.

38. Çfarë mendoni për të rinjtë që fyejn udhëheqësit e këtij vendi nëpër ndejat e tyre?

Pyetje 38: “Çfarë mendoni për të rinjtë që fyejn udhëheqësit e këtij vendi nëpër ndejat e tyre?”

Përgjigje: “Është zakonisht e njohur se ky veprim nuk është i saktë. Ose ata kanë qëllim keqdashës ose janë të ndikuar nga njerëz që i përkasin thirrjeve të devijuara që duan të likuidojnë begatinë në të cilën po jetojmë.

Ne kemi besim në udhëheqësit tanë. Ne kemi besim në metodologjinë që pasojmë. Megjithatë, kjo nuk do të thotë se ne jemi të përsosur apo se nuk kemi mangësi. Ne sigurisht kemi mangësi, por ne jemi duke i përmirësuar dhe duke i trajtuar ato – nëse do Allahu – në mënyra sheriatike.

Ka pasur hajdutë edhe në kohën e profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem, disa kryen kurvëri, ndërsa të tjerët pinë alkool. Prandaj profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem realizoi ndëshkimet e përcaktuara mbi ta. Ne zbatojë dënimet e përcaktuara për ata që i meritojnë ato. Ne ekzekutojmë vrasësit. Kjo është e mirë edhe pse ka mangësi1. Mangësitë janë të pashmangshme për shkak se ato janë të natyrshme. Lusim Allahun që të përmirësojë gjendjen tonë, të na ndihmojë me vetet tona, të na udhëzojë dhe të plotësojë të metat tona me faljen e Tij.

Të shfrytëzuarit e mangësive dhe gabimeve të pushtetarëve për ti denigruar ata, për ti fyer ata, apo për ti bërë njerëzit që ti urrejnë ata, kjo nuk i përket metodologjisë së Selefëve dhe Ehl-us-Sunnetit dhe Xhematit2. Ehl-us-Sunneti dhe Xhemati kujdesen për t’iu bindur pushtetarit mysliman, për t’i bërë njerëzit që ta duan atë dhe të bashkohen. Kështu duhet të jetë. Fyerja e pushtetarëve konsiderohet të jetë përgojim dhe bartje fjalësh. Këto dy mëkate i përkasin mëkateve më të rënda pas shirkut, dhe veçanërisht nëse janë dijetarët dhe pushtetarët ata që fyhen. Kjo është edhe më e keqe për shkak të pasojave duke përfshirë përçarjen, mendimet e këqija për pushtetarët dhe përhapjen e humbjës së shpresës në mesin e njerëzve3.

1 - Kjo është evidente në vendin tonë dhe zbatohet në gjykatat tona. Vetëm ata që janë verbuar nga Allahu apo vuajnë nga një zemër e sëmurë dhe epsharake e mohojnë këtë.

2 - Alameh Abdul-Aziz bin Bazit (RahimehUllah) iu shtrua pyetja e mëposhtme:

“A i përket metodologjisë Selefite të qortuarit e liderëve, përmendja e gabimeve të tyre dhe fyerja e tyre në minbere? Si duhet këshilluar pushtetarët sipas metodologjisë Selefite? Si duhet të bëhet kjo?”

Ai (RahimehUllah) u përgjigj:

“Kjo pyetje është shtruar disa herë. Nuk i përket metodologjisë Selefite të përmendurit e metave të pushtetarëve në minbere. Kjo shpie në revoltë dhe që njerëzit refuzojnë të dëgjojnë dhe të binden në atë që është e lejuar. Kjo shpie në diçka që vetëm dëmton dhe nuk sjell dobi. Metodologjia Selefite është të këshilluarit e pushetatit fshehurazi, ti shkruash atij dhe ti lësh dijetarët që ta kontaktojnë atë në mënyrë që ata të mund ta udhëzojnë atë në të mirën.” (Ligjerata “Afat-ul-Lisan”, 29/2-1413)

Shejkh Muhammed bin Salih bin Uthejmin (RahimehUllah) ka thënë:

“Disa nga të drejtat e pushtetarëve mbi qytetarët është që ata ti këshillojnë ata, t’i udhëzojnë dhe të mos shfrytëzojnë gabimet e tyre për t’i fyer dhe për t’i turpëruar në mesin e njerëzve. Kjo shkakton neveri ndaj tyre dhe urrejtje ndaj tyre dhe veprimeve të tyre, edhe pse ato janë të sakta. Kjo gjithashtu shkakton që ata të kundërshtohen. Çdo këshilltar, dhe veçanërisht këshilltari i pushtetarit, është i detyruar që të këshillojë me mençuri dhe të thërret në fenë e Zotit të tij me urtësi e këshillë të mirë.” (Hukuk-ur-Ra´i uer-Ra ´ijjeh, fq. 11)

Këta dijetarë fisnik i bazojnë fjalët e tyre në udhëzimin e të dërguarit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem dhe të kuptuarit e Selefëve. Shembuj të këtyre haditheve autentike është hadithi i Ijadh bin Ghunmit radijAllahu anhu nga i dërguari i Allahut sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem i cili ka thënë:

“Ai që ka për ta këshilluar diçka pushtetarin, nuk duhet a  bëjë këtë publikisht. Ai në vend të kësaj duhet ta kapë atë për dore dhe të veçohet me të. Ose ai e pranon këshillën ose këshilluesi e ka përmbushur obligimin e tij dhe të drejtën e tij.” (Ahmedi (3/404), Ibn Ebi Asim (1096) dhe Hakim në “el-Mustedrek” (3/290). El-Hejthem e ka përmendur atë në “Mexhma-uz-Zaua’id” (5/229) me formulimin “Ai që dëshiron të këshillojë…”. Formulimi është transmetuar nga el-Hakim dhe është i mirë.)

Bukhari transmeton në Sahihun e tij nëpërmjet Ebu Ua’il Shekikit dhe gjithashtu Muslimi:

“I është thënë Usameh bin Zejdit: “Pse nuk shkon tek Uthmani?” Ai u përgjigj: “Ju mendoni se unë nuk flas me të, e as nuk ju lë juve që të dëgjoni. Unë flas me të në sekret.”

Tek Muslimi thuhet:

“A nuk do të hysh tek Uthmani dhe të flasësh me të?” Ai u përgjigj: “Betohem në Allahun se unë kam folur me të në sekret pa qenë i pari që e hapur derën për këtë (rebelim).” (Bukhari (3094) dhe (6675) dhe Muslimi (2989))

Hafidh Ibn Haxheri (RahimehUllah) ka thënë:

“El-Muhallab ka thënë: “Ata donin që Usame të flet me Uthmanin. Ai ishte një prej burrave që i qëndronin më së afërmi Uthmanit dhe e kishin zakon të flisnin me të në lidhje me Uelidi bin Ukbah, i cili u bë i njohur për shkak të erës që i vie nga pirja e alkoolit. Ai e kishte Uthmanin vëlla prej nëne dhe ishte i punësuar prej tij. Usameh tha: “Unë kam folur me të fshehurazi pa hapur këtë derë (qortimit publikisht).” Kjo është dera e qortimit në publik kundër udhëheqësit nga frika e përçarjes.”

Ijadh ka thënë: “Usama kishte për qëllim se ai nuk do të hapë derën për këshillim në publik kundër udhëheqësve nga frika e pasojave. Duhet sillur me butësi ndaj tyre dhe duhet këshilluar ata në sekret. Atëherë mundësia është me e madhe që të pranohet.” (Fet´h-ul-Bari (13/52))

Imami i Ehlul-us-Sunnetit Imam Ahmed bin Hanbel (RahimehUllah) u fshikullua, u zvarritë dhe u burgos në lidhje me sprovën se a është Kurani i krijuar. Megjithatë, ne nuk mund të gjejmë madje edhe një transmetim të dobët ku ai nxit në rebelim kundër pushtetarit të keq dhe të padrejtë. Në fakt, transmetimet nga ai që thërrasin në durim, bindje dhe unitetit janë jashtëzakonisht të njohura dhe të shumta. Ai e kishte zakon ti fliste pushtetarit në formën  “Ti o prijës i besimtarëve!” A mendoni se ai e bëri këtë nga servilizmi dhe frika? A nuk janë Selefët model për ne? Apo ne jemi më të ditur dhe më të guximshëm se ata?

Imam Ibn Rexheb el-Hanbeli (RahimehUllah) tregoi se Ibn-us-Salah ka thënë:

“T’ua duash të mirën udhëheqësve myslimanë do të thotë të bashkëpunosh me ta në të vërtetën, t’u bindesh atyre në të, t’ua kujtosh atë atyre, ti informosh butësisht dhe me mirësi, të mos i sulmosh ata, të lutesh për suksesin e tyre, dhe ti nxisësh njerëzit vigjilent në të njëjtën gjë.” (Xhami-ul-Ulum uel-Hikam, fq. 113)

Imam esh-Shaukani ka thënë:

“Është ligjësuar në librin madhështorë se duhet bindur pushtetarit. Allahu ka urdhëruar që duhet ti bindemi pushtetarit pasi që urdhëroi që ti bindemi Atij Subhanah dhe të dërguarit të Tij sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem. Sunneti i pastër përmban urdhëra të shumta që tregojnë se është e detyrueshme që t’u bindemi atyre, dhe të durojmë me padrejtësitë e tyre. Disa hadithe që urdhërojnë bindje ndaj pushtetarëve thonë: “Dëgjoje dhe bindju liderit edhe në qoftë se ai ta rrah shpinën dhe ta uzurpon pasurinë.”

Është transmetuar në të vërtetë se ai sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë:

“Jepu atyre atë që është e tyre, dhe lutne Allahun që t’ju japë atë që është e juaja.” (Raf-ul-Asatin fi Hukm-il-Ittisal bil-Salatin, fq. 81-82)

3 - Disa që asocijohen me dijen dhe shpallin veten e tyre thirrësa, kanë përhapur dyshime për dijetarët tanë dhe pushtetarët. Si pasojë, disa të rinj naiv dhe të mashtruar, kanë devijuar nga rruga e drejtë. Ata ua kanë kthyer shpinën dijetarëve, sikurse Komisionit të Fetvave në vendin tonë, deri në atë masë saqë, në qoftë se thua se një Shejkh ka thënë ose ka dhënë fetva lidhur me diçka, ata përgjigjen duke thënë se ata janë dijetarët e regjimit me të cilët bëjnë lajka, ose ata janë nën presion nga qeveria. Para Ditës së Gjykimit, vërtetë njerëzit e thjeshtë flasin në lidhje me çështjet e umetit.

39. Cfarë thoni lidhur me kometimin e shahadetit nga Muhammed Kutbi?

Pyetja 39: “Muhammed Kutb shkruan në librin e tij “Haul Tetbik-ish-Shari” se kuptimi i shahadetit është” nuk ka të adhuruat tjetër të vërtetë përveç Allahut, nuk ka gjykues tjetër përveç Allahut”1. A është ky interpretim i saktë?”

Përgjigje: “Allahu Subhanehu ue Te‘Ala ka shpjeguar domethënien e dy shahadeteve në Librin e Tij. I dërguari sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem gjithashtu ka shpjeguar domethënien e tyre. Allahu Tebarake ue Te‘ala ka thënë:

وَاعْبُدُواْ اللّهَ وَلاَ تُشْرِكُواْ بِهِ شَيْئًا

“Adhurojeni Allahun e mos i shoqëroni Atij asnjë send.”2

وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَّسُولاً أَنِ اعْبُدُواْ اللّهَ وَاجْتَنِبُواْ الطَّاغُوتَ

“Ne dërguam në çdo popull të dërguar që t’u thonë: “Adhuroni vetëm Allahun, e largojuni djajve (adhurimit të tyre)!”3

وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاء وَيُقِيمُوا الصَّلَاةَ وَيُؤْتُوا الزَّكَاةَ

“E duke qenë se ata nuk ishin të urdhëruar me tjetër, pos që ta adhuronin Allahun me një adhurim të sinqertë ndaj Tij, që të largohen prej çdo besimi të kotë, ta falin namazin, të japin zeqatin, se ajo është feja e drejtë.”4

Allahu Tebarake ue Te‘ala tha për Ibrahimin alejhi-selam:

وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ إِنَّنِي بَرَاء مِّمَّا تَعْبُدُونَإِلَّا الَّذِي فَطَرَنِي فَإِنَّهُ سَيَهْدِينِ

“(Përkujto, o i dërguar) Kur Ibrahimi babait të vet dhe popullit të tij i tha: “Unë jam i larguar prej asaj që adhuroni ju, përveç Atij që më krijoi, dhe që Ai do të më drejtojë!”5

Ky është kuptimi i shahadetit: “La ilahe ilAllah” Allahu Teala ka thënë:

وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ

“Unë nuk i krijova xhinët dhe njerëzit për tjetër pos që të më adhurojnë.”6

Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë:

“Unë jam urdhëruar që të luftojë njerëzit derisa ata të thonë “La ilahe ilAllah.”

Në një formulim tjetër thuhet:

“Unë jam urdhëruar që të luftojë njerëzit derisa ata tëderisa ata të adhurojnë vetëm Allahun.” 7

Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem e qartësoi pra se kuptimi “La ilahe ilAllah –Nuk meriton të adhurohet me të drejtë askush përveç Allahut” do të thotë se i gjithë adhurimi duhet t’i kushtohet vetëm Allahut, dhe jo vetëm ligji. Shahadeti se “La ilahe ilAllah” do të thotë se askush tjetër përveç Allahut nuk ka të drejtë të adhurohet. Kjo do të thotë që adhurimi duhet t’i kushtohet sinqerisht vetëm Allahut. Kjo përfshin edhe të gjykuarit sipas Librit të Allahut. Shahadeti se “La ilahe ilAllah” – Nuk meriton të adhurohet me të drejtë askush përveç Allahut” është më i gjerë se vetëm ligji. Është më i rëndësishëm për të eliminuar idhujtarinë nga sipërfaqja e tokës dhe të adhurohet vetëm Allahut Subhanah sesa të gjykuarit me ligjin e Allahut në rast të mosmarrëveshjeve. Ky është interpretimi i saktë.

Ta kufizozh kuptimin e shahadetit tek ligji është një interpretim i mangët. Kjo është e pasaktë dhe jo vetëm e mangët. Sepse “La ilahe ilAllah” nuk ka ardhur për të përcaktuar se nuk ka krijues tjetër përveç Allahut. Këtë e besonin madje edhe mushrikët. Në qoftë se kuptimi i saj kishte qenë se nuk ka krijues përveç Allahut, atëherë edhe mushrikët do të kishin qenë besimtarë monoteist. Allahu Tebarake ue Te‘ala ka thënë:

وَلَئِن سَأَلْتَهُم مَّنْ خَلَقَهُمْ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ

“Po nëse ti i pyet: Kush i krijoi ata, me siguri do të thonë: “Allahu!”8

Kjo do të thotë se edhe Ebu Xhehli dhe Ebu Lehebi ishin besimtarë monoteistë!

Gjithashtu interpretimi se “nuk ka të adhuruar përveç Allahut” është i kotë. Një interpretim i tillë nënkupton panteizmin, sepse ka shumë zota sikurse statujat dhe varret që adhurohen. A është Allahu Ai që adhurohet kur ata adhurohen?

Interpretimi i detyrueshëm siç thamë është se “Nuk ka të adhuruar me të drejtë askush po Allahut. Allahu Tebarake ue Te‘ala ka thënë:

ذَلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّ مَا يَدْعُونَ مِن دُونِهِ الْبَاطِلُ وَأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ

“Kjo (dokumenton) se Allahu është Ai (Zoti) i vërtetë, dhe se ajo që ata adhurojnë pos Tij është gënjeshtër, e Allahu është Ai i larti, i madhi.”9

________________________

1 - Ai e thotë këtë në dy vende në librin e specifikuar. Shih faqet 81-82. Të njëjtën domethënie vendos në librin e tij “Uaki una el-Mu’asir”, dhe thotë për atë të cilën ai e quan “Xhahillijah/Injoranca e sotme”:

“Njerëzit duhet të thirren përsëri në Islam. Këtë herë, ata nuk duhet thirren sepse ata nuk pranojnë të shqiptojnë shahadetin, të cilën ata e bënë herën e parë. Këtë herë, ata duhet të thërriten përsëri për shkak se refuzojnë kërkesat e shahadetit, që domethënë të gjykuarit me Librin e Allahut.” (Uaki una El-Mu’asir, fq. 29)

2 - 4:36

3 - 16:36

4 - 98:5

5 - 43:26-27

6 - 51:56

7 - Bukhari (1335) dhe (2786) dhe Tirmidhi (2606).

8 - 43:87

9 - 31:30

40. A ishte thirrja e Shejkh Muhammed bin Abdul-Vehabit një thirrje sektare islame, sikurse thirrja e el-Ikhuanu Musliminëve dhe thirrja e Xhematit Teblig?

Pyetja 40: “A ishte thirrja e Shejkh Muhammed bin Abdul-Vehabit një thirrje sektare islame, sikurse thirrja e el-Ikhuanu Musliminëve dhe thirrja e Xhematit Teblig? Çfarë e këshilloni atë që thotë kështu, dhe e publikon këtë në libra?”

Përgjigje: “Thirrja e Shejkh Muhammed bin Abdil-Vehabit (RahimehUllah) ishte në përputhje me metodologjinë e Selefëve sa i përket bazave dhe degëve1. Qëllimi i tij nuk ishte i kufizuar në tjetër gjë, përveç besimit të Ehl-us-Sunnetit dhe Xhematit në çdo kohë.

Lidhur me grupet e tilla si el-Ikuan el-Musliminët, Xhematin Teblig dhe grupet e tjera2, ne i thërrasim që ti referojnë metodologjitë e tyre në Kuran, Sunnet dhe të mësuarit dhe të kuptuarit e Selefëve dhe ti krahasojnë ato me ta. Nëse ndonjë prej tyre përputhet me ta, atëherë elhamdulilah, por nëse ata e kundërshtojnë atë, gabimet duhet të korigjohen. Kjo është ajo në të cilën ne thërrasim.

1Librat e tij (RahimehUllah) janë në dispozicion. Ato e sqarojnë besimin e duhur, Teuhidin (që është obligimi i robërve ndaj Allahut), dhe atë që e kundërshton Teuhidin. Ai i thirri njerëzit që ta adhurojnë vetëm Allahun, dhe të refuzojnë çdo gjë tjetër. Kjo është thirrja e të dërguarëve (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem). Kjo është  thirrja e këtij Imami ripërtëritës. Edhe sot ne gëzojmë bereqetin e thirrjes së tij – elhamdulilah.

A kanë shkruar themeluesit2 e Ikhaunu Musliminëve, ose dikush nga pasuesit e tij, deri në këtë kohë, ndonjë libër për Teuhidin dhe besimin e vërtetë? A ka thirrur Hasan el-Benna për të adhuruar sinqerisht Allahun Tebarake ue Te‘ala dhe  se çdo lloj i idhujtarisë të refuzohet? A i largoi ai tyrbet? A ndaloi Teuesulin përmes të ashtuquajturit personalitete të devotshëm dhe besimtarë? A e ngriti Sunnetin? Asnjë nga këto pyetje nuk kanë përgjigje pozitive. Përgjigja gjendet tek ata që e njohin besimin e Selefëve, e krahasojnë atë me thirrjen e përfaqësuar nga Ikhuanu Musliminët themeluesi i saj Hasan el-Benna dhe lexuar librat e tij.

Ai do ta kuptojë se el-Benna nuk kishte thirrje të qartë dhe serioze për ta luftuar idhujtarinë dhe bidatet. Përkundrazi! Hasan el-Benna ka thënë:

“Unë isha me vëllezërit Hassafijjeh në Damanhur. Çdo natë, unë isha u pranishëm në xhaminë Teube.” (Mudhakkirat-ud-Dauah ued-Da´ijeht, fq. 24)

A është kjo një thirrje në filtrimin e besimit? Ai tha në të njëjtin libër:

“Es-Sejjid Abdul-Vehab (i cili lejon anëtarësimin në tarikatin Hassafijjeh), ishte i pranishëm. Kam marrë tarikatin Hassafijjehh-Shadhilijjeh prej tij. Ai më dha leje për t’ua mësur të tjerëve lutjet dhe Tesevufin.” (P. 24)

Ai gjithashtu ka thënë:

“Ditët në Damanhur ishin plot pasion për Tesevuf. Ishte një kohë plotë adhurim dhe Tesevuf.” (fq. 28)

Ai gjithashtu ka thënë:

“Kaluam shumë ditë të premte në Damanhur. Ne e kishim zakon që të udhëtonim për të vizituar një nga varret e burrave të devotshmë dhe besnik në Damanhur. Ndonjëherë e vizitonim Dusukin. Ne mund të shkonin menjëherë pas namazit të sabahut dhe arrinin atje gati në ora 08:00 në mëngjes. Ne ecnim për tre orë. Distanca ishte gati 20 km. Ne e vizitonim varrin, e falnim namazin e xhumasë dhe pushonim. Pastaj ne u kthenim në Damanhur.” (fq. 30)

Ai nuk i dëgjoi ai fjalët e profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem:

“Nuk duhet udhëtuar diku tjetër përveç për në tri xhamitë …”? (Bukhariu (1132) dhe Muslimi (1397))

Hasan el-Benna ka thënë:

“Ndodhte të vizitonim Uzbeh en-Nevveum për shkak se ai u varros në të njëjtën varrezë si Shejkh Sejjid Sinxhari, një prej personaliteteve të shquara të tarikatit Hassafijjeh, të cilët ishin të njohur për drejtësin dhe devotshmërin e tyre. Ne e kalonin gjithë ditën aty dhe pastaj ktheheshim.” (fq. 30)

Ai gjithashtu ka thënë:

“Më kujtohet se si ne zakonisht bënim festival për të festuar ditëlindjen e të dërguarit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem. Ne e bënim këtë çdo natë nga data 1 Rabi el-Auuel deri me dymbëdhjetë Rabi el-Auuel. Ne bënim festë dhe këndonim këngë dhe përjetonim një lumturi të plotë dhe gëzim.” (fq. 52)

Një prej këngëve ishte:

Ky i dashur ka qenë i pranishëm me të dashurit

dhe fali të gjitha mëkatet e tyre të kaluara

Ai gjithashtu ka thënë:

“Të kërkuarit afërsinë e Allahut nëpërmjet një krijese, Tevesul, është një çështje e diskutueshme sekondare, që nuk është e ndërlidhur me mënyrën e lutjes. Kjo nuk është një çështje e besimit.” (Mexhmu Rasa’il Hasan el-Benna, fq. 392)

Kjo nuk ka nevojë për koment. Ky burrë ishte një Sufi, Hassafi dhe adhurues i varreve. Ai i dha profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem cilësinë e Krijuesit kur tha se profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem falë mëkatet. Asgjë nuk është lënë për Allahun. Larg është Allahu nga ajo që thonë ata. Ai tha gjithashtu, kur ai foli për emrat dhe cilësitë e Allahut:

“Sado që të flitet për këtë çështje ajo shpie në fund të fundit në një rezultat të vetëm, domethënë se vetëm Allahu Subhanehu ue Te‘Ala e di se çka do të thotë ajo.” (Mexhmu Rasa’il Hasan el-Benna, fq. 452)

Kam gjetur se si Shejkh-ul-Islam Ibnu Tejmijeh (RahimehUllah) ka folur për Mufauuidhat që thonë se vetëm Allahu e di se çfarë do të thonë cilësitë e Tij dhe se ata janë prej Pasusve të Bidateve më të këqinj. Ai tha:

“Lidhur me Tafuidh, Allahu Tebarake ue Te‘ala na ka urdhëruar që të marrin në konsideratë Kuranin dhe na nxiti për ta kuptuar atë. Atëherë si është e mundur që ne të detyrohemi që të mos e kuptojnë atë, të mos e njohim atë … Kjo sqaron se Mufauuidhah, që pretendojnë se pasojnë Sunnetin dhe Selefët, i përkasin llojit më të keq të Pasuesve të Bidateve dhe të devijuarëve.” (Dar’ Ta’arudh-il-Akl uen-Nakl (6/201-205)

A është e mundur për personin i cili posedon njohurinë më të vogël dhe mençurinë për të bërë krahasimin më të vogël në mes të thirrjes së Imamit ripërtëritësit Muhammed bin Abdil-Vehabit (RahimehUllah) dhe thirrjes e cila zbatohej nga ripërtëritësi i bidateve? Ekziston një dallim i madh në mes të yllit dhe tokës.

Imami, dhe Shejkh Abdul-Aziz bin Baz bin Abdil-lah (RahimehUllah) është pyetur në lidhje me el-Ikhuan el-Musliminët. Pyetja vijon dhe përgjigja:

Pyetje: “el-Ikhuan el-Muslimun kanë hyrë në Arabinë Saudite që nga një kohë dhe qartë se janë aktiv në mesin e studentëve. Sa përputhet lëvizja e tyre me metodologjinë e Ehl-us-Sunnetit dhe Xhematit?”

Përgjigje: “Lëvizja e el-Ikhuan el-Musliminëve është kritikuar nga elita e dijetarëve. Sepse ajo nuk është e bazuar në një thirrje për në Teuhid dhe paralajmërimin kundër idhujtarisë dhe bidateve. Ata kanë metodologji të veçanta, nuk kanë aktivitete për thirrje për në fenë e Allahut dhe në besimin e saktë që mbahet nga Ehl-us-Sunneti dhe Xhemati. Prandaj, el-Ikhuan el-Musliminët duhet të kenë përkushtim për thirrje Selefite, që do të thotë thirrje në Teuhid, qortimin e adhurimeve të varreve dhe mbështetja në të vdekurit dhe lutjet drejtuar të vdekurve, si Hasanit, Husejnit dhe el-Badeuiut. Ata janë të detyruar të kujdesen për këtë bazë themelore, pra kuptimi i fjalës “La ilahe ilAllah” është baza e fesë. Gjëja e parë në të cilin thirri profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem e banorët e Mekës ishte që të adhurohet vetëm Allahu dhe kuptimi i fjalës “La ilahe ilAllah”.

Shumë dijetarë i kritikojnë Ikhuanu Musliminët për shkak të kësaj. Prandaj ata nuk i nxisin njerëzit që sinqerisht ta adhurojnë vetëm Allahun dhe as nuk i qortojnë injorantët të cilët iu mbështeten të vdekurve duke iu kërkuar ndihmë atyre, duke u zotuar për ta, duke therrur kurban për ta. Këso veprime janë idhujtari të mëdha.

Ata gjithashtu i kritikojnë ata për mospasim Sunnetin, moskujdesjen për hadithin fisnik dhe për mospërputhjen me metodologjinë e Selefëve brenda gjykimeve të ligjësuara.

Ka shumë gjëra të tjera. Kam dëgjuar shumë nga Ikhuanët për të cilat dijetarët i kritikojnë ata. Lusim Allahun që t’i udhëzojë ata. (el-Mexhallah (tirazhi 806, f.24, 1416/02/25))”

Një kundërshtar protestoi ndaj kritikës së Alameh Ibn Bazit (RahimehUllah) dhe tregoi mungesë respekti. Ai shkroi këtë:

“Unë të respektoj ty, të vlerësojë ty dhe të dua për hir të Allahut. Megjithatë, unë kam një ankesë kundër teje. Sot kam lexuar në “el-Mexhellah” një artikull për i Ikhuan el-Musliminët i cili tu atribua ty. Autori shkroi se Ikhuanu Musliminët nuk kujdesen në lidhje me besimin, e festojnë ditëlindjen e profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem dhe bëjnë shumë bidate të tjera. Unë u shokova kur e lexova këtë. Unë jam marrë me Ikhuanu Musliminët në Egjipt për disa vite dhe nuk jam i vetëdijshëm se ata veprojnë diçka nga këto gjëra. Unë nuk kam parë ndonjë bidat fare tek ata apo ndonjë gjë tjetër të përmendur në këtë artikull. Prandaj, unë shpresoj që ti të korigjoshë deklaratën tuaj. ”

Allahu është më i madhi! Ai dëshiron që Shejku të ndryshojë deklarata e tij që është e bazuar në dije dhe njohuri. A flet Imam Ibn Bazi pa dije? I pa të meta është Allahu! Si pasojë Shejkhu dhe Imami e Ehl-us-Sunnetit u përgjigj:

“Po, shumë thonë kështu për Ikhuanët. Kam cituar disa dijetarë dhe vëllezërit se Ikhuanu Musliminët nuk kujdesen shumë seriozisht për të paralajmëruar kundër çdo gjëje që ka të bëjë me idhujtarinë dhe thirrjen e adhuruesvë të varreve. Megjithatë, kjo duket në librat e tyre dhe në metodologjinë e tyre. Ai që i referohet librave të tyre e sheh këtë. ” (Nga një kasetë që ishte regjistruar në et-Taif, Sefer 1416)

Pyetësi tregoi mungesë respekti dhe gënjeshtra dhe trillime për Shejkhun. Së pari, ai fillon pyetjen me:

“Unë të respektoj ty, të vlerësojë ty dhe të dua për hir të Allahut.”

Kujt i drejtohet në këtë mënyrë? Një nga imamëve të Ehl-us-Sunnetit që mbështet Sunnetin dhe lufton bidatet.

Së dyti, ai thotë:

Megjithatë, unë kam një ankesë kundër teje. Sot kam lexuar në “el-Mexhellah” një artikull për i Ikhuan el-Musliminët i cili tu atribua ty.

Është mungesë respekti. Duket se pyetësi nuk ka lexuar se si studentët duhet të sillen me mësuesit e tyre, si Imam esh-Shafi’i (RahimehUllah) u soll me mësuesin e tij Imam Malik bin Enesin, ose si Imam Ahmed bin Hanbeli u soll me mësuesin e tij Imam ash- Shafi´iun (rahimahumullah). Pyetësi dhe të tillët duhet së pari të mësojnë rregulla të mirësjelljes para se të fillojnë për të kërkuar dituri. Ai thotë:

“…një artikull për i Ikhuan el-Musliminët i cili tu atribua ty.”

Kjo do të thotë se imam (RahimehUllah) është i pakujdesshëm për shkak se çështja do të thotë se ai diktohet për diçka që ai nuk mendon ose di. Mos harroni se kjo ishte një intervistë e zyrtare dhe një artikull që nuk mund të ndryshohet nga gazetari. Dhe në qoftë se kjo kishte ndodhur Shejkhu kurrë nuk do të kishte heshtur në lidhje me të dhe sidomos duke pasur parasysh se Shejhu kishte kohën e tij të lirë dhe se lexonte gazetat.

Së treti, ai thotë:

“Autori shkroi se Ikhuanu Musliminët e festojnë ditëlindjen e profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem dhe bëjnë shumë bidate të tjera…”

Ai vazhdon të jetë i pasjellshëm ndaj Imam Ibn Bazit (RahimehUllah) kur thotë: “Autori shkroi…”. Përveç kësaj, ai gënjen për Shejkhun kur e akuzon atë se ka thënë se ata e festojnë ditëlindjen e profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem dhe se bëjnë shumë bidate të tjera.

Artikulli i Shejkhut në lidhje me Ikhuanu Musliminët që bëri pyetësin dhe të tillët që të vlojnë nga hidhërimi është një kopje e origjinalit. Lexuesi nuk është naiv që të mashtrohet nga gënjeshtrat. Lexo artikullin dhe referoju origjinalit. Ku shkruan se ata e festojnë ditëlindjen e profetit salAllau alejhi ue selem, dhe bëjnë shumë bidate të tjera? Por të kuptuarit është verbëruar dhe nuk mund të pranojë të vërtetën dhe udhëzimin! Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë:

“Një njeri do të vazhdojë të gënjejë derisa ai është shkruhet si një gënjeshtar tek Allahu.” (Muslimi (2.607))

Së katërti, ai thotë:

“Unë jam marrë me Ikhuanu Musliminët në Egjipt për disa vite dhe nuk jam i vetëdijshëm se ata veprojnë diçka nga këto gjëra.”

I kërkoj pyetësit të shokuar që të lexoj librat e këtij sekti, të cilën Imami fisnik e vuri në pah në përgjigjen e tij ndaj teje. Nëse ti nuk mund ti lexosh ato për shkak të mungesës së kohës, kështu që referoju faqeve të mëparshme. Aty do të gjesh shkurtimisht çfarë Ikhuanul Musliminët bëjnë me udhëheqësin e tyre Hasan el-Bennën në hark. Atë që ti nuk e di përfshihet nga rrëfimet e tyre.

Po ti kishe njohur dhe kuptuar rregullat “Ai që e mëson përmendsh ka përparësi para atij që nuk ka mësuar përmendësh”, “Kritika ka përparësi mbi lavdërimin” dhe “shtojca e të besueshmit pranohet” dhe se folësi është udhëheqës i kohës së tij në kritikë dhe lavdërim dhe nuk kritikonë derisa ai është i bindur, ti nuk do ti kishe hyrë kësaj çështje.

Së pesti, ai thotë:

“Unë nuk kam parë ndonjë bidat fare tek ata apo ndonjë gjë tjetër të përmendur në këtë artikull. Prandaj, unë shpresoj që ti të korigjoshë deklaratën tuaj.”

I pa të meta është Allahu! Çfarë guximi dhe sulmi në këtë mal të lartë është kjo! Ai kërkon që referimi i sotëm për umetin që të devijojë nga e vërteta. Betohem në Allahun se unë njohë dijetarë fisnik në mesin e kolegëve të tij (RahimehUllah) që turpërohen të flasin në xhami në praninë e tij ose në një seancë ku ai është ulur derisa ata të kërkojnë leje ose të lejohen. Disa prej tyre madje janë edhe anëtarë të Komisionit të Fetvave. Çfarë të themi, pra, për të bërë një kërkesë të tillë?

Së gjashti  

Imami (RahimehUllah) dha një përgjigje dërrmuese, kur ai theksoi atë që ai tha në artikull të caktuar dhe shtoi se pyetësi dhe shokët e tij duhet t’i referohen librave të sektit për t’u siguruar për atë që është thënë.”

41. A është e saktë për të bërë dallime në mes të Grupit të ndihmuar dhe Grupit të Shpëtuar?

Pyetje 41: “Disa bëjnë dallimin ndërmjet Grupit të ndihmuar (et-Ta’ifah el-Mansurah) dhe Grupit të Shpëtuar (el-Firkah en-Naxhijeh). A është i saktë dallimi? Kush, pra, është Grupi i Shpëtuar? Dhe kush është Grupi i ndihmuar?”

Përgjigje: “Këta njerëz duan të bëjnë dallime në çdo gjë. Ata duan të bëjnë dallime mes muslimanëve. Ata madje edhe duan që të bëjnë dallime mes cilësive të muslimane. Ky mendim pra nuk është i saktë. Grupi i ndihmuar është Grupi i Shpëtuar1. Ai nuk mund të jetë i ndihmuar në qoftë se nuk është i shpëtuar. Ai nuk mund të jetë i shpëtuar në qoftë se nuk është i ndihmuar. Domethënë këto dy cilësi janë të pandashme. Dallime bënë ose një injorant ose një person me qëllim të keq i cili dëshiron ti bëj të rinjtë musliman që të dyshojnë në Grupin e ndihmuar dhe të Shpëtuar2.

1 - këtë mendim e kanë imamët e Ehl-ul-Hadithit. Grupi i Shpëtuar është Grupi i ndihmuar dhe ata janë Ehl-ul-Hadithi, Ehl-us-Sunneti dhe Xhemati, el-Xhema´ah dhe Selefitë. Kjo është thënë në mënyrë të qartë nga shumë prej Selefëve dhe pasardhësve të tyre. Desha të theksoj disa shembuj të tyre:

Imam Ahmedi (RahimehUllah) ka thënë në lidhje me hadithin “Umeti im do të ndahet…”

“Në qoftë se ata nuk janë të Ehl-ul-Hadith kështu që unë nuk e di se kush janë ata.”

Transmetuar nga Hakimi në “Ma’rifatu Ulum-il-Hadith”. 3, me një zinxhir të saktë transmetimi.

el-Mubarakfuri e përmendi në parathënien e “Tuhfat-ul-Ahuadhi” se Ebul-Jumn bin Asakir tha:

“Le të gëzohen Ehl-ul-Hadithi për këtë lajm të mirë … Ata janë – insh-Allah – grupi i shpëtuar.” (fq. 13)

Tirmidhi ka thënë në lidhje me hadithin “Kurrë nuk do të pushojë së ekzistuari një grup nga umeti im …”

“E kam dëgjuar Bukharin të thotë se e ka dëgjuar Ibn-ul-Medinin të thotë: “Ata janë Ehl-ul-Hadith.” (2229)

Bukhari ka thënë në “Khalq Af’al-il-‘Ibad” në lidhje me hadithin e Ebu Sa’idit për fjalët e Allahut Tebarake ue Te‘ala:

وَكَذَلِكَ جَعَلْنَاكُمْ أُمَّةً وَسَطًا

“Ne u bëmë juve një pupull mesatarë.” (2:143)

“Ata janë i njëjti grup si në hadithin “Kurrë nuk do të pushojë së ekzistuari një grup nga umeti im … ”.” (P. 61)

Shejkh-ul-Islam Ibn Tejmijeh nuk bëri dallime mes grupit të ndihmuar dhe grupit të shpëtuar. Ai tha në fillim të librit “el-Akidah el-Uasitijeh”:

“Ky është besimi i grupit të shpëtuar dhe të ndihmuar, Ehl-us-Sunnetit dhe Xhematit deri në Ditën e Gjykimit.”

Të njëjtën gjë ai tha në “Mexhmu-ul-Fataua” (3/129). Ai tha se në lidhje me hadithin në lidhje me ndarjet e umetit:

“Ata janë Ehl-us-Sunneti dhe Xhemati, Grupi i ndihmuar.” (Mexhmu-ul-Fataua (3/159))

Ai gjithashtu tha:

“Mendimi im është besimi i grupit të shpëtuar. Ky grup ka marrë këtë përshkrimin nga profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem. Ky besim është transmetuar nga profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem dhe shokët e tij radijAllahu anhum. Ata dhe pasuesit e tyre janë grupi i shpëtuar.” (Mexhmu-ul-Fataua (3/179))

2 - Një person i cili i atribuohet dijes, e ka lodhur veten kot, ka humbur kohën e tij dhe ka hutuar rininë kur ai shkroi një libër në të cilin ai dëshiroi që të përcaktoi dallimin në mes të Grupit të ndihmuar dhe Grupit të Shpëtuar. Por ai nuk pati sukses dhe kurrë nuk do të ketë sukses. Megjithatë, u bë edhe më keq kur ai gënjeu në lidhje me Shejkh-ul-Islam Ibnu Tejmijen dhe pohoi se ai bën dallim në mes këtyre dy emërtimeve, pa ndonjë referencë. Këtë autori Selman el-Audeh e ka shkruar në librin e tij të titulluar “el-Ghuraba el-Auualun”. Pastaj ai shkoi edhe më tej, duke pretenduar se edhe Imam Abdul-Aziz bin Bazi e ka këtë mendim. Kur ai gjatë një ligjërate u pyet në lidhje me dallimin në mes të Grupit të ndihmuar dhe Grupit të Shpëtuar ai tha:

“Shejkh Abdul-Aziz bin Bazi pajtohet me mua në lidhje me këtë. Ai më ka premtuar mua se do ta shkruaj një koment që përmban këtë.”

Hamdi dhe lavdërimi i takon Allahut që e ekspozoi atë kur Shejkh Abdul-Aziz bin Bazi nuk u pajtua fare me të në lidhje me këtë çështje. Më poshtë janë pyetjet dhe përgjigjet e tij (Bin Bazit):

Pyetje: “A është e vërtetë se ju bëni dallim mes Grupit të Shpëtuar dhe Grupit të ndihmuar?”

Përgjigje: “Grupi i Shpëtuar është Grupi i ndihmuar. Ata janë një dhe të njëjtë.”

Pyetje: “Pra ti nuk i ndan ato?”

Përgjigje: “Ata janë një dhe të njëjtë.”

Pyetje: “Selman el-Audeh kishte një ligjëratë mbrëmë dhe tha se Shejkh Abdul-Aziz bin Bazi pajtohet me të në lidhje me këtë.”

Përgjigje: “Jo, jo. “Grupi i Shpëtuar” është “Grupi i ndihmuar” dhe ata janë “Ehl-us-Sunneti dhe Xhemati”. Ata janë “Ehl-us-Sunneh,” “Grupi i Shpëtuar” dhe “Grupi i Mbështetur.”

Pyetje: “Dhe ata janë Selefitë?”

Përgjigje: “Dhe ata janë “Selefitë”. Ata janë të shpëtuar, sepse ata janë të shpëtuar nga Zjarri, ata janë të mbështetur për shkak se atyre i është premtuar mbështetja dhe ata janë Ehl-us-Sunneti sepse ata pasojnë hadithet e profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem.

42. A përjashtohet nga Ehl-us-Sunneti personi i cili e kundërshton atë në një çështje të besimit?

Pyetja 42: “A konsiderohet të jetë përjashtuar prej grupit të shpëtuar dhe të ndihmuar, personi i cili e kundërshton atë në lidhje me dashurinë dhe urrejtjen për hir të Allahut dhe bindjen ndaj pushtetarëve përderisa ata nuk urdhërojnë në mëkate, dhe nëse ai pajtohet me atë në të gjitha çështjet e tjera të besimit?”

Përgjigje: “Po. Nëse ai i kundërshton ata në diçka dhe bie dakord me ta në lidhje me diçka tjetër, kështu që ai nuk është prej tyre në atë që ai i kundërshton ata në krahasim me atë që pajtohet me ta. Një person i tillë është në problem shumë të madh dhe rrezikon të përfshihet nga hadithi:

“Umeti im do të ndahet në shtatëdhjetë e tre grupe. Të gjithë ata do të hyjnë pnë zjarr përveç njërit.”

Ai mund të hyjë në zjarr për shkak të kundërshtimit. Nuk ka rëndësi edhe nëse bëhet fjalë vetëm për një kontradiktë të vetëm në besim. Fjalët e profetit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem:

“Të gjithë do të hyjnë në zjarr përveç njërit.”

nuk do të thotë se të gjithë janë kufarë të cilët do të mbeten në zjarr. Ata do të hyjnë në zjarr sipas kundërshtimeve të tyre. Ndonjëherë kundërshtimi i praktikuesit e nxjerr atë prej fesë dhe nganjëherë jo.

43. A bën kufër ai që ua zbukuron njerëzve gjërat e turpshme dhe të pamoralshme?

Pyetja 43: “A bën kufër ai që ua zbukuron njerëzve gjërat e turpshme dhe të pamoralshme?”

Përgjigje: “Ata që thërrasin në kufër, bëjnë kufër. Ata që thërrasin në mëkate që nuk janë kufër dhe shirk ata nuk bëjnë kufër1. Ata mëkatojnë me veprimin e tyre. Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë:

“Ai që thërret në udhëzim shpërblehet sikurse shpërblehen ata që i përgjigjen, pa iu mangësuar gjë nga shpërblimi i tyre. Dhe ai i cili thërret në devijim ka mëkatin sikurse ata që i përgjigjen, pa iu mangësuar gjë nga mëkati i tyre.” 2

Allahu (Subhanehu ue Te'Ala) ka thënë:

لِيَحْمِلُواْ أَوْزَارَهُمْ كَامِلَةً يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَمِنْ أَوْزَارِ الَّذِينَ يُضِلُّونَهُم بِغَيْرِ عِلْمٍ أَلاَ سَاء مَا يَزِرُونَ

“(E thonë atë shpifje) Sa për t’i bartur në ditën e gjykimit mëkatet e veta të plota dhe një pjesë të mëkateve të atyre që, pa farë arsye i mashtruan dhe i humbën. Sa e keqe është ajo me çka ngarkohen.” 3

1 - Ligjëruesi në kasetën “esh-Shabab; As’ilah ue Mushkilat” tha:

“Është një grup njerëzish i përbërë nga një ose më shumë artistë të njohur. Kasetat e tyre shpërndahen nga të rinjtë e këqinjë. Kasetat janë jashtëzakonisht të pista dhe të këqija. Ato përbëhen nga mëkatet, gjëra të turpshme dhe imoralitet. Ata mburren me to. Ata dëshirojnë që të gjithë njerëzit të jenë të tillë.

Unë sigurt mund të them se ky person të paktën e nënvlerëson mëkatin. Nuk ka dyshim se është mosbesim të nënvlerësohet një mëkat, dhe veçanërisht nëse ai është i madh, për ndalimin e të cilit ka konsensus. Bëhet fjalë për një grup të artistëve të njohur, një person ose disa persona, kasetat e të cilëve shpërndahen nga disa të rinj. Ky është një marketing i poshtër që paturpësisht kundërshton Allahun (Azze ue Xhel) me pacipë dhe  me mburrje. Kjo i bën njerëzit të konstatojnë se këta njerëz nuk besojnë se Allahu Tebarake ue Te‘ala i ka ndaluar këto mëkate. Veprimet e këtyre njerëzve janë padyshim dalje nga Islami. Unë e them këtë i sigurtë dhe me zemër të qetë.”

Imam Feuzan vazhdon: Një person mund të mëkatoj gabimisht. Një person i tillë shpejt kthehet nga mëkati dhe kërkon falje prej Allahut për gabimin.

Ai mund edhe të mëkatojë me dashje për shkak të epshit, shejtanit dhe egos që tenton kah e keqja. Ndërsa njëkohësisht ai pranon se mëkati është i ndaluar. Një mëkatarë i tillë e nënvlerëson dhe e zë të vogël mëkatin e tij, përndryshe ai kurrë do ta kishte bërë atë. Një person i tillë nuk bën kufër.

Lidhur me mëkatarin që mëkaton dhe pranon se mëkatet si amoraliteti, konsumimi i alkoolit dhe kamata janë të ligjshme, ai është pa dyshim  është kafir. Pyetja ime për ligjëruesin është: Kush para teje kanë thënë se është mosbesim dhe kufër të nënvlerësosh një mëkat?

Ne e adhurojmë Allahun duke konstatuar se veprimet e përmendura janë mëkate për të cilat duhet penduar dhe duhet braktisur. Kur personi mendon se ato janë të lejuara ai bën kufër.

_______________________

2 - Muslimi (2674), Ahmedi (2/397), Ebu Davudi (4609) dhe Tirmidhi (2674) përmes Ebu Hurejrës (radijAllahu anhu).

3 - 16:25

44. A ka ndonjë dallim në mes besimit dhe metodologjisë?

Pyetja 44: “A ka ndonjë dallim në mes akides (besimit) dhe menhexhit (metodologjisë)?”

Përgjigje: “Metodologjia është më e gjërë se besimi. Metodologjia gjendet në besim, sjelljen, moral, raporte ndërnjerëzore dhe çdo gjë tjetër ka të bëjë me jetën e muslimanit. Çdo hap që muslimani e merr është metodologji.

Sa i përket besimit, me të janë për qëllim bazamentet e besimit dhe domethënia e shahadetit. Kjo është domethënia e besimit.”

45. A janë dijetarët të detyruar që t’ua shpjegojnë të rinjve dhe xhematit të thjeshtë rreziqet e sektarizmit, përçarjeve dhe grupacioneve?

Pyetja 45: “A janë dijetarët të detyruar që t’ua shpjegojnë të rinjve dhe xhematit të thjeshtë rreziqet e sektarizmit, përçarjeve dhe grupacioneve?”

Përgjigje: “Po. Është e detyrueshme për të sqaruar rreziqet e sektarizmit, ndarjes dhe përçarjeve. Kjo duhet të bëhet në mënyrë që kjo çështje të jetë e qartë për njerëzit. Xhemati i thjeshtë po mashtrohen. Sa njerëz nga xhemati i thjeshtë janë mashtruar dhe mendojnë se këto grupe janë në rrugën të drejtë!

Ne duhet në fakt t’ua qartësojmë njerëzve – nxënësve dhe masës së thjeshtë – rrezikun e sekteve dhe grupacioneve. Nëse ata heshtin njerëzit thonë:

“Dijetarët e dinin këtë dhe heshtën në lidhje me të.”

Kjo hap rrugën për në devijim. Kur këto çështje lindin, është e detyrueshme për të bërë sqarim. Masa e gjerë janë në një rrezik më të madh se sa nxënësit e dijes. Sepse kur masa e gjerë e shohin se dijetarët po heshtin, ata mendojnë se ajo që po ndodh është e saktë dhe e vërtetë.”

46. Cili është gjykimi për të shikuar ndeshjet e futbollit dhe të ngjashme?

Pyetje 46: “Cili është gjykimi për të shikuar ndeshjet e futbollit dhe të ngjashme?”

Përgjigje: “Koha e njeriut është e vlefshme1. Ai nuk duhet ta humbë atë në ndeshje. Ndeshjet e largojnë atë nga ibadeti ndaj Allahut2. Ekziston edhe rreziku që ajo të fitojë simpati për sportin dhe pastaj të filloj ta ushtrojë atë. Kështu, ai ka shkon nga veprat serioze dhe të dobishme për në vepra të padobishme.

1 - Muslimani është i detyruar të kujdeset për kohën e tij dhe ta shpenzojë atë dhe jetën e tij për Allahun, me adhurim dhe me kërkimin e dijes të dobishme. Le të kujtojmë hadithin e Ibn Abasit (radijAllahu ‘anhu) i cili ka thënë se i zgjedhuri (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) i tha një burri, kur ai e qortoi atë:

“Kujdesu për pesë gjëra para se të vien pesë gjëra tjera: Rininë tënde para pleqërisë, shëndetit tënd para sëmundjes, pasurinë tënde para varfërisë, kohën e lirë para se të bëhesh i zënë me punë, jetën tënde para vdekjes.” (Transmetuar nga Hakimi (4/306) që e vërtetoi atë dhe u mbështet nga Dhehebiu)

2 - Njeriu do të jetë përgjegjës për çdo gjë të mirë dhe të keqe që ka bërë. Profeti (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka thënë:

“Këmbët e robit nuk do të lëvizin në Ditën e Gjykimit derisa të pyetet për katër gjëra; për jetën e tij dhe se si ai e kaloi atë, rininë e tij dhe se si ai e ka kaloi atë, pasurinë e tij dhe se si ai e fitoi atë dhe se si ai e ka shpenzuar atë, diturin e tij dhe se si ai e ka praktikuar atë.” (Transmetuar nga el-Bejheki nëpërmjet Muadh bin Xhebelit dhe Tirmidhiut (2417) nga Ebu el-Barzah el-Eslem me formulimin “trupin e tij” në vend të “rinisë së tij”.” Shiko “Sahih-ut Targib uet-Tarhib” (1/126))

47. A e përcakton metodologjia (menhexhi) e personit nëse ai do të hyjë në Xhenet apo në Xhehnem?

Pyetja 47: “A e përcakton metodologjia (menhexhi) e personit nëse ai do të hyjë në Xhenet apo në Xhehnem?”

Përgjigje: “Po. Nëse metodologjia është e saktë pasuesi i saj hynë në Xhenet. Nëse ai e ka metodologjinë e të dërguarit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe të Selefëve, ai hynë në Xhenet me lejen e Allahut. Dhe në qoftë se ai e ka metodologjinë e të devijuarëve, ai rrezikon të hyjë në Xhehnem. Metodologjia, e saktë si dhe e pasaktë, është vendimtare për hyrjen e personit në Xhenet dhe Xhehnem1.

1Ai hyn nën vullnetin e Allahut (Subhanehu ue Te'Ala). Ky është besimi i Ehl-us-Sunnetit dhe Xhematit. Nëse metodologjia nuk është vendimtare për hyrjen e dikujt në Xhenet apo në Xhehnem, atëherë çfarë është kuptimi i fjalëve të profetit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem):

“Dhe umeti im do të ndahet në shtatëdhjetë e tre grupe. Të gjithë do të hyjnë në Zjarr përveç njërit.” Ata thanë: “Cilët janë ata, o i dërguari i Allahut?” Ai tha: “Ai që pason atë që unë dhe shokët e mi pasojmë sot.”?

Ai që ka të njëjtin drejtim si profeti (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe shokët e tij (radij-Allahu ‘anhum) i takon banorëve të Xhenetit. Ai që nuk ka të njëjtin drejtim rrezikon që të dënohet.

Është e njohur në besimin e Ehli-Sunnetit dhe Xhematit se shtatëdhjetë e dy grupet nuk mbesin në Xhehnem. Askush nga Ehl-ul-Hadithi nuk e thotë këtë, prandaj mendo për këtë. Përjashtimi i vetëm është nëse bidati është mosbesim dhe sekti janë të dalur nga feja – dhe Allahu e di më mirë.

48.Cila është e saktë në lidhje me leximin e librave të shkruara nga bidatçitë dhe për të dëgjuar ligjërimet e tyre?

Pyetje 48: “Cila është e saktë në lidhje me leximin e librave të shkruara nga bidatçitë dhe për të dëgjuar ligjërimet e tyre?”

Përgjigje: “Nuk është e lejuar për të lexuar librat e bidatçive apo të dëgjohen ligjërimet e tyre, përveç atij që ka për qëllim për t’i refuzuar ato dhe për të sqaruar devijimet e tyre.

Një fillestar, student, një njeri i thjeshtë ose një person i cili vetëm dëshiron të lexoj dhe jo për t’i refuzuar ato dhe për të sqaruar gjendjen e tyre, atëherë nuk i lejohet që ti lexojë ato. Ekziston rreziku që ai të ndikohet prej tyre dhe t’i keqkuptoj gjërat në mënyrë që sherri i tyre ta godet atë1.

1 - Janë transmetuar nga Selefët paralajmërime të shumta kundër Pasuesve të Bidateve dhe të Epsheve. Më poshtë janë disa …

Ebu Kilabeh tha për Pasuesit e Bidateve:

“Mos rrini me ta dhe mos u përzieni me ta. Kam frikë se do t’u fundosin në deivjimin e tyre dhe do t´u mashtrojnë në shumë gjëra që ju i dinit.” (El-Lalaka’i (1/134), el-Bid´a uen-Nahi anha (55) dhe el I’tisam (1/172))

Ibrahim En-Nakha’i ka thënë:

“Mos u ul me bidaçitë dhe mos fol me ta. Kam frikë se zemrat tuaja do të ndryshohen.” (El-Bid´a uen Nahi anha (56) dhe el-I’tisam (1/172)

Abu Kilabeh ka thënë:

“O Ejub! Mos i lejo Pasusve të Epsheve të kenë qasje në dëgjimin tënd.” (El-Lalaka’i (1/134))

Al-Fudejl bin Ijadh ka thënë:

“Nëse e sheh një bidatçi duke ecur në një rrugë, ti merr një rrugë tjetër.” (El-Ibanah (2/475))

Hafidh Seid bin Amr el-Barda’i ka thënë:

“Isha me Ebu Zur´an kur ai u pyet në lidhje me el-Harith el-Muhasibin dhe librat e tij. Ai iu përgjigj pyetësit: “Unë ta tërheq vërejtjen kundër këtyre librave. Ato përbëhen nga bidatet dhe devijimet. Përmbahu transmetimeve (të Selefëve). Ato janë të mjaftueshme për ty.” Atëherë iu tha atij: “Në to ka mësime.” Pastaj ai tha: “Ai që nuk ka një mësim në Librin e Allahut, ai nuk ka mësime në këto libra. Sa shpejt njerëzit bien në bidate!” (et-Tehdhib (2/117) dhe Tarikh Baghdad (8/215))

Imam Ahmedi u shpreh ashpër në lidhje me el-Muhasibin kur ai tha:

“Mos u mashtro nga përulësia dhe butësia e tij. Mos u mashtro nga koka e tij ulur. Ai është një njeri i keq. Vetëm ai që ka përvojë me të e njeh atë! Mos folë me të. Ai duhet të trajtohet pa mëshirë. A ulesh me çdo bidaçi i cili transmeton hadithe nga i dërguari i Allahut sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem? Jo! Ai duhet të trajtohet pa mëshirë!” (Tabakat-ul-Hanabilah (1/233))

I tillë ishte qëndrimi i Selefëve ndaj Pasuesve të Bidatit. I tillë ishte qëndrimi i tyre ndaj librave dhe fjalëve të tyre. E njëjta gjë mund të thuhet për kasetat e sotme. Fjalët cicëruese në kaseta janë edhe më të rrezikshme. A do ta kuptojnë rinia jonë këtë metodologji dhe të qëndrojnë larg nga kasetat dhe librat e Pasuesve të Bidateve dhe të Epsheve të sotme?

49.Kush është grupi i shpëtuar dhe i mbështetur sot?

Pyetja 49: “Kush është grupi i shpëtuar dhe i mbështetur sot? Cilat janë tiparet dhe karakteristikat e tij?”

Përgjigje: “Grupi i shpëtuar dhe i mbështetur sot dhe deri në Ditën e Gjykimit është ai të cilin e përshkroi i dërguari sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem kur ai tha:

“Jehudët u ndanë në shtatëdhjetë e një grupe. Të krishterët u ndanë në shtatëdhjetë e dy grupe. Dhe umeti im do të ndahet në shtatëdhjetë e tre grupe. Të gjithë do të hyjnë në zjarr përveç njërit.” Ata thanë: “Cili është ai grup o i Dërguari i Allahut?” Ai tha: “Ai që pason atë që unë dhe shokët e mi të pasojmë sot.”

Allahu (xhele shanuhu) ka thënë në lidhje me të:

وَالسَّابِقُونَ الأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَالأَنصَارِ وَالَّذِينَ اتَّبَعُوهُم بِإِحْسَانٍ رَّضِيَ اللّهُ عَنْهُمْ وَرَضُواْ عَنْهُ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي تَحْتَهَا الأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا ذَلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ

“Allahu është i kënaqur me të hershmit e parë prej muhaxhirëve (migruesve) dhe prej ensarëve (vendasve-ndihmëtarë) dhe prej atyre që i pasuan ata me punë të mira, e edhe ata janë të kënaqur ndaj Tij. Atyre u ka përgatitur Xhenete, në të cilët rrjedhin lumenj, ku do të jenë përjetë të pasosur. E ky është fitim i madh.” 1

Një nga tiparet e tij është se i përmbahen asaj në të cilën qëndronte profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem dhe sahabët e tij.

Një tjetër është se ai duron në rrugën e vërtetë dhe nuk shqetësohet për ideologjitë kundërshtuese. Për hir të Allahut, ata nuk shqetësohen se kush bezdiset nga kjo. Profeti sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem ka thënë:

“Nuk do të pushojë së qeni një grup i vetëm nga umeti im në të Vërtetën, fitimtarë; ata s’do të dëmtohen nga ata që ua kthejnë shpinën dhe ata që i kundërshtojnë. Ata do të mbesin (në umetin tim në gjendje të tillë) derisa të vie urdhëri i Allahut dhe ata do të jenë në gjendje të njejtë.” 2 

Një tipar i tretë është se ata i duan Selefët, i lavdërojnë ata, luten për ta dhe i pasojnë ata.

Një tipar i katërt është se ata nuk e nënçmojnë dikë nga Selefët, as prej sahabëve apo tebiinëve3.

Një prej tipareve të grupit kundërshtues është se ata i urrejnë Selefët dhe metodologjinë e Selefëve dhe paralajmërojnë kundër saj4.

_________________________________

1 - 9:100

2 - Muslimi (1920).

3 - Imam Ebu Muhammed el-Hasan bin Ali el-Berbehari ka thënë:

“Nëse e sheh një person që e do Ebu Hurejrën, Enes bin Malikun, Usejd bin Hudhejrin, dije se ai është – insha Allah – një Sunni.

Nëse e sheh një person që e do Ejubin, Ibn Aunin, Junus bin Ubejdin, Abdullah bin Idris al-Audin, esh-Sha’bin, Malik bin Mighualin, Jezid bin Zurejin, Muadh bin Muadhin, Uehb bin Xheririn, Hammad bin Selemen, Hammad bin Zejdin, Malik bin Enes el-Euzain dhe Za’idah Kudamen, dije se ai është një Sunni.

Nëse e sheh një person i cili e do Ahmed bin Hanbelin, el-Haxhaxh bin Minhal dhe Ahmed bin Nasrin, flet mirë për ta dhe pason mendimin e tyre, dije se ai është një Sunni.” (Sherh-us-Sunneh, fq. 120 121)

4 - el-Berbahari ka thënë:

“Nëse e sheh dikë që e fyen ndonjë prej sahabëve të të dërguarit të Allahut sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem, duhet ta keshë të qartë se ai ka një besim të keq dhe pason epshet e tij.” (Sherh-us-Sunneh, fq. 115)

Ai gjithashtu ka thënë:

“Nëse e sheh një person që fyen ose refuzon transmetimet apo se dëshiron diçka tjetër përveç transmetimeve,  duhet të dyshoshë në Islamin e tij dhe mos dysho se ai pason epshin e tij dhe është një bidatçi.” (Sherh-us-Sunneh, fq. 115-116 )

Kutejbeh bin Seid ka thënë:

“Nëse e sheh një njeri që i do Ehl-ul-Hadithin dije se ai është pasues i Sunnetit. Ai që mendon ndryshe është bidatçi.” (Shi’ar As’hab-ul-Hadith, fq. 7)

Ebu Hatim er-Rrazi ka thënë:

“Karakteristika e Pasuesve të Bidateve është se ata fyejnë Ehl-ul-Athar.” (El-Lalaka’i (1/179))

Për më shumë informata shih “Lamb-ud-Durr” dhe kapitullin në lidhje me Ehl-us-Sunnetin dhe karakteristikat e Pasusve të Bidateve.

50.Si duhet nxënësi të këshillojë mësuesin e tij?

Pyetje 50: “Si duhet nxënësi të këshillojë mësuesin e tij?”

Përgjigje: “Në fakt, është mësuesi ai i cili duhet ta këshillojë nxënësin e tij. Mësuesi është më i ditur dhe më i mësuar. Nxënësi është ende duke marrë dije nga mësuesi i tij. Ndoshta nxënësi mendon se diçka është gabim, kur në fakt ajo nuk është gabim fare.

Nëse nxënësi gjen diçka të paqartë, ai duhet ta pyes mësuesin me mirësjellje1.

Nëse mësuesi është i devijuar ose kundërshtues (i së vërtetës), atëherë nuk është e lejuar për të studiuar tek ai.

Nëse mësuesi i përmbahet të vërtetës dhe gabon, duhet ta këshillosh atë në formën e një pyetjeje. Pyete atë, për shembull, lidhur me gjykimin mbi një çështje. Kjo do t’i tërheqë vëmendje atij dhe kështu përmbushet qëllimin – insha Allahu.

1 - Selefët e kishin zakon që ti çmonin dhe vlerësonin mësuesit e tyre, i dinin të drejtat ndaj tyre dhe sillesh mirë me ta. Kjo është e detyrueshme. Ali bin Ebi Talibi radijAllahu ‘anhuka thënë:

“E drejta e dijetarit mbi ty, është kur të hysh tek ai ti japësh selam në mënyrë të veçantë dhe të gjithë të tjerëve në përgjithësi, të ulesh pranë tij, të mos gjestikulosh me duar ose me sy. Mos thuaj se dikush tjetër ka një mendim të ndryshëm. Mos e kap për rrobat e tij. Mos këmbëngul kur ia shtron pyetjet tuaja. Ai është si palma që mban hurma të freskëta; vazhdimisht bie ndonjë prej saj në ty.” (Xhami Bejan-ul-Ilm ue Fadhlih, fq. 231)

51.Çfarë i këshilloni studentët fillestarë?

Pyetje 51: “Çfarë i këshilloni nxënësit fillestarë?”

Përgjigje: “I këshilloj nxënësit fillestarë që të studiojnë tek dijetarët1 e njohur për besimin e tyre të besueshëm, dijën dhe sinqeritetin. Unë gjithashtu i këshilloj ata që të fillojnë me libra të shkurtëra, t’i mësojnë përmendësh ato dhe gradualisht të mësojnë shpjegimet e tyre. Kjo vlenë mbi të gjitha për librat nga planprogrami shkollorë në kolegje dhe fakultete. Në to ka planprograme shkencore të cilat studenti i mëson gradualisht dhe kjo është shumë mirë.

Nëse studenti nuk ka mundësinë të mësojë në shkollat e rregullta ai duhet të shkojë tek dijetarët në xhami dhe të studijoj fikh, gramatikë, besim, dhe gjëra tjera.

Në lidhje me atë që rinia e sotme veprojnë kur ata lexojnë libra të mëdha apo blejnë libra dhe të rrinë në shtëpi dhe i lexojnë ato, kjo është e papërshtatshme. Nuk ka studim në këtë mënyrë, kjo është mashtrim. Kjo është ajo që ka bërë që disa njerëz të flasin për Allahun pa dije, sepse ata nuk kanë një bazë të dijes. Kjo është një domosdoshmëri për t’u ulur me dijetarët në mësimet e tyre dhe të përballojë sfidat dhe të duroj.

Këtu është e rëndësishme për të përcaktuar kuptimin e saktë se çfarë do të thotë dijetarë. Për shkak se shumë nuk e dinë këtë, atëherë njerëz të paautorizuar përvidhen në mesin e dijetarëve. Si rezultat, është shkaktuar një kaos akademik, shija e hidhur e të cilit mund të ndihet tani. Shumica e njerëzve të thjeshtë sot në përgjithësi dhe studentët në veçanti, besojnë se menjëherë kur dikush shkruan një libër, publikon një dorëshkrim, predikon ose e jepë një ligjëratë, ai është dijetarë. Fare pak njerëz sot meritojnë të quhen dijetarët. Dijetari ka cilësi që pak njerëz i kanë sot që asocijohen me dijen dhe që i përmbushin ato. Nuk është predikuesi dhe ligjëruesi elokuent dhe retorik dijetarë. As ai që shkruan një libër, redakton një studim apo një dorëshkrim dhe pastaj e botonë atë. Shumë të rinj nga masa e gjerë mendojnë se vetëm këto e karakterizojnë një dijetar.

Hafidh Ibn Rexheb el-Hanbeli (RahimehUllah) ka thënë:

“Ne jemi sprovuar me njerëz injorantë që besojnë se individët e kohës së mëvonshme që flasin shumë, janë më të ditur se sa brezat e mëparshëm. Disa besojnë se ai që shkruan dhe flet shumë është më i ditur se të gjithë sahabët dhe ata që erdhën pas tyre.”

Ai gjithashtu ka thënë:

“Shumë njerëz të më vonshëm janë sprovuar me këtë. Ata mendojnë se ai që flet dhe debaton shumë për çështjet fetare është më i ditur se sa ata që nuk janë të tillë.”

Kështu ishte në kohën e Ibn Rexhebit (RahimehUllah). Çfarë kishte thënë ai nëse ai kishte parë se si imituesit sot mbushin kaseta dhe libra me fjalët e tyre? Njerëzit mashtrohen nga ajo se ata paraqesin kaseta të reja çdo javë dhe shkruajnë libra të reja çdo muaj. Si rezultat, ata mendojnë se ata janë dijetarë.

Ibn Rexhebi (RahimehUllah) ka thënë:

“Ti duhet të dish se vetëm për shkak se një person flet shumë kjo nuk do të thotë se ai është më i ditur se personi i cili nuk është i tillë.” (Bejan Fadhl Ilm-is-Selef ala ilm-ul-Khalaf, fq. 38-40)

Ajo që i dallon dijetarët e sotëm është mosha. Duhet të jetë kusht që dija të merret nga dijetarët e mëdhenj dhe sidomos sot. Dijetari i moshuar ka njohuri më të thellë, mendje më të pjekur, mbrojtje më të fortë kundër epshit dhe më shumë.

Ibn Mesudi (radijAllahu ‘anhu) ka thënë:

“Njerëzit do të jenë në gjendje të mirë përderisa marrin dijen nga dijetarët e tyre të mëdhenjë dhe të besueshëm. Kur ata e marrin dijen nga të vegjlit e tyre dhe të këqinjtë ata shkatërrohen.”

El-Khatib el-Baghdadi (RahimehUllah) ka transmetuar se Ibn Kutejbeh (RahimehUllah) është pyetur për domethënien e transmetimit të Ibn Mesudit për të cilën ai u përgjigj:

“Ata do të jenë në gjendje të mirë përderisa dijetarët e tyre janë të moshuarit dhe nuk janë të rinjtë.”

Pastaj ai shpjegoi interpretimin e tij, duke thënë:

“I moshuari ka humbur kënaqësinë e rinisë, vrazhdësin, nxitimin dhe mendjelehtësinë dhe në vend të kësaj ka fituar përvojë dhe pjekuri. Diturisë së tij nuk i hyjnë dyshimet. Ai nuk dominohet nga epshet. Atë nuk e tërheq lakmia. Ai nuk bie pre e shejtanit ashtu sikurse të rinjtë. Me moshën, vie madhështia, dinjiteti dhe fisnikëria. I riu mund të bie në gjitha ato nga të cilat i moshuari është i mbrojtur. Kur ai e bën këtë dhe i jep fetva, ai shkatërrohet dhe shkakton shkatërrimin e të tjerëve.” (Nasihatu Ehl-ul-Hadith, fq. 7)

Në librin “Xhami Bejan-ul-Ilm ue Fadhlih” Ibn Abdil-Berr ka sjellë një kapitull të tërë se kush meriton të quhet dijetar dhe i ditur dhe cilëve dijetarë ju lejohet të japin fetva. Lere personin që synon dijen dhe të vërtetën ti referohet këtij kapitulli, sepse është i rëndësishëm – dhe Allahu e di më mirë.”

52. Thirrësi i cili bën më shumë dëm sesa dobi dhe zgjimi islamik.

Pyetje 52: “Vërehet se disa thirrësa të rinj të “rizgjimit”1 marrin një eufori të madhe në thirrje, kur ata dëgjojnë se çfarë shpërblimi merr thirrësi. Pastaj ajo eufori shuhet shpejt. Çfarë këshilloni ju?”

Përgjigje: “Unë kam rezerva rreth termit “zgjimi islamik” (الصحوة الإسلامية). Ky term është shfaqur disa herë në gazeta. Ky term sikur mohon përpjekjet që janë bërë nga dijetarët përmirësues në të gjitha kohërat si dhe mohon të mirat që kanë mbetur akoma në këtë umet. Këto të mira do të ekzistojnë në tokë deri në ditën e gjykimit.

Euforia në thirrje është e mirë. Njeriu mund të ketë dëshira për punë të mira dhe thirrje. Megjithatë, nuk është e lejuar për të thirrur përpara se të mësosj. Ai duhet ta dij se si duhet të thërrasë për në fenë e Allahut (Azze ue Xhel) dhe të ndjeh metodologjinë e thirrjes. Ai duhet të dij se në çfarë po thërret:

قُلْ هَذِهِ سَبِيلِي أَدْعُو إِلَى اللّهِ عَلَى بَصِيرَةٍ

Thuaj: “Kjo është rruga ime, unë thërras (në besimin) e Allahut, duke pasur argumente të qarta.” 2

Do të thotë të ketë dije.

Injoranti nuk bën për davet. Së pari, ai duhet të jetë i pajisur me dije, sinqeritet, durim, këmbëngulje dhe urtësi. Ai duhet ta dij se si duhet bërë davet dhe se çfarë metodologjie i dërguari (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka sjellur.

Ama të kihet vetëm eufori dhe vetëm dashuri për thirrje, dhe menjëherë të futet në thirrje, kjo në fakt bën më shumë dëm sesa dobi. Ai mund të has në probleme dhe të jetë shkak që të tjerët të bien në probleme. Për një person të tillë është e mjaftueshme që ai të nxisë në të mirën. Ai shpërblehet – nëse do Allahu – për këtë. Por, nëse ai dëshiron të hyjë në davet ai duhet para së gjithash të mësojë. Të gjithë nuk janë të aftë për davet. Çdo euforik nuk është i aftë për davet. Euforia me injorancë dëmton dhe nuk sjell dobi3.

___________________________________

1 - Termet si “zgjim”, “rinia e zgjimit” dhe “zgjimi islamik” përsëriten shpesh nga disa thirrësa dhe të rinj. Kjo jep një ndjenjë se umeti islam ka fjetur ose ka qenë në gjendje kome dhe i ka munguar një thirrje. Kjo nuk është e vërtetë. Ka pasur gjithmonë mirësi në mesin e muslimanëve, e sidomos në këtë vend. Profeti (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) tha:

“Nuk do të pushojë së qeni një grup i vetëm nga umeti im që janë fitmitarë në të vërtetën.”

Profeti (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) tha:

“Umeti im nuk pajtohet në devijim.” (Keshf-ul-Khifa (2999) dhe Tadhkirat-ul-Muhtaxh (51))

Umeti i Muhammedit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) kanë qenë gjithmonë i zgjuar dhe i ngritur. Dijetarët kanë ekzistuar gjithmonë, brez pas brezi. Kurrë nuk ka egzistuar një kohë që ka qenë e zbrazët nga dijetarët. Kushdo që thotë ndryshe përgënjeshtron fjalët e të përzgjedhurit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem):

“Nuk do të pushojë së qeni një grup i vetëm nga umeti im që janë fitmitarë në të vërtetën, ata s’do të dëmtohen nga ata që ua kthejnë shpinën dhe ata që i kundërshtojnë. Ata do të mbesin ashtu derisa të vie urdhëri i Allahut (Tabarak ue Tebarake ue Te‘ala).” (Muslim (3/1037))

Ata që flasin për zgjim dhe historinë e tij, datojnë nga koha kur sekti el-Ikhuan el-Muslimun është themeluar në Egjipt nga Hasan el-Benna. Kjo është vërtetuar mes tjerash nga Muhammed Kutbi. Ai tha se “Uaki’una el-Mu’asir”:

“Ne e studiojmë vetëm fenomenin “zgjimit islamik”. Ajo filloi në zemrën e një njeriu të vetëm (dmth Hasan el-Bennës). Allahu i dha atij sukses dhe e furnizoi atë me një shpirtë të ndritur dhe një lidhje të pastër me Allahun.” (fq. 401)

Them: Kështu shprehen Sufitë. Elhamdulilah që ai nuk tha se ai ka studiuar me dijetarë të njohur. Kjo e kishte bërë xhematin që të besojnë se ai ishte i ditur gjithashtu. Njerëzit e mençur u besojnë vetëm dijetarëve, ndërsa injorantët u besojnë të gjithëve dhe besojnë në çdo gjë. Ai gjithashtu ka thënë:

“Ky ndriçim në zemrën dhe shpirtin e Hasan el-Bennës ishte një fitore hyjnore … Në të njëjtën kohë ishte një reagim ndaj e gjithë asaj që kishte ndodhur në një kohë të një gjenerate të tërë të botës islame në përgjithësi dhe në Egjipt në veçanti.” (fq. 403 )

Kjo dëshmon se thirrja e el-Ikhuan el-Musliminëve ishte vetëm një reagim. Ata vetë e pranojnë këtë. Muhammedi Kutubi ka shkruar edhe një libër të quajtur “es-Sahuah el-Islamijjeh”. Botuesi tha në parathënien e tij:

“Zgjimi islam që ka ndriçuar botën islame konsiderohet të jetë gjëja më e madhe që ka ndodhur gjatë gjysmës së dytë të viteve 1900”.

Muhammed Kutub ka thënë:

“Edhe pse zgjimi islamik ka befasuar qytetarët këtu dhe atje, por ai ka ardhur në përputhje me kohën e caktuar nga Allahu.” (fq. 75)

Natyrisht, çdo gjë është vendosur nga Allahu. Megjithatë, nuk ka asgjë të mirë në këtë zgjim. Çfarë surprize gjendet në të?

Ai gjithashtu ka thënë:

“Lëvizja e imamit dhe shehidit të umetit erdhi kur pothuajse i tërë umeti ishte në gjumë.” (fq. 63)

Ai gjithashtu ka thënë:

“Grupet e sotme vepruese kanë mospajtime në lidhje me metodologjinë e lëvizjes që është e detyrueshme për të ndjekur. Lëvizja ishte në përputhje me metodologjinë që ishte miratuar nga imami dhe shehidi dhe mbi të cilën ai e kishte themeluar grupin e tij. Nuk kishte asnjë grup tjetër aktiv pos tij.” (P. 96)

Çfarë ndodhi me davetin Selefij në Arabinë Saudite dhe në vendet e tjera? Mu atëherë – dhe madje edhe tani – ai ishte më i fortë. Edhe sot muslimanët shijojnë frytet e tij të bekuara. Ndryshe nga të gjitha thirrjet e tjera, nuk ka asgjë negative në të. Këta njerëz përfshihen, megjithatë, nga fjalët e poetit:

E vërteta është dielli dhe sytë janë shikuesi

por të verbërit nuk mund të shohin atë

Ose me fjalët e të tjetrit:

Ndoshta syri nuk e sheh diellin për shkak të vërbimit

Ndoshta goja nuk e ndien ujin për shkak të sëmundjes

Bekr Ebu Zejd ka thënë në librin e tij “Mu’xhem-ul-Manahi el-Lafdhijjeh”, kur ai trajtoi termin “zgjimi islam”:

“Ky është një përshkrim me të cilën Allahu nuk e ka lidhur me ndonjë gjykim. Ky është një term i ri. Ne nuk dimë që Selefët ta kenë përdorur atë. Ai u shfaq në vitin 1400 h, pasi që ndër të tjera, të krishterët ishin kthyer në kishë. Pastaj erdhën muslimanët. Muslimanëve nuk iu lejohet ti imitojnë ata në çështjet fetare. Atyre nuk i lejohet që të shpikin parulla që nuk kanë lejen e Allahut dhe të dërguarit të Tij (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem). Emërtimet e ligjësuara janë të bazuara në argumente në Kuran dhe Sunnet: islam, iman, ihsan dhe takua, musliman, mumin, muhsin dhe taki. Sikur ta kisha ditur unë se nga rrjedh bidati “zgjim islamik”. A rrjedh nga “Zgjohu” (صاح) apo nga?” (fq. 209)

2 - 12:108

3 - Dhirar bin Amr ka thënë:

“Betohem në Allahun se kurrë nuk vepron një person nga injoranca, vetëm se bën më shumë dëm sesa dobi.” (el-Fakih uel-Mutafakih (1/19)).

53. A është e detyrueshme për të paralajmëruar kundër metodologjive që janë të ndryshme me metodologjinë Selefite?

Pyetja 53: “A është e detyrueshme për të paralajmëruar kundër metodologjive që janë të ndryshme me metodologjinë Selefite?”

Përgjigje: “Po. Ne jemi të detyruar që të paralajmërojmë kundër metodologjive që janë të ndryshme nga metodologjia Selefite1. Kjo i përket sinqeritetit ndaj Allahut, librit të Tij, të dërguarit të Tij, udhëheqësve muslimanë dhe masës së gjerë të tyre.

Ne duhet të paralajmërojmë kundër të këqinjve. Ne duhet të paralajmërojmë kundër metodologjive që janë ndryshe nga metodologjia islame. Ne duhet t’ua qartësojmë njerëzve se këto çështje janë të dëmshme. Ne duhet t’u bëjmë thirrje atyre që ti përmbahen Kuranit dhe Sunnetit. Kjo është e detyrueshme.

Por kjo duhet të bëhet nga dijetarët. Janë ata që janë të obliguar që ta trajtojnë këtë temë dhe me lejen e Allahut, të sqarojnë në mënyrë të përshtatshme, të ligjësuar dhe të suksesshme.

1Kjo është metodologjia e Selefëve. Ata (rahimehumullah) ishin të ashpër, kur paralajmëronin kundër metodologjive që kundërshtojnë Kuranin dhe Sunnetin. Ata i sulmuan edhe ata që i lavdëruan ato ose librat e tyre.

Shejkh-ul-Islam Ibnu Tejmijeh (RahimehUllah) ka thënë:

“Është e detyrueshme për ti ndëshkuar të gjithë ata që asocijohen me ta, i mbrojnë ata, i lavdërojnë ata, ngrisin lart librat e tyre, urren të folurit kundër tyre apo i justifikion ata dhe thonë se kuptimi i fjalës së tyre është i panjohur, apo thonë se ai ka shkruar këtë libër, apo justifikime të ngjashme që rrjedhin vetëm nga një person injorant apo hipokrit. Çdo njëri që e di gjendjen e tyre duhet ti qortojë ata. Është një nga obligimet më të mëdha kundërshtimi i këtyre njerëzve.” (Mexhmu-ul-Fataua (2/132))

54. A është më mirë për të studiuar apo për të thirrur në fenë Allahut?

Pyetja 54: “A është më mirë për të studiuar apo për të thirrur në fenë Allahut (Subhanehu ue Te‘Ala)?”

Përgjigje: “Studimet vijnë së pari. Njeriu duhet të ketë dituri për të thirrur në fenë e Allahut. Ai nuk mund të thërret në fenë e Allahut pa dije. Përndryshe, ai vetëm se do të bëjë më shumë gabime se sa t’ia qëllojë:

قُلْ هَذِهِ سَبِيلِي أَدْعُو إِلَى اللّهِ عَلَى بَصِيرَةٍ أَنَاْ وَمَنِ اتَّبَعَنِي وَسُبْحَانَ اللّهِ وَمَا أَنَاْ مِنَ الْمُشْرِكِينَ

“Thuaj: “Kjo është rruga ime, unë thërras (në besimin) e Allahut, duke pasur argumente të qarta, unë dhe çdonjëri që më pason mua, dhe qoftë lavdëruar Allahu, unë nuk jam prej idhujtarëve!” 12:108

Megjithatë, ka çështje të qarta në të cilat mund të thërret edhe një njeri i thjeshtë, siç është namazi. Atij i lejohet që t’i qortojë njerëz (meshkujt) që nuk falen me xhemat. Ai mund ti bëjë davet familjes së tij dhe ti urdhërojë bijtë e tij që të falen. Çështje të tilla i di edhe njeriu i thjeshtë edhe studenti (i dijes islame). Por çështjet që kërkojnë të kuptuar dhe njohuri, çështjet në lidhje me hallallin dhe haramin, Teuhidin dhe idhujtarinë, kërkojnë dije.”

Bazat dhe Rregullat e Menhexhit Selefij.

Autor: el-Alameh, Fekijhu, Shejkh ‘Ubejd bin Sulejman bin ‘Abdullah el-Xhabirij

Përktheu: Alban Malaj 26 Prill 2007/8 Rabi'uth-Thani 1428 H © AudioSelefi.org

 

Fjalë të arta:

Imam el-Asbahani (v. 535 h) - RahimehUllah – ka thënë: “Shenjë e Pasuesve të Sunetit është se ata ndjekin Selefus-Salih (të Parët tanë të Mirë) dhe braktisin çdo bidat që është shpikur në këtë fe.” [el-Huxheh fij Bejanil-Mehaxheh, 1/364]

Parathënie:

Ky është një libërth që diskuton disa nga çështjet që kanë të bëjnë me Menhexhin Selefij. I marrë nga faqja e internetit TarbiyyahBookstore.com, libri është përkthyer posaçërisht për lexuesin shqiptar me qëllim njohjen dhe familjarizimin me realitetin e metodologjisë Selefije. Burimi i tij është një ligjëratë me titull “Usul ue Kaua’id fij el-Menhexhus-Selefij” e mbajtur nga autori, dijetari i mirënjohur Shejkh Ubejd el-Xhabiri.

Autori është një nga dijetarët Selefijinë të Medines së bekuar i cili ka studiuar me Shejkh Hammad el-Ensari dhe Shejkh Abdul-Muhsin el-Abbad. Është e mjaftueshme që të përmendim fjalët që ka thënë Shejkh Rabij' Ibn Hadij el- Medkhalij për të dhe çdo koment tjetër është i tepërt:

“Ai konsiderohet si një nga Kibarët e njerëzve dhe një nga Ukalatë (intelektualët) e tyre; ai dallohet (për virtytin e dijes, Allahu e bekoftë atë), virtyt që mungon tek shumë njerëz, Allahu e bekoftë atë më tej.”

Ne i lutemi Allahut, Subhanehu ue Te’ala, që ta shpërblejë këtë dijetar edukator dhe t’i bëjë të dobishme fjalët e tij për lexuesin Shqiptar.

Të gjitha falenderimet i takojnë Allahut. E falenderojmë Atë dhe kërkojmë prej Tij ndihmë, falje dhe udhëzim. Kërkojmë strehim tek Allahu prej të këqiave të vetes dhe veprave tona. Atë që e udhëzon Allahu nuk ka kush që ta humbasë dhe atë që e humb Allahu nuk ka kush që ta udhëzojë. Dëshmoj se nuk ka të adhuruar tjetër me të drejtë përveç Allahut të vetëm e i pashokë dhe dëshmoj se Muhamedi është rob dhe i Dërguari i Tij.

“O ju që besoni! Frikësojuni Allahut ashtu sikurse i duhet pasë frikë Atij dhe mos vdisni vetëm se duke qenë Muslimanë.” [Ali-Imran, 3:102]

“O ju njerëz! Jini të bindur ndaj Zotit tuaj, i Cili u krijoi ju nga një shpirt (Ademi) dhe prej tij Ai krijoi bashkëshorten e tij; dhe nga ata të dy Ai krijoi shumë burra e gra; dhe kijeni frikë Allahun nëpërmjet të Cilit ju kërkoni të drejtat e ndërsjellta; dhe mos i ndërprisni marrëdhëniet me barkun tuaj (të afërmit). Sigurisht që Allahu është kurdoherë Gjithëvëzhgues përmbi ju.” [Nisa, 4:1]

“O ju që besoni! Plotësoni detyrimin ndaj Allahut dhe kijeni frikë Atë dhe flisni (gjithnjë) të vërtetën. Ai do t’ju drejtojë tek veprat e mira e të drejta dhe do t’ua falë gjynahet. Dhe kushdo që i bindet Allahut dhe të Dërguarit të Tij, me të vërtetë që ka arritur fitoren më të madhe.” [Ahzab, 33:70-71]

E më pas: Vërtet fjala më e mirë është Fjala e Allahut dhe udhëzimi më i mirë është Udhëzimi i Muhamedit, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem; dhe punët më të këqia janë ato të shpikurat. Çdo punë e shpikur është bidat, çdo bidat është humbje dhe çdo humbje çon në Zjarrin e Xhehenemit.

Në vazhdim:

O bijtë e mi, Allahu,Subhanehu ue Te'ala, e ka përmbushur urtësinë e Tij në çdo kohë e në çdo vend duke e shtruar rrugën për ata që do ta ndihmojnë fenë e Tij, do ta ngrenë fjalën e Tij dhe do të thërrasin tek ajo (feja e Tij) me dije të qartë; ashtu sikurse në të kundërt me këtë janë njerëzit e epsheve që i rivalizojnë dhe i kundërshtojnë ata (që e ndihmojnë fenë e Allahut), janë armiqtë që e luftojnë Selefizmin dhe njerëzit e tij. Allahu ,Subhanehu ue Te'ala ,është më i Urti Gjithëgjykues (Hakijm), i Gjithëdituri (Alijm), Dashamirës (Latijf) dhe i Mirënjohur (Khabijr) dhe Ai nuk do të lejojë që feja e Tij të zhduket. Por do të lërë që të zhduken ata… ata të cilët dëshirojnë diçka tjetër në vend të asaj që kanë sjellë Profetët dhe të Dërguarit e Allahut, Subhanehu ue Te'ala , për njerëzit e tokës. Pra, Allahu, Subhanehu ue Te'ala, nuk ka bërë askënd ndërmjetësues mes Tij dhe krijesave të Tij për të përcjellë ligjin e Tij tek ata, përveç atyre profetëve dhe të dërguarve që ka zgjedhur Ai.

Dhe nëse në ndonjë periudhë kohe apo në ndonjë vend ka njerëz që i ka  rrëmbyer uragani i epsheve dhe shumë nga Ehli-Suneti kanë filluar të ndihen të vetmuar e të trishtuar për shkak të kundërshtimit të madh që po pëballen atëherë, janë tri çështje të cilat do t’i gëzojnë e do t’i inkurajojnë.

ÇËSHTJA E PARË:

Është në lidhje me thënien e Tij, i Vetmi i Cili është Madhështor me Lartësinë e Tij: “Dhe kush i bindet Allahut dhe të Dërguarit, atëherë ata do të jenë në shoqërinë e atyre mbi të cilët Allahu ka derdhur Mëshirën e Tij, (në shoqërinë e) Profetëve, të Sidikunëve (njerëzve të vërtetë e besnikë), Shehidëve (dëshmorëve të Islamit) dhe Salihinëve (njerëzve të mirë e të drejtë). Dhe sa të shkëlqyer janë këta shoqërues!” [Nisa, 4:69]

Pra, kushdo që është dëshpëruar dhe ndihet i vetmuar për shkak të numrit të madh të atyre që e kundërshtojnë dhe është i huaj për shkak të numrit të vogël të atyre që ecin në rrugën e tij, nëse ai do të kujtohet që është nën shoqërinë e atyre njerëzve që janë në shtegun e të vërtetës dhe udhëzimit, (shtegu) i atyre katër lloj njerëzve (të përmendur në ajetin e mësipërm), dëshpërimi dhe vetmia do të largohen.

Ai do të fillojë të arrijë vendosmëri të fuqishme, do ta kuptojë se ka mbështetje dhe për hir të Allahut ai nuk do t’u frikësohet atyre që e akuzojnë dhe e shajnë.

Dhe as numri i madh i  atyre që kanë për t’u shkatërruar apo numri i vogël i atyre që ecin në shtegun (e saktë) nuk ka për ta lëkundur mbështetjen e tij tek Allahu se Ai do t’i ndihmojë ushtarët e Tij, për arsye se ata (katër llojet e njerëzve të përmendur në ajetin e mësipërm) janë ajka (elita) e njerëzimit. Ata janë nga robërit më të mirë të Tij nga mesi i njerëzve, prandaj, për këdo që shoku i tij do të jetë nga robërit më të mirë të Allahut, ai kurrë nuk ka për t’u ndier i dëshpëruar e i vetmuar. Përkundrazi, atij do t’i shtohet më tepër besimi, durimi, bindja dhe fuqia.

ÇËSHTJA E DYTË:

Është ajo që ka ardhur në Hadithin e shtatëdhjetë-mijë (njerëzve) që do të hyjnë në Xhenet pa dhënë llogari, (hadith që është transmetuar) nën autoritetin e Ibn Abbasit, radij- Allahu anhuma, nga Profeti, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, në

Sahihejn (Bukharij dhe Muslim). Ka ardhur në hadith: “E pashë një Profet dhe ai  kishte me vete një Rahat  (një  grup i përbërë nga 3 deri në 9 ose 10 veta) dhe një Profet që kishte me vete një njeri  ose dy njerëz dhe një Profet    që nuk kishte asnjë njeri me vete.” Le të mendojmë pak rreth këtij hadithi. Ky profet që nuk kishte asnjë njeri me vete tek kush u dërgua? A u dërgua tek ndonjë popull apo jo? Ai u dërgua tek një popull. Me çfarë u dërgua? Mos vallë ai profet u dërgua pa shpallje dhe kështu nuk iu përgjigj asnjë njeri thirrjes së tij? Apo mos vallë Profeti që (u ndoq) vetëm nga dy njerëz ose një Rahat – dhe ata janë nga në 10 ose 9 njerëz – mos vallë ata nuk u dërguan me udhëzim dhe me fenë e vërtetë?

A nuk ishin ata nga njerëzit më fisnikë që i qëndruan me vendosmëri Allahut, Subhanehu ue Te'ala? Prandaj, unë nuk besoj se ndonjëri prej jush do të kundërshtojë që të përgjigjet “po.” Si do jetë puna atëherë me ata të cilët janë më të pakët se ata (profetët) që thërrasin për tek Allahu me dije të qartë e me argumente.

E dyta, në këtë hadith ka një argument se nuk vlerësohet saktësia nga shumica dhe numrat. Përkundrazi, saktësia vlerësohet duke qenë në përputhje me të vërtetën. Ripërtëritësi i tretë më i madh i Selefizmit, Shejkh Muhamed bin Abdul-Uehab na ka treguar për këtë.

Ai ka thënë në (veprën e tij) Mes’ail alel Bab uel-Hadith: “Nuk është e lejuar që të gjykosh për saktësinë me anë të shumicës dhe as Zuhdi (asketizmi, braktisja e dynjasë) nuk gjykohet nga sasia e pakët materiale që zotëron. Ajo që e bën më të qartë këtë është hadithi i ndarjes së popujve. Ai (hadithi i ndarjes së popujve) është i saktë nëse do t’i mbledhim të gjitha transmetimet e tij; dhe ka ardhur në disa prej këtyre transmetimeve: “Ky Umet do të ndahet në shtatëdhjetë e tri sekte. Të gjithë ata do të jenë në Zjarrin e Xhehenemit, përveç njërit.” Ata (Sahabët) thanë: “Kush janë ata o i Dërguari i Allahut?” Ai tha: “Xhemati.” Ky është një transmetim i saktë. Ibn Mes’udi, radij-Allahu anhu, e shpjegoi atë (Xhematin) kur tha: “Xhemati është kushdo që është në përputhje me të vërtetën qoftë edhe nëse je i vetëm. Atëherë, edhe ti vetë je Xhemati.” Në një transmetim tjetër ku zinxhiri i tij është i dobët, por kuptimi i tij është i saktë dhe për të kanë ardhur dëshmi nga shumë (rrugë të tjera) është thënia e tij, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, kur ai u pyet për Sektin e Shpëtuar (Firkatun-Naxhi’jeh). Ai tha: “Kushdo që është në atë mbi të cilën jam unë sot dhe shokët e mi.” Kështu që,  nëse dëshmitarët (e këtij transmetimi) nuk e arrijnë gradën Mustefijd1 tek Profeti, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, atëherë kuptimi i tij është Muteuatir2. Pra, ose është Muteuatir ose Mustefijd.

Ky pohim sqaron se asesi nuk mund ta gjykosh saktësinë pa qenë në përputhje me të vërtetën. Nuk ka sesi ta gjykosh saktësinë pa qenë në përputhje me të vërtetën me fjalë dhe vepra. Kjo e vërtetë është njësimi i pasimit (në mënyrë të pakushtëzuar) vetëm të Dërguarit të Allahut, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem.

ÇËSHTJA E TRETË:

(Është) transmetimi që disa nga studentët dhe njerëzit e dijes i kanë kushtuar vëmendje; dhe ai transmetim është: “Për çdo person nga Khalefët (ata që e kundërshtojnë rrugën e Selefëve) do të jetë dikush që do ta mbajë këtë dije duke e kundërshtuar atë dhe do të largojnë devijimin e ekstremistëve, përpjekjet dhe kurthet  e  njerëzve  të batilit (të pavërtetës, të kotës) dhe komentimet e gabuara të injorantëve.”

Kështu, pasi që kjo është pranuar dhe është vërtetuar, (dijeni se) saktësia dhe peshorja e drejtë qëndron në pasimin e Profetit, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, ngase Allahu, Subhanehu ue Te'ala, nuk e ka bërë asnjë njeri shembull të mirë në vetvete, përveç atij (të Dërguarit), sal-lAllahu alejhi ue sel-lem. Ashtu sikurse Ai, Xhel-le ue ‘Ala, ka thënë:

“Padyshim që tek i Dërguari i Allahut ju keni një shembull mjaft të mirë (për ta ndjekur) për atë që shpreson (në takimin me) Allahun dhe në Ditën e Fundit dhe që e kujton Allahun shumë.” [Ahzab, 33:21]

O bijtë e mi, tani do vazhdojmë me parimet bazë të Menhexhit Selefij. Përpara se t’ju përmend disa nga ato që na janë lehtësuar për sonte – Allahu na lejoftë që ta ndjekim shtegun e drejtë në këtë jetë dhe në jetën tjetër – unë do të doja të përkufizoja Menhexhin Selefij. Përkufizimi i Menhexhit Selefij kërkon dy gjëra nga ne: E para ka të bëjë me Selefizmin dhe e dyta ka të bëjë me Menhexhin, çfarë janë këto dhe kush është kuptimi i tyre.

Sa për Selefizmin, çështja e tij është e qartë; nga aspekti i gjuhës arabe ai (Selefizmi) është një atribuim tek ai i cili ka paraprirë, domethënë ka kaluar. Kështu, është thënë për atë që ka kaluar, “Ai është Salif” (ai ka paraprirë). Nëse njeriu ka paraprirë në diçka, thuhet për të se ai e ka paraprirë atë. Dhe në hadith, “Ti e ke pranuar Islamin në mirësinë që ke  pasur më parë (eslefte)” – duke nënkuptuar atë që vijonte nga e mëparëshmja.

Kurse në Fe ata janë grupi i veçantë i njerëzve të Profetit, sal- Allahu alejhi ue sel-lem, dhe më të dëlirë nga ndjekësit e tij. Ata (Selefët) janë të gjithë ata që e ndoqën nga pas Profetin, sal- Allahu alejhi ue sel-lem, në gjurmët e tij, nga shokët e tij, Imamët e Tabi’unëve (brezi i dytë pas Sahabëve) dhe ata që erdhën pas tyre (Tabi’u-Tabi’ijnët, brezi i tretë që erdhi pas Sahabëve).

Pra, kur termi es-Selefus-Salih (të Parët tanë të Mirë) përdoret në kuptimin e pakufizuar atëherë, ai i përket vetëm tri brezave të zgjedhur që janë: Shokët (Sahabët) e Profetit, sal-Allahu alejhi ue sel-lem, pastaj Tabi’unët (brezi i dytë pas Sahabëve), dhe pastaj Tabi’u Tabi’unët (brezi i tretë pas Sahabëve). Ky është kuptimi që studiuesit e Fesë nga mesi i dijetarëve i japin hadithit: “Më të mirët nga njerëzit  janë brezi im, pastaj ata që vijnë pas tyre dhe pastaj  ata që vijnë pas tyre.” Ky është kuptimi që i është dhënë këtij hadithi dhe të gjithë haditheve të tjerë të saktë të Profetit, sal- Allahu alejhi ue sel-lem, që kanë të njëjtin kuptim.

Imamët e Selefizmit pas Shokëve të Profetit, sal-Allahu alejhi ue sel-lem, nga Tabi’unët janë ata si: dy Seidët, esh-Sha’bij, Ikrimah dhe Muxhahid.

Imamët e Selefizmit nga Tabi’u Tabi’unët – brezi që erdhi pas Tabi’unëve - janë ata si: katër Imamët (Ahmed bin Hanbel, Malik bin Enes, Muhamed bin Idris esh-Shafi’ij dhe Ebu Hanijfe), el-Euza’ij, dy Hamadët (Hamad bin Selemeh dhe Hamad bin Zejd), dy Sufjanët (Sufjan eth-Theurij dhe Sufjan bin Ujejneh), Lejth bin Sa’d, Ebu Ubejd el-Kasim bin Selam, el-Bukharij, Muslim dhe kushdo që ishte në rrugën e tyre sepse padyshim që ata janë Imamët e Selefus-Salih (të Parët tanë të Mirë).

Dijeni, Allahu ju bekoftë, se askush nga njerëzit e çdo kohe apo të çdo vendi nuk e ka themeluar Selefizmin. Ai nuk u themelua nga Shejkh Muhamed bin Abdul-Uehab, ripërtëritësi i tretë më i madh i Selefizmit, bashkë me vëllain e tij, Imam Muhamed bin Su’ud, Allahu pastë mëshirë mbi ata, dy ringjallësit e Selefizmit; dhe as nuk u themelua nga njerëzit e dijes që erdhën para tyre, nga Imamët e Fesë dhe ata që thërrasin tek e vërteta, ata që thërrasin në këtë Fe të pastër të Teuhijdit, si: Shejkhul-Islam Ibn Tejmijeh dhe studentët e tij; dhe as nuk u themelua nga ata që erdhën para tij si: katër Imamët (Ahmed bin Hanbel, Malik bin Enes, Muhamed bin Idris esh-Shafi’ij dhe Ebu Hanijfe) dhe Imamët që përmendëm (më parë); dhe as nuk u themelua nga Tabi’unët, dhe as nga Shokët e Muhamedit, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, dhe as nga Muhamedi, sal-lAllahu alejhi ue sel- lem; dhe as nuk u themelua nga ndonjë Profet apo ndonjë Pejgamber që e paraprinë atë (që erdhën para tij), por ka ardhur nga Allahu.

Pra, Profetët dhe Pejgamberët kanë përcjellë nga Allahu atë që ka dëshiruar Ai nga sheriati; dhe thirrësat që erdhën pas tyre të cilët thërrasin për tek Allahu janë në përputhje me këtë sheriat. Për këtë arsye, ai (sheriati) nuk përmban ndonjë dëshmi ligjore përveç teksteve (të Kur’anit dhe Haditheve) dhe Ixhmasë (mendimit të përbashkët të dijetarëve).

Kështu që , fjalët dhe veprat në tërësi peshohen në peshoren e dy gjërave: [e para] Teksti (i Kur'anit dhe Haditheve) dhe [e dyta] Ixhmaja (mendimi i përbashkët i dijetarëve). Kushdo që është në përputhje me tekstet e Kur'anit dhe Haditheve dhe Ixhmanë, atëherë , i pranohet (fjala apo vepra). Dhe kushdo që bie në kundërshtim me tekstet e Kur'anit dhe Haditheve dhe Ixhmanë, atëherë, ajo që ka bërë – qoftë fjalë apo vepër – i hidhet poshtë, kushdo qoftë ai.

Pas kësaj, nëse ai që ka rënë në kundërshtim i ka bazat e tij në Sunet (d.m.th. baza e tij është Selefizmi), Daueti i tij është Suneti (d.m.th. thërret për tek Selefizmi) atëherë, refuzohet gabimi i tij; ai nuk duhet të pasohet në gabimin e tij kurse nderi i tij duhet ruajtur dhe duhet mbrojtur. Nëse ai që ka rënë në kundërshtim është Bidatçi i devijuar, tek i cili nuk njihet Suneti (Selefizmi), Suneti (Selefizmi) nuk është baza dhe origjina e tij por, bazat e tij përbëhen nga dalaleti, devijimi, atëherë, ai duhet të refuzohet ashtu siç refuzohen devijantët e humbur. Ai duhet të trajtohet me qortim, me ashpërsi dhe vrazhdësi dhe duhet t’i paralajmërojmë të tjerët kundër tij për sa kohë që nga kjo gjë nuk ka ndonjë dëm më të madh.

Kurse për sa i përket Menhexhit Selefij, shpresoj t’u bëhet e qartë pas këtij sqarimi: Ai (Menhexhi) është ndjekja dhe pasimi i çdo gjëje që na ka ardhur nga Allahu dhe i Dërguari i Tij, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, dhe kapja e fuqishme pas tyre me fjalë dhe vepra. Ky është Menhexhi Selefij. Kjo është rruga e Selefizmit dhe ajo është rruga që ndjekin Pasuesit e Sunetit dhe Xhematit (Ehlus-Sunneh uel-Xhema’ah). Kjo sepse Selefizmi ka shumë emra mes të cilëve nuk ka ndonjë ndryshim në kuptim.3 Kështu, ata janë el-Firkatun-Naxhijeh (Pala e Shpëtuar), et-Tajfetul-Mensurah (Grupi i Shpëtuar), Ehlul-Hadijth (Njerëzit e Hadithit) dhe Ehlus-Sunneh uel- Xhema’ah (Pasuesit e Sunetit dhe Xhematit).

Kështu, pasi që e keni kuptuar këtë dhe e keni pohuar, atëherë, po ju tregoj disa nga bazat (e Menhexhit Selefij):

BAZA E PARË: CILËSIMI ME SELEFIZMIN.

Shumë nga njerëzit që pretendojnë se janë nga Ehlus-Sunneh uel-Xhema’ah dhe pretendojnë se janë në udhëzim, ata ndiejnë neveri që t’i cilësojnë vetet e tyre si Selefij. Në mënyrë që zemrat tuaja të jenë të qeta me këtë cilësim – e kam fjalën për cilësimin me Selefizmin – dhe në mënyrë që t’ju forcohet bindja, ngase neveria që ka ngelur në zemrat tuaja është nga pëshpëritjet e Shejtanit. Kjo (neveri) është forcuar gjithashtu nga bindja e dobët dhe kutpimi i varfër i fesë. Sikur bindja juaj të ishte e fuqishme dhe përpjekjet tuaja në arritjen e kuptimit të fesë të ishin të fuqishme, atëherë, ju nuk do të neveriteshit me të (me cilësimin e veteve si Selefij) dhe nuk do të kishit patur ndonjë mospajtim rreth tij. Prandaj, ne u themi atyre:

Së pari: ka ardhur në hadithet e Profetit, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, ajo që e vërteton këtë. Prej tyre është thënia e tij, sal- lAllahu alejhi ue sel-lem, që i tha të bijës së tij, Fatimes, radij-Allahu anha: “Sa Selef i mirë e i bekuar jam unë për ty.”

Së dyti: ky cilësim nuk është bidat por vjen nga koha e sahabëve të Profetit, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, prandaj ata janë quajtur Selefët. Kjo fjalë “Selef” është mjaft e përhapur tek Imamët e kësaj feje; Ehlus-Sunneh uel-Xhema’ah. Dhe ajo që e bën akoma më të qartë këtë është Ixhmaja (mendimi i përbashkët i të gjithë dijetarëve) që flet për saktësinë e të cilësuarit me Selefizmin, rreth të cilës nuk ka ndonjë mospajtim. Dëgjojeni tani Ixhmanë. Shejkhul-Islam Ibn Tejmije, RahimehUllah, ka thënë: “Nuk ka asgjë të gabuar tek ai që shfaq metodologjinë e Selefëve duke e cilësuar veten e tij me të dhe duke iu atribuar asaj (metodologjisë së  Selefëve). Më saktë, t’ia pranosh atij këtë cilësim është obligim sipasë Ixhmasë (mendimit të përbashkët të krejt Ulemave). Sepse padyshim metodologjia e Selefëve nuk është tjetër përveç se e vërteta…” (e deri në fund të fjalëve të tij).

Në qoftë se doni shikojeni në faqen 149 të vëllimit të katërt të Mexhmu’ul-Fetaua të Ibn Kasim. Kjo është një tregues nga treguesit e Menhexhit tonë, që është përmendja e një  Ixhmaje të dijetarëve, lartësia e gradës së të cilëve dhe vlera e përparësisë së tyre është dëshmuar tashmë. Dhe kush është Ibn Tejmija që të përmendë një Ixhma? Ai është një argument dhe burim autoritativ për sa i përket kumtimit të një Ixhmaje, kur të pakët janë ata njerëz të dijes të cilëve mund t’u mbështetesh për të kumtuar një Ixhma’.

Kështu pra, o ju të rinjtë e Islamit në mënyrë të veçantë dhe o ju Musliman në përgjithësi, mos mbani ndonjë mospëlqim në zemrat tuaja për cilësimin me Selefizmin. Por le të jetë kjo një arsye që t’i ngrini kokat tuaja lart dhe mos ua vini veshin akuzave të akuzuesve.

Do t’ju përmend diçka tjetër. Shejkhul-Islam Ibn Tejmije ka përmendur në po të njëjtin burim dhe që të tregohem i saktë besoj se është në faqen 155: “Dhe nga shenjat e bidatit është braktisja e cilësimit me Selefus-Salih.” Nuk keni për të gjetur ndonjë Khalefij (ata që nuk e ndjekin metodologjinë e Selefëve) – e veçanërisht ata që cilësohen me këto grupet e reja të daues që janë të pranishme sot (si: Ikhuanul-Muslimin, Xhematu-Tablig, Xhematul-Xhihad uet-Tekfir, Kutbijinët, Sururitë, Turathijet, Tahrirët, etj… sh.p.) – të cilët kanë armiqësi dhe i kundërshtojnë Pasuesit e Sunetit dhe  Xhematit (Ehlus-Sunneh uel-Xhema’ah), përveç se ata e urrejnë Selefizmin dhe urrejnë që të cilësohen me Selefizmin. Kjo për shkak se Selefizmi nuk është thjesht në cilësim, por më saktë, Selefizmi është njësimi i sinqeritetit (Ikhlas) vetëm për Allahun dhe njësimin e pasimit (Mutabe’ah) vetëm për Profetin, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem.

Prandaj njerëzit janë të ndarë në dy grupe, o bijtë e mi: grupi i Rrahmanit dhe grupi i Shejtanit. Grupet e Shejtanit janë Kufarët (mosbesimtarët) dhe Munafikët që kanë hipokrizi, dyfytyrsi në besimin e tyre. Grupi i Rrahmanit janë ata që nuk kanë punuar ato vepra që të nxjerrin plotësisht nga Imani (besimi) dhe në mënyrë të veçantë mes grupit të Rrahmanit janë ata që nuk kanë devijuar dhe nuk kanë për  t’u devijuar kurrë; janë ata që nuk largohen nga rruga e udhëzimit dhe e të vërtetës në çdo kohë dhe në çdo vend; janë ata që nuk bashkohen në gabime apo në devijim. Ata janë Selefijunët, Ehlus-Sunneh uel-Xhema’ah, et-Tajfetul-Mensurah (Grupi i Ndihmuar dhe Fitimtar) dhe el-Firkatun-Naxhijeh (Pala e Shpëtuar).

BAZA E DYTË: NJERËZIT NJIHEN ME TË VËRTETËN DHE E VËRTETA NUK NJIHET ME NJERËZIT.

Kuptimi i këtij parimi themelor (që njerëzit njihen me të vërtetën) është: Një person karakterizohet nga kapja e fuqishme (pas Kur'anit dhe Sunetit) duke qenë nga Ehli- Suneti dhe duke qënë në të vërtetën e cila nuk është e përzier me dyshimet e bidateve dhe rrëfimeve të njerëzve nëse ai është në të vërtetën. Shenja treguese e kësaj është se ai shkon gjithmonë dhe drejtohet nga e vërteta me fjalët dhe veprat e tij. Ky është kushti i parë.

E vërteta nuk njihet me njerëzit: kjo do të thotë se sjellja e një personi, qoftë ajo në fjalë apo në vepra, sido që të jetë ajo nuk është argument që tregon se ai është i saktë. Por, siç ju përmenda më parë, gjykimi i fjalëve dhe veprave tek Selefijunët, Ehlus-Sunneh uel-Xhema’ah, et-Tajfetul-Mensurah,

Ehlul-Hadijth dhe el-Firkatun-Naxhijeh peshohet vetëm me peshoren e Teksteve (të Kur'anit dhe Hadithit) dhe Ixhmasë (së dijetarëve).

BAZA E TRETË: DASHURIA DHE URREJTJA.

Shumë nga njerëzit që pretendojsë se janë thirrësa tek Allahu nuk sillen ashtu siç duhet dhe janë të padrejtë për sa i përket dashurisë dhe urrejtjes. Baza e dashurisë dhe urrejtjes që kanë ata – dhe ne do të tregohemi të hapur dhe të çiltër si  me ju ashtu edhe me ata të cilëve do t’u mbërrijë ky mesazh – mbështetet mbi personalitetet, ndërsa njerëzit e Hakut (njerëzit që ndjekin të vërtetën) janë të gjithë të bashkuar se nuk ka dashuri për asnjë njeri duke u bazuar mbi personalitetin që ka ai, përveç Muhamedit, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem.4 Ngase ai që përcjell (shpalljen) nga Allahu është i pagabueshëm në atë që përcjell nga Allahu, Azze ue Xhel. Ai përcolli një mesazh të qartë. Ai as nuk shtoi dhe as nuk pakësoi në atë që u urdhërua dhe njësoj ishin edhe Profetët dhe Pejgamberët e tjerë që nga Nuhu e deri te Muhamedi, alejhimus-selamul-xhemij’a.”

Ndërsa sipas Sunetit, baza e dashurisë dhe urrejtjes nuk mbështetet mbi personalitete por është vetëm për hir të Allahut ,Subhanehu ue Te’ala. Dëshmitë janë të sakta për sa i përket dashurisë për hir të Allahut, urrejtjes për hir të Allahut, miqësimi për hir të Allahut, armiqësimi për hir të Allahut, të mos japësh për hir të Allahut dhe të japësh për hir të Allahut. Kushdo që i ka këto gjashtë veti, i plotëson ato dhe i vë në përdorim në marrëdhëniet që ka me të tjerët, (atëherë ai) e ka plotësuar ëmbëlsinë e Imanit (besimit të vërtetë).

BAZA E KATËRT: REFUZIMI I KUNDËRSHTARIT.

Nëse nuk janë me qindra ata që e nënvlerësojnë këtë çështje, atëherë janë me dhjetëra. Ata mendojnë se kjo është një gjë që e përçan Umetin sepse Umeti sipas pretendimit të tyre ka nevojë për bashkim, ndreqjen e çarjeve që kanë plasur dhe të bashkohemi duke u dhënë fund mosmarrëveshjeve dhe hakmarrjeve që kanë (Muslimanët) mes veti. Atëhetë ne u themi:

Së pari: ky bashkim për të cilin keni hedhur themelet dhe parimet, çfarëdo qoftë ajo që ju mund apo po thërrisni me shprehje të ndryshme, ky bashkim a është për hir të Allahut apo për hir të personaliteteve?! Sa për personalitetet, ne s’kemi asnjë lidhje me ta ndërsa ata duan të thonë siç pretendojnë vetë se (ky bashkim) është për hir të Allahut.

Atëherë, ku i nxjerrim bazat dhe parimet për atë që është vetëm për hir të Allahut? I nxjerrim nga Libri (Kur'ani), nga Suneti dhe Ixhmaja e Selefus-Salih. Pra, është Libri i Allahut dhe Suneti i të Dërguarit të Tij, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, dhe Ixhmaja e njerëzve të Hakut dhe Udhëzimit që janë nga Imamët e kësaj feje nga fakti se njerëzit nuk kanë për t’u bashkuar përveç se në atë me të cilën është i kënaqur Allahu, Subhanehu ue Te’ala, me fenë e vërtetë që është ngritur mbi themelet e daues për Teuhijd dhe ndalimin e Shirkut dhe pjesa tjetër që mbetet nga ato vepra që janë të obliguara në këtë fe.

Prandaj, parimi me të cilin është i kënaqur Allahu, Azze ue Xhel, përveç të cilit nuk kënaqet me asnjë parim tjetër për njerëzit dhe vendet në tërësi është ai parim që përkufizohet në dy aspekte:

Aspekti i parë: ta bësh fenë me sinqeritet dhe me pastërti vetëm për Allahun dhe ky është Teuhijdi i Allahut ,Subhanehu ue Te’ala ,dhe çdo gjë tjetër nga obligimet e fesë.

Aspekti i dytë: paralajmërimi kundër çdo gjëje që e hidhëron Allahun, Subhanehu ue Te’ala ,dhe sjell Zemërimin e Tij. Më e madhja nga këto gjëra me të cilën nuk i bindesh Allahut dhe merr Zemërimin e Tij është t’i bësh Shirk Allahut dhe pas kësaj, gjynahet e mëdha, bidatet dhe bestytnitë ngase këto e fëlliqin pastërtinë e Imanit dhe e ulin atë.

Së dyti: asnjë prej jush nuk do që t’i përçajë Muslimanët? Nëse thonë ‘Po’, atëherë do t’i pyesim: Ku doni t’i bashkoni Muslimanët? Në një Menhexh të caktuar?” Kështu që përgjigja do të jetë: “Po.” Atëherë u themi: “Dëgjoni se me çfarë ka ardhur robi i Allahut, i Dërguari i Tij, i zgjedhuri i Tij, i dashuri (khalijl) i Tij, Muhamedi, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem: “Ky Umet do të ndahet në shtatëdhjetë e tre sekte. Të gjithë do të jenë në Zjarrin e Xhehenemit përveç njërit.” Ata thanë: “Kush është ai?” Ai tha: “Xhemati.” Unë ju thashë disa fjalë më parë rreth këtij hadithi. Pra, kjo është ajo me të cilën është i kënaqur Allahu ,Subhanehu ue Te’ala.

Kështu pra, Xhemati është Selefizmi, et-Tajfetul-Mensurah dhe el-Firkatun-Naxhijeh; kushdo që është tek ajo ku ishte i Dërguari i Allahut, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, dhe Sahabët e tij. Dhe Allahu nuk do që njerëzit të bashkohen në diçka tjetër përveç saj (rrugës së Profetit, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, dhe Sahabëve të tij).

Së treti, a mendoni të gjithë ju o njerëz se të bësh dallim midis hakut dhe batilit (të vërtetës dhe të pavërtetës) është me vend? Nëse ata thonë ‘Jo’, askush nuk do t’u besojë atyre. Është e pashmangshme që të bësh dallim midis hakut dhe batilit pavarsisht nëse kjo ka të bëjë me adhurimin, marrëdhëniet me njëri-tjetrin apo me sjelljen e një personi. Duhet të ketë një kufi ndarës për çdo gjë.

Kështu, nëse ata thonë ‘Po’, ne themi: Sigurisht që Allahu ka bërë dallim, i Dërguari i Tij, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, ka bërë dallim dhe Imamët e fesë janë të bashkuar për refuzimin dhe braktisjen e çdo gjëje që kundërshton Menhexhin e Allahut që ka ardhur nëpërmjet Profetëve dhe Pejgamberëve. Dëgjoni. Ai, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, ka thënë: “Kushdo që shpik në çështjen tonë diçka që nuk është prej saj  do të jetë e refuzuar.”5

Kurse në transmetimin e Muslimit: “Kushdo që bën një vepër që nuk është nga çështja jonë do të jetë e refuzuar.”

E refuzuar do të thotë se ajo ka qenë e refuzuar tashmë dhe çdo gjë që ka qenë e refuzuar është njësoj sikur ajo nuk ekziston fare. Nëse refuzimi i përket adhurimit atëherë, ai ka nevojë që të anullohet dhe të mos mbështetesh (tek ky adhurim). Nëse i përket marrëdhënieve ndërmjet njerëzve, atëherë kjo (marrëdhënie) anullohet dhe nuk veprohet sipas saj. Kështu, dëgjoni hadithin e dytë: “Do të vijnë njerëz që do t’ju flasin me atë që nuk  e keni dëgjuar ndonjëherë,  as ju e as baballarët tuaj prandaj, ruhuni prej  tyre.” Dëgjoni dhe hadithin e tretë. Ai është një pjesë e hadithit nga ‘Irbad bin Sarije (hadith) që është i famshëm dhe i saktë. Ai tha: “I Dërguari i Allahut, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, na dha një këshillë që i frikësoi zemrat dhe i bëri sytë të lotojnë. Kështu që i thamë: “O i Dërguari i Allahut, kjo është si këshillë lamtumire prandaj na këshillo.” Kurse në një transmetim tjetër qëndron: “Prandaj çfarë na vë për detyrë?” Ai tha: “Ju këshilloj që t’i frikësoheni Allahut dhe të dëgjoni e të bindeni (ndaj prijësit) edhe sikur prijësi juaj të  ishte  rob nga Etiopia; ruhuni nga shpikjet sepse me  të vërtetë kush nga ju ka për të jetur  do  të  shikojë shumë mosmarrëveshje, prandaj është  detyrë  për ju  që  të kapeni pas Sunetit tim dhe Sunetit të Khulefai- Rashidinëve (Prijësat e Udhëzuar, Ebu Bekri, Umeri, Uthmani dhe Aliu, radij-Allahu anhum). Kapuni fort pas tij (pas Sunetit) me dhëmballë.” Kjo është një pjesë nga Suneti i të Dërguarit të Allahut, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, dhe ai është i bashkuar mbi parimin bazë që nuk ka përmirësim për njerëzit dhe nuk ndreqet përçarja e tyre përveç se me njekjen e Profetit, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem.

Çfarë e bën këtë më të qartë është ajo që është transmetuar nga Ahmedi dhe Muslimi nën autoritetin e Abdullah bin ‘Amr bin el-‘As, radij-Allahu anhuma. I Dërguari i Allahut, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, ka thënë: “Nuk ka pasur ndonjë Profet që të mos e ketë pasur për detyrë që ta  udhëzonte Umetin e tij tek ajo që ishte më e mira sipas dijes që kishte për të dhe që t’i paralajmëronte ata nga e keqja për të cilën ai kishte dije. Padyshim që ruajtja dhe siguria i këtij Umeti është në pjesën e parë të tij kurse pjesa e fundit e tij do të goditet nga fatkeqësitë dhe çështje të cilat ju do t’i urreni.” Ky hadith, o bijtë e mi, konfirmon atë që është përmendur nga Ebu Umer bin Abdul-Berr në Temhijdin e tij me zinxhir transmetimi që të çon tek Imam Malik, RahimehUllah, se ai ka thënë: Uehab Ibn Kejsan ulej me ne dhe nuk çohej deri sa të na thoshte: “Dijeni se pjesa e fundit e kësaj çështjeje nuk do të rregullohet përveç se me atë që u rregullua pjesa e parë e saj.”

[Fundi i njërës anë të kasetës. Teksti që vijon është nga ana tjetër e saj].

Transmetimet që kanë ardhur nga Sahabët e Profetit, sal- lAllahu alejhi ue sel-lem, në lidhje me refuzimin e kundërshtarëve, janë të shumta, kështu që kjo çështje (refuzimi i kundërshtarëve) nuk është bidat. Po ju përmend disa nga këto transmetimet që janë transmetuar në rrugë të saktë nga ata, radij-Allahu anhum.

Kështu, ky është Faruku (Umer Ibnul-Khatab), radij-Allahu anhu, i cili thotë: “Ruhuni nga njerëzit e opinioneve sepse ata janë të mekur dhe të dobët në mësimin përmendësh të Kur'anit dhe Haditheve të Pejgamberit të Allahut, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, prandaj, ata filluan të thonë opinionet e tyre dhe kështu u devijuan dhe i devijuan edhe të tjerët.”

Ibn Abbasi, radij-Allahu anhuma, ka thënë: “Uallahi, nuk mendoj të jetë më e dashur për Shejtanin shkatërrimi i ndonjërit prej jush sesa unë sot.” I thanë: “Si kështu?” Ai  tha: “Një bidat është shpikur në lindje dhe në perëndim dhe një njeri e sjell atë këtu tek unë. Kur ma sjell unë e shkatërroj atë me Sunet. Kështu ai (bidati) iu refuzua.”

Ibn Mes’udi, radij-Allahu anhu, ka thënë: “Pasoni dhe mos shpikni (mos bëni bidate) sepse kjo ju mjafton.”

Esh-Sha’bi, RahimehUllah, ka thënë: “Ruhuni nga përfundimet analogjike (opinionet në Fe). Betohem në Atë, në Dorën e të Cilit është shpirti im, sikur të kishit marrë dhe të ishit mbështur mbi përfundimet analogjike, atëherë, ju do ta bënit të lejuar atë që është e ndaluar dhe do ta ndalonit atë që është e lejuar. Prandaj, çfarëdo që është përcjellë tek ju nga ato që i kanë ruajtur Sahabët e Muhamedit, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, atëherë merreni atë.”

El-Euza’i, RahimehUllah, ka thënë: “Tregohu i duruar në ndjekjen e Sunetit. Fol me atë që folën ata dhe largohu nga ajo që u larguan ata. Ec në rrugën që ecën Selefus-Salih ngase padyshim do të të mjaftojë ty ajo që u mjaftoi atyre.”

Pra, kjo sqaron se Sahabët e Profetit, sal-lAllahu alejhi ue sel- lem, Tabi’inët dhe ata që erdhën pas tyre kanë rënë që të gjithë në pajtim (Ixhma’) për refuzimin e çdokujt që kundërshton Sunetitn e të Dërguarit të Allahut, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem. Shembulli që ndoqën ata për këtë është  Profeti juaj, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, sepse vërtet ai e refuzoi kundërshtimin me një refuzim të fuqishëm dhe me një qortim të rreptë që e bënin personin që po e dëgjonte, i cili kishte zemër dhe mendjemprehtësi që të hiqte dorë nga kundërshtimi i tij.

Kur ai, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, u nis për tek prijësi i fisit Hauazin pas fitores së Mekës kaloi pranë një peme lotusi. Mushrikët (ata që i bën Shirk Allahut) vinin vërdallë kësaj peme dhe i varnin armët e tyre në të. Kjo pemë quhej Dhat Enuat. Ata që ishin të rinj në Islam thanë: “O i Dërguari i Allahut, na bëj edhe neve një Dhat Enuat ashtu siç kanë ata Dhat Enuat – na bëj një gjë të ngjashme me atë që kanë ata.” Kështu, ai tha: “Allahu Ekber!! (Allahu është Më i Madhi!!) Këto janë veçse rrugë. Betohem në Atë, në Dorën e të Cilit është shpirti im, keni thënë ashtu siç i thanë Beni Israilët Musait: “Na bëj një të adhuruar  (një zot)  ashtu siç kanë ata të adhuruarin e tyre.”

Nëse do të mendojmë thellë mbi përmbajtjen dhe kohën e këtyre fjalëve do të duket diçka e çuditshme. Kjo do ta bëjë atë që thërret për tek Allahu me dije të qartë që të bëhet më I fuqishëm në mënyrë që ai të vazhdojë të thërrasë për tek e vërteta.

Së pari, nga aspekti i fjalëve, ato (fjalët) ndryshojnë. Shokët e Muhamedit, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, thanë “O i Dërguari i Allahut” kurse shokët e Musait thanë “O Musa.” A nuk janë të ndryshme këto shprehje në fjalët e tyre? Shokët e Muhamedit e thirrën atë me emrin e pejgamberllëkut duke patur respektin dhe edukatën më të lartë për të kurse shokët e Musait e thirrën atë me emrin e tij duke u sjellë me të në një mënyrë tejet të pahijshme. Shokët e Muhamedit, sal- lAllahu alejhi ue sel-lem, thanë “Na bëj një Dhat Enuat” dhe nuk thanë “Na bëj një të adhuruar (një zot)”. Kurse shokët e Musait ishin të qartë dhe të hapur (në kërkesën e tyre). Ata thanë: “Na bëj një të adhuruar (një zot) ashtu siç kanë ata të adhuruarin e tyre.” Megjithëkëtë, Profeti ynë, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, nuk bëri dallim ndërmjet këtyre dy thënieve sepse përfundimi ishte i njëjtë për të dyja. Përfundimi ishte adhurimi i të tjerëve në vend të Allahut të Lartësuar.

Kurse nga aspekti kohor, i Dërguari i Allahut, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, ishte në një ekspeditë luftarake. Rreth dy mijë a më shumë ushtarë e thanë këtë fjalë dhe kjo nuk e ndaloi të Dërguarin e Allahut, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, që të thoshte fjalët qortuese kundër tyre.

Edhe pse ata kishin respekt për të, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, dhe kështu duhet sjellë me të, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, supozojmë se sikur ata të mos ishin ndaluar nga ajo çfarë thanë dhe do të liheshin të shkonin në betejë duke patur Shirk me vete që e besonin dhe nuk e hiqnin nga zemra e tyre, ata nuk do t’i kishte  ndihmuar Islami megjithë ndihmën që mund të gjenin – nga numri i madh që ishin.

Unë nuk dua të them se që të gjithë ata që ishin me Profetin, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, e thanë këtë fjalë. Nëse ndonjëri nga Sahabët do te kishte vdekur me këtë fjalë, ai do të kishte vdekur në Kufër.

Kështu që, Profeti, sal-lAllahu alejhi ue sel- lem, i qortoi për këtë dhe ky qortim të cilin e dëgjuat më parë ishte ai që i dha fund dhe ç’rrënjosi mbetjen e fundit të Shirkut nga zemrat e tyre. Askush nuk po thotë që jemi në luftë dhe do të përleshemi me armikun. Ata (Sahabët) ishin rreth gjashtëmijë luftëtarë. Jo (ne nuk e themi këtë), por është e domosdoshme që të kemi Terbije (edukim), Tesfije (pastrim) dhe drejtim.

Është e pashmangshme që Teuhijdi ta ç’rrënjosë Shirkun nga zemrat e tyre derisa të mos mbetet në to asgjë prej tij. Ka shumë transmetime që kanë ardhur nga ai, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, por qëllimi ynë është që të sqarojmë se refuzimi i kundërshtarit është nga bazat themelore të kësaj feje dhe nga parimet e thirrjes tek Allahu me dije të sigurt.

Kjo është ajo çfarë na lehtësoi Allahu për këtë ligjëratë. Kam frikë se e zgjata tej mase. Mase pyetjet mund të sjellin diçka që kemi humbur ose mund të na sjellë vëmendjen për ndonjë çështje të rëndësishme që ka nevojë për detaje të cilat i përmblodhëm.

Allahu ju dhëntë të gjithëve sukses në atë që kënaqet Ai dhe salati dhe salami qoftë mbi Profetin tonë  Muhamed, Familjen dhe Shokët e tij.

Fundnota:

1 - Mustefijd quhet hadithi i cili është transmetuar nga një grup njerëzish dhe bëhet i përhapur e popullor tek dijetarët, por megjithatë ai përsëri mbetet në kategorinë e haditheve Ahad edhe pse ai është transmetuar nga një grup njerëzish sepse transmetuesit e tij nuk e arrijnë numrin e kërkuar që hadithi të ngrihet në gradën Muteuatir.

2 - Muteuatir është hadithi i cili është transmetuar nga një grup aq i madh njerëzish sa që ata nuk mund të kenë rënë të gjithë në një mendje për falsifikimin apo shpikjen e tij. Ky grup e transmeton hadithin nga një grup tjetër të cilët e kanë dëgjuar atë (hadithin) nga një grup tjetër njerëzish,  derisa zinxhiri i tij mbaron me fjalën (kaul), veprën (fi’l) apo miratimin (takrijr) e të Dërguarit të Allahut, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, e dëshmuar nga një grup Sahabësh. Hadithi Muteuatir përmban në zinxhirin e tij një grup njerëzish të besueshëm në çdo hallkë të tij, fakt ky që nuk lë ndonjë shteg për dyshimet në lidhje me vërtetësinë e tij.

3 - [Sh.p.]: Kujdes, mos u mashtro nga fjalët që dalin nga njerëzit e devijuar   të cilët thonë se këto emra tregojnë se bëhet fjalë për grupe të ndryshme brenda grupit të shpëtuar që do të hyjë në Xhenet. Të gjitha këto emra në të vërtetë janë vetëm për Selefijtë, siç ka thënë Imam Ibni Bazi, RahimehUllah, dhe nuk kanë për qëllim grupe të ndryshme. Këto emra nuk mund të përdoren për sektet dhe grupet bashkëkohore si: Ikhuanul-Muslimin, Xhemati Tablig, Kutbijinët, Sururitë, Xhemati Tekfir, Turathijet, Hizbu- Tahrir, Hamasi, Al-Kaida etj.

Padyshim që grupi i shpëtuar është një dhe nuk ka në të asnjë formë të hizbijes apo të mosmarrëveshjes në Akijde dhe Menhexh, ndërsa grupet e bidatit dhe dalaletit gjithmonë janë në mosmarrëveshje dhe vazhdimisht ndahen e përçahen duke formuar grupacione të tjera. Ai që gëzon pakëz intelekt e di mjaft mirë se e vërteta është një dhe nuk ka se si të ndahet mes këtyre taboreve të Shejtanit.

Fema’dha ba’del Haki iled-Dalale, fe-enna tusrafun?

S’ka gjë tjetër pas të Vërtetës përveç se Humbje, e si humbët kështu pra?

4 - Shejkhul-Islam Ibn Tejmije, RahimehUllah, ka thënë: “Nuk i lejohet askujt që të vendosë për Umetin një person dhe të thërrasë për tek rruga e tij duke treguar besnikëri dhe armiqësi për hir të asaj rruge në vend të rrugës së të Dërguarit të Allahut, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem. Dhe nuk është e lejuar që t’u vendosësh atyre fjalë, të tregosh besnikëri dhe armiqësi për hir të asaj në vend të fjalës së Allahut dhe të Dërguarit të Tij, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, dhe asaj ku është bashkuar i gjithë Umeti. Më saktë, kjo është ajo që bëjnë njerëzit e bidatit të cilët vendosin për vetet e tyre një person apo disa fjalë dhe me to e përçajnë Umetin duke treguar besnikëri dhe armiqësi për hir të atij personi apo të atyre fjalëve apo atij cilësimi.” [Mexhmu’ul-Fetaua, vëll.20/fq.124]

5 - Transmetuar në Sahihejn (nga Bukhari dhe Muslimi).